Mijn probleem met spijkerbroeken

Eén, misschien twee spijkerbroeken had ik, achterin de kast. Eigenlijk de enige twee kledingstukken die altijd netjes opgevouwen waren. Een paar jaar lang droeg ik voornamelijk panty’s en maillots, want dat was het enige dat oké voelde. Het enige dat minder erg voelde, eerlijk gezegd. Ik voelde mij zelden zo dik en zo slecht als in een spijkerbroek. Ik snapte ook echt niet hoe andere mensen dat prettig konden vinden en hoe dit kledingstuk het meest gedragen kledingstuk ter wereld kon zijn. Als iets veel minpunten had, was het wel de spijkerbroek…

Hij zat ook alleen maar mooi vlak na het wassen. Veel te strak en totaal niet prettig, maar wel mooi. Daarna het liefst niet gaan zitten of een kniebuiging maken, dus zo stijf mogelijk bewoog ik mij door de dag heen om mijn broek maar niet uit te laten lubberen. Dat gebeurde uiteindelijk altijd binnen een paar uur, dus hing er vervolgens drie dagen een schone, uitgelubberde broek over de stoel. Te schoon voor de was, te uitgelubberd voor mijn lijf, dat ik al uitgelubberd genoeg vond.

Elke trend was vreselijk. Trends leken soms wel het ongenoegen met mijn eigen lichaam extra te benadrukken. Low-waist werd voor mijn gevoel enormous-waist en high-waist werd een never-ending-bovenbenen-situatie. Geen enkele pasvorm leek mij goed te doen, ik voelde mij altijd ongemakkelijk en in elkaar gepropt. Skinny voelde ik mij nooit, rot voelde ik mij vrijwel altijd..

Het was eigenlijk nooit goed. De stugge, harde stof dat elk stukje van je onderlijf wist te accentueren en groter leek te maken. Het sneed in mijn benen en dwars door mijn zelfvertrouwen heen. Het zat soms ook gewoon zo strak, maar losser was ook geen optie. Hoe groot moest het er dan wel niet uitzien!? Afvallen leek de enige manier om een normale relatie met een spijkerbroek te kunnen hebben, dat was de oplossing. Zoals ik ze gedragen zag worden op de posters en in de reclames, zo wilde ik het ook.

“Kleinere maten vindt u bij de kinderafdeling..” Sorry? Bij de kinderafdeling? Ik wilde alleen een beetje afvallen, ik wilde niet helemaal naar de kinderafdeling. Ik wilde gewoon iets mooier en iets dunner zijn, maar ik wilde niet dat mijn billen helemaal zouden verdwijnen. Ik wilde het zoals in de reclame, waar ze moeiteloos het hele leven trotseren in een jeans. Ik paste de maten die ik voor ogen had, maar die moesten nu met een riem omhoog gehouden worden.

Was dit het dan? Voel je je nu ook zo gelukkig en volmaakt als je voor ogen had? Het was eigenlijk nooit goed en de spijkerbroek was het kledingstuk dat dit het strengste naar mij uitsprak. Hij wist het altijd wel aan mij te laten zien of mij te laten voelen. Het afvallen, maar ook het aankomen, niets leek de broeken te vullen op een manier waar ik mee kon leven. Altijd sneed de stugge spijkerstof, altijd deed het pijn en eindigde ze schoon over de stoel.

Hoewel ik dacht dat dit vooral een gevecht van mij was, een gevecht tussen mijn eetstoornis en de spijkerbroek, is dit een gevecht dat iedereen voert. Ondertussen hijst ieder meisje, met of zonder eetstoornis, zich soms scheldend in haar skinny jeans. Loopt het grootste deel van de mensen na het honderdste pashokje chagrijnig en zonder nieuwe broek de stad door. Baalt elke man en elke vrouw ervan als die broek na een dag al niet meer mooi zit en is geen enkel lichaam perfect om moeiteloos de nieuwste trends te dragen. Elk lichaam, ook het lichaam waar jij misschien naar streeft, is soms onflatteus. God zij dank.

Je hoeft dus niets te perfectioneren, niets te veranderen, om je goed te voelen in die spijkerbroek. Een spijkerbroek voelt niet altijd goed en iedereen heeft hier dezelfde worsteling mee. Na jaren van panty’s, maillots, therapie en goede afleiding, stond ik ineens weer een broek te passen. Nadat mijn zelfbeeld en onzekerheid de aandacht had gekregen en ik daar stappen in had gezet, zocht ik op een zaterdagmiddag ineens een leuk model om mijzelf in te laten zien. Niets meer, niets minder. In ieder geval niet meer iets om bevestiging of goedkeuring in te vinden, want daarmee doe je jezelf gigantisch te kort. Je hebt zo veel meer te bieden, dan enkel het perfect vullen van een bepaalde spijkerbroek. Jij bent een compleet en mooi mens, met spijkerbroeken die uitlubberen, want dat hoort erbij.

Fotografie: rominafa

Daphne

Geschreven door Daphne

Reacties

13 reacties op “Mijn probleem met spijkerbroeken”

  1. Niet iedereen hoor. Ik kan me niet voorstellen dat het fijn loopt in een panty of maillot. Dan zie je toch werkelijk alles wat je niet wilt zien. Als er iets nauwsluitend is dan is het een panty haha. Geef mij maar een losse stretch. Dan hoef ik de lelijke vorm van mijn benen niet te zien. En spijkerbroeken zijn de enige broeken die nog een beetje op het oog afslankend werken. Jouw uitspraak over het kindermaatje triggert mijn eetstoornis enorm (waar niks mis mee is), omdat dat kindermaatje hetgeen is waar ik bijna mijn hele leven al naar verlang. Als dat toch zou kunnen. Geen vormen en kunnen dragen wat ik leuk vind.
    En om eerlijk te zijn ken ik meer mensen die graag in een comfy spijkerbroek lopen dan dat ze hun benen moeten tonen in een skinny of panty. Is veel confronterender blijkbaar voor veel mensen zonder confectiemaat.

    1. Ik draag ook liever spijkerbroeken dan panty of legging hoor. Betreft kindermaat… begrijp je gedachte vanuit es, maar geloof mij, dan zit ook werkelijk niets meer mooi en fijn… is een illusie.

    2. Grappig hoe iedereen dat zo anders kan ervaren. Ik droeg juist altijd liever een rokje met panty dan een broek. Als je een broek aan hebt, (dit waren mijn gedachten) dan zie je je bovenbenen heel erg + ik was toen ook heel erg bezig met een ‘thigh gap’ en als je een rokje aan hebt zie je niet of je wel of geen thigh gap hebt.

      Maar dit zijn dus niet zulke gezonde gedachten, dus aan degenen die dit lezen, draag vooral waar je je prettig in voelt en niet waarin je er het ‘dunst’ uitziet. Ook al kan dit soms wel door elkaar lopen natuurlijk.

  2. Herkenbaar! Ik voel me ook altijd enorm in een spijkerbroek. Misschien omdat ik het zo goed voel zitten tegen mijn buik?

  3. Wat grappig om te lezen dit. Ik had het namelijk jarenlang precies andersom: ik durfde alleen maar spijkerbroeken te dragen en juist geen rokjes en jurkjes.

  4. Herkenbaar. Ik heb 10 jaar lang geen spijkerbroek gedragen en mezelf voorgehouden dat het weer kon als ik een bepaalde broek weer zou passen. Die broek had namelijk een acceptabele maat waarin mijn benen redelijk slank moesten zijn. Hij past nu… Maar helaas. Ik voel me vies, dik en lelijk erin en die broek heeft plaatsgemaakt voor een kleinere maat… Want als ik ooit pas, dan ben ik slank. Denk ik dat echt? Mijn eetstoornis wel. Natuurlijk weet ik beter, maar die gedachten verdring ik zo hard en snel mogelijk. Ik wil er niet aan. Niet met dit lijf. Het mag dan in die ene spijkerbroek passen, die ene spijkerbroek maakt ook pijnlijk duidelijk hoe ontevreden ik ben over mijn lijf.

    En dus zoek ik weer mijn toevlucht tot rokjes met leggings. Dan zie je mijn onderbenen, maar blijven mijn bovenbenen tenminste bedekt.

  5. Dat ellendige strakke gevoel als je een spijkerbroek weer aandoet na een wasbeurt. Verschrikkelijk!! Het duurt dan even voordat hij weer wat losser zit. Vanuit mijn eetstoornis ben ik dan meteen bang dat ik ben aangekomen.. Dat strakke gevoel om je billen en benen, bah.

    1. Ja, wanneer hij heel strak zit na de was ben ik ook altijd gelukkiger als ik hem een paar uur aan heb… Dat lubberende (niet teveel) vind ik juist wel fijner zitten. Anders de hele tijd bewust van die broek.

  6. Wauw, zo mooi geschreven. En erg herkenbaar.

  7. Erg herkenbaar!Al jaren droeg ik geen spijkerbroeken meer tot ik laatst jarig was toen heb ik wel een spijkerbroek aan gehad die nog in de kast lag maar ik voelde me er erg dik in dus nu weer vaak andere stoffen en broeken die wijd zitten

  8. "’Kleinere maten vindt u bij de kinderafdeling..’ Sorry? Bij de kinderafdeling? Ik wilde alleen een beetje afvallen, ik wilde niet helemaal naar de kinderafdeling."

    Als de medewerk(ster) het zo brengt dat er geen kleinere maten was ze waarschijnlijk gewoon jaloers. Niet dat ze dat had moeten zijn hoor, want eetstoornis..

  9. Spijkerbroeken zijn constant een probleem te strak dan voel ik mij dik
    Een maat groter dan voel ik mij nog dikker
    Vandaag de halve winkel gepast naar huis met 2 spijkerbroeken ik heb alwweer spijt en breng ze morgen terug .
    Een jurk zit prettiger staat ook beter maar is te koud voor herfst en winter

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *