Mijn zus en mijn eetstoornis

In ons gezin ben ik de jongste, met een broer die zeven jaar ouder is en een zus die vijf jaar ouder is. Die zus heet Margot, en onze band is altijd belangrijk voor mij geweest. Ze nam me al mee uit shoppen toen ik daar eigenlijk nog te klein voor was, leerde me goede muziek en films kennen en was mijn favoriete gezelschap tijdens uitjes naar de Efteling. We lijken heel hard op elkaar, maar er zijn ook grote verschillen: zo heeft zij het niet moeilijk met voeding en haar gewicht…

Confrontatie en frustratie
En reken maar dat dat confronterend kan zijn. Mijn zus durft simpelweg te eten wat ze lekker vindt, en doorgaans zijn dat net de dingen die veel calorieën bevatten – maar daar maakt zij zich geen zorgen over. In de periode dat mijn dieetgedrag extreme vormen aannam, zorgde dit voor een schril contrast tussen ons als zusjes. Je kan er je vast wel iets bij voorstellen: een gezonde, mooie twintiger die houdt van pasta met kaas en hier een cola bij drinkt, en dan een bleke, magere versie die zweert bij de light variant en huilt bij de warme maaltijd. Ik ben heel vaak jaloers op haar geweest.

Het eetpatroon en het gezonde gewicht van mijn zus was vaak confronterend, maar soms ook enorm frustrerend. Ik mag geen tussendoortjes overslaan, maar zij wel?! Waarom zegt niemand er iets van wanneer zij een kleine portie eet? Is het wel eerlijk dat mijn ouders van mij verwachten dat ik genoeg eet, en hier bij haar niet op letten? Dat is natuurlijk de reinste eetstoornis-praat. Ik besef goed genoeg dat wanneer ik weer helemaal op de rails zit en gezond eet en functioneer, er geen haan meer naar zal kraaien wanneer ik een boterham minder eet. Maar zolang dat monstertje in mijn hoofd nog érgens een stem heeft, moet ik me focussen op mijn eigen bord, en niet op dat van Margot. Dit gaat me ondertussen al veel beter af, gelukkig.

Motivatie
Zoals ik de aanwezigheid van mijn zus tijdens mijn gevecht tegen de anorexia hierboven beschrijf, lijkt het wel alsof ze een storende factor was. Niets is echter minder waar: mijn zus is een van de sterkste steunpilaren die ik heb. Ik weet niet waar ik mijn opsomming van wat ze voor mij gedaan heeft moet beginnen: toen zij zag dat ik te mager was en aan de alarmbel trok is misschien wel een juist begin. Een paar dagen later hadden we net nog een city-trip naar Londen gepland met z’n tweetjes, en toen moest zij rekening houden met mijn belachelijk eetpatroon en weinige energie. Ze stond erbij toen ik huilend mijn eerste koekje at, en incasseerde samen met mij de blikken van voorbijgangers. Ze liet me weten dat ze me niks kwalijk nam en dat ze geloofde dat ik gauw eetstoornisvrij zou zijn.

Bovendien was ze er bij wanneer ik grote stappen zette: mijn eerste etentje sinds mijn behandeling? Mexicaans met Margot. Mijn eerste ijsje? Dan wil zij natuurlijk ook twee bollen. Met haar erbij gaan zo’n dingen vlot, omdat ze mijn beste vriendin is en gewoon flauwe grapjes maakt en showbizznieuwtjes vertelt tijdens het eten. Ze is de ideale persoon om mijn gedachten bij te verzetten: ik kan mijn hart luchten en helemaal uithuilen bij haar, maar we kunnen evengoed een avondje naar de bioscoop of een concert gaan en vergeten dat er een eetstoornis in het spel is. Die momenten heb ik heel erg nodig, en ik zou ze voor geen geld van de wereld meer willen missen.

De andere kant
Zo is het dus voor mij om een gezonde zus te hebben, maar ik sta soms ook stil bij hoe het voor haar moet zijn om een zieke zus te hebben. Ik heb heel wat aandacht en geduld geëist, en veel verdriet teweeg gebracht. Zo bracht Margot mij tijdens mijn opname in Gent na een weekendje thuis soms terug naar de afdeling, om me daar treurig achter te laten voor vijf dagen. Wanneer ze dan alleen door de gangen van het ziekenhuis weer naar de auto wandelde, was ze vast heel erg verdrietig. Ik weet dat er nachten geweest zijn waarop ze in haar bed lag te huilen, ‘gewoon’ omdat haar zus anorexia had. Ze zat op de eerste rij om te zien hoe ik vocht en vocht, hoe ik vaak probeerde en vaak faalde. En toch bleef ze mij aanmoedigen.

Ik kan haar hiervoor nooit genoeg bedanken, en ik kan al de pijn die ze gehad heeft niet goedmaken. Maar het minste dat ik voor haar kan terugdoen, is zorgen dat de energie die ze in mij gestoken heeft niet voor niets geweest is. Ik zit op het goede pad, en ik wil helemaal door tot op het einde. Ik kijk er al naar uit om gauw weer met haar naar de Efteling te gaan, daar frietjes met kibbeling te eten en onze ogen uit te kijken in het sprookjesbos. Ze is zo’n ongelooflijk goede zus, die verdient het om een gezond en zorgeloos zusje te hebben.

Kortom: ik heb meer aan mijn zus dan aan mijn eetstoornis. Punt uit, en daar denk ik vaak aan wanneer het moeilijker dreigt te worden. Zonder haar zou deze strijd nog zwaarder geweest zijn, maar dankzij Margot kom ik er wel door

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

22 reacties op “Mijn zus en mijn eetstoornis”

  1. Ik herken delen van mijzelf en mijn zusje.
    Aan de ene kant is ze een ‘triggerende factor’ als ze eens een dag minder een maar aan de andere kant is zij wel de persoon waar ik mezelf aan kan vasthouden en die mij support op moeilijke momenten.

    Mooi geschreven!

  2. Wat prachtig geschreven!

  3. Wow, ik ken jullie niet eens maar ik krijg kippenvel wanneer ik dit lees. Erg mooi!

  4. mijn lieve zus is er helaas niet meer…

  5. Prachtig, ik probeer ook zo’n zus voor mijn kleine zusje te zijn. Jullie hebben een hele bijzondere band lees ik!

  6. Jullie hebben een fijne relatie, om jaloers op te worden. Mooie blog!
    Ik krijg kippenvel van jouw bijdrage.

  7. Wat fijn om dit te lezen! Ook heeeell herkenbaar, behalve dan dat mijn zus maar 13 monuten ouder is haha. Maar zoals je zegt; zij is echt een grote steun voor me, ze sleept me er doorheen. Grappig dus om te lezen dat dat bij jou ook zo is! Het is dan niet precies hetzelfde, ik heb alleen ambulante therapie en praat niet echt over mijn eetstoornis met mijn zus, maar alles wat je zegt klopt verder precies. En dat was wel even fijn om te lezen, had ik even nodig haha.
    Blijf vechten, jij komt er wel!

  8. zooo herkenbaar! ik hou zielsveel van mijn zusje en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat zij zo vaak een triggerend factor is. zeer verwarrend en dat maakt me soms boos maar uiteindelijk is zij er steeds voor mij, zoals jou zus er is voor jou! zij zijn het waard om voor te blijven vechten…
    xxx

  9. Wow, ik heb er eigenlijk geen woorden voor…

    Wat een liefde over en weer

  10. Wow wat mooi. Ik huil niet snel, maar zit hier met tranen in mijn ogen…

  11. Ik wil ook zo’n zus, en dan heb ik het over jullie allebei. Prachtig.

  12. Wat een mooie blog!

  13. Goeie blog, thanks!

  14. Jezus wat raakt me dit. Heel herkenbaar maar dan met mijn broertje van 16 (ik ben 18). Gelukkig gaat het goed met mij en ik kan wel huilen van geluk als ik zie hoe veel dat met hem doet. Prachtig geschreven Mathilde, ga zo door

  15. Waauw mooie blog! En oh zo herkenbaar met mijn tweelingzusje!!

  16. Echt superfijn zo’n zus!

    Ik hoop dat je weer helemaal gezond wordt en jullie samen nog heel veel mooie momenten zullen meemaken.

  17. Wat een mooi en lief stukje dat je hebt geschreven. Zo heb ik een 5 jaar jongere zus die me er nu bovenop probeert te helpen. Zij is er (ondanks haar eigen drukke leven) helemaal voor mij als ik haar nodig heb. Ik heb er eerder nooit zo bij stil gestaan, wat zij voor mij betekent nu ik weer terug ziek ben. Maar ook andersom, hoeveel verdriet het haar moet doen en gedaan moet hebben om een (enige) zus te hebben die ziek is en veel invloed heeft gehad op haar leven. Ik ben zo trots op haar!

  18. Oh Mathilde, wat ben ik jaloers!
    Ik ben enig kind en soms heb ik echt wel nood aan zo’n persoon. Ik weet dat ik bij mijn vrienden terecht kan, maar das toch niet hetzelfde hé ?
    Je zus is vast super trots op je, en dat mag ook want je doet het super!

    xxx

  19. Wauwie, ik heb ook twee zussen en zit hier echt met tranen in mijn ogen! Heel mooi geschreven en Margot kan vast ook heel blij zijn met jouw als klein zusje ;).

  20. tranen in mijn ogen. Respect voor jullie allebei; harde vechters. Voor jezelf of vsterk zijn voor je zus; getuigd allebei van veel kracht en doorzettingsvermogen!
    superlief!

  21. Wow meid wat prachtig en mooi geschreven. Mijjn relatie met mijn broertje (van 14, ik ben zelf 18) is echt enorm verslechterd sinds ik mijn eetstoornis heb ontwikkeld. Hij snapt me niet, praat nog amper tegen me en blijft zoveel mogelijk uit mijn buurt. Ik snap wel dat hij mij en al mijn problemen wilt vermijden, maar ik vind het wel heel moeilijk om te zien dat we zo uit elkaar gegroeid zijn. Ik hoop dat onze relatie weer beter wordt als ik van mijn eetstoornis af ben en dat we weer gewoon broer en zus kunnen zijn. Extra motivatie om te vechten dus.

  22. Tranen in mijn ogen. Zelf heb ik iedereen weggeduwd en sta ik er alleen voor. Mijn ouders zeggen er altijd voor me te willen zijn, maar ik ervaar weinig steun aan ruzies. Het is raar en verdrietig om onder zus te zitten, ook al woon je in hetzelfde huis. Heel erg jaloers ben ik op jullie relatie!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *