Hallo Iedereen =]. Mijn naam is Mike, de meeste mensen hier die me kennen die kennen me van XXS. Er zijn ook een paar mensen hier waarmee ik in behandeling heb gezeten. Aangezien de laatste aflevering niet echt een goed beeld gaf over hoe het nou eigenlijk nu gaat is hier even een update.
In de laatste aflevering was ik net 3 weken in dagbehandeling bij de Bascule in Amsterdam. Daar heb ik best wel een zware tijd gehad, want ja ik moest van zo goed als niks eten, in ene naar de eerste kleine stap tot een gezond eetpatroon. Wat natuurlijk een hel was toen. Weken gingen voorbij net als de ophogingen van mijn eetlijst.
Want tja ik kwam niet aan, ik viel nog steeds af. Heel veel gesprekken gehad over de oorzaken waarom ik afviel. Nja al snel werd duidelijk dat de 2 eetmomenten die ik niet daar hoefde te toen ( ontbijt en avondsnack) werden overgeslagen door mij. Het was niet dat ik het niet wilde, maar ik kon het gewoon niet. Heb ook vaak gehuild daar dat het me nooit zou lukken, en dat ik zo graag weer wilde werken, en er voor mn vriendin wilde zijn. Want ook m’n schuldgevoel naar andere toe hielp niet echt op beter over mezelf te denken. ###
Toen ik 1,5 maand in dagbehandeling was, zou er besproken worden in het overleg of ik weer langzaamaan mocht gaan werken. Het nieuws wat ik toen kreeg was ik zeker niet happy mee. Er was besloten dat ik naar de kliniek moest (24/7) & als er iets was wat ik echt niet wilde was dat het wel, in mijn ogen was dat voor de ‘’ernstig zieke mensen”. Ze wilde me een opname van een maand geven, om dan even uit mn eigen omgeving te zijn, en volledig kon werken aan mn problemen.
Helaas was mijn opnamedatum ook gelijk de openingsdatum van de nieuwe kliniek vol met nieuwe sociotherapeuten. En nou ja die opstartfase is wel nadelig geweest voor mij en mn groepsgenoten. Het enige voordeel daarvan was dat we een stuk hechter met elkaar werden en elkaar ook konden helpen, en elkaar dingen vertelde die we niet aan de socio’s kwijt wilde omdat ze het simpelweg niet zouden begrijpen.
Na een maand was er weer een overleg, en ik had nog net mn spullen niet ingepakt om naar huis te gaan, en toen kwam mijn mentor naar me toe en zei: we denken dat het nog niet goed is om weg te gaan. Dus ik moest blijven. De zoveelste teleurstelling in mezelf, ik wilde naar huis, naar mn vriendin, ik wilde weer werken, sporten. Maar dat kon niet, achteraf gezien weet ik ook dat als ik toen naar huis gegaan was dat ik er meteen weer terug zou zijn.
Na 2,5 maand kreeg ik CGT (cognitieve gedragstherapie) en PMT (psychomotorische therapie), daar heb ik echt veel aan gehad, ik kan nu een stuk realistischer nadenken, en ook beter bepalen of ik me terecht druk maak om dingen of dat het eigenlijk helemaal nergens over gaat. Zo is het nog een tijdje doorgegaan en ondertussen werkte mn gewicht nog steeds niet mee, maar ik voelde me wel sterker en gemotiveerder om eruit te komen, ik wilde niet meer hierin blijven hangen, het had al veel te lang geduurd.
En na 5 maanden was het zover, ik mocht naar huis. Ik wilde geen dagbehandeling meer, geen deeltijd, het was klaar, ik ben zeker nog niet genezen, maar ik ben een stuk sterker dan toen ik erin ging. Ik heb nu nog 1x per maand een gesprekje, maar daar kan ik alleen maar zeggen dat het wel goed gaat, mijn gewicht en mn pols zijn nog wel te laag, maar wel stabiel, en ik functioneer prima, dus voor zover het toegelaten wordt vind ik het prima zo =].
Ik kreeg op mijn verjaardag nog een felicitatie mailtje van een pro-ana website, waardoor ik toch nog is op die site ben geweest, maar als ik nu al die verhalen lees en zie hoe mensen elkaar op lopen te stoken dan denk ik..damn… ik ben ook zo geweest, ik ben ook erg actief geweest op die sites, als ik daaraan terug denk dan schaam ik me! Het liefst zou ik iedereen willen helpen maar ja, dat is niet zo makkelijk helaas..
Het meest vervelende nu vind ik denk ik dat ik door mijn omgeving toch nog niet echt geloofd wordt als ik zeg dat het goed gaat =[. Alsof het niet goed kan gaan, het gebrek aan vertrouwen is wel demotiverend. Ook mijn vriendin heeft nog zoiets van, je moet ons vertrouwen eerst terugwinnen, dat valt me best wel zwaar.. ik heb zoveel al bereikt, maar vertrouwen krijg ik nog niet.
Ik werk momenteel weer in een bakkerij (niet meer in de bakkerij waar ik werkte, die baas stuurde me heel leuk een ontslagbrief toen ik in de kliniek zat en heeft ook nooit gevraagd hoe het met me ging, dus ben blij dat ik ergens anders aan de bak ben) ongeveer 38 uur per week, en ik ga weer naar school.
Mijn laatste examen is aangevraagd, daarna ga ik nog een bakkerij opleiding van een niveau hoger doen, en daarna wil ik graag SPW4 ervaringsdeskundige gaan doen, omdat het me heel erg fijn lijkt om mensen te helpen vanuit mn eigen ervaring =]
En ik wil iedereen heel veel kracht toewensen in hun strijd
Geef een reactie