Een leven kan totaal worden opgeslokt door een eetstoornis. Je komt ineens niet meer toe aan dagelijkse dingen als school, werk, hobby’s of het zien van je vrienden. Een eetstoornis drukt je naar de grond en zet de rest van je leven op een laag pitje. Dit is al lastig genoeg op zichzelf, maar nog vervelender wanneer je om je heen kijkt en ziet dat de rest van de wereld wel gewoon verder gaat.
Wanneer ik om me heen keek zag ik de tijd maar door en door gaan terwijl ik voor mijn gevoel stil stond. Ik had het gevoel onwijs achter te gaan lopen op de rest van mijn leeftijdgenootjes. Ik moest stoppen met mijn studie en het lukte me niet om mijn bijbaantje vol te blijven houden. Er raasden allerlei gedachtes door m’n hoofd. “Wat nou als ik niet beter wordt? Wat nou als ik terug blijf vallen? Wat nou als het me nooit lukt? Wat nou als ik alles nu verpest heb? Wat nou als ik deze tijd nooit meer in kan halen?“
Mijn eetstoornis kwam deels voort uit mijn onzekerheid en perfectionisme. Helemaal niet zo gek dus dat ik zo zwaar aan dingen tilde. Het was goed om mij te realiseren dat ik deze eigenschappen had en dat ik daardoor misschien wat anders naar de realiteit keek dan nodig was. Achteraf is dat makkelijk praten, maar toen was dat nog best wel eens lastig om echt zo te voelen. Ergens in mijn hoofd wist ik het wel, maar mijn gevoel liep niet altijd gelijk met mijn gedachten.
Al mijn klasgenootjes maakten hun jaar af en in de tussentijd was ik alleen maar bezig geweest met die stomme eetstoornis. Wat oneerlijk. Ik was zo bang dat, wanneer ik terug op school zou komen, ik dat meisje zou zijn dat was blijven zitten. Dat iedereen me zo zou zien en ze me niet serieus zouden nemen. Regelmatig heb ik eraan gedacht om te stoppen met school. “Wat heeft het ook voor zin, ik kan het toch niet.” Een oneerlijke gedachte die, nu ik erop terug kijk, ook wel erg sterk vanuit mijn eetstoornis kwam. “Zie je wel. Het is al mislukt. Je kan het toch niet.” Mijn eetstoornis haalde me naar beneden. Het zoog mijn zelfvertrouwen weg in de hoop dat ik toe zou geven. Toegeven aan de eetstoornis. Regelmatig ben ik in dit trucje getrapt.
Ik heb wel eens gedacht dat ik het beter helemaal uit de hand zou kunnen laten lopen. Dan kwam ik tenminste nog ergens terecht. Namelijk op een plek voor mensen met eetstoornissen die niet meer zelf konden functioneren. Ja, dat dacht ik. Helemaal toegeven. Dat leek me soms fijner dan blijven vechten en steeds in dat twijfelende midden blijven hangen. Net niet leven, net niet niet leven. De hoop op een toekomst was voor mijn gevoel nét buiten handbereik en dat frustreerde me enorm.
“Als ik het nou over kon doen, dan was het heel anders gegaan. Dan had ik betere cijfers gehaald op school en meer vrienden gemaakt. Dan was ik naar feestjes geweest en was ik goed geworden in een sport of iets dergelijks. Dan had ik mijn talenten ten volste kunnen benutten. Nu kan dat niet meer, nu ben ik daar te oud voor.”
Ik heb me vaak afgevraagd of het leven nog wel zin had en nu ik terugkijk op die tijd realiseer ik me dat een groot deel van het leerproces pas na m’n herstel kwam. Ik moest opnieuw uitvinden wie ik was, wat ik kon en wat ik leuk vond. Te oud?! Wie had mij dat wijsgemaakt?! Mijn eetstoornis.
Ik denk aan de het stukje tekst dat ik schreef voor de blog ‘waarom wij kozen voor het leven‘. Daarin schreef ik over mijn moeder wiens leven een hoogtepunt bereikte na haar 50ste. Niet dat haar leven daarvoor niet fijn was of geen andere hoogtepunten kende, maar wel dat ze niet had gedacht dat je zelfs dan nog op de top van de wereld zou kunnen komen te staan. Heel inspirerend. Je leven is niet voorbij na je 20ste levensjaar. Ook niet na je 30ste. Ook niet na je 40ste. Ook niet na je 50ste, enzovoorts. Je leven is pas voorbij als het voorbij is en tot die tijd mag je groeien en genieten met alle meevallers en tegenslagen die daarbij horen.
Het leven gaat altijd met ups en downs van het begin tot het eind. Mijn eetstoornis was een enorme down, maar ook daarin waren upjes te vinden. Ik heb even stilgestaan, maar vanaf het moment dat ik daadwerkelijk begonnen ben met werken aan mijn herstel ben ik onwijs gegroeid als persoon. Herstellen van een eetstoornis getuigd van onwijs veel kracht en doorzettingsvermogen. Het is oneerlijk om deze twee karaktereigenschappen niet op mijn cv te mogen zetten. Dag in dag uit tegen een eetstoornis blijven vechten, daar word je ongelooflijk sterk van, al voelt dat niet direct zo.
Ik kan mezelf wel blijven vergelijken met mijn leeftijdgenootjes, maar is dat eerlijk? Zij hadden geen eetstoornis, ik wel. Zij zijn misschien weer tegen andere dingen in het leven aangelopen of gaan nog tegen andere dingen in het leven aanlopen waar ik weer niet van ga leren. We maken allemaal dingen mee en groeien allemaal op onze eigen manier.
Regelmatig heb ik gedacht dat er nooit meer iets van mij terecht zou komen. Dat ik sociaal niet genoeg ontwikkeld was en dat ik een te onzeker meisje zou zijn om echt iets te kunnen betekenen. Dat ik te veel van het leven had gemist en dat ik buiten de boot zou vallen, maar eerlijk is eerlijk, achteraf heb ik helemaal niet zoveel gemist als ik dacht. Sterker nog, ik ben behoorlijk ontwikkeld in die periode. Kan ik mijn gevoel misschien wel beter uiten dan vele anderen, ik ben een stuk sympatieker geworden en ik ben onwijs sterk uit mijn eetstoornis verleden gekomen. Misschien ben ik op sommige gebieden juist al verder dan veel andere mensen.
Dat maakt mij niet beter of de ander niet minder en ook niet andersom. Het maakt ons verschillend. De hele wereld is vol met verschillende mensen. Onze verschillende kwaliteiten en kenmerken vullen elkaar aan en versterken elkaar. We kunnen leren van en herkenning vinden bij elkaar. Trap jezelf niet onnodig de grond in. Wees trots op jezelf. Trots dat jij zelf staande weet te houden in dit gevecht met als zijn ups en downs. Je kan de toekomst niet voorspellen, dus probeer dat ook niet te doen. Zeker niet ten nadele van jezelf. Je hebt veel meer in je mars dan je denkt.
Waar ben jij trots op?
Fotografie: Pexels
Geef een reactie