Mijn therapeut gaat op vakantie

“Onze volgende afspraak zal dan over 3 weken zijn, want ik ga even met vakantie.” Vakantie? Even?! Drie hele weken?! “Oh, oké…” Mompel ik. Meer krijg ik er niet uit, maar van binnen slaat de paniek toe. Mijn therapeut gaat op vakantie en ik zou niet weten of ik dat wel ga overleven!

Het is zomer en voor veel mensen is dit het moment dat ze op vakantie gaan. Een weekje kamperen op de Veluwe, twee weekjes naar Spanje of misschien zelfs nog veel verder en langer weg. Mensen zoals jij en ik, maar dus ook therapeuten gaan op vakantie. Het zou ook raar zijn als ze dat niet zouden mogen, maar kunnen we eigenlijk wel zonder ze?

Natuurlijk is het super rot als jouw therapeut op vakantie gaat. Toch vond ik het op zo’n moment heel lastig om dat uit te spreken. Ik wilde niet zeuren of haar vakantie verpesten. Ik wilde niet moeilijk doen of een probleem zijn. Ik zei altijd dat het wel oké was en wachtte de drie weken gewoon af. Achteraf vraag ik me af of dat het beste was om te doen.

“Ik ben bang dat ik het niet red zonder mijn psycholoog. Ik leef iedere week weer naar de gesprekken toe. Het voelt als houvast. Iemand waarop ik kan vertrouwen. Een stukje veiligheid. Ik vind het lastig dat ik dit nu drie weken moet missen. Ik zou willen dat het al voorbij was of dat ik even een winterslaap kon doen.” ~ Yara

Mijn therapie en herstel zijn niet perfect gegaan. Dat is ook niet nodig. We bewandelen allemaal ons eigen pad en ook na therapie of zelfs na ons herstel blijven we leren en groeien. Wanneer ik terugblik op een moment als deze zie ik hoe onzeker ik was en hoe moeilijk ik het vond om voor mezelf op te komen. Voor mezelf opkomen vind ik nog steeds wel eng, maar ik vind het ook heel belangrijk. Dan maar met knikkende knieën en klotsende oksels. Dan maar struikelend en stotterend. Achteraf kan ik toch altijd wel trots zijn op mezelf.

Ik weet heel goed hoe lastig het op zo’n moment kan zijn, maar probeer toch uit te spreken waar je mee zit. Het is helemaal niet raar om tegen de vakantie van je therapeut op te zien. Je zit er immers niet voor niks. Misschien is therapie niet altijd even leuk, maar dat uur (of meer of minder) per week dat je met je psycholoog spreekt is toch wel een heel helpende en belangrijke houvast.

“Het voelt heel naar dat mijn psycholoog op vakantie is. Het maakt zo duidelijk dat ik maar gewoon een patiënt ben. Ze gaat nu vast gezellig met haar eigen kinderen naar een mooi land. Ik blijf alleen achter. Het boeit haar vast niet of ik die twee weken volkomen ongelukkig doorbreng. Wat nou als ik het allemaal niet meer zie zitten? Wat moet ik dan doen. Het voelt zo eng en radeloos nu ik weet dat ze binnenkort twee weken niet bereikbaar is. Heel naar. Ik schaam me ervoor” ~ Yessy

Uitspreken hoe jij je ergens over voelt kan doodeng zijn, want wat als die ander het vervelend of raar vindt? Wat als je met je gevoelens iemand tot last bent? Wat als je de bevestiging krijgt dat je je aanstelt? Wat als iemand het niet met je eens is en boos op je wordt? Wat als je jezelf belangrijker had gemaakt dan je eigenlijk bent? Wat denk je wel niet?! Op deze manier kon ik de gedachten voor een ander al helemaal invullen ten koste van mezelf. De uitkomst was in mijn hoofd hoe dan ook negatief en dat zou mij dan een slecht persoon maken. Een slecht persoon zijn, niet waardig zijn, niet goed genoeg zijn… Iets ergers kon ik me niet voorstellen.

Toch was het niet een heel eerlijke gedachten. Waarom zou het namelijk niet gewoon positief uit kunnen pakken? Waarom wilde ik het dat geen kans geven? Want eerlijk is eerlijk, dit voelde misschien veiliger, maar ook alles behalve goed. Is dat dan wel veilig? Want ik bleef zitten met m’n vervelende gevoel. Ik voelde me niet gehoord. In de steek gelaten. Ik had geen plan. Ik had helemaal niks. Jezelf open stellen voelt kwetsbaar, maar die kwetsbaarheid heeft ook voordelen.

