Jarenlang heb ik geleefd met een geheim. Een geheim om veel mensen in mijn omgeving te beschermen, om hen geen pijn en verdriet aan te doen. Maar ook met angst voor de consequenties die er waren als ik mijn geheim kenbaar zou maken. Een geheim wat mij ziek hield en waarbij het tijd werd om dat te stoppen.
Het was augustus 2016 toen ik het vertelde aan mijn gezin. Toen ik vertelde dat ik seksueel misbruikt was door iemand die dicht bij mij stond. Het was augustus 2016 toen ik hoopte dat er dingen zouden veranderen, …wat helaas niet gebeurde. Naar buiten toe werden andere dingen verteld. Dingen die ergens wel klopte, maar wat niet de volledige waarheid was. Ik voelde me niet gezien, niet gehoord. Hoe begrijpelijk het ook was dat niet alleen ik, maar ook hun bang waren voor de consequenties, kwam er uiteindelijk iets op mijn pad wat ik met 2 handen aan wilde grijpen. Een oproep aan het toentertijd nieuwe TV programma het Voedselgevecht.
Een TV programma waarbij ik mijn verhaal naar buiten wilde brengen om anderen het gevoel te geven dat ze niet alleen waren. Waar ik in eerste instantie besloot om niet over het misbruik te praten, heb ik tussen de 1ste en 2de opnamedag besloten om het wel te doen. Wel te doen omdat het onderdeel is van mijn verhaal. Omdat het mijn eetstoornis in stand hield. Ik heb besloten om het wel te doen om op te komen voor mezelf, te stoppen met iedereen om mij heen te beschermen, maar vooral omdat ik niet degene ben die hiervoor hoeft te vluchten en verstoppen. En dat hoefde dan ook niet meer. Door mijn openheid heb ik liefde gekregen van andere familieleden. Heb ik steun gekregen, hoop en begrip. Door mijn openheid kon ik na 15 jaar de stap gaan zetten om dit trauma te gaan verwerken.
Om dat te gaan doen ben ik naar Psytrec gegaan. Een organisatie waar ik een opname van 2 x 4 dagen heb gehad. Een opname die mij veel paniekaanvallen en tranen heeft gekost. Een opname die heftig was en heel intensief. De vele uren sport en bewegen brachten mij terug in het hier en nu, wanneer ik uit een sessie kwam. Een sessie bestond uit dagelijkse exposure therapie, waarbij ik mijn angsten onder ogen ben gaan komen.
Een sessie was de dagelijkse EMDR waarbij ik herbelevingen omgezet heb in herinneringen. Waar ik angst ingeruild heb voor rust en boosheid omgezet heb naar acceptatie. Maar het waren vooral sessies waarbij ik gevoeld heb dat ik het kleine meisje in mezelf mocht omarmen. Een klein meisje dat op zoek was naar liefde, geborgenheid en warmte. Een klein meisje dat aan het zoeken was in de buitenwereld, maar nu heeft gevonden in zichzelf.
Vivian in Het Voedselgevecht
Het is het kleine meisje wat nu kan zeggen: Ik ben het waard en ik ben trots op mezelf. Ik ben trots op mezelf voor het afmaken van de opname, ondanks de vele momenten dat ik naar huis wilde. Ik ben trots op mezelf voor het harde werk dat ik geleverd heb, de rugzak die ik af gezet heb en de toekomstdroom die gestart is.
Een toekomstdroom die bestaat uit het mijzelf waard vinden, mezelf kunnen accepteren zoals ik ben. Een toekomstdroom die bestaat uit mijn grenzen aangeven en opkomen voor mezelf. Ik ben er nog niet en heb nog steeds een weg te gaan. Maar wanneer je op dat punt komt dat je voor het eerst in 15 jaar kan zeggen ‘Ik ben het waard en ik ben trots op mezelf’ geeft dat kracht om er voor te gaan. Het geeft moed en doorzettingsvermogen dat herstel mogelijk is en dat wanneer je er hard genoeg voor werkt, je alles kan bereiken wat je wil…
Geef een reactie