Ik was 18 toen ik tijdens het shoppen in Amsterdam werd aangesproken door een fotograaf. Hij wilde graag foto’s met mij maken en hij reikte mij een kaartje aan met zijn telefoonnummer erop. Na lang twijfelen, besloot ik de gok te wagen. Wat had ik te verliezen…? Nou, heel veel dus…
Na enkele fotoshoots met deze fotograaf, begon het balletje te rollen. Langzaam maakte ik naamsbekendheid en na enkele fotoshoots had ik een goed gevuld portfolio. Met dit portfolio ben ik naar een modellenbureau gestapt wat vooral gespecialiseerd was in modeshows. Na een kort gesprek en enkele foto’s hebben zij me direct in hun bestand opgenomen. Dit modellenbureau heeft mij kennis laten maken met de catwalk! Wat een heerlijk gevoel; op de catwalk was ik een heel ander mens dan in het dagelijks leven en dat voelde zo goed! Langzaam kreeg ik meer opdrachten. Ik kreeg er zo’n kick van dat ik al snel nog meer wilde. Per toeval ben ik toen in aanraking gekomen met een groter modellenbureau in Amsterdam. Zij waren zo enthousiast over mij dat ook zij mij in hun bestand opnamen. Er ging een wereld voor mij open!
Van de ene vette opdracht, rolde ik in de andere; shows voor BN-ers, opdrachten in het buitenland en voor grote en bekende namen werden langzaam normaal! Ik kwam op plekken en feestjes waar ik zonder dit werk nooit zou zijn gekomen…
Ik voelde me geweldig, oppermachtig en gelukkig!
Al snel merkte ik dat dit niveau van modellenwerk ook andere eisen met zich mee bracht; ik merkte dat het contact met andere modellen anders was naarmate ik hogerop kwam. Er was steeds meer concurrentie. Iedereen wil die opdracht voor die ene vette ontwerper! Dat dit ver kon gaan, kwam ik achter tijdens een show voor een bekende ontwerper. Daar verstopte een model de schoenen van een ander model. Het gevolg was dat het andere model haar schoenen niet op tijd kon vinden en de show dus niet kon lopen.
Ook werd er werd veel van je verwacht. De avond voor de show lekker stappen met vriendinnen zat er niet in, dit zag je de dag erna en werd niet op prijs gesteld. Alcohol drinken de avond voor een show was ook een no go; dit zorgt ervoor dat je vocht vast houdt en dat kon écht niet!
De grootste eis die gesteld werd was toch het hele maat-gebeuren. Hoe je dit deed was aan jou. “Als je nog twee centimeter afvalt, kun je die vette opdracht krijgen” werd er dan gezegd vanuit het bureau. Ook werden modellen soms tegen elkaar uitgespeeld; “Neem eens een voorbeeld aan X, zij kan met haar figuur heel ver komen”. Dat X met haar 24 jaar een lichaam had wat meer bij een 14 jarige pastte en flauwviel op het einde van een show omdat ze hele dag niet gegeten had, werd niet vermeld.
Alles draaide om uiterlijk en uiterlijke schijn. Ik heb altijd gedacht dat ik me hiertegen kon verzetten. Helaas is deze vibe er ook bij mij in geslopen. Ik ging meten, wegen en minder eten. Ik wilde hogerop en had er veel voor over. Bij het bureau wisten ze dat en daar speelden ze gemakkelijk op in door bijvoorbeeld beloftes te doen. Uiteindelijk ben ik dan ook doorgeslagen. Ik weet nog goed dat mijn vriendinnen zeiden dat ze zich zorgen maakten omdat ik toch wel erg mager was. “Je ziet er niet goed uit, gaat het wel goed?” Maar mijn bureau vond me geweldig en stimuleerde het. Daarbij was ik behoorlijk perfectionistisch; nog een beetje er vanaf en dan was ik helemaal perfect! Dat ik dat keer op keer tegen mezelf zei, was bijzaak. En dat ik daarbij ook ontzettende veel klachten had, deerde het bureau (als ook mijzelf) niet. Ik moest en zou die grote opdrachten krijgen en daar had ik alles voor over.
Ik was niet de enige die hierin doorsloeg, om me heen zag ik veel meiden met hetzelfde strubbelingen. Onderling gaven we elkaar tips hoe je “gezond” kon eten, snel kon afvallen etc.
Ik heb in die tijd veel gezien en meegemaakt, meiden die flauwvielen omdat ze dagen niet aten, meiden die in het ziekenhuis terecht kwamen, op shows de meest ranzige wc’s door purgeren, geen eten op shows die hele dagen duurden, de meest rare eetgewoontes en obsessies. Als ik er nu op terug kijk was het absurd wat er gebeurde en dat ze er zo mee weg komen.
Het modellenwereldje heeft hele mooie kanten, dat wil ik zeker niet ontkennen. Zoals ik al zei, ik ben op plekken geweest waar ik normaal niet zou komen en het heeft me ook zelfstandig gemaakt! Maar het heeft ook een donkere schaduwkant, welke altijd mooi wordt weggemoffeld.
Ik heb de meest bizarre excuses gehoord om size zero goed te praten, maar het is niet goed! Het is zo ongezond als maar kan en geeft de verkeerde signalen af naar jonge meiden die zich spiegelen aan modellen; bijna niemand heeft zo’n figuur op haar 24e en al helemaal niet zonder er iets voor te hoeven doen!
Als ik kijk naar programma’s als America’s/ Hollands Next Top Model, waar een model met een maat 38 een plus size model wordt genoemd kan ik me opvreten en boos maken! Wat nou plus size model, je bent super mooi; je bent een mooie vrouw en vooral GEZOND!!
Uiteindelijk heb ik voor mezelf gekozen en ben ik gestopt met modellenwerk. Het heeft een tijd geduurd voordat ik weer van mezelf hield, dit heb ik echt moeten leren. Ik was mezelf als persoon volledig kwijt en alleen nog maar gefocust op mijn uiterlijk. Dankzij goede hulp heb ik mezelf terug gevonden, houd ik weer van mezelf en ben ik gelukkiger dan ooit!!
Geef een reactie