Alleen door met elkaar te praten kan je elkaar leren begrijpen. Alleen door aan te geven wat jij nodig hebt kan een ander je dat geven. Door te praten over je gevoelens en gedachten leer je ook jezelf steeds beter begrijpen. Waarom durf je het niet te zeggen? Waarom vind je het zo lastig dat je psycholoog weg gaat? Waar ben je bang tegenaan te lopen? Voel je je in de steek gelaten? Zijn die gevoelens terecht? Waar komt het vandaan en ga zo maar door.

“Mijn psycholoog gaat ieder jaar in de zomervakantie zes weken op vakantie. Het is een vrijgevestigde praktijk, waardoor ze geen vervanging heeft. Dat voelt ergens wel een beetje vreemd. Zes weken is best wel lang. Ze heeft me de afgelopen weken een paar keer gevraagd of ik het lastig vind dat ik zo lang geen gesprekken heb. Ik heb gezegd dat het wel meevalt. Ik vind het stom om toe te geven dat ik haar ga missen. Hahaha, je therapeut missen, dat zou gênant zijn. Ik kan heus wel zes weken zonder haar. Tegelijkertijd weet ik dat het ook wel lastig is, want ik uit mijn gevoelens als nauwelijks, laat staan nu ik zes weken lang daar geen plek meer voor heb….” ~ José

Juist bij je therapeut zou dit een veilige omgeving moeten zijn om dit soort dingen te kunnen delen. Je therapeut is er immers voor jou en het is niet andersom. Deze veilige omgeving is misschien wel de ideale plek om eens te oefenen met voor jezelf op te komen en eens te kijken wat er dan gebeurt. Je kan dan direct bespreken waarom je dat eigenlijk zo eng vind om te doen en wat er in het ergste geval zou kunnen gebeuren. Voor jezelf opkomen mag echt en al is het misschien super lastig, waarschijnlijk zal je je, net als ik, achteraf ontzettend trots voelen.

Waar moet ik dan om vragen? Wat kan ik verwachten? Wat zou ze überhaupt kunnen doen? Ze zal haar vakantie niet afzeggen nee. Soms is het alleen al genoeg om aan te geven dat je dat toch wel lastig vind en kunnen jullie samen kijken naar wat jij nu nodig hebt. Misschien kan je gesprekken krijgen met een vervangend therapeut? Of misschien kunnen jullie een plan opstellen voor de tijd dat ze weg is? Ook is het aan te raden om je omgeving in te schakelen op de lastige momenten. Is er nog iemand die je zou kunnen spreken of mailen bij wie je even je hart kan luchten? Misschien wel op afgesproken tijden?

Deze hulplijnen mag je echt inschakelen, want ook na je therapie zal je nog wel momenten hebben dat je even je hart wilt luchten. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. Nu niet, maar later ook niet. Ook ik vind het nog steeds heel fijn en belangrijk om op z’n tijd even te reflecteren of spuien bij m’n omgeving. Wel om daarna weer samen te kunnen lachen natuurlijk. Je bent niet je probleem. Je bent veel meer dan dat, maar je hoeft niet altijd je blije, ‘perfecte’ zelf te zijn. 

Daarnaast kan je het ook zien als een uitdaging. Je therapie stopt hier niet. Zie het als een onderdeel hiervan. Misschien zelfs een moment van reflectie. Hoe sta je er nu voor? Hoe zal het gaan nu je therapeut op vakantie is? Wat mis je dan? Hoe kan je na deze break verder? Wat heb je nog nodig van je therapeut en wat gaat er eigenlijk al heel erg goed? Wie weet verras je jezelf wel. Onderschat jezelf niet, want je bent sterker dan je denkt en ook jij mag er zijn met al je twijfels en verlangens, maar zeker ook met al je kracht en karakter, want die bezit je ook.

Hoe pak jij dit aan?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

30 reacties op “Mijn therapeut gaat op vakantie”

  1. Ik krijg altijd vervangende therapeuten als er eentje op vakantie gaat. Maar dat ligt er wel denk ik aan of je bij een kleine of grotere organisatie zit.

  2. Mijn psycholoog gaat met zwangerschap verlof, heel fijn en mooi voor haar. Vanmorgen had ik mijn laatste gesprek met haar. Haar vervanger begint pas weer de eerste week van september.. Ik heb ook geen idee hoe ik dat deze 7 weken moet gaan ‘volhouden’ ..

  3. Heel herkenbaar, schaam me er ook kapot voor 🙁
    Helaas kan ik dit ook niet zo goed zeggen bij mijn hulp instantie want dan denken sommige al snel dat ik me aan hulpverlening wil vasthouden en dat vinden hun een ongezond teken.

    1. zo herkenbaar, dat laatste. Ik kreeg ook ooit te horen dat ze geen hulp wilden opstarten ‘omdat ze me dan afhankelijker zouden maken dan nodig, ik had het al zo lang gered’… .ja omdat ik 18 maanden (!) op hun wachtlijst stond, ik moest wel! En ik had intussen ook terug opnames gehad en zo…

  4. Gaaf! Stil staan om te zien waar je nu staat en wat je nodig hebt als je therapeut net vacantie is.

  5. Inderdaad heel herkenbaar, gelukkig zijn mijn beide behandelaren al op vakantie geweest maar dat was ook heel lastig. Ik schaam me er ook heel erg voor.
    En in September stopt de één en gaat de ander met zwangerschapsverlof. Dus krijg ik twee nieuwe, en ook daar zie ik nu al tegenop.

  6. Ik schaam me er niet voor dat ik het lastig vind. Mijn therapeut is vanaf vandaag 3 weken op vakantie. Ik ‘mis’ haar nu al. Gelukkig heb ik wel 2x een gesprek bij een collega van haar maar dat is toch heeeel anders. Ben blij als ze weer terug is. En dan nog een aantal keer gesprekken om de week en dan half september hopelijk weer elke week -.-

  7. Ik snap het en heb het ook gehad. Het afhankelijk zijn van een therapeut. Maar hoe erg is het, dat je leven zo afhankelijk kan zijn van een uur therapie. Het is datgene wat je mist in het ‘echte’ leven. Van je af praten bij iemand die je begrijpt, advies, een luisterend oor.
    Ik hoop dat jullie erdoor komen allemaal.

  8. In deze periode heb ik ieder jaar weer een beginnende terugval. Zo ook nu.

  9. Mijn therapeute is nu 4 weken in verlof geweest, dus ik heb haar 5 weken niet gezien. Ik was er echt kapot van en nu nog wel, maar volgende week is ze terug. Het was een pittige periode waarin ik echt heel moeilijke momenten heb gehad. In augustus is ze nog eens een week in verlof en ik ga de week ervoor op vakantie, dus dan zie ik haar weer 2 weken niet. Als ik haar zie ga ik haar wel zeggen dat ik haar gemist heb. Ik hoop dat ze dat kan appreciëren 🙂
    Ik heb haar voordat ze vertrok ook wel gezegd dat ik er tegenop zag om zo lang zonder therapie te moeten. Maar ze zei dat ik moest vertrouwen op mezelf en mijn sociaal netwerk. Maar dat vind ik toch moeilijk. Gelukkig kon ik wel bij mijn huisarts terecht.
    Veel succes aan iedereen die even zonder hulp moet.

  10. Niemand is op vakantie, maar ik mis mijn pb’r heel erg die weg is, en mijn therapeut is ook bijna weg, de volgende keer ons laatste gesprek. Maar ik mis vooral mijn pb’r.

  11. Ik herken heel erg wat je schrijft over therapeuten die vakantie gaan. Het scheelt dat ik en mijn therapeut een goede werk relatie hebben en het er dus goed samen over kunnen hebben. Meestal kijken we naar een vervanger. Het nare is dat ik het dan wel heel anders werken vind.

  12. Ja – dit dus. 3 weken “niks”. Vervangende therapeut wel mogelijk, maar vertrouwen. Is moeilijk. Haha. Heb het wel kunnen uitspreken en ze was heel begripvol maar ook dat vond ik juist heel moeilijk

    Ook de bevestiging voor mezelf dat ik dus toch al aan dr gehecht ben geraakt.

    1. Wees inderdaad maar blij dat ze het iig aanbieden.. Sommige instellingen laten je maanden zonder (vervangende) therapeut in je eigen sop gaar koken. Kieskeurig zijn over welke therapeut je krijgt is dan een luxe die je niet hebt.

  13. Ik weet nog heel goed dat ik de eerste paar keer dacht van ja vakantie dat mag wel hoor maar niet in mijn tijd dus dan die je dat maar als ik klaar ben met mijn behandeling. Een hele egoïstische gedachten vind ik nu en toen trouwens ook. Maar nu snap ik waar die vandaan komt het was gewoon angst om zonder te moeten. Over het algemeen altijd wel een vervanger gehad wat wel fijn werkte voor mij.

  14. Na 2,5 jaar doorgeschoven worden en wachtlijsten had ik eindelijk een therapeute gekregen. Na 10 sessies viel zij uit. Ik heb nu al 4 maanden niks. Ik hoor na de zomervakantie (september) pas hoe mijn behandeling verder zal gaan. Dan is het 3 jaar geleden dat ik me heb aangemeld bij deze organisatie. Een maand kan ik dan ook nog wel wachten…
    Dit jaar ben ik ook weer 5 keer opgenomen in het ziekenhuis, en het zal niet beter gaan zolang ik geen (adequate) therapie krijg. Dus zowel mijn lichamelijke als geestelijke gezondheid lijdt eronder. Ik denk vaak, heb ik niet genoeg of erg genoege problemen om geholpen te worden? Wat moet er nog gebeuren voordat ik hulp krijg? Waarom worden anderen al na 3 maanden geholpen en heb ik na 3 jaar nog niks? Dat terwijl ik in kritieke toestand vanuit de gesloten afdeling van het ziekenhuis naar hun toe kwam.. en dan gaan ze zo met me om.. Ik weet ook niet meer wat ik moet doen of wat ik kan verwachten. ik ben bang dat het een gebed zonder eind is.

    1. Hi Tazzie, misschien goed om ook te kijken naar andere instanties als je hier al jaren zo ontevreden over bent? Veel sterkte!

  15. Hier heb ik ook zoveel moeite mee.. Volgende week gaat mijn therapeut op bakantie en vlak voor zij terugkomt ga ik op vakantie. Ik ga haar echt missen en vind het zo lastig dat ik haar dan 4 weken niet zie, alhoewel ik dat ook eigenlijk niet mag denken van mezelf.

  16. Ook ik ga morgen een laatste keer naar mijn therapeut en dan is het 6 weken wachten. Ik krijg echter geen wekelijkse afspraken en ben dus al gewoon van 2-3-4 weken te moeten overbruggen maar 6 is te veel. Zeker nu ik zo slecht ben momenteel… ik weet het even niet meer. Voor mij voelt het ook aan alsof ik niet serieus genomen word omdat ik zo weinig gesprekken heb. En intussen voel ik me maar depressiever worden….

  17. Het is toch niet constructief je zo afhankelijk op te stellen naar therapie toe? Uiteindelijk moet je het later toch weer zonder therapie gaan doen?

  18. Overdracht gevoelens zijn dat . Je moet alles zelf doen in het leven daar is de basis

  19. Heel herkenbaar. Kreeg net te horen dat mijn therapeute nog 2,5 maand er is en dan op reis gaat voor 4 maanden en niet meer terug komt. Krijg ik voor de 4 keer weer een ander. Zie dit niet zitten.

  20. Dit is echt mega herkenbaar. De vorige keer dat mijn therapeut op vakantie ging, had ik een ander, maar dat klikte niet, en dan ga ik me verzetten, dus ik heb nu gekozen voor vier weken geen hulp..ik weet nog niet hoe ik het tegen haar moet zeggen dat het wel even lastig zou zijn. Heeft iemand tips?

  21. Ik heb bij 1 psycholoog een vervanger gehad, dat was aan een kant wel fijn maar aan de andere kant ook moeilijk, dit omdat ik toch best wat tijd nodig heb voordat ik me ga uiten bij iemand.
    Tijdens de eetstoornis behandeling had ik 20 weken achter elkaar therapie en toen mijn therapeut op vakantie ging kreeg ik de PMT therapeute voor mijn individuele gesprek, dus iemand die ik ook al 16 weken kon dus dat was wel fijn.
    Tijdens de angststoornis therapie mocht ik als het nodig was contact opnemen met mijn regiebehandelaar, hier heb ik toen geen gebruik van hoeven te maken.
    En nu heb ik tijdens de vakanties van mijn psycholoog maar heb ik wel MW (voorheen Ixta Noa) nog dus dat is ook wel fijn.

  22. echt ego als je je therapeut geen vrij gunt.. kom op zeg…

    1. Denk niet dat het een kwestie van niet gunnen is hoor. Mensen met een es hebben juist vaak moeite ruimte in te nemen en hulp te vragen. Het kan gewoon lastig zijn niet meer bij je therapeut terecht te kunnen een paar weken. Daar mag je best begrip voor hebben vind ik.

    2. Er is precies niemand in deze blog die dat gezegd heeft.

  23. Heel herkenbaar hoe lastig vakantieperiode is. Merk gelukkig dat hoe verder ik in mijn behandeling en proces ben, des te meer vertrouwen ik heb in mezelf dat ik het alleen kan (met mijn vriend) in de vakantie. Daarvoor ben ik heel dankbaar.

  24. Ik vind het behoorlijk onprofessioneel als er gezegd wordt. De komende drie weken heb ik vakantie.. dus zie ik je dan en dan weer. Zoiets belangrijks meld je toch minimaal vier weken van te voren, lijkt mij.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *