“Wil je ook echt herstellen van je eetstoornis?’’ Een diepe stilte… gevolgd door een diepe zucht met uiteindelijk het antwoord: “Ja, dat wil ik heel erg graag, maar ik geloof er niet meer in.” Mijn psycholoog keek mij aan en begreep het, maar wilde wel graag de redenen van deze intense angst hiervoor horen. Ik kon op dat moment heel veel redenen bedenken waarom ik mijn eetstoornis niet meer wilde, maar ook waarom ik hem nog wél wilde houden. De eetstoornis zou mij nooit laten vallen, op deze ‘vriendin’’ kon ik bouwen en in tijden van verdriet en angst was zij er voor mij. Het gevoel van afhankelijkheid om te kunnen herstellen was enorm groot en tegelijkertijd wilde ik niemand te dicht bij me. Ik wist het gewoon het niet meer…
Zoals ik hierboven heb geschreven, heeft de eetstoornis al veel functies in mijn leven vervuld. Het was een manier om controle te houden over mijn lichaam. Toen ik jonger was, was het een poging om gezien te worden en even geen verantwoordelijkheid te moeten hebben. Later ben ik de eetstoornis als vriendin gaan beschouwen, omdat ik iets of iemand nodig had die mij nooit zou laten vallen. Jarenlang heb ik verschillende behandelingen gehad en hulpverleners gezien. Maar omdat ik niet klaar was voor herstel en eigenlijk elke behandelaar te slim af was, is talrijke keren niet de juiste diagnoses gesteld.
De diagnose(s)
De termen eetstoornis en anorexia waren al vaak genoeg de revue gepasseerd. Soms kwam het labeltje PTSS of angststoornis erbij, maar verder werd er nooit naar de kern gekeken. Ook in die periodes heb ik mezelf vaak alleen gevoeld en ben ik zelfs van mijn meest dierbare personen afstand gaan nemen. Bang om mensen teleur te stellen door mijn zieke gedachtes, bang voor afwijzing en bang om deze macht in het (niet) eten te verliezen. Toch heb ik na veel zoektochten een super fijne psychologe gevonden. Een psychologe die mij serieus nam, is gaan luisteren en mij ook het label dwangmatige persoonlijkheidsstoornis in combinatie met kenmerken van een vermijdende- en afhankelijke persoonlijkheidsstoornis heeft gegeven. Op het moment dat zij deze woorden uitsprak, voelde ik het zweet over mijn lichaam stromen. Ik verloor op dat moment de kracht in mijn lichaam en kan het gevoel nu nog nauwelijks omschrijven. De dagen daarna ben ik gaan surfen op internet en beetje bij beetje moest ik bekennen heel dit beeld klopte. Ik die altijd en overal controle op wil hebben, ik die altijd aardig probeer te zijn voor een ander, nooit boos wil zijn. En bovenal ik die liefde en geborgenheid wil ontvangen maar juist daarvoor zo’n grote angst heb ontwikkeld.
Samen doen
Terugkomend op mijn herstel en mijn therapie vroeg mijn psychologe wat ik nodig zou hebben om die eetstoornis wel te overwinnen. Weer een stilte… 101 gedachtes kwamen er in mijn hoofd voorbij en tot slot sprak ik uit: “Ik heb daar lieve mensen voor nodig.” Natuurlijk besef ik maar al te goed dat je voor jezelf moet herstellen en dat je uiteindelijk zelf uitdagingen moet aangaan. Maar ik heb al meer dan de helft van mijn leventje alleen gevochten en daar ben ik klaar mee. Mijn psychologe pakte het ook goed op en ik moest drie mensen opnoemen die ik elke keer in mijn opdrachten van therapie zou meenemen. Drie mensen, dat was niet zo heel moeilijk. Althans; dat dacht ik.
Na deze sessie heb ik deze mensen een berichtje gestuurd en twee van de drie reageerden vrijwel direct dat zij mij hiermee willen helpen. Wauw, wat lief, dacht ik. Tegelijkertijd bekroop me een mega schuldgevoel en kwamen er weer duizend rampscenario’s tevoorschijn. De gedachtes dat ik slap was, dat ze geen nee durfden te zeggen, dat ik tot last was en dat ik ook een stukje controle uit handen gaf, spookten opnieuw en opnieuw door mijn hoofd.
Het lukt niet altijd
In dit kleine stukje komen eigenlijk alle drie de vormen van mijn persoonlijkheidsstoornis naar boven. Het dwangmatige karakter om controle uit handen te geven en de angst om mensen aan mij te binden, maar juist ook de angst dat mensen moe van mij worden en mij zullen laten vallen. In het verleden heb ik al vaak het vertrouwen in mensen verloren en toch zal ik altijd van deze mensen blijven houden. Ik zal altijd van het positieve van de mens uitgaan en tegen bepaalde personen in mijn omgeving zou ik willen schreeuwen hoeveel ik om hen geef. Toch, op de één of andere manier, lukt dit nog lang niet altijd zoals ik het graag bij mezelf zou zien. Stap voor stap krijg ik in mijn hoofd steeds meer vrijheid en durf ik elke keer een beetje controle uit handen te geven door open en eerlijk te blijven en aan te geven dat ik het niet alleen kan. Ik wil om leren gaan met mijn struggles, met mijn persoonlijkheid die ik heb ontwikkeld door de vele facetten in mijn kinder-en jeugdtijd en bovenal wil ik minder in angst leven.
Spreid je vleugels, maar vraag af en toe een vleugel om je heen die jou beschermt!
Vanavond, 5 juli, om 20:00 uur is er een themachat over het hebben van een persoonlijkheidsstoornis in combinatie met eetstoornisherstel. Herken jij je in dit verhaal of spreekt het thema je aan, kom dan een kijkje nemen!
Geef een reactie