Miss en eetstoornis

Miss Pluss Size 2010 LOVES her BODY en heet Jagaira Hagendijk-de Jong. Ze trok de stoute schoenen aan en gaf zich op voor de Miss Pluss size verkiezing en won. Jagaira is NU trots op haar lichaam, maar dat is wel eens anders geweest. Vroeger leed ze aan boulimia en BED. Proud2Bme mocht haar interviewen:

Je hebt de titel miss Plus-size fashion gewonnen, gefeliciteerd! Kan je ons wat meer vertellen over deze titel?
Deze verkiezing is voor de 7e keer gehouden. Hij wordt georganiseerd door de Grote Maten beurs. Het idee van deze Miss Verkiezing komt bij Marlon Sebel vandaan. Zij zocht modellen om de kleding van de beurs te showen. Daaruit is het idee geboren om een verkiezing te houden om te laten zien dat je ondanks een “maatje meer” nog steeds super leuk kan kleden en trots op jezelf mag zijn. ###

De Miss die de titel wint moet een totaal plaatje kunnen vervullen. Dus niet alleen maar mooi kunnen lachen maar ook ergens voor staan, goed kunnen lopen op de catwalk, trots zijn op zichzelf en met media om kunnen gaan. Blijkbaar had ik dit allemaal in mij. De reden dat ik mee heb gehaan met de verkiezing was om te kijken hoe ver ik zou kunnen komen. Want ik ben trots op mezelf, helemaal happy met mijzelf en wilde kijken of anderen dat ook in mij zagen.

Ik wist al een aantal jaren dat deze verkiezing werd gehouden maar kwam er nooit aan toe om mee te doen. Maar dit keer wel. Gewoon de stoute schoenen aangetrokken en gegaan. Ik had niemand verteld dat ik meeging doen behalve mijn stiefzusje. En toen was ik door naar de finale……
Toen ging alles in een snel trein vaart. Foto’s laten maken, interviews in de krant en zoveel leuke dingen en toen wilde ik toch meer als alleen meedoen. Ik had voor mijzelf een streven gezet van `ik wil de top 3 behalen`. Ik wilde echt aan iedereen laten zien dat ik meer ben dan de maat die in mijn kleding staat.

Toen Mireille als nummer 3 werd uitgeroepen had ik het niet meer. Het kloptte niet meer in mijn hoofd. Zij ging in mijn ogen winnen. Maar blijkbaar was ik de nieuwe Miss! Vanaf dat moment geniet ik echt van elk moment, want er komen zoveel leuke dingen op mijn pad. Zoveel dromen die ik nooit dacht te behalen komen gewoon uit. Ik krijg daarnaast zoveel kansen om mijn verhaal te vertellen: Dat elke vrouw trots op zichzelf mag zijn, wij zijn meer dan de maat in onze kleding. Ik ben een vrouw, een echtgenote, een dochter en vriendin en nu hopelijk ook een voorbeeld voor andere meiden/vrouwen………….

Kan je iets vertellen over de periode waarin je boulimia had?
Boulimia is pas later gekomen nadat ik in zag dat de vreetbuien mij niks opleverenden. Zeg maar als tijdelijke oplossing…..het gevoel van jezelf rot voelen ergens anders op kunnen leggen. Ik had altijd wel een reden om te eten en dan weer te kotsen: als ik teveel had gegeten, als ik in strijd was met mijn lichaam, als ik weer eens op de weegschaal had gestaan en dan zag hoeveel ik weer was aangekomen maar ook om de meeste rare ideeen.

Om zo jezelf maar reden te geven om te kunnen eten en dan weer te kunnen spugen. In het begin gaf dat een gevoel van opluchting maar later lukte het niet meer om over te geven. Toen ben ik pillen gaan slikken, maar ook dat veroorzaakte nog meer problemen met mijn darmen waar ik nu nog steeds de gevolgen van heb.

Kan je ons iets vertellen over de periode waarin je BED had?
Ik had BED maar heel lang wist ik niet dat ik dit had. Jaren heb ik het gehad, want vanaf mijn 6e was ik bewust bezig geweest met het gevoel wat eten mij gaf. Als ik bezig was met eten voelde ik niks meer behalve mijn eetbuien. En jaren hoorde ik alleen maar over anorexia en boulima maar nooit over BED. Ik dacht dus jaren dat ik geen probleem had, want het spugen ging niet meer dus ik had geen probleem. Maar ik kwam in een vicieuze cirkel terecht.

Als ik mij slecht voelde over iets: dat kon mijn gewicht zijn, slechte cijfers, maar vooral problemen met mezelf, dan kon ik daar niet mee omgaan. Om dit niet langer te hoeven voelen (die krop/steen in mijn maag die ik dan voelde) ging ik eten. Maar dan ook echt eten. Niet zomaar een koekje, maar het hele pak. En dan was de dag al gefaald dus waarom zou ik niet doorgaan met eten. Lijnen kwam morgen wel.

Voor mij was een goede dag als ik niet at, maar die dagen had ik bijna nooit. Dat hield ik niet vol, ik probeerde met alle kracht die ik in mij had niet te eten maar ik ging dan shaken, werd duizelig en moest dan wel eten. Ik had veel vaker slechte dagen. Op deze dagen was mijn ontbijt spaghetti, als lunch patat, avondeten en dan om 21.30 weer honger hebben.

Zolang als ik thuis woonde vielen die buien wel mee want mijn moeder lette altijd op wat ik at. Maar nadat ik het huis had verlaten ben ik helemaal losgeslagen. In 1 jaar tijd was ik van een normale xx kilo naar xx kilo gegaan.

Watvoor hulp heb je gehad om van je eetstoornissen af te komen?
Ik ben hulp gaan zoeken toen ik niet meer kon.Ik walgde van mijzelf. Kon niet in de spiegel kijken naar mezelf. Ik voelde me viess, vet en ik wist ook nog dat ik dit zelf had gedaan. Mijn man zei dat hij mij niet meer kon helpen dus dat ik maar hulp moest gaan zoeken, want hij wist het ook niet meer! Toen heb ik uit pure wanhoop een mailtje gestuurd naar de Christelijke Kliniek “De Hoop” want ik durfde zelfs geen hulp meer aan God te vragen,  want ik had dit tenslotte toch zelf gegaan. Als ik niet meer van mezelf kon houden, hoe kon Hij dat dan wel….

Binnen een week mocht ik op intake gesprek en dat was de eerste keer dat ik echt alles vertelde wat mij dwars zat. Dat was een opluchting voor even, want zo was de eerste druk van de ketel. Maar daarmee was wel een hele grote wond opengegaan want nog nooit had ik zo vrij uit over mezelf gesproken. Dit voelde zo dubbel want dit betekende echt dat ik een stoornis had. Dat was niet makkelijk om te bevatten.

Binnen 2 maanden hadden zij een oplossing voor mij. Ik zou worden opgenomen in een deeltijd groep. Een groep die 3 dagen in de week samen kwam van 9.00 tot 16.00. In deze groep zaten allerlei verschillende mensen die allemaal last hadden van een verslaving. De ene had problemen met drank, de andere met drugs en ik dus met eten. In de eerste periode ging het er om dat ik ging leren om normaal te eten. Ik moest bij houden wat ik dagelijks at. Maar ik moest ook mijn gevoelens opschrijven en bespreekbaar maken. Niet langer de gevoelens weg eten maar praten. Dat was een heel grote stap voor mij. Er gingen dus ook dagen voorbij dat ik alleen maar zat te huilen want ik had zoveel gevoelens weggestopt.

Maar op een dag heeft verdriet plaats gemaakt voor geluk, begrip en acceptatie. Ik leerde te waarderen wat ik ben. Ik leerde te beseffen dat als ik niet van mijzelf houd ik eigenlijk Gods creactie afkeur. Dus ik begon in te zien dat ik mooi was en dat ik zoveel in mijn leven had waarvoor ik dankbaar kon zijn en al zoveel had bereikt op mijn jonge leefdtijd. Het proces naar het houden van mijn lichaam is langzaam op gang gezet door hulp te zoeken. Na 9 maanden deeltijd therapie kon ik de wijde wereld weer gaan ontdekken. En te gaan voelen, beseffen en niet langer mijn gevoelens wegdrukken.

Hoe is bij jou de eetstoornis ontstaan?
Mijn eetstoornis is ontstaan door dat ik op mijn 6e ging ontdekken wat eten met mijn gevoelens deed. Het gaf een fijn gevoel en daardoor was verdriet even weg. De oorzaak van mijn eetstoornis durf ik niet perse op 1 ding te leggen, maar ik voelde mij anders. Ik dacht vaak dat ik niet in het plaatje paste want mijn zus en moeder waren heel dun en ik was altijd een dikkertje geweest. Dit komt deels door het feit dat mijn moeder vanuit Colombia alleen was nadat ik geboren was (mijn vader vaarde op de grote vaart; dus was maanden van huis) en zij kon de verpakking van de babyvoeding niet lezen dus gaf mij de dubbele dosering aan voeding. Dit heeft natuurlijk mijn stofwisseling drastisch verandert.
Verder gingen mijn ouders scheiden toen ik 5 jaar was en dat was niet echt normaal in die tijd dus daar werd ik veel om gepest en ik kon niet met dat gevoel omgaan van afwijzing. En zo zijn er zoveel dingen gebeurt in mijn gezin: teveel om op te noemen.

Wat voor mij wel echt een belangrijk punt was gebeurde toen ik 12 jaar was. Mijn zus leed aan anorexia maar dat wist ik niet. Maar er gebeurde zoiets vreemds. we gingen samen op de weegschaal staan. Nu moet je weten dat mijn zus op dat moment al 18 jaar was. Maar wat ik toen op de weegschaal zag legde alles in ander daglicht: we wogen beide xx kilo. En toen is de kronkel in mijn hoofd gaan zitten. We droegen elkaars kleding. Gezond was ik en zij niet, maar zo voelde dat niet. Ik was te zwaar, dik en lelijk want bij mij zag je geen botten. Later heb ik gezien dat dit moment het punt is geweest waarin ik ging proberen om te lijnen en af te vallen maar wat ik ook deed het werd alleen maar meer. Vanaf dat moment ben ik gaan eten, spugen, lijnen, vreten en de rest van het plan. Tot dat ik dus op mijn 21e niet langer met mijzelf door 1 deur kon. Toen heb ik later ook besloten om niet meer te lijnen maar te genieten van elke hap die ik neem!!!

In welk opzicht was jouw omgeving op de hoogte van jouw problemen?
Tot dat ik naar “de Hoop” ging waren niet veel mensen op de hoogte van mijn stoornis. Zolang ik thuis woonde wilde mijn moeder dat ik lijnde en had ik mijn eetbuien een beetje in de hand. Maar vanaf het moment dat ik het huis uit ging om te trouwen met mijn man ben ik helemaal losgeslagen. Ik weet zeker dat mijn man wel op de hoogte was van mijn eetbuien maar ik probeerde het stiekem te doen. Pas toen ik ging praten over mijn problemen ben ik het de rest van mijn omgeving gaan vertellen.

Ben je nu volledig genezen?
Ik ben nu zeker en absoluut genezen. Natuurlijk kan ik het middel dat ik gebruikte om niet te voelen niet volledig uitsluiten uit mijn leven. Zoals wel zou kunnen met andere verslavingen. Ik geniet nu van mijn leven, maar ook weer van eten. En ik houd nu van mezelf en heb eten niet meer nodig om met problemen om te gaan. Ik het geleerd door te praten dat ik niet langer die brok hoef te voelen. Als ik niet genezen zou zijn dan zou ik niet zo kunnen houden van mijn lichaam en zo open uit komen voor mijzelf. Ik kan werkelijk zeggen dat ik houd van elk stukje van mijzelf.

In welk opzicht ben je nu trots op jezelf?
Trots op mezelf is klinkt soms nog steeds als een raar woord maar dat ben ik zeker. Ik heb door de Miss Verkiezing te winnen zoveel overwonnen. Mezelf! Mijn eigenwaarde is nog zoveel meer gegroeid en ik weet dat ik nu misschien echt wel een voorbeeld kan zijn voor anderen en dat maakt mij zeker trots. Ik zie het nu echt zo dat ik ben gegroeid, van een rups naar een mooie vlinder of van lelijk eendje naar een zwaan. Dit is letterlijk de kroon op mijn hoofd. Nu zie ik dat ik eindelijk overkom zoals ik behoor te zijn. Dat als je happy bent met jezelf dat mensen alleen dat zien en helemaal niet de maat die je draagt.

Vind je dat er voldoende aandacht is voor de eetproblemen boulimia en BED?
Er is nooit voldoende aandacht voor de eetproblemen. Boulimia is een begrip in Nederland. Veel mensen weten wat het is. En zolang meiden hier last van hebben kan er alleen maar aandacht voor gevraagd worden.

Maar ik denk zeker dat BED nog in een taboesfeer ligt; zoveel mensen weten niet eens wat het is. Dat wist ik zelfs niet en ik had het. Zolang het in de maatschappij/ modellenwereld nog steeds normaal is om 34-36 te hebben zijn er meiden die dit na proberen te streven en dat is nooit goed, want dat is weg gelegd voor 10 vrouwen en de rest van de vrouwen bevolking heeft een gezonde maat 42, want dat is de gemiddelde maat in Nederland.

Als ik uitleg dat ik Boulimia en BED heb gehad weten 9 op de 10 mensen niet wat dat is en het is echt wel een stoornis. Ik denk dat als het meer uit de taboesfeer komt dat je gaat zien dat meer mensen kunnen gaan erkennen dat ze een probleem hebben met eten. En dus met zichzelf. Zolang dat niet erkend kan worden omdat je niet weet wat je hebt, blijven teveel mensen rondlopen met zichzelf. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat niks erger is, want ik liep echt met mijn ziel onder mijn armen en dat is een heel rottig gevoel. Maar niet nodig want er is altijd hulp.

Hoe ziet jouw leven er nu uit?
Ik geniet van elke dag. En als ik wel eens een rot gevoel heb over iets of over mijzelf dan ga ik bij mezelf ten rade waar dat gevoel vandaan komt. Ik ga dan nadenken of die gevoelens juist zijn. En mocht ik er zelf niet uitkomen, dan bespreek ik dat met de mensen om mij heen. Zolang ik praat over mijn gevoelens heb ik geen reden om mezelf rottig te voelen. Ik werk op een leuke plek en maak door de verkiezing zoveel leuke dingen mee dat ik geniet van elke dag.

Wat zijn jouw dromen voor de toekomst?
Ik hoop een spreekbuis/voorbeeld te kunnen zijn voor meiden/vrouwen die last hebben van BED maar ook voor mensen met een maatje meer. Dat ik mensen kan vertellen over mijn ervaringen, maar ook vertellen dat er een oplossing is. Ik hoop een mooie carriere op te kunnen bouwen als PlusSize Model en mijn droom zou echt uitkomen als ik in Amerika naam kan maken. Ik hoop natuurlijk ook dat ik ooit een moeder kan worden.

Wat zou je anderen die lijden aan BED of Boulimia adviseren?
Zoek hulp! Dit hoeft niet gelijk een kliniek te zijn. Maar praat erover. Geen probleem is het waard om gevoelens te onderdrukken. Hoe raar het ook klinkt, praten helpt echt. Je hoeft niet dun te zijn maar je bent mooi zoals je bent en echte schoonheid zit van binnen. Wat er binnen zit straal je uit naar buiten, en als je die blijft onderdrukken met eetbuien kom je nooit tot je volledig potentie. Er zit zoveel meer in jou, je hebt zoveel meer te bieden. Je hoeft het alleen maar de ruimte te geven om vrij te komen.

Wil je nu nog afvallen?
Afvallen is niet meer aan mij besteed. Ik denk ook echt dat dit de maat is die bij mij past. Ik ben nu al zeker 5 jaar op deze maat en dit hoort bij mij. Ik ben ook helemaal klaar met alles afwegen en bij te houden wat ik eet. Ik weet heel goed wat goed is en slecht en denk dat dat voldoende is. Ik geniet van elke hap die ik neem. En die doe ik bewust. Ik eet niet langer door tot dat ik niet meer kan. Ik eet tot dat ik genoeg heb. Ik geniet van mijn leven en daar hoort lijnen niet bij.

Hoe ga je nu om met verdrietige gebeurtenissen of nare gevoelens?
Door te praten en niet langer van mijn hart een moordkuil te maken. Dat betekent soms dat ik discussies aan moet gaan, maar ik laat niet langer mijn gevoelens de overhand nemen. Ik ben baas van mijn gedachtes. Ik heb geen controle over de situatie of gebeurtenissen maar wel over mijzelf en daar kan ik goed mee omgaan door te vertellen wat er in mijn hoofd omgaat. Ik heb mijn vertrouwens personen waar ik mijn gevoelens vrijuit kan uiten en dat is dan ook mijn vangnet. Maar nooit meer ga ik eten om niet langer te kunen voelen. Door dingen te voelen weet ik zeker dat ik leef en dat ik leer van het leven.

Wil je zelf nog iets zeggen?
Het leven is zoveel mooier nu ik oprecht kan genieten. Ik heb zoveel meer kunnen bereiken in mijn leven door te leren van het leven. Ik weet nu dat ik niet elke situatie in de hand heb en weet je, dat is zelfs een mooi iets want dan kan je verast zijn van wat het leven je dan te bieden heeft. Ik weet zeker dat ik God nu weer de regie in handen heb gegeven over mijn leven dat ik zoveel meer heb bereikt en zal bereiken dan ik ooit met mijn eigen kunnen had kunnen behalen. Elke stap zet ik niet alleen want Hij is bij mij.

Ik heb geleerd van het leven en wil alleen maar nog meer leren. Ik sta met open visie gericht op de toekomst en zie wel wat er voor mij klaar ligt. Ik geniet van mijzelf, mijn man, familie en onderweg kom ik zoveel mensen tegen die mij nog meer leren genieten.

“Ik houd van mijzelf en daardoor ben ik sowieso al een winnaar!”