Mijn stemming slaat om

Ineens begint het te regenen. Buiten en ook in mijn hoofd. Alles gaat goed en er lijkt in eerste instantie geen vuiltje aan de lucht, tot dat er één ding mis gaat. Ook dat is niet eens zo’n probleem, maar het zorgt er ineens voor dat ik twijfel aan alles van die dag en vooral aan mijzelf. Een regenbui als ik net mijn sandalen heb aangetrokken, kan er binnen een paar minuten voor zorgen dat ik mijzelf stom en minderwaardig vindt. Ineens snap ik ook eigenlijk niet hoe ik net zo blij kan zijn en lukt het mij even niet meer om dat fijne gevoel terug te krijgen. Alles is stom en ik al helemaal!

Laat het er zijn

Je gevoelens op dat moment erkennen is het moeilijkste en tegelijkertijd het belangrijkste om te doen. Ja, ze zijn misschien veel te heftig en te extreem in verhouding tot wat er gebeurt is. Je hebt misschien zelf ook geen idee wat de aanleiding precies is, maar ze zijn er wel en ze vragen ontzettend veel van je op dit moment. Dat erkennen en daar even bij stil staan kan helpen. Het kan helpen om te zorgen dat het niet verder escaleert en dat je mag stoppen met het gevoel te onderdrukken. Ik schaam mij altijd kapot als ik ineens heel heftig reageer op iets vrij onbenulligs, maar wegstoppen heeft geen enkele zin. Dan bouwt de spanning alleen maar op tot het volgende onbenullige moment en dan weet ik zeker dat ik nog heftiger reageer dan daarvoor.

Dat jouw gevoel er mag zijn betekent niet dat het meteen opgelost is en dat je gelijk alles moet snappen. Maar het is er nu eenmaal en als je dat kunt accepteren, kun je verder kijken. Naar wat er bijvoorbeeld verder nodig is om jou weer rustig te krijgen en verder te kunnen met je dag.

Praat erover

Hoe erg je ook het gevoel hebt dat je dit zelf moet oplossen en dat anderen het toch niet zullen snappen, het is altijd zwaarder om hier alleen mee te blijven lopen. Ja, dat moment van praten is misschien ook heel erg zwaar, maar dat is maar even. Daarna kan er iets van je af vallen en kan die andere persoon jou helpen. Die persoon hoeft jou ook niet altijd te begrijpen, maar dat betekent niet dat die persoon jou niet op een fijne manier kan helpen.

Voor mij helpt het praten over mijn stemming ook echt om het te relativeren. Als ik mijzelf dwing om het te benoemen, terwijl ik eigenlijk overmand wordt door emoties, creëer ik een soort afstand van mijn gevoel. Want ik moet er even over nadenken. Dat moment zorgt er bij mij altijd voor dat ik iets rustiger wordt en dat er ruimte komt. Alsof ik als het ware mijn emotie-vloedgolf even moet onderbreken. Dan voel ik het nog steeds, maar ik heb er wel iets meer grip op. Dat kan door te praten, tegen een ander of tegen jezelf, maar ook door bijvoorbeeld te schrijven of muziek op te zetten.

Eén van de lastigste dingen vind ik altijd dat het voor anderen zo onverwachts kan komen en dat ik mij daarmee zo onbegrepen kan voelen. Soms voel ik mij knettergek en vaak denk ik; ja, nu moet die ander mij ook wel volslagen idioot vinden. Door over alles te blijven praten en dat hele proces toch uit te leggen, wordt die afstand naar mijn idee altijd minder. Als dat lukt tijdens de stemmingswisselingen is dat geweldig, maar ook erna kun je de tijd nemen om dingen uit te leggen en ‘simpelweg’ te vertellen wat er in jou gebeurde. Het is nooit te laat om dat uit te spreken en hoe meer jij erover verteld, hoe meer anderen zich ook in kunnen leven. Misschien is het niet iets dat ze herkennen, maar ze kunnen het wel bij jou leren herkennen. Op die manier kun je er allebei op een gezonde manier mee omgaan en weet je van elkaar wat er speelt en hoe zoiets kan gaan. De volgende keer als jouw stemming dan ineens omslaat is de kans groot dat de andere persoon weet dat je nu eigenlijk een knuffel nodig hebt.

Herpak jezelf

Dit vind ik zelf altijd makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer het weer iets rustiger is in mijn hoofd komt de echte wervelwind aan gedachten hierover pas echt op gang. Wat heb ik nou weer gedaan? Waarom doe ik zo raar? Ik schaam mij kapot! Ik wou dat ik het terug kon draaien!

Misschien herken jij dit ook wel en houden al die gedachten je tegen om weer verder te gaan met je dag. Dat is ontzettend lastig en tegelijkertijd heel simpel. Ga door! Herpak jezelf en maak een plan voor de komende paar uur. Had je iets op de planning staan? Probeer daar toch weer heen te gaan. Had je niets gepland staan voor de rest van de dag? Kijk dan hoe je die zo fijn mogelijk voor jezelf kunt inrichten, met genoeg afleiding zodat het piekeren tot een minimum beperkt kan blijven. Jij bent de enige die de draad weer op kan pakken voor jezelf en jij bent ook de enige die ervoor kan zorgen dat de nasleep nog heel erg lang duurt. Een nasleep die niets toevoegt en waarmee je jezelf alleen maar naar beneden haalt en je vaak nog rotter gaat voelen. 

Toen ik mijzelf die verantwoordelijkheid oplegde voelde dat heel erg streng, maar het was precies wat ik nodig had. Ik kan er niets aan doen dat ik mij soms zo heftig voel. Ik kan er niets aan doen dat mijn stemming om kan slaan en dat dat vaak niet leuk is. Ik kan er wel iets aan doen hoe ik er daarna mee omga en hoe de rest van de dag eruit kan gaat zien. Met piekeren en mijzelf met mijn schaamte verstoppen in bed ga ik mij niet fijner van voelen, die uitkomst weet ik al en dat heb ik ook al heel vaak geprobeerd. Als ik toch de deur uitga en probeer alles te doen wat ik moet doen, is er meer kans dat ik mij aan het einde van de dag ietsje beter voel. Dat geeft mogelijkheden op een nieuwe sfeer en dus ook een nieuwe stemming.

Misschien voelt het alsof je dat niet verdient. Ik weet nog hoe verleidelijk het voelde om mijzelf te moeten straffen voor hoe ik mij had gedragen. Ik mocht mijzelf niet vergeven, ik kon het gewoon niet. Maar dat zal altijd een cirkel blijven die je alleen kunt doorbreken door tegen je gevoel in te gaan. Door volledig tegen je gevoel in, toch een lekkere cappuccino te drinken op een terras. Door tegen al je gedachtes in, toch uitgebreid in bad te gaan met een fijn boek of een leuke film. Door juist tegen dat gevoel in te gaan voel je je beter en zul je wennen aan het gevoel dat jij er ook mag zijn. Want dat mag je. Ook als je af en toe volledig uit de bocht vliegt, dat maakt jou niet minder en daar hoef je jezelf niet voor te straffen.

Hoe meer je jezelf toestaat om hier op een constructieve manier mee om te gaan, hoe minder het als een last zal voelen. Dan vlieg je slechts af en toe uit de bocht en is er verder niet zo veel aan hand. Die stemmingswisselingen zijn al moeilijk genoeg. Maak het jezelf de rest van de tijd zo makkelijk mogelijk. Door te accepteren, te praten en lief te zijn voor jezelf.

Hoe ga jij om met stemmingswisselingen?