Dit lichaam, mijn lichaam. Dat wat ik meestal zelfs zo niet kan noemen omdat ik het een veel te mooi woord vind. Een te beladen woord. Lijf past beter. Zonder ziel, enkel vlees. Lijf is verder weg van mij. Dat wat over blijft als je dood bent.
Lichaam is meer. Is ook voelen, is leven. En dat is wat me bang maakt. Dat woord en die betekenis. Lichaam is niet af te splitsen, lijf wel. Lichaam, daar moet ik mee leren leven. Het is lastig, moeilijk, wat me kwetsbaar maakt. Maar het is ook leven. Het is wat ik weg wilde hebben, maar waar ik ook niet zonder kan. Het lukt niet. Het komt steeds terug, het blijft trouw. Zoals een puppy die blijft smeken dat je lief voor hem bent.
Mijn therapeute zegt dat mijn lichaam voor mij wil zorgen, dat wil ik eigenlijk wel… Iemand die voor mij zorgt.
Hoe doet het dat? Door aan te geven wat ik nodig heb. Signalen, gevoelens. Zodat ik zou weten wat ik moet doen. Door nu af te vallen maar ook vol te houden, krachtig te blijven, te helpen, vol te houden. Het blijft trouw, hopen, geloven dat ik een betere keuze zal maken. Opnieuw zal kiezen voor leven en voelen. Het blijft wachten tot ik open sta en wil samen werken. Het wil ook niet dat anderen zich moeien, het wil dat ik terug kom en ervoor zal zorgen. Het is geduldig en sterk.
Wat zou het nu willen zeggen tegen mij?
Je stelt me zwaar op de proef. Je maakt het me niet gemakkelijk. Ik moet het steeds met minder doen. Ik doe echt hard mijn best, ik probeer alles zo goed mogelijk te blijven doen. Ik krijg niet veel van jou, je werkt me zelfs tegen en ik begrijp waarom. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Ik ben niet boos op jou. Ik blijf trouw, ik kan ook niet zonder jou. Maar het zou fijner zijn als we zouden kunnen samen werken. Dan kunnen we nog meer.
Ik wil je helpen maar dan moet jij me die kans geven en niet meer weg duwen. Je hebt me nodig, of je dat nu wilt of niet. Wat wil je verder nog bereiken? Me weg krijgen zal niet lukken. Me verder afbreken wel. En dan? Wil je dat ik opgeef? Dat het me niet meer lukt? Dat anderen zich komen moeien en het van mij en jou overnemen? Want je beseft het nog steeds niet maar als je zo verder doet raakt mijn reserve op. Ik kan nog een tijdje doorgaan, maar waarom wil je dat?
Ik begrijp niet wat je er aan hebt. Leuk is het toch niet? Is het in je hoofd zoveel beter dan? Kan voelen soms ook niet fijn zijn? Ik weet het, genieten ligt moeilijk. Voelen. Omdat het verwarrend is. Maar dat hoeft niet zo te blijven. Je kan dat ontwarren met je sterke gedachten en de juiste hulp. Nu is nu. Nu ben je sterker en kan je kiezen. Geef het een kans. Ik beloof het je, ik wil je helpen, ik wil voor je zorgen. Als jij voor mij wil zorgen. Wil je me die kans geven? Je mag me niet verder kapot maken, afbreken, op de proef stellen. We zullen samen vechten.
Ik wil het proberen. Samenwerken met mijn lijf. Proberen om toch één geheel te worden. Om alles op elkaar af te stemmen. Denken, voelen, bewegen, lichaam, één geheel. Stap 1 is dan wel samen werken, geven wat het nodig heeft. Voor mijn lichaam zorgen, ook al voelt dat heel erg raar, veel weerstand. Ik moet dit nu met mijn verstand doen, omdat ik weet dat het uiteindelijk beter zal zijn. Omdat het de enige manier is om verder te kunnen leven en uiteindelijk één geheel te kunnen worden en me goed te voelen, helemaal in mijn lichaam.
Geef een reactie