Herstellen van een eetstoornis is hard en zwaar werk. De eindeloze therapiesessies, ingaan tegen diepgewortelde gedachten en het constant vallen en opstaan kost een hoop kracht en doorzettingsvermogen. Het is niet onmogelijk, maar het is wel erg vermoeiend. Ik heb me dan ook lange tijd erg moe gevoeld tijdens het herstel van mijn eetstoornis. Ook terwijl het eigenlijk al een heel stuk beter met me ging. Wanneer gaat dat vermoeide gevoel nou eigenlijk weg? En hoe ga je daar mee om? Ik vertel jullie mijn verhaal.
Mijn eetstoornis en het vechten daartegen slokten al mijn tijd en energie op. Op papier dacht ik dat ik juist helemaal niet zoveel aan het doen was, maar ik was constant moe en had veel tijd nodig om dingen te verwerken. Ik besloot voor een jaar te stoppen met mijn studie, omdat ik of al mijn energie in het één wilde stoppen of al mijn energie in het andere wilde stoppen. Ik merkte dat ik die twee dingen tegelijkertijd niet aan kon, dus besloot ik eerst volledig voor mijn herstel te gaan zodat ik daarna weer voor de volle 100 procent aan mijn studie en andere zaken kon beginnen. Een moeilijke keuze, maar ik ben blij dat ik hem heb kunnen maken.
Ook stopte ik tijdelijk met mijn bijbaantje. Even alle pitjes laag en weer zaken op orde stellen. M’n bijbaantje pakte ik na een tijdje wel weer als eerste op. M’n psycholoog vond het ook belangrijk om wel nog dingen naast therapie te doen, zodat mijn wereld niet alleen maar om die eetstoornis zou draaien. Met kleine stapjes ging ik weer aan het werk. Ik had het geluk dat ik via een uitzendbureau werkte en per week zelf mijn beschikbaarheid aan kon geven. Als ik even de ruimte nodig had was dat mogelijk en als ik me erg goed voelde kon ik er juist wat meer voor gaan. Ik moest het zelf maar inschatten. Dit ging soms minder goed en soms wat beter, ook op eetgebied, gelukkig kon ik dit allemaal in therapie bespreken. Ook leren functioneren in ‘de gewone wereld’ maakte deel uit van mijn proces.
Na een volledig schooljaar aan mezelf te hebben gewerkt besloot ik mijn studie weer op te pakken. Ik moest immers weer verder, vond ik. Ook mijn psycholoog was het hier mee eens. Dat laatste stukje eetstoornis zou wel goed komen. Ik kreeg nog individuele gesprekken, maar mijn groepsbehandeling was afgelopen. Ik voelde me goed genoeg om het niet nog een jaar uit te stellen, al ben ik nog tegen een hoop dingen aangelopen.
Ik was nog niet volledig hersteld, maar ik was ook niet meer zo ziek als ik was toen ik aan therapie begon. Ik kon prima functioneren en had nog elke twee weken een gesprek met m’n psycholoog. Het was raar om weer naar school te gaan. Een nieuwe klas met nieuwe mensen die ik nog niet kende. Plotseling weer die druk op je schouders. Echt weer mee doen met de rest. Ik had er heel veel zin in, terwijl het me ergens ook beangstigde. Elke dag was ik nog bezig met mijn eetstoornis, het ging, maar het ging niet vanzelf. Dit zorgde ervoor dat ik vaak nog erg moe was. Wat nou als het niet lukt? Wat nou als ik niet mee kom met de rest? Wat nou als ik hier geen energie voor heb? Wat nou als dit er juist weer voor zorgt dat ik een terugval ga krijgen?
Misschien herken jij jezelf in deze gedachten. Vind je het ook spannend om na je eetstoornis weer verder te gaan met een leven zonder eetstoornis. Niet per se omdat je niet weet hoe je het in zou moeten vullen. Misschien weet je heel goed hoe jouw leven er zonder eetstoornis uit zou kunnen zien. Heb je je dromen en doelen op lange of korte termijn wel op een rijtje. Nee, niet de invulling van je dagen, maar die eeuwige vermoeidheid, die maar niet weg lijkt te gaan, gaat dát ooit beter worden? Heb ik mezelf uitgeput met mijn eetstoornis? Komt het ooit nog goed?
Ik kan niet vertellen wanneer jij je weer helemaal fit zal voelen. Een eetstoornis is iets dat je fysiek, maar ook mentaal uitput en dat moet je niet onderschatten. De weg terug kan lang zijn en het laatste stukje eetstoornis is iets dat langzaam wegebt. Ook die eetgestoorde gedachten, waar je eigenlijk al niet meer naar handelt, kunnen nog behoorlijk wat energie kosten. Misschien heb je nog een dagje of een weekje een terugval, maar krabbel je snel weer op. Ook dit kost energie. Dat kan en dat hoort er allemaal bij. Het is belangrijk om jezelf en je energielevel goed in de gaten te houden. Luister naar je lichaam en daar wat het aangeeft aan te kunnen.
Dit betekende voor mij dat ik ook op school aangaf hoe het met me ging. Ik had gesprekken met mijn mentor en mijn leraren vroegen af en toe hoe het met me ging. Ik vond het zeker in het begin erg lastig, maar ik moest eraan geloven het mezelf niet kwalijk te nemen als ik te moe was om na school nog iets gezelligs te doen met vrienden. Ik was niet de meest sociale persoon op school, niet voor, maar ook niet nadat ik terugkwam uit therapie. Toch is dit langzaam maar zeker wel een beetje veranderd, maar daar had ik tijd voor nodig en die tijd moest ik mezelf gunnen. Het is lastig, omdat je niet in de toekomst kan kijken, maar ik kan nu zeggen dat er voor mij nog een hele hoop is veranderd. Ook lang nadat ik ‘officieel’ hersteld was, voor zover je daar een datum aan kan koppelen.
Mijn ervaring zal wellicht weer net iets anders zijn dan jouw ervaring, maar één ding kan ik je wel vertellen. Je energie zal terugkomen. Al duurt het soms wat langer dan je had gehoopt. Gun jezelf die tijd en stel niet te hogen eisen. Het is oké om nog even wat rustiger aan te doen op school of werk. Het is oké als je nog niet mee gaat met elk avondje uit. Het is oké als sommige dingen gewoon nog te veel voor je zijn. Het is ook oké als je sommige dingen nog een tijdje lastig blijft vinden. Als je voelt dat je getriggerd wordt, maar weet dat je er niet naar hoeft te handelen. Ook deze dingen kosten energie en je lichaam zal de klap die het heeft moeten maken heus wel weer opvangen. Gun het tijd, geduld en liefde en creëer fijne momentjes voor jezelf op de dagen dat je je wat minder energiek voelt. Dat is niet zwak, zoals ik soms wel eens dacht en oordeelde, maar een manier om voor jezelf te zorgen en je kracht juist weer te vinden.
Voel jij je ook nog zo moe terwijl het beter met je gaat?
Bron foto’s: Pexels
Geef een reactie