Mijn vriendin eet minder dan ik

Wil je iets lekkers? Nee, dank je. Hoezo niet? Ik heb niet zo’n trek. Ja, maar ik wel! Mijn vriendin heeft de laatste tijd nauwelijks trek in eten. Ze is door haar zwangerschap constant misselijk. Dat is voor haar uiteraard heel vervelend, …maar is voor mij ook niet altijd even eenvoudig. Ik heb me tien jaar geleden tijdens het herstel van mijn eetstoornis altijd flink kunnen optrekken aan mensen die ‘normaal’ aten. Therapiegenootjes die tegenover me zaten en drie verschillende lagen beleg op hun boterham smeerden. Dank hiervoor. Dat voelde zo fijn, zo veilig. Er werd niet op me gelet en ik werd door hen geïnspireerd ook beter voor mijzelf te zorgen. Op die manier motiveerde ook mijn vriendin me om weer nét zo normaal als haar te eten. Het is dan ook volkomen vreemd dat juist zij nu ineens minder eet dan ik…

Dat wat je eet vergelijken met dat wat een ander eet. Het is eigen aan een eetstoornis. Een vervelende gewoonte. Iets dat moet. De eetstoornis eist als het ware dat je minder eet dan de ander. Simpelweg omdat meer eten te veel betekent. Zoekend naar geruststelling. Prestatie. Moeten. Niet meer mogen. Controle en discipline. Veiligheid. Allemaal woorden die vreemd genoeg stuk voor stuk in verband staan met minder eten dan de ander.

 scarlet

Ik ben nu, een tijdje na het dieptepunt van mijn terugval, gelukkig al een behoorlijk end in mijn herstel. Dat kan ik met trots en opluchting zeggen. Toch is het niet altijd even makkelijk om geconfronteerd te worden met een partner die minder eet. Die verdomde eetstoornis komt dan echt nog even om de hoek kijken om te gillen dat ik veeeeeel te veeeeel eet.

“Slappe hap. Zwakkeling. Nu kan je minder eten en nu doe je het niet! Gemiste kans. Kansen verspeeld. Zeg maar dag tegen je laatste kans op een laag getal op de weegschaal… en ga zo maar door”

Waar ligt de grens tussen goed voor de ander zorgen én vanuit eigenbelang de ander iets opdringen? Een interessante kwestie waar ik momenteel heel alert op ben. Natuurlijk wil ik mijn partner geen eten opdringen, puur omdat ik het vanuit de eetstoornis vervelend vind als ze minder eet. Ik wil haar uiteraard enkel aanmoedigen meer te eten, omdat dit goed voor haar lichaam en de ontwikkeling van de baby is. Maar ja… in hoeverre lopen die zaken door elkaar heen en waar ligt de grens tussen goede zorg en ‘zieke zorg’? Hoe vind ik hierop antwoorden?

Eigenlijk heel eenvoudig, door er eerlijk over te zijn. Door gewoonweg tegen mijn partner te zeggen wat ik ingewikkeld vind en wanneer ikzelf nog iets eten of meer eten lastig vind. Ik wil zeker niet dat ze zich op zo’n moment gedwongen voelt om tegen haar zin in ook iets te eten. Juist door erover met elkaar te praten, ruimen we die gevoelens uit de weg of ‘ga ik door die negatieve gevoelens heen’ om er vervolgens makkelijker mee te dealen.

avondeten

Soms gaat het even mis. Dan neem ik wat minder als wanneer ik normaal zou nemen. Gewoon omdat ik het lastig vind, omdat zij zo weinig eet op hetzelfde moment. De ene keer compenseer ik dit dan door op een later moment wat extra te nemen, de andere keer uit ik het op het moment zelf en herstel ik me direct en soms is het even niet anders. Dat moet ik mezelf ook weer niet te veel kwalijk nemen. Dat hoort er ook bij. Zolang het op de lange termijn maar goed blijft gaan en dat is zeker het geval.

“Het kan niet iedere dag vlekkeloos gaan. Herstellen gaat met 1000 keer vallen en 1001 keer opstaan. Echt vallen die ik de laatste maanden niet meer. Soms struikel ik even, maar dan herpak ik me al snel. Dat voelt fijn, krachtig en vrij. Het is een lange weg, maar ik weet waar ik heen wil, waar ik eerder ben geweest en wat absoluut mogelijk is. Volledig vrij zijn van die eetstoornis”

Ik weet wat goed voor mijn lichaam is en probeer hierin zoveel mogelijk bij mezelf te blijven. Ik kijk bewust niet naar allerlei maaltijden om me heen, omdat dat geen nut heeft. Er zullen altijd mensen minder dan ik eten. Dat zal altijd hetgeen zijn wat de eetstoornis ziet. Ik probeer zoveel mogelijk mijn verstand te volgen en hoe langer en verder in herstel, hoe makkelijker dit gaat. Ik houd mijn doel voor ogen. Vrijheid. De angst en paniek zijn enorm afgenomen. De dwang om te bewegen is extreem verminderd. Mijn verstand is 100x zo helder en mijn perspectief is meters verruimd.

Een wereld van verschil.

Het lukt me door de weken heen steeds beter om goed voor mijzelf, maar ook voor mijn vriendin, te zorgen. Ik hoop over een aantal maanden samen een super krachtig team te vormen. Dat zijn we al wel, maar het kan nog ‘beter’. Ik ben onderweg. Reis je met me mee?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

23 reacties op “Mijn vriendin eet minder dan ik”

  1. Zo herkenbaar!! Mooie blog.

  2. Heel erg mooi, Scarlet. Ik herken de vergelijking met anderen heel goed, zowel als het om eten gaat als om persoonlijkheid. Ik ben trots op je, en ja, ik reis met je mee. Want je staat er niet alleen voor ♥

  3. Prachtig verhaal!

  4. Respect voor je eerlijke verhaal lieve scarlet en inderdaad , aangeven en delen waar je mee zit , toppertje ben je en…ik hoop wel ook echt voor Joyce dat ze snel minder misselijk is!
    Liefs💕

  5. Nou ja, dat is ook toevallig. Na het zien van jullie laatste vlog vroeg ik me al af hoe het voor jou moet zijn, dat Joyce zo weinig eetlust heeft. Ik wilde het graag aan je vragen, en nu schrijf je er gewoon een blog over!

    Ik kan er maar niet over uit hoeveel bewondering ik voor je heb. Je bent mijn voorbeeld (al betwijfel ik of ik ooit zo ver zal komen als jij). Je bent zo ontzettend sterk, je straalt zoveel (wils)kracht uit. Heel motiverend om te zien.

    Dat superkrachtige team gaat er zeker komen. Jullie kindje boft met zulke moeders.

    x

  6. Dankl je voor de motiverende en hoopgevende woorden !

  7. Bedankt Scarlet voor de open blik op je leven met de bijhorende moeilijkheden, valkuilen en krachtbronnen. ♡ Je bent knap bezig! Succes verder!

  8. Héél herkenbaar Scarlet! Thnx weer! 😘😘 enne…. ja ik reis met je mee!!

  9. Bedankt voor deze heel mooie en persoonlijk blog Scarlet! Super dat je dit deelt met ons allemaal. En heeeeeeeeeeeeel dikke duim voor hoe sterk je hiermee probeert om te gaan en de gezonde Scarlet de bovenhand te laten hebben/houden, echt wel petje af!!!!! Dat kan geen makkie zijn.

    Ik herken natuurlijk heel veel. Ik ervaar dat alsof ik ook meer mag (zou mogen) eten als een ander dat ook doet. Meer eten dan een ander, is een no-go. Ik kan me dan ook heel goed inbeelden dat het voor jou bij momenten knap lastig is om jezelf aan te zetten meer te doen dan je vriendin. In tegenstelling tot jij, ben ik niet zo sterk en ik bewonder je kracht, wat je doet is echt wel POWER.

    Ik reis ook graag met je mee!

  10. Heel goed en eerlijk geschreven! Ik moest meteen denken aan mensen die ik heb leren kennen door mijn eetstoornis en graag bakken en dat weggeven en zelf er niks van nemen. Dat gedrag kan ik niet meer uitstaan. Wat jij schrijft, erover praten, gevoelens uiten, zo’n ‘simpele’ oplossing, in de uitvoering hartstikke lastig, is echt de sleutel.

  11. Ik reis met je mee topper

  12. Als je heel lang te weinig hebt gegeten dan heeft dat een hele tijd nodig om weer bij te komen en te herstellen. De temperatuur van het lichaam van je hebt het kouder als je minder doorvoed bent en minder eet. Vooral als je van alles te weinig eet gedurende een lange tijd. Het kan wel een jaar duren. Bij stress heb je je automatisch een bepaalde overlevingsstrategie aangeleerd. Je wordt wel steeds sterker.

  13. Toen ik de eerste vlog zag waarin Joyce misselijk was, dacht ik nog:grote kans dat dit Scarlet triggert omdat zij nu degene is die goed eet en Joyce degene is die weinig eet, mogelijk afvalt etc. Super dat je hier open over durft te zijn en n herkenbare blog. Klasgenoten/vrienden die minder eten terwijl jij wel je eetlijst moet volgen (en dan: huh jij had toch een es, waarom eet je dan toch) succes Scarlet, op naar twee gezonde moeders voor jullie babytje (L)

  14. Zo ontzettend mooi ! Dank je wel Scarlet! Heel veel lieefs

  15. Toen ik jullie vlogs zag waarin het duidelijk was dat Joys zich niet zo lekker voelt dacht ik metteen dat dit heel moeilijk voor je moet zijn om zelf dan wel goed te eten, tof dat je het met ons deelt! 😊

    1. Ja dat was ook het eerste wat ik dacht. Dus knap van je dat je er zo bewust mee bezig bent (tegen die ES in blijft gaan) en bewust van bent. En toegeeft dat je het heel moeilijk vind.
      En wie weet… komen snel de enorme zwangerschapscravings en zijn straks de ‘rollen’ weer helemaal omgedraaid. 🙂 Al is het gewoon goed als je jezelf compleet los van het eetpatroon van Joyce kunt zien.

  16. wat dapper dankjewel scarlet

  17. Lieve Scarlet,
    Wat ben je een top vrouw. Zo dapper hoe je het allemaal toch maar weet doet.
    Zou je misschien nog een blog of video zou willen maken over hoe je verder komt in je herstel. Want heb je hier therapie voor of doe je het zonder therapie? Hoe krabbel je uit je terugval?
    Ik heb zelf weer een behoorlijke terugval en vecht me rot. Alleen ik ben zo moe van al het vechten dat ik af en toe geen strijdlust meer heb. Zou je misschien wat tips kunnen geven om toch door te gaan?
    Alvast bedankt!

  18. Heel mooi en herkenbaar.

  19. Het is moeilijk hè, Scarlet. Ik begrijp het zo. En ergens lastig ook, want het is fijn dat jullie zwanger zijn en tegelijk komt het gestruggel met eten des te harder om de hoek kijken.
    Toch, inderdaad, je bent al zover. En het gaat met een paar stappen vooruit en soms weer even iets terug. Dat hoort bij herstel. Laten we samen gaan.
    Ik vind je dapper.
    Ik ben trots op je.
    ♥♥

  20. Wat goed dat je het herkent, erkent en deelt met joyce en met ons! Inderdaad herkenbaar en dat is niet gek. Hou voor ogen dat jij straks óók moeder bent en daar sterk en gezond voor wilt zijn! Een sterke stoere moeder voor jullie kindje.

  21. Zo mooi en zo herkenbaar. Dankjewel❤

  22. Vrijheid ❤ Ik reis met je mee 😊

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *