Nu kan ik echt uitkijken naar weekend. Vrij zijn, leuke dingen doen of juist lekker even helemaal niets. Niets dan fijne gevoelens als ik denk aan het weekend. Twee dagen die ik helemaal naar mijn eigen zin kan inrichten. Dat is lang niet altijd zo geweest. Tijdens mijn eetstoornis had ik heel veel moeite met het weekend, of misschien meer een haat-liefde verhouding. Geen dagindeling, geen regelmaat en iedereen leek het naar z’n zin te hebben, behalve ik. Tegelijkertijd sprong mijn eetstoornis op vrijdagavond weer een gat in de lucht. Geen ruimte voor mij, wel voor mijn eetstoornis.
Ergens verschilde mijn stemming van door de weeks niet zo veel met die van het weekend. Het enige was, dat ik door de weeks echt verplichtingen had. Ik werd op mijn werk verwacht en ik had daardoor standaard een ritme. Hoe ik daar soms aankwam was niet om over naar huis te schrijven, maar ik was er en ik werd gedwongen om aan de dag te beginnen. Hoe slecht ik mij ook voelde, ik had toch elke ochtend een reden om weer uit bed te moeten komen. Gek genoeg kwam ik er altijd tijdens de eindeloze en lege weekenden achter, hoe zeer ik die structuur nodig had.
In het weekend werd er niets meer van mij verwacht en het voelde echt alsof mijn eetstoornis dan alle vrijheid kreeg. Alsof hij zat te wachten tot er eindelijk meer tijd voor hem was en hij het hele weekend in beslag kon nemen. Plannen maakte ik niet, gingen niet door of ik kwam veel te laat. Ik moest niets, dus mocht mijn eetstoornis alles. De eetbuien werden nachtelijke sessies waar geen eind aan leek te komen. Van alle avondwinkels wist ik precies tot hoe laat ze open waren, welk assortiment ze hadden en wie er die dag zou werken. Tussen de indrinkers en de uitgedronken mensen met honger, stond ik ook elk weekend in de rij met mijn eetbuivoedsel. Na zo’n slopende nacht werd ook ik in de namiddag wakker met een kater, een eetbuikater. Inclusief de nadorst en een hele hoop spijt; dit doe ik nooit meer!
Een lange tijd waren de weekenden een wazige herinnering. De waas van eetbuien, braken en weer uit huis vluchten. Op een gegeven moment was alles beter dan alleen thuis zitten, want daarvan wist ik precies hoe het ging eindigen. Ik had mijn handen vol aan het weekend, dat eigenlijk altijd vooral leeg voelde. Elk weekend belandde ik in diezelfde cirkel en voelde het echt alsof ik er geen controle over had. Elk weekend werd ik meegesleurd. Ik voelde mij zwak dat ik die stabiliteit niet vast kon houden en als een zombie twee dagen lang van mijn bed naar de supermarkt en weer terug liep. Iedereen had gewoon een normaal weekend en ik maakte er een zooitje van!
Praat erover
Probeer de cirkel te doorbreken. De eetbuien en het moeten compenseren zijn al erg genoeg. Ik vond het zelf altijd nog veel erger doordat het een eindeloze cirkel werd waar ik tot zondagavond in bleef zitten. Alsof ik mij eigen weekend altijd weer weg kon gooien. Dit zorgde ervoor dat ik mij terugtrok, minder ondernam en mij soms erg alleen voelde. Terwijl ik tegelijkertijd ook het liefste alleen was, alleen met mijn chaos. Dat voelde veiliger, maar zorgde er ook voor dat er niets veranderde.
Zeggen dat het niet goed gaat vond ik ontzettend moeilijk, maar was wel nodig om mij eruit te krijgen. Ik zag een patroon ontstaan, want eigenlijk verliep elk weekend hetzelfde. Dat kon ik niet doorbreken en dat hoefde natuurlijk ook niet zelf. Door tegen een vriendin te zeggen dat het vaak mis ging in het weekend zette ik die deur naar hulp al een klein beetje open. Ik hoefde alleen maar te appen en zij kon naar mij komen of ik kon juist op de fiets naar haar stappen, zodat ik er even uit was en haar niets meer uit hoefde te leggen.
Iemand anders kan jou helpen om uit die sleur te komen en ergens heen te gaan of een dagplanning te maken. Als ik de drang en stress al voelde nog voor het weekend was begonnen, hielp het ook om dit te bespreken. Zowel bij therapie als bij anderen om mij heen. Ze konden die stress niet wegnemen, maar wel samen met mij een planning maken voor het weekend. Zodat ik mij niet volledig overgeleverd voelde aan mijn eetstoornis. Ik voelde mij soms net zo rot en leeg, maar dat betekende niet dat ik daar hetzelfde mee om hoefde te gaan. Erover praten biedt vaak meer mogelijkheden dan wanneer je er in je eentje mee blijft zitten.
Die eetbui kan ik altijd nog hebben, dacht ik wel eens. Gewoon om mijzelf de ruimte te geven om eerst iets anders te proberen. Door het uit te stellen en iets anders te gaan doen. Als ik het niet zou trekken en een eetbui de enige oplossing leek, kon dat altijd nog, niemand ging mij tegenhouden. Maar doordat ik dat meer als een experiment kon zien, was het minder moeilijk om het anders aan te pakken. Door iets te doen wat compleet tegen mijn gevoel en eetstoornis in ging. Door het eens te proberen zoals anderen dat deden, op een gezonde manier en te kijken hoe dat uit kon pakken.
Blijf naar therapie gaan
Na zo’n weekend begon ik zelden uitgerust en vol motivatie aan een nieuwe week. Ik had eerder het gevoel alsof het toch nooit ging veranderen. Voor mijn gevoel liep ik vast in mijn herstel en ik zag dit als iets negatiefs. Doordat ik vrij lang op ditzelfde punt bleef hangen had ik ook het idee dat therapie niet meer hielp. Misschien was dit het wel en zal ik dit moeten accepteren, dacht ik.
Blijf dan juist naar therapie gaan. Herstellen gaat niet in een rechte lijn omhoog en soms lijkt het zelfs een oneindiglange rechte weg. Die gewoon plat blijft en helemaal niet omhoog gaat. Dat hoort erbij en die periode zegt niets over de stappen die je later nog kunt zetten. Soms stagneert het en dat kan met van alles te maken hebben. In mijn geval was het bijvoorbeeld ook een lange tijd een gewoonte, die echt bij mij leven was gaan horen. Ja, daar wilde ik vanaf, maar kom maar eens van een vastgeroeste, veilige gewoonte af. Dat kost tijd. Heel veel tijd, geduld en oefening. Die nieuwe gewoonte en nieuwe manieren om met het weekend om te gaan kunnen zeker komen, als je blijft werken aan jezelf en de achterliggende problematiek van je eetstoornis. Je weet pas echt zeker dat het zo blijft, als je je er bij neerlegt. Wanneer je eerlijk blijft tijdens therapie en hier actief mee bezig blijft, zul je hier uit kunnen komen.
Na elk weekend komt weer een maandag en hoe erg je ook kunt balen van de afgelopen dagen, dit is weer een nieuwe week met nieuwe kansen! Dat maakt de schaamte misschien niet meteen minder, maar gun jezelf de kans om opnieuw te beginnen. Zelf vond ik het nogal verleidelijk om mijzelf eraan te blijven herinneren dat ik het weekend weer zo lekker verpest had, maar daar kwam ik niet verder mee. Daar kon ik niets meer aan veranderen, aan die nieuwe week nog wel! Je kunt niet terugdraaien hoe het is gegaan, maar er komen nog duizenden weekenden waarin je het beter kan doen. Vergeef jezelf en leer van de keren dat het fout is gegaan, want je doet het niet express. Een eetstoornis doe je niet express.
Wat heb je echt nodig?
Mij werd aangeraden om eens een lijstje te maken van dingen die ik eigenlijk, diep van binnen, echt nodig had tijdens zo’n weekend. Dit lukte mij overigens heel slecht. Ik had geen idee wat ik nodig had, gewoon rust!? Gewoon zoals het bij anderen gaat en die niet het hele weekend met eten bezig zijn. Ik vond het heel moeilijk om juist op die momenten te kijken naar wat ik nodig had en hoe ik daarin voor mijzelf kon zorgen. Er was vaak zo veel aan de hand in mijn hoofd, dat ik daar totaal niet bij kon. Daarnaast voelde ik mij leeg, waarbij de eetbuien voor een behoorlijke opvulling konden zorgen. Het enige wat ik wel kon opschrijven is hoe ik het graag zou willen.
Stel, je mag alles kiezen en alles is mogelijk, wat zou je dan willen? Hoe zou je dan je ideale weekend samenstellen? Hoe zou je willen dat je het over vijf jaar zou aanpakken? Hier had ik wel een beeld bij en doordat ik dit op een rijtje zette, ontstonden er meteen concrete doelen. Dat is waar ik heen wil. Nu kon ik bespreken hoe ik daar kon komen, met kleine stapjes, de juiste hulp en veel geduld.
Hoe rot het ook is en hoe verloren je tijdens het weekend ook kunt voelen, het is niet verpest. Hoe het nu gaat, zegt niets over hoe het in de toekomst kan gaan. Het kan echt beter worden. De weekenden van eetbuien, braken en slapen heb ik nu verruild voor weekenden vol leuke activiteiten en ontspanning. Precies zoals ik hoopte dat ik het ooit zou kunnen. Precies zoals ik hoopte dat ik er ooit naar uit zou kijken. Ik ben echt geen uitzondering. Als ik het kan, kan jij het ook!
Hoe ga jij om met zware weekenden?
Geef een reactie