Mijn zusje heeft Anorexia

Verdrietig, wanhopig, boos, bezorgt maar vooral heel erg machteloos, dat is hoe ik me voel. Mijn zusje heeft een eetstoornis. Het liefste zou ik haar vast binden en die boterhammen naar binnen proppen, maar ik weet dat dat geen oplossing is. Ik kan er voor haar zijn, haar zo veel mogelijk steunen, helpen waar ik kan, maar uiteindelijk is zij degene die het moet doen…

Niet alleen mijn zusje lijdt onder haar eetstoornis, de rest van het gezin doet dat ook. Vroeger dacht ik nog wel eens dat ik enorm egoïstisch bezig was. Ik zie hoe erg mijn zusje aan het lijden is, en dan vind ik mezelf zielig? Kom op zeg, zij is degene die zielig is, zij heeft een probleem, niet jij!

Alle aandacht ging altijd maar naar haar toe, maar ik had ook wel eens een baaldag. Om op zo’n moment de aandacht van mijn ouders te vragen voelde dan vaak verkeerd. Ik wilde mijn ouders niet belasten met mijn zogenaamde problemen. Hoewel dit een logische gedachte was voor een tiener, was deze wel volkomen onterecht. De problemen van mijn zusje maken die van mij niet meer of minder, dat is wat mijn ouders mij ook altijd zijn blijven zeggen. ###

Ik heb altijd met een heel groot schuldgevoel gezeten. Ook al wist ik dat het niet mijn schuld was, ik voelde me toch verantwoordelijk voor mijn zusje. Het is zo ontzettend moeilijk om toe te kijken hoe jouw eigen zusje zichzelf aan het kapot maken is. Dat maakte het extra frustrerend dat er op dat moment niks was dat ik kon doen. Heel vaak ben ik thuis gebleven terwijl mijn vriendinnen met zijn allen leuke dingen gingen doen. Natuurlijk wilde ik op zulke momenten erg graag mee doen, maar dan dan kreeg ik het gevoel dat ik mijn zusje in de steek liet. Door thuis te blijven en geen plezier te hebben dacht ik dat ik haar hielp. Ik wist dat zij niets liever wilde dan ook eens naar de film of de stad in, maar daar was zij op dat moment te zwak voor. Gelukkig heb ik ondertussen geleerd dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Dat mijn zusje zich heel erg slecht voelt is geen reden dat ik me niet gelukkig mag voelen! Met de tijd heb ik geleerd dat het niet erg is om me goed en vrolijk te voelen. Natuurlijk vind ik het nog steeds heel erg wat er speelt, maar ik heb ook nog een eigen leven.

Vaak ben ik boos op haar geweest, ik begreep het gewoon niet. Waarom doet ze nu zo moeilijk, waarom kan het nu nooit eens een keer normaal? Stel je niet zo aan, eet gewoon wat! Elke dag was er strijd in het gezin, altijd waren er spanningen. Dat was het ergste in de beginfase van haar anorexia, wanneer we allemaal nog niet zo goed door hadden wat er aan de hand was. Ik heb altijd een erg goede band met mijn zusje gehad, ik dacht dat ik haar door en door kende, maar ik zag mijn zusje met de dag veranderen. Van een open en sociale jonge vrouw veranderde ze langzaam in een heel stiekem en teruggetrokken meisje. Het deed mij veel pijn om te zien wat iemand waar je zo dicht bij staat zichzelf en anderen aandoet. Hoewel ik denk dat we allemaal wel vermoedden dat er iets helemaal mis was, werd er niet over gepraat. Het leek soms wel of mijn ouders het niet wilden zien.

Steeds vaker kreeg ik vragen uit mijn omgeving. Mijn vrienden vroegen waarom mijn zusje er zo slecht uit zag, en leraren kwamen naar mij toe om te vragen ‘wat er toch met haar aan de hand was’ ? Het was voor mij heel vervelend om dat elke keer maar weer uit te moeten leggen. Vaak zei ik ook gewoon dat ik het niet wist, of dat ze het haar maar moesten vragen.

Gelukkig is mijn moeder snel genoeg met mijn zusje naar de huisarts gegaan. Die heeft haar gelijk doorverwezen naar de kinderarts. Hier werd voor de eerste keer hardop gezegd dat ze anorexia heeft. Dit kwam natuurlijk niet als een totale verrassing, maar het was toch even schrikken. De situatie veranderde thuis ook snel genoeg. Nu duidelijk was wat er precies aan de hand was, kon er eindelijk ook gewoon over gepraat worden. Ik ben er achter gekomen dat goed communiceren voor het hele gezin toch wel erg belangrijk is. Doordat je er met iedereen over kan praten wordt toch een deel van de spanning die er anders altijd hangt weggenomen.

Niet alleen mijn zusje heeft hulp gekregen, het hele gezin werd er bij betrokken. Voor ons was het ook belangrijk om te snappen wat er in haar hoofd om gaat. Behalve inzicht in haar eetstoornis leerden wij ook hoe we hier het beste mee om konden gaan. Ik begon in te zien dat het geen zin heeft om boos op haar te worden. Als ik mezelf boos voelde dan was ik dat niet op haar, maar op haar anorexia.

Het verhaal van hierboven zal voor veel anderen bekend klinken. Het is nu eenmaal niet gemakkelijk om met iemand met een eetstoornis samen te leven. Hoe graag je het soms ook zou willen, je kan er nu eenmaal niet om heen. Omdat het al lastig genoeg is om in zo’n gezin op te groeien wil ik je heel graag een aantal tips mee geven:

1. Blijf praten! Dit geld voor het hele gezin. Laat aan de ene kant zien dat je je zusje begrijpt, zorg er voor dat zij weet dat je er altijd voor haar zal zijn. Veel mensen met een eetstoornis schamen zich heel erg voor hun gedachten en gedrag waardoor ze gaan liegen tegen hun omgeving. Laat haar weten dat dit niet nodig is.

Aan de andere kant is het belangrijk om zelf ook te blijven praten, vraag hulp als je die nodig hebt. Als je ergens mee zit bespreek dit dan ook. Jij hoeft niet alleen rekening te houden met je zusje, andersom geld precies het zelfde. Het is nergens voor nodig om jezelf weg te cijferen. Juist in situaties als deze is het niet meer dan logisch dat je je wel eens heel erg slecht voelt of het idee hebt er niet meer alleen uit te kunnen komen.

2. Jij bent ook belangrijk! Jouw zus is niet de enige die het moeilijk heeft. Veel kinderen krijgen het idee dat hun problemen er niet meer toe doen wanneer zijn broer of zus met een psychische stoornis kampt, maar dat is niet waar! Dat jouw zus een eetstoornis heeft wil niet zeggen dat jouw problemen daardoor minder belangrijk zijn.

3. Verdiep je eens in haar ziektebeeld. Het is voor een buitenstaander vaak lastig te begrijpen wat er precies in het hoofd van de ander gebeurt. Ook kan het voor de persoon met de eetstoornis erg fijn zijn wanneer zij merkt dat er interesse in haar wordt getoond. Als er iets is wat je iets niet begrijpt, vraag het haar dan! Als je ergens niet veel van af weet dan kan je de dingen slechter zien dan ze in werkelijkheid zijn. Er zijn heel veel boeken geschreven over eetstoornissen waaruit je nog veel meer informatie kan halen. Op proud2Bme is natuurlijk ook heel erg veel informatie te vinden. Ook dit artikel geeft je nog een hoop tips over hoe je iemand met een eetstoornis kan helpen

4. Het is niemands schuld, dus ook niet die van jou! Het heeft geen zin om je bezig te gaan houden met wie zijn schuld het nu precies is, want over schuld kan bij een eetstoornis vaak niet gesproken worden. Het is zoals het is, probeer dat ook te accepteren. Het is beter om je bezig te houden met de toekomst, kijk naar wat je kan veranderen. Wordt dus ook niet boos op haar. Het is heel logisch dat je de neiging hebt boos te worden wanneer zij haar bord weer eens niet leeg wil eten. Maar besef dat een eetstoornis een ziekte is, zij heeft er ook niet bewust voor gekozen om ziek te worden. In plaats van boos op haar te worden kan je in deze situatie ook eens aan haar vragen wat het zo lastig maakt voor haar om haar bord leeg te eten, wat jij voor haar zou kunnen doen om haar te helpen.

5. Proud2bme heeft een apart deel op het forum: proud2bparents. Dit gedeelte is niet alleen aan ouders gericht, maar ook aan omstanders van mensen met een eetprobleem of eetstoornis. Buiten het forum vind je hier ook nog eens een hoop informatie.

N.b. Onderstaande tips heb ik geschreven in de ‘zij’-vorm, maar ze kunnen natuurlijk net zo goed al ‘hij’ gelezen worden.

Proud2write

Geschreven door Proud2write

Reacties

24 reacties op “Mijn zusje heeft Anorexia”

  1. Mooi geschreven meid :). Take care! xx

  2. heel mooi geschreven.. !

  3. Zal dit eens aan MIJN zusje laten lezen (ik ben degene met een eetstoornis), zal ze vast fijn vinden!

  4. Ik denk dat ook ik dit mijn zusje laat lezen, aangezien ik het haar wel moeilijk maak. Krijg ik net een stempel anorexia in januari die ik niet wil en naar mijn gevoel niet heb, komt er sinds vorige week een hersentumor bij. Hallo sondevoeding, operatie en vaarwel controle. Maar ik moet nu vechten, voor anderen. EN VECHTEN ZAL IK! Alles komt goed, hoop ik. Het maakt de situatie voor haar alleen wel nog moeilijker… Ik heb het gevoel alsof ik alle aandacht (Die ik helemaal niet wil: Ik wil rust!) opslok en er niets meer voor haar over blijft… Voel me schuldig. Maar morgen ben ik hopelijk van die rotkanker af!

    Stay strong girls and show people you love them.
    You only got 86400 seconds in a day to turn it all around or to throw it all away!

    Take care, dikke kus!

    Liefs, Daantje

  5. Jeetje, heel veel sterkte Daantje!

  6. Wooo Daantje, dat is heftig! Heel veel sterkte!

  7. Heftig zeg, maar mooi geschreven! Sterkte!

  8. Mijn zus heeft ook anorexia. Ik wil haar ookmwel vastbinden en haar volproppen.
    Iemand help me please?!
    ik maak me zorgen om mijn lieve zus.
    xx Simone

  9. Helaas idd allemaal heel herkenbaar voor mij. Helaas had ik toen het bij mij thuis speelde geen computer ! (dat was toen nog niet zo’n enorme hype en ontzettend duur !) Owjee wat voel ik me nu oud ! hihi
    Om dat punt zeg ik lang leve het internet !

    “kon er eindelijk ook gewoon over gepraat worden.”

    Wat fijn voor je !
    het is idd zo belangrijk !
    Want dat kon bij ons, helaas niet en daar ervaar ik zelfs NU naar jaren nog steeds de gevolgen van !.

    Oja, zou het bijna vergeten !
    Wat goed dat je dit hebt geschreven ! (en heel duidelijk qua info e.d. !).

    liefs, carla.

  10. wow, heb gewoon zitten huilen toen ik dit las.
    zo herkenbaar!

    ik heb er eigenlijk nooit met iemand over kunnen praten, en heb ook niet echt veel aandacht gekregen van mijn ouders. Daardoor ben ik nu heel verlegen en onzeker geworden.

    Dus praten is wel heel belangrijk!

  11. Mijn zus heeft een lange tijd anorexia gehad. Nu, eindelijk, is ze er vanaf. In mijn tijd had ik niemand om er over te praten. Mijn beste vriendin vertelde me ‘dat ik haar maar wat zakjes chips moest geven’. Toen knapte ik, maar hield het thuis in. Praten ging niet. Al werd mijn zus letterlijk naar de kliniek gesleept, huilend en protesterend dat ze het ‘toch niet nodig’ had, praten ging niet. Geen vrienden, geen familie. En nu, na die jaren, wilde ik dat ik er op zijn minst met mijn zus over had kunnen praten… Jaren inhouden wat het met jou zelf, als zusje, doet, is geen aanrader.
    Super geschreven, heel herkenbaar 🙂

  12. sterkte ik heb ook en zusje met anorexia het is vreselijk om haar te zien lijden ze word op school nog vaak gepest maar daar durft ze niet mer andre over te praten ze is elke dag allen in der kamer ik besloot er achter te komen wat er is en las haar dagboek ik kreeg traane in men ogen nu wist ik het zeker ze heefd anorexia ik liet haar op en weeg schhal staan ze wou niet maar ik dwingde haar het as vreselijk om haar gewicht te zien ze is 13 en weegt **** kilo ik zij het teger men ouders maar men zusje geeft het niet toe we zijn naar de dokter geweest ze is naar en kliniek gestuurd en bemachtigd aan de sondevoeding het helpt niet het gaat nog steeds slecht met haar

  13. Hoi, dit verhaal is gewoon ‘wow’! het verteld gewoon heel mijn leven op het moment! 🙁 mijn zus heeft ook anorexia en ze zit nu in een kliniek.. maar ikzelf heb ook wat problemen, maar ik kan ze niet zeggen tegen mijn ouders! mijn zus is belangrijker, ze hebben al zoveel zorgen aan hun hoofd, ik wil er geen meer bijgeven 🙁 dankjewel voor dit verhaal, had het echt even nodig!

