Zonder diagnose is er nooit een bevestiging geweest. Was mijn strijd wel echt? Een vraag die regelmatig in mijn hoofd heeft gespookt. Mijn strijd was echt. Met of zonder diagnose; het had niet uitgemaakt. Maar op het moment zelf maakte het heel veel uit. Ik was maar nep, het was maar nep. Het viel allemaal wel mee…
Een lange tijd heb ik geworsteld met mijn zelfbeeld en mijn gewicht. Controle, onzekerheid, afvallen… Het voelde allemaal zo cliché. Het viel allemaal wel mee en kwam bij lange na niet dicht bij een serieus probleem. Althans, dat dacht ik. Ik kon het allemaal heel mooi goedpraten. Ik was tenslotte een puber. Iedereen worstelt wel met onzekerheid… Het afvallen valt reuze mee… Ik had het prima onder controle! Beetje bij beetje slopen de slechte gewoontes erin en voor ik het doorhad, had ik het helemaal niet meer onder controle.
Mijn geheim
Voor ik het doorhad, raakte ik verstrikt in het minderen, compenseren en het onder controle houden van een getal op een weegschaal. Een diagnose wilde ik nog steeds niet. Anderen hadden het zwaarder. Ik zou nooit voldoen aan alle criteria. Ik kon stoppen wanneer ik wilde. Het is nog niet ongezond. Daarnaast was het ook mijn geheim. Niemand wist er vanaf en op die manier kon ik mijn gang gaan. Niemand die de controle over zou nemen. Niemand die me kon vertellen dat het anders moest. Het was een geheim dat ik stilletjes met me meedroeg.
Ik kon verschillende redenen bedenken om de stap naar hulp niet te zetten. Eigenlijk speelde angst daar ook een grote rol in. Wat als ik geen eetstoornis heb? Is het dan allemaal maar nep? Stel ik me niet gewoon aan? Wat als ik het vertel en ze me uitlachen? Ik was nooit ernstig dun geweest, ik had geen extreem ondergewicht. Van buiten zou je niet denken dat ik zou worstelen met het eten. Voor een eetstoornis moet je toch dun zijn?
Herstel zonder hulp
Achteraf ben ik blij dat ik zonder professionele hulp de weg heb gevonden naar herstel. Ik ben blij met de steun die ik heb gehad van de mensen om me heen. Ik weet namelijk dat het niet vanzelfsprekend is. Dat het niet vanzelfsprekend is dat je er ‘zomaar’ bovenop komt. Dat er heel veel mensen zijn die hulp nodig hebben om hier uit te komen. Dat ik niet een van hen was, vond ik niet altijd makkelijk. Ik vond het eerder een last. Ik had geen hulp nodig gehad, dus het viel vast mee. Het was maar een fase…
Lange tijd sprak ik niet over deze periode. Het mocht er niet zijn, want het stelde niks voor. Ik heb mezelf dan ook nooit als een ervaringsdeskundige gezien. Om aan de slag te gaan als ervaringsdeskundige zou je toch ook kennis moeten hebben met een behandeling? Een opname zelfs? Ik had dat allemaal niet. Toch vond ik in mijn werk veel herkenning en daarmee ook erkenning. Waarom zou het voor een ander wel echt zijn, maar voor mezelf niet?
Het is soms een spiegel die voor me gehouden wordt. Hoe ik hamer op het uitspreken van de problemen bij een ander terwijl ik dit zelf nooit deed, voelt ergens hypocriet. Ik wist tenslotte dat het niet makkelijk was. Tegelijkertijd zie ik door alle herkenning dat mijn strijd – ook zonder diagnose – echt was en dat het niet alleen had gehoeven. Ik hoop dan ook dat ik jullie mag steunen in jullie strijd, hoe eenzaam het soms ook kan zijn. Je staat er niet alleen voor.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020
Geef een reactie