Mijn strijd tegen paniek

Misselijkheid overvalt me en zweetdruppels ontstaan op mijn voorhoofd. Waar komt dit gevoel nou vandaan? Wat als ik nu moet overgeven? Wat zijn hier veel mensen! Waar is hier de uitgang? Help! Een tijdje terug schreef ik een blog over paniekaanvallen. Iets waar in het verleden al eerder last van had, maar wat de laatste tijd steeds meer terug lijkt te komen. Hier ben ik best wel van geschrokken en ik wist ook meteen dat ik hier iets mee moest gaan doen zodat het niet nog veel erger zou worden. Het is helaas nog niet voorbij, maar ik ben eraan aan het werk. In deze blog wil ik daar wat meer over vertellen. Hopelijk heb jij er ook iets aan!

♥ Ademhaling
Toen ik voor de eerste keer zo plotseling misselijk werd en nog niet wist dat het een paniekaanval was, was mijn eerste reactie direct om goed op mijn ademhaling te letten. Ik raakte nogal gestrest van het feit dat ik misselijk werd in een overvolle trein. Waarschijnlijk was mijn ademhaling al eerder wat oppervlakkig waardoor misselijk werd en dat versterkte elkaar weer, maar ik legde die link toen nog andersom. Ik probeerde me op 1 punt te focussen en echt goed en diep adem te halen. De misselijkheid werd niet direct minder, maar ik had wel het gevoel dat ik het onder controle had. Ik was erg gespannen en door goed en diep te ademen kon mijn lichaam wat van die spanning kwijt. 

♥ Anders denken
Wanneer ik een paniekaanval krijg is dat tot nu toe altijd alleen in openbare ruimtes geweest en voornamelijk in het openbaar vervoer. Wanneer ik bewust wordt van mijn gedachten merk ik dat daar heel veel angst achter zit. Ik ben misselijk. Wat als ik moet overgeven? Wat als iemand dat ziet? Ik kan hier niet zomaar weg! Wat als ik naar buiten wil? Ik scan de vluchtroutes en bedenk in mijn hoofd al hoe ik aan iemand om een plastic zakje moet vragen voor het geval ik het niet meer in kan houden. Moet ik dat nu al vragen? Of is dat raar? Ik wil niet dat ze me raar vinden. Straks vinden ze het vies dat ik misschien moet overgeven. Help, help, help!

Dit zijn natuurlijk helemaal geen helpende gedachten. Ze maken mijn paniek alleen maar groter. Daarom probeer ik bewust te worden van deze gedachten en tegengedachtes te bedenken. Ik ben niet misselijk omdat ik ziek ben. Als ik me niet druk maak gaat dat gevoel dus ook weg. Ik heb nog nooit daadwerkelijk overgegeven en ben ook nog nooit daadwerkelijk flauwgevallen. Ik heb dit al eerder uitgezeten. Net was er nog niks aan de hand en de situatie is eigenlijk niet veranderd. Ik probeer mezelf te zien in de situatie waar ik ben. Ik ben Irene. Ik zit in de trein. Er zitten ook andere mensen in de trein. Buiten is het Nederlandse landschap. Een heel normale situatie. Niks aan de hand. Ik zet beide voeten stevig op de grond en voel dat ik echt nog in mijn lichaam zit. Dit geeft houvast. Straks sta ik gewoon weer buiten en dan is het moment weer voorbij. Het gaat immers elke keer weer voorbij.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik dondersgoed. Toch is dit iets dat ik altijd probeer toe te passen. Soms werkt het en soms werkt het wat minder goed, maar het is altijd de moeite waard en oefening baart kunst.

♥ Begeleide meditaties
Ik luister al jaren naar begeleide meditaties op YouTube om lekker in slaap te vallen. Ik heb niet echt moeite met slapen, maar ik vind dat gewoon heel prettig. Ik kan er goed mijn hoofd door leegmaken en ik vind het een fijne afsluiting van mijn dag om even extra stil te staan bij mezelf. Dit is denk ik iets dat is voortgekomen aan mijn ervaring met yoga. Wanneer ik veel aan m’n hoofd heb maakt het me vaak weer rustig. Het leek me dus vrij logisch dat ik dit ook voor mijn paniekaanvallen in zou kunnen zetten.

Vandaag de dag heb ik standaard een aantal korte, begeleide meditaties op mijn telefoon staan van een minuut of tien. Wanneer ik een paniekaanval heb kan ik mijn koptelefoon opzetten en helpt het mij om beter op mijn ademhaling te letten en terug in mijn lichaam te keren. 

♥ Iemand bellen
Een tijdje terug moest ik met de trein ergens heen en waren er werkzaamheden aan het spoor. Dit betekende dat ik met een ns-bus verder moest rijden naar het volgende station. Ik had wat extra tijd voor m’n reis ingepland, dus er was eigenlijk niks aan de hand. Zonder stress stapte ik de bus in onderweg naar het station, maar plotseling kreeg ik in de bus een paniekaanval. Door bovenstaande tips lukte het mij redelijk om de busreis uit te zitten, maar eenmaal aangekomen bij het station stapte ik met trillende benen de bus uit. Het was zo’n raar gevoel, alsof ik er elk moment doorheen kon zakken. De paniek was toen erg groot. Ik durfde met geen mogelijkheid meer het station binnen te lopen om daar over te stappen op te trein.

Toen besloot ik dat ik hier niet alleen mee moest blijven zitten. Ik was rondjes aan het lopen in mijn hoofd en kwam er even niet op. Ik belde mijn vriend en vertelde hoe het met me ging en waar ik tegenaan liep. Hij wist niet heel goed wat hij moest zeggen. “Je moet je gewoon niet zo druk maken schatje.” Ja, ja, ja, ik weet het ook wel, maar was het maar zo simpel. Desondanks was hij erg begripvol en luisterde hij naar mijn verhaal. Dat had ik nodig. Ondanks dat hij niet kon weten wat zich in mijn hoofd afspeelde vond hij het vervelend voor me en probeerde hij me te steunen via de telefoon. “Ga even rustig zitten. Haal even goed adem. Koop ergens een kopje thee. Ik vond het fijn dat ik m’n verhaal kwijt kon. Het luchtte onwijs op en uiteindelijk hebben we aan de telefoon gezeten totdat ik bijna bij mijn eindbestemming was. Soms zeiden we niet zo veel, maar het stelde me gerust dat er iemand voor me was.

♥ Je tijd nemen
Wel had ik door die hele toestand op het station mijn aansluiting gemist. In de eerste instantie baalde ik hier onwijs van. Ik vind het vervelend om te laat te komen, maar aan de andere kan wist ik ook wel dat het echt geen zin had om mezelf te pushen en alleen maar meer paniek uit te lokken. Het was nu eenmaal even zo. Eerst tot rust komen, de rest komt wel weer. Ik had geappt dat ik wat later kwam, het was geen probleem en het had uiteindelijk ook helemaal niet zo veel invloed op de rest van de dag. De volgende dag was ik nog erg moe en besloot ik ook roller derby training af te zeggen. Ik vertelde mijn team wat er speelde en iedereen reageerde erg begripvol. “Fijn dat je het deelt Irene, doe wat goed voelt en waar waar jij aan toe bent. Hopelijk voel je je snel beter!” Het luchtte op.

Het is belangrijk om echt even tijd voor jezelf te nemen als het niet goed met je gaat. De wereld om je heen wacht maar even. Het is belangrijk om prioriteiten te stellen en je gezondheid is daar zeker één van. Zo’n paniekaanval vreet energie, dus het is helemaal niet zo gek dat je daarna weer even opnieuw moet opladen. Creëer genoeg rust in je dagen, geef het als het nodig is aan bij je omgeving en gun jezelf die tijd.

♥ Hulp inschakelen
In de eerste instantie dacht ik dat het wel mee zou vallen en dat ik er wel alleen uit zou kunnen komen als ik maar even goed op zou letten. Soms is het even erg, maar daarna gaat het altijd wel weer een tijdje. Soms is er ook gewoon twee weken helemaal niks aan de hand. Dan denk ik al snel dat het wel over is en dat het allemaal wel meevalt. Voor vele van jullie vast en zeker een herkenbare denkfout en ook ik merkte dat ik mezelf daarmee tekort deed. De paniekaanvallen kwamen tot dusver altijd weer terug na een bepaalde tijd. Soms had ik het inderdaad wat beter in de hand, maar andere keren schrok ik echt van mezelf.

Daarom had ik besloten een afspraak te maken met de huisarts. Ik vertel altijd iedereen op Proud2Bme dat ze zichzelf en hun probleem serieus moeten nemen. Waarom deed ik dat dan niet direct bij mezelf? Het kan iedereen overkomen en het zegt niks over hoe sterk of zwak je bent, maar toegeven dat je niet altijd alles alleen kan en je soms wat hulp nodig hebt is in ieder geval wel heel stoer. Ik weet nog niet precies hoe dit verder gaat lopen, maar deze belangrijke stap heb ik in ieder geval gezet.

De huisarts gaf aan dat het goed was dat ik hulp had gezocht en dat paniekklachten heel goed te behandelen zijn. Dat was fijn om te horen. Nu kan ik gaan onderzoeken waar die paniekaanvallen nou werkelijk vandaan komen en hoe ik wat meer rust in kan bouwen in mijn leven. Bovendien vind ik het een fijn idee dat iemand op een objectieve manier naar mijn verhaal kan luisteren en wellicht net even anders naar die situatie kan kijken. Misschien zie ik wel dingen over het hoofd die me goed zouden kunnen helpen. Daar mag ik best hulp voor inschakelen. Je hoeft het niet altijd allemaal alleen te bedenken en te doen.

Wat is jouw volgende stap in de strijd tegen paniek?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

21 reacties op “Mijn strijd tegen paniek”

  1. ik heb last van emetofobie, ben ook bang voor de misselijkheid in treinen, bussen e.d.
    het rare is dat het bij mij ooit is begonnen toen ik minder ondergewicht kreeg doordat ik moest aankomen.
    misschien doordat mijn gevoelens onderdrukt werden door de anorexia en weer tevoorschijn kwamen door het aankomen in gewicht.
    verder pas ik ook toe wat jij doet en meestal helpt dat wel.

  2. Van op m’n adem letten werd ik alleen maar paniekeriger, evenals van meditatie. Tegengedachtes bedenken hielp tot op zekere hoogte. Maar eigenlijk bleef ik in een cirkeltje en maakte ik het alleen maar erger door, ja, te vechten, de angst niet te willen.

    Wat wél hielp, is wat ik eens in een boek las: accepteren dat de angst er is en verder gaan met je leven. Of eigenijk: er totaal onverschillig over zijn. Boeiend als de angst komt, laat maar zien hoe gek je me kunt maken. Geen aandacht schenken aan doemgedachtes, want die bevestigen de gedachte dat de angst abnormaal is. En als je er totaal geen aandacht aan schenkt, gaat het weer over. Bij mij althans.

    Klinkt misschien vaag (kan ook moeilijk even een heel boek samenvatten hier :P), maar sinds ik dat las, is het bij mij zoveel minder geworden. Heel soms nog dat ik er last van heb, maar eerst was het echt wel eens maanden of weken achtereen en dat heb ik al heel lang niet meer gehad. En ik kan nu ook mediteren zonder in de stress te schieten of angstig te worden.

    1. Hee S,

      Het klinkt niet gek, ik begrijp wat je hier vertelt en ik denk zeker dat dat kan werken. 🙂
      Fijn dat dat jou zo goed heeft geholpen. Ik neem het zeker mee en hoop dat anderen die dit lezen er ook iets aan hebben. Bedankt voor het delen!

      Liefs,
      Irene

  3. Dankjewel voor deze blogs! Ik herken me in je verhalen en ik vind je tips helpend❤️ Ik vind zelf deze kleine ademhalingsoefening fijn: 5 seconden inademen – 2 seconden adem vasthouden – 7 seconden uitademen. Lang uitademen helpt me vaak goed omdat dat er vooral bij inschiet in paniek 😉 Wat ik ook fijn vind is om na de paniekaanval proberen te denken aan situaties waar ik positieve ervaringen mee heb. “Ik kan het wel” denk ik dan. Verder probeer ik vooral lief te zijn voor mezelf, want het is gewoon heftig zoals je zegt! Ik hoop echt dat je ervan af komt Irene (en natuurlijk iedereen die er last van heeft)!❤️

  4. Wat goed Irene dat je hulp hebt gezocht! Ik loop zelf stage binnen de hulpverlening en vind het daardoor soms lastig om hulp te vragen/ toe te geven dat ik zelf ook issues heb. Bedankt voor het geven van het goede voorbeeld! Het is natuurlijk ook waar dat gewoon voor iedereen geldt dat je jezelf en je klachten serieus moet nemen, hulpverlener of niet, maar jij laat me dat nog eens extra inzien! En ik vind het helemaal niet stom of raar, wat mij er iets meer en doet geloven dat mensen het bij mij ook niet stom of raar vinden. Ik bedoel het niet stom, maar ergens vind ik het dijn om te zien dat jij ook maar een mens bent en bij jou ook niet altijd alles perfect gaat. Al hoop ik natuurlijk dat je snel van de paniek af bent! Ik denk dat je een hele goede stap hebt gezet door er nu zo vroeg bij te zijn! 🙂

    1. Ik vind dit ook knap! 🙂 Ik vind dat er in de reguliere hulpverlening veel meer aandacht mag komen voor eigen ervaringen van de therapeut. Ik vind het alleen lastig om te bedenken of ik vind dat een hulpverlener al volledig hersteld moet zijn of niet… (dit bedoel ik niet veroordelend overigens, ik denk daar gewoon over na en ik ben er zelf nog niet helemaal uit). Maar ik ben sowieso voorstander van meer aandacht en erkenning voor kwetsbaarheden.

  5. O en wat mij goed helpt: 5 dingen uit de ruimte waar je bent met je ogen dicht voor je proberen te zien, vijf dingen die je hoort en (deze werken misschien niet voor iedereen maar voor mij wel) nagaan wat je voelt in je lichaam, dit observeren zonder te oordelen en nagaan welke emoties je voelt.

  6. Lieve Irene, ik wil even zeggen dat ik het heel knap vind dat je hulp hebt gezocht en het ook hier deelt. Hopelijk krijg je de juiste hulp en zal de paniek snel afnemen. Liefs

  7. ik krijg volgende week woensdag een intakegesprek voor me paniekaanvallen! we kunnen elkaar steunen en tips geven! succes irene en goeie en fijne blog

  8. Dankjewel voor je eerlijkheid!
    Ik herken. Ik heb soms ook paniekaanvallen in het openbaar vervoer.
    Het zinnetje “nu is er niets aan de hand” helpt mij wel, gecombineerd met bewust ademhalen.

    Angst begint in ons denken. Daar reageert ons lichaam op. Dat vond ik een leerzame les, want daardoor kan ik tegengedachten denken (net als jij) en mezelf niet nog ‘gekker’ maken.

    Het is een flinke les Hier & Nu.

  9. Lieve Irene,

    Wat moedig dat je hier zo open en eerlijk over bent! Dat waardeer ik enorm.
    Ik ben erg benieuwd naar het verdere verloop van jouw proces met betrekking tot de behandeling van jouw paniek. Dapper dat je de strijd aangaat!

  10. Volgens mij is dat hem juist, je moet het niet zien alsof je moet strijden met je paniek! Als je denkt dat je misschien ongewild voor de trein gaat springen (wat een van de dingen was waar ik last van had toen ik nog ernstige paniekaanvallen had), dan is het superzwaar als je daartegen gaat vechten of probeert het gevoel te negeren en ergens anders op te focussen. Wat mij uiteindelijk heeft geholpen is contact maken met dat gevoel. Niet vechten, maar proberen dat gevoel letterlijk te omarmen. Niet als een pingpongbal wegduwen (dat maakt de strijd alleen maar zwaarder). Net als dat ik op een gegeven moment accepteerde dat er dan maar dingen zouden gebeuren waar ik geen controle over had.. het klinkt raar, maar ik was bang om out te raken, maar ook vaak bang dag ik iemand anders zomaar wat zou aandoen. Dat laatste zou echt heeeel erg zijn, want dan kon ik geen psycholoog meer worden (was toen mijn redenering). Op een gegeven moment accepteerde ik dat dat kon gebeuren.. en dacht ik, als het gebeurt zien we wel verder.. ‘het is heel erg maar ja’.. en datzelfde gold voor het out gaan en andere dingen die zouden kunnen gebeuren (in sociale situaties). Juist dat accepteren en in contact proberen te komen met dat paniekgevoel hebben mij (na jaren trainen en tranen van wanhoop en verdriet) geholpen. Ik ben er overigens wel van overtuigd dat paniekaanvallen niet “zomaar” ontstaan.

    1. Hee Maan,

      Daar kan ik me zeker iets bij voorstellen. Fijn dat dat bij jou zo goed geholpen heeft. Ik denk dat het te vergelijken is met dat het accepteren van negatieve gevoelens ook goed kan helpen om het een plekje te geven. Als het er mag zijn, is (simpel gezegd) de strijd en dus de spanning weg. Bedankt voor het delen.

      Liefs,
      Irene

    2. Ik vind het heel mooi om te lezen dat je hebt gevonden wat voor jou werkt en dat je dit nu kunt delen om anderen met dezelfde klachten te helpen. Ik vind alleen de redenering, dat je bang was om iemand zomaar wat aan te doen en dat dat heel erg zou zijn, ‘omdat je dan geen psycholoog meer zou worden’ wel een beetje egoistisch en zorgwekkend klinken. Het feit dat jij dan geen psycholoog meer zou kunnen worden lijkt mij een stuk minder belangrijk dan dat er dan iemand gewond zou zijn (en dat jij waarschijnlijk in de cel oid terecht zou komen). Ik weet dat er staat ‘was toen mijn redenering’, maar toch… vreemde redenering in mijn ogen…

      1. Hoi L,

        Ik snap je reactie hoor 😉 zeker als ik het zo teruglees. Ik denk alleen wel dat het iets anders in elkaar zat dan dat jij (en misschien ook anderen) het nu interpreteren.

        1. Hihi oke, op zich dacht ik dat ook wel, maar het stond er een beetje gek zo 😉 Toffe reactie van je 🙂

  11. Komt hier nog chat op met Irene?

    1. Hee LeRose,

      Wat een goed idee! Ik schrijf hem even op. 🙂 Thanks!

      liefs,
      Irene

  12. Hi irene,
    herkenbaar artikel. Ik heb ook veel last van angst/paniekaanvallen
    bij mij zo heftig dat ik soms psychotische klachten hier door krijg ivm overprikkeling. Mijn behandelaren weten nu niet zo goed wat ze er mee moeten doen.
    Vind zo lastig, zoals die rustgevende oefeningen etc.daar wordti k nog onrustiger van. Arts wil antipsychotische med. gaan geven, maar dat wil ik niet.. maakt het dubbel lastig. Ik vnid paniek zo lastig, Ik voel de angst/paniek constant in mijn lichaam (hartkloppingen/misselijk etc) Heel lastig he
    hoop nog eens met je door te kletsen, (ben niet vd chat etc)
    sterkte liefs mar

  13. Hoi Irene,
    Heel herkenbaar artikel dit.
    Ik heb hier echt extreem veel last van.
    Heb daarnaast ook nog meerdere psychiatrische stoornissen.
    Mijn behandelaars weten niet meer wat ze moeten doen.
    Heb al verschillende soorten medicatie geprobeerd zodel antipsychotica ams betablokkers niets hielp.
    Ik voel de angst, onrust en paniek dag en nacht door mijn lijf kan niets slilzitten, kan me niet concentreren heb last van hyperventilatie, , hoofdpijn buikpijn, nekpijn en nog veel meer lichamelijk klachten.
    Mijn behandelaars wilden mij laten opnemen maar dat zagen mijn ouders niet zitten en ik ben wou het opzich wel maar ja ik ben niet wilsbekwaam vanwege mijn psychiatrische problematiek.

  14. Ik heb dat helaas ook 🙁 En voel me daar vaak heel ‘vreemd’ door en ga maar veel vermijden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *