Toen ik een eetstoornis had, plande ik mijn hele dag helemaal in als het om eten ging. Ik vond het belangrijk om precies te weten waar ik aan toe was en wat ik allemaal zou gaan eten die dag. Dat voelde veilig, vertrouwd en gecontroleerd. Ik had die regie echt nodig toen en het voelde ook alsof het goed mis zou gaan als ik de teugels zou laten vieren. Er zat een flinke portie dwang en drang naar controle in mij, waar ik lang aan heb moeten werken. Het plannen, tellen, rekenen en schuiven hield me enorm terug in mijn dagelijks leven. Er was een tijd dat ik het bijvoorbeeld heel moeilijk vond om buitenshuis te eten en ik verliet nooit het huis zonder mijn geplande tussendoortjes.
Ik volgde een strikt, zelfbedacht eetschema in de tijd dat ik een eetstoornis had. Het was een mager bestaan en er was weinig ruimte voor spontaniteit. Als het me lukte om me aan mijn dieet te houden, voelde ik me sterk, maar als het tegenzat sloeg ik vaak gelijk door in een eetbui, want dan ‘was toch alles al verpest’. In de praktijk kwam dit erop neer dat ik altijd met een zak vol eten op pad ging. Wat ik ook deed, of waar ik ook naartoe reisde, ik nam veilige producten met me mee.
Een tijd lang vertelde ik mezelf dat ik goed bezig was en dat het tot in detail voorbereiden van mijn lunches en tussendoortjes de normaalste zaak van de wereld was. Ik at best gezond en voelde me daardoor ook prettig, mits ik geen eetbuien had. Toch zat er een keerzijde aan al dit plannen en voorbereiden van maaltijden.
Natuurlijk is het normaal en gezond dat mensen zelf hun lunch en tussendoortjes bereiden en meenemen naar school of naar werk. Ik kan dit echt ontzettend aanmoedigen omdat het vaak gezond is en meestal ook nog goed voor de portemonnee. Het verschil zit hem alleen in wat er gebeurd als het een keer niet lukt om thuis een lunchtrommeltje voor te bereiden. Een gezond iemand zou dat jammer vinden, maar misschien ook wel weer een beetje leuk. Nu kan die persoon namelijk een keer een bijzondere of luxe lunch in de kantine kopen. Helemaal prima zo nu en dan! Toen ik een eetstoornis had daarentegen, zou ik compleet in paniek zijn geraakt als er plotseling geen ‘veilig’ voedsel voorhanden was.
Toen ik in de tijd van mijn eetstoornis studeerde, ben ik weleens mijn lunch vergeten mee te nemen naar college. Natuurlijk kwam ik daar dan pas veel te laat achter en was ik ‘gedwongen’ om iets te kopen in de kantine of bij een supermarkt in de buurt. Dit gaf een hoop onrust en ik vond het moeilijk om te beslissen wat ik vervolgens moest nemen. Ik weet nog goed hoe ik paniekerig heen en weer liep door de kantine om alle mogelijke opties af te wegen en gewoon niet kon kiezen, omdat alles eng en moeilijk was. Ik wilde wel lekker eten, maar het mocht niet en ik vond het ook allemaal maar duur. Hiernaast was ik bang dat ik zou doorslaan in een eetbui als ik mezelf wat zou gunnen.
Heel ingewikkeld allemaal, dat stricte en dat plannen. Vermoeiend, was het vooral. Toch moet ik zeggen dat dit soort momenten me wel verder hebben geholpen in mijn herstel, hoe onaangenaam ze op dat moment zelf ook waren. Ik wist dat ik niet de rest van mijn leven verder wilde met een eetstoornis die me op de vingers keek. Er moest wat gebeuren en veranderen.
Zelf vond ik het vaak heel lastig om mijn angsten aan te gaan, waardoor ik snel geneigd was om mijn herstel uit te stellen en het geheel maar op zijn beloop te laten. Juist daarom hebben situaties, zoals hierboven, me geholpen om verder te komen in mijn herstel. Ik werd geconfronteerd met iets dat ik lastig vond en kon er vervolgens niet meer omheen. Vaak sloeg dan de paniek toe, maar er waren ook momenten waarop het me lukte om bewust met de situatie om te gaan. Die momenten waren verschrikkelijk waardevol en leerzaam voor me. Hoe spannend ook, verandering kan alleen plaatsvinden als je het conflict niet uit de weg gaat.
Door te doen leerde ik langzaam weer beter op mezelf en op mijn gevoel te vertrouwen. Dit ging met vallen en opstaan, zoals ieders herstel er ongetwijfeld aan toe gaat. Ik merkte dat buitenshuis eten helemaal niets met mijn gewicht deed en dat het eigenlijk een stuk minder eng was dan ik me had ingebeeld. Mijn onrustige gevoel verdween meestal vanzelf gedurende de dag en na verloop van tijd verdween het ook steeds sneller. Natuurlijk ging het niet altijd goed, maar soms wél en daar gaat het om.
Ik denk daarom dat het helemaal niet slecht is als je in je herstel geconfronteerd wordt met een situatie die je eigenlijk nog moeilijk vindt en waarvan je het gevoel hebt dat je er nog niet klaar voor bent. Ooit moet de eerste keer zijn en misschien gaat ‘hoe sneller hoe beter’ hier wel op. Ga de strijd aan, want je hebt weinig te verliezen en zo veel te winnen.
Voor mij is er een tijd gekomen dat ik op een gegeven moment de deur uitstapte met een kleine tas, waar alleen mijn telefoon, sleutels en mijn portemonnee in zaten. Het ging onbewust en pas later realiseerde ik me dat ik niet eens de moeite had genomen om een tussendoortje mee te pakken. Dat moment was goud. Ik besefte me ineens hoe ver ik al was gekomen. Dat gun ik jou ook en ik weet ook zeker dat jij het kan! Vecht ervoor en ga de confrontatie aan.
Fotografie: Nicolas Postiglioni
Geef een reactie