  14. Mijn zus heeft dit ook.

    Ze eet nauwelijks.
    Ze wil alles perfect uitvoeren: iedere dag stofzuigen wel 2 uren aan een stuk. Dan mogen we haar niet storen.
    In het weekend eet ze heel veel, s’avonds kuist ze eerst alles op met instanet(kuismiddel) en keukenrol de volledig keuken en de tafels moeten er piekfijn uit zien.
    Ze slaat geen enkel plekje over! Elk pluisje elk vuiltje moet verwijderd worden.
    Toen ik voorstelde om de tafel eens af te kuisen was ze boos en begon ze te roepen ” neen ik doe dat, anders moet ik morgen langer stofzuigen.” Alles gebeurd op vaste tijdstippen.
    Elke dag ook rond 18 uur gaat ze naar de badkamer ze maakt bewegingen met haar mond en maakt ‘a’ ‘o’ geluiden hierbij dit doet zo ook enkele minuten aan een stuk.
    en nog veel van die ‘bewegingen’ ze zit dan altijd wel een uur in de badkamer.

    Ze spreekt nauwelijks af met vriendinnen of zegt vaak afspraakjes af.

    Eerst begon ze geen vlees meer te eten. “Plots” mocht ze geen vlees meer en ze at heel gezond eten.
    Nu eet ze enkel in het weekend veel en zelfs chocomelk boterhammen,….
    Tijdens de week eet ze enkel een halve appel en drinkt water.
    Ze maakt haar eten zelf. Wanneer ze s’avonds eet is dit heel laat en eet ze nooit samen met het gezin.
    Ze hangt wel met haar neus boven de kookpotten. “Ik wil eens ruiken.”

    Dit is al een hele tijd dat ze zich hier aan houd.
    Elke dag gebeurd alles opnieuw en opnieuw.
    Elke dag ruzie thuis, en wordt er enkel aan haar aandacht besteed.
    Voortdurend word er gevraagd wanneer ga je eten? Ook al verplichten we haar toch doet ze haar eigen wil.
    We hebben eerst naar onze huisdokter gegaan, daarna een dietieste, dan ook een pshycholoog.
    De pshycholoog heeft ons aangeraden om naar een soort van pshychiaterie te gaan en kijken of ze haar daar verder kunnen helpen.
    ook mijn tante had hier vroeger last van eetproblemen maar dit is niet zo erg uitgelopen als dit.

    Met mijn mama is het ook moeilijk om er over te spreken ze heeft het er ontzettend moeilijk mee. Vaak als we ruzie over haar hebben barst ze in tranen uit.

    Als ik vragen stel aan mijn zus waarom doe je dat reageerd ze hier niet op.

    Als er een vriendin van haar aanbelt bij ons thuis komt ze maar naar benden wanneer ze klaar is met haar rituelen. Alles moet verlopen hoe zij dat wil.

  15. Ik ben blij om te lezen dat jij/ jullie (de persoon die dit verhaal schreef) wel met het hele gezin hulp hebben ontvangen.
    In de tijd dat mijn zus annorexia had, werd er eigenlijk alleen maar naar haar gekeken. Ik denk dat ik mede daardoor (en héél veel andere gebeurtenissen) zelf ook een eetstoornis heb gekregen. Achteraf gezien (achteraf is altijd makkelijk praten 😉 )
    Heb ik nu al bijna 20 jaar zelf eetproblemen. en sinds een paar jaar de diagnose eetbuistoornis.
    Het is ooit begonnen door een combinatie van heel erg gepest worden en de angst voor afvallen. puur en alleen omdat ik bang was om ook anorexia te krijgen.
    Nu moet ik hier wel bij vermelden dat mijn zus niet de enigste binnen onze fam was die anorexia had. Er is iemand bij ons aan overleden, en dat was gelukkig voor mijn zus een soort van omslagpunt.

    Ik had altijd het gevoel, dat ik mijn ouders niet met mijn “probleempjes” moest gaan opzadelen (terwijl ik vanaf mijn 13e ernstig depressief raakte en dus ook serieus over suicidegerelateerde zaken ging nadenken. Gedachten als ‘Als er een god bestaat, dan laat hij me morgen niet meer wakker worden. passeerden op een gegeven moment elke avond. Maar zoals ik net al schreef; ik wou mijn ouders niet tot last zijn. wat uiteindelijk nu 6 jaar geleden heeft geleid tot opnieuw een ernstige depressie. Pas vanaf mijn 26 kreeg ik psychische hulp, en daar zit ik nu nog steeds volop midden in. Inmiddels ben ik het stadium van absolute schaamte voorbij. Het is niet iets waar ik graag over praat, en ja het liefst verberg ik mij ten op zichte van de buitenwereld/ vreemden als het thema psychiatrie aan de orde komt. Vooral vragen als: welk werk doe je ? of wat doe je zoal overdag ? die vermijdt ik het liefst omdat ik me er deels dus ook nog wel voor schaam. En omdat er een heel groot taboe zit op termen als eetstoornis, persoonlijkheidsstoornis en al helemaal als je het woord borderline noemt. Dan denkt men gelijk aan extreem en gevaarlijk. Terwijl daar bij mij helemaal geen sprake van is, ik ben juist vaak te introvert. Iemand die niet altijd even goed voorzichzelf opkomt. Maar er zit verandering in..

    Ik sta helaas nog steeds op een wachtlijs van EMDR- therapie (= trauma verwerking). Want daar heb ik helaas wel een lijstje van. Voor mijzelf hoop ik gewoon dat wanneer ik daarmee bezig ben, ik op ten duur ook weer minder last zal hebben van mijn eetstoornis. En het liefst er natuurlijk van af !

    @ hallo – Zondag 8 september 2013 13:23

    Om even kort op de reactie van 8 september te reageren. Ik herken hier zoveel in !
    Jij zit helaas nog midden in de hele anorexia situatie met je zus.

    Ik weet dat mijn zus een enorme bewegingsdrang had. (om zich beter te voelen en af te vallen ? vermoed ik !) mijn zus ging hardlopen en vooral thuis me de koptelfoon op haar hoofd op de maat van de muziek springen !

    Op die manier kroop ze helemaal in haar eigen wereldje. ze zonderde zich van iedereen af. Sprak idd ook niet meer af met haar vriendinnen.

    Ik heb het vermoeden dat jouw zus alleen al zo op gaat in haar ziekte/ eigen wereldje dat het mede daarom al heel erg moeilijk is om tot haar door te dringen. laat staan met haar kunnen praten.
    soms uit schaamte of omdat men zelf geen ziekte inzciht heeft kan men ook niet op jouw vragen als: waarom doe je zo ? reageren.

    mij zus vaak ‘s avonds stiekem met lepeltje uit de pindakaaspot, (en jouw zus heeft zo haar rare manier van eten/ eetgewoontes door bv vooral veel in het weekend te gaan eten/ waarschijnlijk meer echt schransen !)

    De vaste rituelen waar je over schreef, kan meerdere doeleinden voor haar hebben. Maar meest voorkomende is denk ik tochwel controle willen houden over iets.
    Zie je zus niet als de vervelden zus, maar probeer het meer te zien als “mijn zus heeft anorexia en dat is een rot ziekte die haar en ons gezin volledig in zijn macht heeft en uitput !
    Je zus is niet meer haarzelf, ze zit vast !
    Je zus moet tegen een ziekte vechten die haar volledig in de greep heeft !
    Het is goed dat jullie verdere hulp gaan krijgen voor haar, maar ik hoop vooral ook DAT JIJ ook bij iemand je verhaal kunt gaan doen !
    Geloof me, ik weet hoe het is om met iemand onder één dak te leven die anorexia heeft. Of beter gezegd “de anorexia heeft haar in z’n macht gekregen”.

    Ik wens jullie allemaal heel veel suc6 met de strijd tegen een eetstoornis. zowel eetstoornispatienten als om omstanders/ naasten van iemand met een eetstoornis !

    Veel liefs, xo
    een ervaringsdeskundige van beide kanten van de medaille….

    Pas sinds een jaar, weet mijn moeder dat ik op mijn dertiende eigenlijk al eens zo erg depressief was. Ik heb mijn moeder de laatste jaren veel zien huilen om het verdriet wat ze om mij had ! Puur ook omdat ze gewoon niet in de gaten hebben gehad hoe ziek ik in mijn hoofd was ! Ze is hier dus heel erg van geschrokken en sinds dat ik eindelijk er iets (naar mijn ouders toe) over durfde te vertellen
    Is het contact tussen hen en mij héél veel verbeterd.

    Dat is niet vanzelf gegaan. ik heb me moeten bloodgeven, en mijn ouders hebben voor mij een soort van cursus gevolgd over hoe ze met mij (mijn persoonlijkheidsstoornissen) kunnen omgaan.
    Want helaas een “stoornis” bijna nooit alleen.

    Als ik dan bovenstaande stukjes lees als; ik wil(de) mijn ouders niet nog meer tot last zijn/ etc. Dan hoop ik dat ik jullie hiermee ietsjes de ogen heb kunnen openen.

  16. oeps. er is een deel omgewisseld.
    nou ja als de essentie van het verhaal maar overkomt 😉

  17. Ik herken niet alles maar wel een deel. Mijn broertje heeft geen eetstoornis maar hij zit tegen oververmoeid aan. Dat is soms best lastig. Mijn ouders zijn heel lief en steunen me heel erg, maar omdat hij altijd thuis is doen we maar weinig dingen met de hele familie. Ik herken vooral dat je eigen problemen soms zo onbenullig lijken. Ik heb pas geleden iets voor mezelf bedacht: proberen om het perfecte makkelijke kind te zijn. Jammer genoeg lukt het niet zoals ik wil. Echt ik zou er (waarschijnlijk net zoals jij) alles voor doen om hem beter te krijgen. Heel mooi geschreven trouwens!

  18. Ik vindt het zo moeilijk om om te gaan met m’n zus die een eetstoornis heeft, vooral omdat ik er zelf met niemand over kan praten. Je wilt dat het ophoudt maar het blijft toch altijd in de kleine dingen zitten…

  19. mijn zus heeft het probleem ze ligt in het ziekenhuis ik mis haar heel erg alleen dan weet ik niet wat ik moet doen ook vaak ben ik daar door verdrietig en het helpt ook niet als er op school ook nare dingen gebeuren maar soms kan ik niet slapen omdat ik haar zo erg mis of om een andere reden maar ik snap het gewoon niet hoe ze zo achter uit is gegaan ik zou graag willen weten wat ik moet doen.

  20. Veel sterkt,wel goed dat je d’r zo over praat enzo ♡ #respect♥

  21. mijn zus heeft ook anorexia en ik vond het heel moeilijk
    Ik ben 12 jaar

  22. mooi artikel.
    ik snap de eerste zin precies. ik ben geen zus maar een gekozen vriend en vertrouweling van een vriendin van mij. doordat ik geen ‘echte’ familie van haar ben en de ouders niet heel goed ken maakt het het nog moeilijker voor mij dan het al is. ik heb vaak wel een menings verschil met de ouders. zij zeggen maak het leuk voor haar en ik zeg dat moeilijke gesprekken ook uitgesproken moeten worden maar dat de leuke dingen ook nodig zijn. ik heb het gevoel dat d’r ouders die gesprekken niet aansnijden met haar en dat is heel moeilijk om te weten. ik kan altijd in haar ogen kijken en weten dat er dan iets aan de hand is. in een vorig artikel dat ik las werd er gesproken over een derde ouder, ik begin me wel zo te voelen… ik voel me machteloos omdat naar mijn mening haar ouders te kort schieten. en daar komt ook nog bij dat ze nu minimaal contact heeft omdat ze in het ziekenhuis ligt… machteloos, een van de naarste gevoelens die ik heb leren kennen. zelf zeg ik altijd tegen mezelf: “Sometimes the world is hard, but together we will deal with it.” en dat houd de moed in mij om door te gaan en met haar te praten. dat is iets wat ik heb geleerd, praten is zo ontzettend belangrijk. gelukkig praten ik en mijn vriendin heel veel met elkaar en dat doet ons beide heel veel goed en raad het andere ook zeker aan.

    een machteloze omstander en vriend.

  23. hoi,
    heel erg bedankt voor de tips! Mijn zus heeft een eetstoornis en hierdoor begin ik het zelf beter te begrijpen.. 🙂

  24. Ik ben 10 jaar en uit mijn gevoelens allen an mij zelf en soms aan mijn bff maar nu ook aan jullie mijn zus is 18 jaar ze heeft ook anorexia en ik haat het want ze moet voor de tweede keer naar een eetstoornis huisje of zo en ik zie jaar maar een keer in de week en het begin van jaar eetstoornis is al voor dat was geboor aan de loop en ik hou heel erg van haar maar haar eetstoornis verpest wel mijn kindertijd en ik wil haar niet kwijt en ik huil nu gewoon bij het schrijfen en ik huil elke nacht en dag maar ze is heel vaak boos en kots onder de doche en mijn broer hessel weet dat en vertelt het aan mij ik wil haar helpen maar het lukt niet groeten lisa

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *