“Ik heb me ontzettend schuldig gevoelt over jouw eetstoornis.” Bekende mijn moeder rond het einde van mijn herstel. “Ik moedigde je aan in je wens om af te vallen, omdat ik hoopte dat je dan wat lekkerder in je vel zou gaan zitten, maar dít was natuurlijk nooit de bedoeling. Ik had je veel liever dik en gelukkig gezien dan zo dun en zo ongelukkig. Als ik dat had geweten… Ik wist ook niet meer wat ik moest doen.” Mijn moeder voelde zich schuldig over mijn eetstoornis.
“Ik was bang dat je dood ging.”
Bij het denken aan die woorden krijg ik nog altijd een knoop in mijn maag. Het was echt zo erg he? Ja, het was heel erg. Je zou maar het gevoel hebben dat de eventuele dood van je dochter jouw schuld is. Wat moet dat verschrikkelijk zijn. Wat moet je een hoop onmacht hebben gevoeld. De wereld onder je voeten weggeslagen. Hoe kon dit gebeuren?! Zelf heb ik geen kinderen, dus ik kan me nooit écht voorstellen hoe het is, maar als je kinderen hebt is hun geluk nog belangrijker dan je eigen geluk. Dat is wat mijn moeder zegt.
Nu ben ik niet dood gegaan, in tegendeel, ik ben er ontzettend sterk uitgekomen, maar jeetje, wat een ongelooflijk nare tijd was dat. Natuurlijk was ik niet alleen maar ongelukkig, ik had ook mooie momenten, maar over het algemeen was het een hele zware en nare tijd. Een eetstoornis gun je niemand, al helemaal niet je dochter. Denken dat het jouw schuld is lijkt me echt verschrikkelijk, maar mam, je moet weten, zo zie ik het helemaal niet.
“Ik zou willen dat ik het had kunnen voorkomen.”
We hadden het allemaal willen voorkomen. Tenminste, dat kan ik nu achteraf zeggen. Toen ik er middenin zat wilde ik alles behalve mijn eetstoornis voorkomen. Het begon met onschuldig wat afvallen op een ogenschijnlijk gezonde manier en vanwege gezonde redenen. Er waren in korte tijd namelijk flink wat kilo’s bijgekomen en ik zat totaal niet lekker in m’n vel. Nu kan ik zeggen dat ik toen al last had van eetbuien, maar wisten wij veel. Het gebeurde allemaal stiekem. Ik herkende het niet en vertelde er niemand over. Ik gaf zelf aan dat ik af wilde vallen, omdat ik lekkerder in m’n vel wilde zitten en jij wilde me daarin steunen. Met op een gezonde manier afvallen is niks mis.
Dat ik anorexia ontwikkelde wist ik veel eerder dan jij en ik deed er alles aan om het zo lang mogelijk geheim te houden. Ik hield de schijn op, praatte niet met je en vond dat ik recht had op privacy. Een puberdochter… Wat moet je er mee? Wist jij veel. Ik was immers je eerste kind. Er bestaat geen studie voor ouder zijn. Je kan nooit precies weten wat je kind nodig heeft. Je kan alleen uitgaan van je eigen kennis en ervaringen. Je kan alleen maar doen wat goed voelt, maar je kind is jou niet. Dus ‘fouten’ zal je maken, dat is oké (tot op zekere hoogte, maar in jouw geval zeker oké). Het is een eetstoornis die alle verhoudingen scheef legt. Ik was ziek en wilde niet praten.
“Ik had het toch aan kunnen zien komen. Ik heb immers in precies hetzelfde schuitje gezeten.”
Ik snap dat je dat misschien denkt, maar ik kan me ook voorstellen dat je het niet wilt zien. Je wilt niet direct daarvan uitgaan en je wilt mij vertrouwen op mijn woord. Dat siert je. Nee, mam, er is niks.. Hoewel de oorzaken van een eetstoornis onder anderen bij opvoeding en erfelijkheid kunnen liggen, dat speelde zeker ook mee, is het altijd een combinatie van verschillende dingen. Hoe goed je het als ouder ook doet; je hebt niet overal invloed op. Mijn eetstoornis is niet jouw schuld, maar het gevolg van allerlei verschillende triggers die op allerlei verschillende plekken en momenten hebben plaatsgevonden. In zekere zin is het gewoon een kwestie van pech hebben. Je zegt toch ook niet tegen iemand met een gebroken been dat ie dan maar niet had moeten gaan mountainbiken? Pfff, had ik maar nooit die fiets voor je gekocht. Je weet niet hoe dingen lopen. Jij wilde alleen maar helpen. Mij gelukkig zien. Ook tijdens mijn herstel ben je er altijd voor me geweest.
Ik ben me er heel erg van bewust dat niet elke verhouding tussen ouder en kind zo is als die van mij. Wat dat betreft heb ik juist ontzettend veel geluk met mijn ouders. Wanneer je een eetstoornis hebt – al helemaal in de pubertijd – is het lastig om dat zo te zien. Ik ben ook niet de makkelijkste geweest, omdat ik ook gewoon ben zoals ik ben. Maar jeetje, wat hebben jij en papa het goed gedaan. Ik heb daar best bewondering voor. Jij bent niet de schuld van mijn eetstoornis, het kan iedereen overkomen, maar je bent wel een reden van mijn herstel.
Denk niet aan de signalen die je hebt gemist. Denk niet aan je eigen verleden en hoe dat in verband met het mijne zou kunnen staan. Denk niet aan hoe je me wilde helpen wat lekkerder in m’n vel te zitten door af te vallen. Uiteindelijk had mijn eetstoornis ook dat doel, maar tegen een enorme prijs. Nee, denk aan hoe je er alles aan hebt gedaan om mij te helpen. Denk aan de keren dat je me hebt opgevangen. De keren dat ik je heb gebeld en dat ik na een peptalk van jou weer verder kon. Denk aan hoe goed je me begreep. Dat wat eerst een zwakte was, is nu ook jouw ervaringsdeskundigheid en dat heeft me zo veel minder eenzaam doen voelen.
Denk aan hoe sterk ik eruit ben gekomen en besef je dan dat dit de dochter is die jij hebt opgevoed, samen met pa natuurlijk. Daar kan ik je alleen maar dankbaar voor zijn.
♥
Ik besef goed dat dit helaas niet voor iedereen geldt. Soms is het belangrijk om los te komen van je ouders, of dat nou uit onwil of onmacht is, maar voor wie dit wel geldt: Een eetstoornis heb je niet alleen. Daarom is deze blog voor ouders en voor mensen met ouders. Het kan zo verschrikkelijk en uitzichtloos zijn, maar blijf er voor elkaar zijn. Heb geduld en liefde. Meer over iemand helpen met een eetstoornis lees je in deze blog.
Geef een reactie