Ik had het niet in de gaten …. Hoe vaak zeggen ouders dat niet als hun kind volkomen het verkeerde pad op ging, helemaal ontspoorde: “ik wist dat niet”. En hoe makkelijk is het dan om te denken dat dergelijk ouders zelf een beetje de weg kwijt zijn? Hoe kan het nou dat je niet ziet waar je kind mee bezig is…. jawel, dat kan wel.
Mijn dochter was een volkomen normale puber, voor zo ver ik dat kon zien. Dus. Mooie meid, lief, gezellig, een humor die compleet bij de mijne aan sloot, mijn zonnestraaltje, lachebekje, goede schoolresultaten. Niks aan de hand. Heus niet een obstinate puber. Nou ja, vooruit, beetje dan, haha, maar hoe erg kan het allemaal zijn.
Op een bepaald moment begon het me op te vallen dat ze nogal veel bezig was met voeding. Alles moest beter, gezonder, meer vers, meer verantwoord. Nou ja, vooruit, ik ben een welwillende moeder dus ik probeerde haar tegemoet te komen. Op zich eigenlijk niet verkeerd om goed te willen eten en liever niet te willen dat moeders alles uit blik haalt? …
Een tijd daarna begon het calorieën tellen. En ook daar kon ik me wel (een beetje) in verplaatsen. Mijn schattemeisje was helemaal niet dik, echt niet, maar wellicht wilde ze dat dan ook niet worden? Alweer, niks mis mee dus.
Let wel, dit alles is een sluipend proces, daar gaat flink wat tijd overheen.
Op een nacht werd ik door haar wakker gemaakt, ze was helemaal in tranen, bizar over haar toeren en ik wist dan even niet wát er was, maar dat het ernstig was begreep ik meteen en dan ben je vrij snel heus wel helemaal echt wakker. Even geprobeerd te kalmeren, vertel meisje, vertel, ik luister. Ze zei dat ze over had gegeven en dat de wastafel in de badkamer nu echt verstopt zat en dat ze dat zo heel erg vond. Ach arme meisje toch, was je beetje ziek dan? Jee wat naar. Maak je geen zorgen, ik fiks dat wel. Inderdaad, wat een zooitje, zwanenhals er af de boel schoon maken, weer monteren….
… en nóg had ik het niet door!
Alweer later (wederom: het sluipende proces) zou ik op een dag naar de huisarts gaan en toen ze dat hoorde wilde ze mee. Een afspraak voor zichzelf en ze wilde liever niet dat ik daar dan bij bleef zitten. Ik respecteer mijn kinderen, wilde niet moeilijk doen, dus zo deden we dat …
… maar langzaam begon er wat te dagen, er is iets helemaal mis. Maar wat dan? Op weg naar huis vertelde ze niet wat ze besproken had. Wel dat ze een verwijsbrief had voor het GGZ voor psychologische hulp. Ik zat stijf achter het stuur, maar probeerde zo gewoon mogelijk te doen. En intussen: wááát? En eerlijk, ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wilde haar niet dwingen om te praten, ik wilde haar niet de kop gek zeuren (want als iemand zoiets gaat aanvragen en nog krijgt ook, is er écht iets, toch? Een zeurende moeder maakt het erger?) … en ook de dagen daarna wilde ik bovenal haar niet verstikken in mijn liefde en hulpbereidheid.
Praten pubermeisjes ooit écht “goed” met hun ouders? En helpt het? Ik wist het niet en nu nog steeds niet.
Kanttekening. Ik ging zelf door een zware periode (was ook in therapie, 3 dagen per week zelfs), had het moeilijk na een scheiding, fulltime werken op een niet-leuke baan, de zorg voor mijn twee kinderen (ja, er was ook nog een broer in huis), maar ik zette elke dag alles op alles om de sfeer in huis zo prettig mogelijk te maken. Mijn kinderen mogen niet en nooit de dupe worden van mijn onwelbevinden. Ontspannen zijn, tijd voor hen beiden te maken … Maar ja, kinderen zijn niet gek, ze zullen er heus wat van mee gekregen hebben ondanks mijn positieve houding en pogingen naar beste kunnen, dat kan niet anders. Ik zal er vast niet helemaal in geslaagd zijn.
“Ik wist dat niet” gaat hier op in het begin van het verhaal, de aanloop. Maar nu was het, nadat ze toch wel een klein beetje verteld had: “Mijn god, ik weet het, en wat nu?” Mijn dochter had een eetstoornis! Ik viel zowat van mijn stoel toen het tot me door drong!
Ik raakte tegelijk wat meer thuis in allerlei vormen van psychische problemen door mijn eigen ervaringen met medecliënten (ja zeg, inééns hoor en zie je dat dan van en bij anderen). Maar dat wil nog steeds niet zeggen dat je dan thuis fantastische moeder – dochter gesprekken kunt hebben, heus niet hoor. Ze was niet mijn vriendin, ze was / is mijn dochter! En voor jonge meiden is dat een grote kloof, of kan dat zijn.
Hoe ga ik zulke gesprekken aan zonder geforceerd te doen, hoe krijg ik haar “losgepeuterd” om open te zijn. Hoe goed moet ik de hele tijd opletten om kleine signalen op te vangen die wellicht openingen geven. En doe ik niet te overdreven mijn best….
Ik heb er veel verdriet en zorgen van gehad en slapeloze nachten. Voor mij stond dit buiten mijn eigen problemen, mijn kinderen gingen / gaan altijd vóór alles, nog steeds. Maar ja, dat wist zij niet?
Hulpeloosheid en radeloosheid. Was het wellicht ook zo dat ik óverbeschermend was om niet dag in dag uit aan haar te gaan trekken om mij “alles” te vertellen? Om haar niet te dwingen ziel en zaligheid bij mij neer te leggen? Was het wellicht dat zij dacht dat zij mij moest beschermen omdat ik het zelf al best zwaar had?
We zijn nu heel veel jaren verder. Nu is ze genezen zoals dat heet. Het is klaar, het is af.
Maar de tussenliggende jaren heb ik zo heel vaak met de handen in het haar gezeten, zeker toen ze graag op zichzelf wilde wonen. Dat heb ik ondersteund, studenten moeten van het studentenleven kunnen proeven. Daarbij was ze ook eigenlijk een heel praktische en verstandige meid, ik had er alle vertrouwen in.
… maar toen verloor ik dus zicht op hoe het met dat eten ging, hoe het psychisch met haar ging. We hadden veel contact, ze was niet ver weg, maar dan ga je niet telkens praten in de zin van: “En lieve schat, heb je nog problemen?” Neeeh … zo werkt dat niet.
Maar wat had ik dan als ouder wel moeten doen? Het is nu mosterd na de maaltijd, maar iemand die het weet mag het me vertellen.
Nu is ze al volwassen, leuke studie gedaan, leuke baan, met vriend een leuk huisje.Onze verhouding is veranderd. Ja, natúúrlijk, ze is nu meer mijn “gelijke” en niet alleen maar mijn jonge puberdochter. Onze gesprekken zijn anders, met meer diepte. Niet altijd, wie heeft daar nou zin in, maar áls het wat meer “daar” over gaat, is er een gelijkwaardigheid ontstaan.
Ik begrijp nu beter haar enorme strijd, haar ellende, en het moeilijke pad naar herstel. Ben erg trots op haar, wat een prestatie!
Wellicht begrijpt zij nu beter dat ik heus niet goed wist hoe en wat wel niet te doen of te zeggen. En ik weet zeker dat ze zéker weet (twee keer zeker, hoe fijn wil je het hebben) dat ik niet te kort schoot of wilde schieten … moeders – dochters … Elkaar niet lastig (willen) vallen, elkaar (willen) respecteren en in waarde laten … hoe gecompliceerd wil je het hebben?
♥
Geef een reactie