Dat wat ik nooit heb gewild. Dat wat ik niet mee wilde maken. Dat, juist dat… Dat is gebeurd. Mijn lieve mooie meisje. Mijn trots. Zo fladderend ging je door het leven. Onbezorgd en blij. Ik noemde je mijn vlindertje. Mijn creatieve optimistje. Langzaam gebeurde het. Ik voelde iets van angst groeien. In mijn onderbuik broeide dat bekende gevoel. Niet weer. Niet mijn kind.
Je ging gezonder eten. Je ging minder eten. Je werd dunner. Ik vroeg je of je moeite had met eten. Wekenlang ontkende je. Zei je me dat er niets aan de hand was. Maar hoe overtuig je een moeder die haar leven lang zelf vecht tegen een eetstoornis? Dat lukt niet. Ik zag het aan je. Ik las het in je ogen. Ik voelde het aan je botjes.
Tot je pas griep kreeg. Ik zag jouw broze lichaampje op de bank liggen. Een diepe pijn doorstak mijn hart. Dit was niet meer te ontkennen: Mijn 14 jarige prachtige meisje is heel ziek. Toen ik zei dat er hulp moest komen, was jouw muurtje om. Het stille geheim lag open. Kwetsbaar en uitgehold.
Doordat jouw lijf al zo ver uitgehongerd is hebben we snel hulp gekregen. In een week tijd staat ons leven in het teken van de kliniek, onderzoeken, niet meer naar school mogen. Stoppen met paardrijden en het afzeggen van jouw baantje. Het bestellen van een rolstoel voor buiten was nog het meest heftig. Toen we in de kliniek de meisjes in de rolstoelen zagen wilden we allebei rechtsomkeert maken.
Ik wilde je beschermen voor dit alles. Ik wilde jouw een onbezorgde Pubertijd geven. Ik wilde dat je op zou groeien met de wetenschap dat je prachtig bent. Het is niet gelukt. Moedig en wijs stel je een brief op die de mentor voor moet lezen in de klas. Als ik hem voorlees, huil ik met hart en ziel. Voor het eerst in maanden huil je mee. Ik grijp je vast en schrik zo van je bottige lijfje. Samen huilen we.
Lieve dochter, lief mooi vlinderkind.
Ik hou zoveel van jou, zoveel.
Ik zal altijd bij je zijn en je altijd steunen.
Ik zal met je meegaan en voor je zorgen.
Ik zal met je strijden en voor je bidden.
Mama heeft het ook gered. De eetstoornis heeft niet het laatste woord over jou. Jouw sterke wil is er schat. Jij bent en blijft een prachtige vlinder. Ooit zul je weer fladderen in vrijheid en bij de prachtigste bloemen komen.
Ik hou zoveel van jou
mamma ♡
Geef een reactie