Mijn Vlinderkind

Dat wat ik nooit heb gewild. Dat wat ik niet mee wilde maken. Dat, juist dat… Dat is gebeurd. Mijn lieve mooie meisje. Mijn trots. Zo fladderend ging je door het leven. Onbezorgd en blij. Ik noemde je mijn vlindertje. Mijn creatieve optimistje. Langzaam gebeurde het. Ik voelde iets van angst groeien. In mijn onderbuik broeide dat bekende gevoel. Niet weer. Niet mijn kind.

Je ging gezonder eten. Je ging minder eten. Je werd dunner. Ik vroeg je of je moeite had met eten. Wekenlang ontkende je. Zei je me dat er niets aan de hand was. Maar hoe overtuig je een moeder die haar leven lang zelf vecht tegen een eetstoornis? Dat lukt niet. Ik zag het aan je. Ik las het in je ogen. Ik voelde het aan je botjes.

vlinderkind

Tot je pas griep kreeg. Ik zag jouw broze lichaampje op de bank liggen. Een diepe pijn doorstak mijn hart. Dit was niet meer te ontkennen: Mijn 14 jarige prachtige meisje is heel ziek. Toen ik zei dat er hulp moest komen, was jouw muurtje om. Het stille geheim lag open. Kwetsbaar en uitgehold.

Doordat jouw lijf al zo ver uitgehongerd is hebben we snel hulp gekregen. In een week tijd staat ons leven in het teken van de kliniek, onderzoeken, niet meer naar school mogen. Stoppen met paardrijden en het afzeggen van jouw baantje. Het bestellen van een rolstoel voor buiten was nog het meest heftig. Toen we in de kliniek de meisjes in de rolstoelen zagen wilden we allebei rechtsomkeert maken.

Ik wilde je beschermen voor dit alles. Ik wilde jouw een onbezorgde Pubertijd geven. Ik wilde dat je op zou groeien met de wetenschap dat je prachtig bent. Het is niet gelukt. Moedig en wijs stel je een brief op die de mentor voor moet lezen in de klas. Als ik hem voorlees, huil ik met hart en ziel. Voor het eerst in maanden huil je mee. Ik grijp je vast en schrik zo van je bottige lijfje. Samen huilen we.

Lieve dochter, lief mooi vlinderkind.
Ik hou zoveel van jou, zoveel.
Ik zal altijd bij je zijn en je altijd steunen.
Ik zal met je meegaan en voor je zorgen.
Ik zal met je strijden en voor je bidden.

Mama heeft het ook gered. De eetstoornis heeft niet het laatste woord over jou. Jouw sterke wil is er schat. Jij bent en blijft een prachtige vlinder. Ooit zul je weer fladderen in vrijheid en bij de prachtigste bloemen komen.

Ik hou zoveel van jou

mamma ♡

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

30 reacties op “Mijn Vlinderkind”

  1. Wauw.. Tranen in mijn ogen.. Lieve moeder, wees sterk voor haar. Lieve dochter, ga de strijd aan, jouw mams in daarin je voorbeeld! Prachtig gedichtje, ik bid mee voor jullie samen! X

  2. Geen woorden voor, wauw ❤

  3. Pfffff, kippenvel! Sterkte allebei! 😘

  4. Wauw. Wat bijzonder en mooi dat je dit schrijft.
    Ik wens jullie heel veel lichtpuntjes en kracht ❤

  5. Wauw, sprakeloos. Ik wens jullie heel veel kracht toe! ♥

  6. Zo herkenbaar….
    Mijn dochter vechtend tegen een ES
    En mama die ervaringsdeskundig is en niks anders kan doen dan lijdzaam toekijken….

    Alle sterkte voor jou en je Vlinderkind 💪🏽

  7. wauw ❤️

  8. Oh.. wat erg.. lieve sterke mama, lieve sterke meid: vecht, vecht, vecht! Samen, ieder voor zich en blijf zoveel van elkaar houden! Het moet jullie lukken!!!!

  9. Tranen in me ogen, diepe respect voor jullie allebei
    Veel kusjes

  10. Stiekem moest ik hier stil om huilen..

  11. Lieve mamma, heel veel kracht en liefde gewenst om door te geven, veel sterkte en geloof. Liefs, Anne-Maria ♥♥

  12. Wauw…. Geen woorden ❤️

  13. mooi geschreven

  14. Tranen in mij ogen, wat mooi geschreven en wat een vreselijke ziekte. Ik wens jullie allebei het beste toe!

  15. Vreselijke rotziekte……………. stil van dit verhaal, heel veel sterkte, jullie liefdevolle sterke band zal ook veel kracht geven om te vechten. Lieve moeder, moedig dat je dit deelt, ik wens voor jullie dat je dochter weer zal vrij zijn als een vlinder xxx

  16. Waauw! Wat onwijs mooi geschreven, brok in mn keel!
    Heel veel sterkte beide xxxx

  17. Lieve Annemarie,
    Prachtig, tranen, dankjewel.
    Je bent een prachtige sterke vrouw.
    Jullie komen er wel!
    Liefs

  18. Lieve Annemarie,
    Je verhaal raakt me…
    Wat een liefde en vertrouwen❤️
    En dat is zo waardevol en zo belangrijk.
    Ik heb zelf anorexia gehad en mijn dochter kreeg het ook!.
    Wat was het een moeilijke tijd. .
    Heel veel sterkte voor jullie allebei😘😘😘

  19. Bedankt voor alle lieve, hartverwarmende reacties! Geeft mij ook weer nieuwe moed!

  20. Mijn mama heeft ook een eetstoornis gehad net zoals ik. Wat is dit mooi geschreven.. is toch je ergste nachtmerrie die waarheid wordt. Veel licht en liefs voor jullie beiden.

  21. tranen in mn ogen. Jeetje wat mooi geschreven, maar voor mij (ons) ook heftig (eyeopener) om te lezen wat het met jouw als moeder zijnde doet. Blijf vechten samen. 💗

  22. Dit is één van mijn grotere nachtmerries… nog niet zolang mama en zelf zo goed als hersteld van een ES. En ergens ben ik blij dat we nu een zoontje hebben, omdat ik denk/hoop dat hij minder vatbaar zal zijn. Ik gun dit/deze ziekte niemand en zeker onze kindjes niet. Heel veel sterkte jullie beiden!

  23. Eén woord: prachtig!

  24. Tranen…
    Zo mooi en zo gevoelig, maar met een sterke boodscahp.
    Sterkte beide x

  25. Wat ben jij sterk, voor jouw meisje, maar wat een verdriet ook. Mijn liefste wens was een dochter en ik ben moeder van 2 prachtige zonen, achteraf ben ik daar heel blij om want ik ben bang dat ik anders de strijd zou zijn aangegaan als anorexia op de deur zou kloppen. Ik zeg altijd ik gun het mijn ergste vijand niet, de hel die je voor jezelf creëert, laat staan je eigen kind! Veel sterkte, wijsheid en kracht en hopelijk een goed herstel,
    Suusje

  26. Wow!
    Sterkte

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *