Toen ik een eetstoornis had kreeg ik meerdere malen uit mijn omgeving de tip om ‘mindful’ te gaan eten. Mindful eten houdt in dat je in het ‘hier en nu’, bewust en met aandacht een maaltijd kiest en eet. Je sluit je even af van de buitenwereld en richt je enkel op wat je eet, hoe het smaak, de textuur, de geur en het gevoel wat je erbij krijgt. Op deze manier kan je beter genieten van je maaltijden en verbetert mogelijk je relatie met eten.
Toen ik kampte met de eetstoornis boulimia nervosa, had ik veel last van eetbuien. Ik kon in een hele korte tijdsperiode enorme hoeveelheden voedsel naar binnen werken. Echt genieten van het eten deed ik niet en vaak proefde ik het voedsel nauwelijks. Tijdens een eetbui verloor ik de controle compleet en kon ik pas stoppen met eten als al het voedsel op was of ik lichamelijk echt niet meer verder kon eten. Vervolgens compenseerde ik voor de eetbui door het voedsel uit te braken. Ik had een erg ongezonde relatie met eten, en mindful eten sprak me daarom erg aan.
Mindful eten wilde ik dus wel eens proberen. “Baat het niet dan schaadt het niet”, zei ik tegen mezelf. Wonder boven wonder vond mijn eetstoornis dit eigenlijk ook best een goed idee. Normaal was mijn eetstoornis niet zo van de nieuwe dingen uitproberen en ‘stilstaan bij je gevoel’ zorgde al helemaal voor veel weerstand. Toch werd mindful eten probleemloos goedgekeurd en kwam er al snel een plan op tafel om ermee aan de slag te gaan. Op dit moment had ik eigenlijk door moeten hebben dat er iets niet in de haak was. Waarom gaf mijn eetstoornis juist nu geen tegengas?
Zonder dat ik erbij stilstond had mijn eetstoornis besloten dat mindful eten een prima idee was. Mindful eten was voor mijn eetstoornis namelijk niet alleen een manier om mijn eetbuien te controleren en om een gezondere relatie met eten te ontwikkelen, het was tevens een nieuwe strategie om af te kunnen vallen. Want, als ik langer zou doen over mijn maaltijden en er een groter verzadigd gevoel aan zou overhouden, dan lukte het me misschien om minder te gaan eten en daardoor af te vallen.
Het was geen uitzondering als ik een uur over het eten van mijn lunch deed. Onder het mom van ‘mindful eten’ moest ieder hapje tot in den treure gekauwd worden en tussen elke paar happen door moest ik mijn bestek neerleggen en wat drinken. Niemand mocht me storen terwijl ik aan het eten was, want het was ‘mijn momentje’.
Eigenlijk was ik dus alleen maar méér bezig met eten, in plaats van minder en dat kwam de eetstoornis wel goed uit. Ik leefde in deze periode al van eetmoment naar eetmoment en kon aan niets anders denken dan voedsel, calorieën en mijn gewicht. Door nòg meer te focussen op eten, werden mijn eetgedachten en eetbuidrang er niet minder op.
Het advies van mijn omgeving om mindful te eten was goed bedoeld en ik heb het niet alleen opgevolgd omdat het me een goed idee leek, maar ook om te laten zien dat ik mijn best deed om te herstellen. Niemand had verwacht dat de eetstoornis me zou proberen te saboteren door iets positiefs als mindfull eten in te zetten voor iets negatiefs, zoals de wens om te vermageren. Waar mogelijk ziet een eetstoornis altijd een kans om je herstel op slinkse wijze te dwarsbomen.
Ik zie in dat mindful eten an sich een goede methode kan zijn om lekkerder in je vel te komen zitten en om je relatie met eten te verbeteren, maar als je een eetstoornis hebt is het verstandig om wel kritisch te blijven op waarom je graag minful eten wilt beoefenen. Mindful eten heeft mij niet geholpen in mijn herstel, maar dat wil niet zeggen dat het jou niks positiefs kan brengen. Ik wil je er enkel op attenderen dat een eetstoornis bedrieglijk kan zijn en dat je altijd goed na moet blijven denken wanneer je nieuwe dingen probeert in je herstel.
Als je er er achter wilt komen of mindful eten iets voor jou is zou je eens deze blog met uitleg en concrete oefeningen van onze Proud dieetiste kunnen lezen. Ook schreef Irene onlangs over mindful eten in deze blog en deelde ook Sandra langer geleden hier haar ervaring.
Hoe denk jij over mindful eten?
Geef een reactie