Moe van het leven

In het donker van mijn slaapkamer knippert plots het lichtje van mijn telefoon. Ik reik naar m’n nachtkastje en klik het berichtje open: “Hey! Tijdje niet gesproken. Hoe gaat het met je?” Met prikkende ogen staar ik naar het felle, lichtgevende scherm. Onhandig tik in een berichtje terug. “Ja, wel oké, alleen een beetje moe.” Moe… en niet zo’n beetje. Zo voel ik me de laatste tijd dagelijks. Ik lig op de bank en ik lig in m’n bed. Ik kan me er niet toe zetten om de afwas te doen of de deur uit te gaan. Ik heb er geen zin in. Ik ben moe van het leven.

De dekens voelen vies en plakkerig. Ik voel me vies en plakkerig. Ik zie dat de ander een berichtje terug aan het typen is en niet veel later trilt m’n telefoon weer in m’n handen. “Ah, even goed uitrusten dan!” Ik zucht diep. “Zal ik doen 😉“. Ik leg m’n telefoon terug op m’n nachtkastje en draai me weer om. Het is pas 9 uur ‘s avonds, maar ik lig al een uur in bed. Ik had geen zin meer in vandaag. Ik heb ook geen zin in morgen, maar ik ga zo lang mogelijk proberen te slapen.

De volgende ochtend ben ik al vroeg wakker. Ik kijk op mijn telefoon. Geen berichtjes. Ik lees het korte gesprekje van gisteren terug en blijf even staren naar de knipogende emoji achter mijn laatste bericht. Ze moesten eens weten wat er achter dat stomme, gele poppetje schuil gaat. Ik draai me om, want ik vind het nog veel te vroeg. Ik doe m’n best om weer te slapen, maar ergens weet ik ook wel dat slapen mijn problemen niet gaat oplossen. Ja, ik ben moe. Ik ben echt doodmoe, maar dat heeft niks met slaaptekort te maken. Ik ben ergens anders moe van.

Mijn eetstoornis put me uit. Ik ben moe van de tweestrijd in mijn hoofd die nooit lijkt te stoppen. Wel herstellen, niet herstellen? Veilig, onveilig? Eten, niet eten? Hoeveel dan? Hoe laat dan? Met wie dan? Alleen? Samen? Waar dan? Hoezo dan? Wat dan? Een eetbui? Braken? Schuldgevoel? Een kapot lichaam? Een mooi lichaam? Zekerheid? Laat maar. Laat maar zitten. Ik wil er niet over nadenken. Ik ben moe. Ik ben moe van het verdwalen in mijn eigen hoofd. Ik loop en ik loop en ik zoek, maar ik vind niks. Geen uitweg. Ik verdrink in mijn gedachten, want ik ben moe. Moe van het zwemmen, het spartelend bovenwater houden van mijn hoofd terwijl de grote golven maar blijven komen, maar bovenal ben ik moe van het doen alsof het wel gaat. Ik ben moe van het masker dat ik ten aller tijden draag. Ik ben verzuurd van de schijn die ik kosten wat kost hoog wil blijven houden.

Niemand hoeft het te weten. Niemand wil dit weten. Wat is er nou leuk aan. Ze zullen me vast stom vinden. Een zeikerd vinden. Zwak vinden. Stel je niet zo aan, waar ben je nou zo moe van? Je doet niet eens wat. Deze discussie, deze veroordelingen. Ook daar ben ik moe van. Hier hoef ik echt niemand mee lastig te vallen. Ik doe al genoeg verkeerd. Ik zou de mensen om me heen alleen maar pijn doen en dat wil ik niet. Nee, ik blijf wel zwemmen, spartelen, m’n hoofd boven water houden al ben ik nog zo moe. Ik hap naar lucht wanneer er weer een grote golf over me heen dendert en schrik wakker uit mijn droom.

Ik doe m’n ogen open, maar ik ben niet zeker of ik echt heb geslapen. M’n gedachten houden me zo bezig. Het lichtje op m’n telefoon brandt weer: “Heb je een beetje goed geslapen?” Ik schiet er vol van. Een lange tijd heb ik het gevoel gehad dat niemand zich echt met me bezig hield. Waar komen deze berichtjes ineens vandaan? Ik begin terug te typen, maar voordat ik mijn zin met zogenaamd lachende emotie af heb komt er alweer een nieuw berichtje binnen: “Ik niet zo namelijk. Sorry, ik wil je er ook niet mee lastig vallen. Ik voel me gewoon niet zo fijn de laatste tijd. Ik zit niet zo lekker in m’n vel. Ik wil je er niet mee lastig vallen, maar ik moest het toch even kwijt.”

Backspace…
“Ik begrijp je.”

Aan een ieder die er moe van is: Ik begrijp je. Het is belangrijk om te weten dat je niet alleen bent. Sterker nog, het zal je verbazen hoeveel mensen er wel niet moe van iets zijn. Moe van hun eetstoornis, moe van hun depressie, moe van hun persoonlijkheidsstoornis, moe van hun trauma, moe van hun angststoornis, moe van wat dan ook. Je moest eens weten hoeveel mensen de schijn ophouden en door hun problemen heen lachen. Je moest eens weten hoeveel mensen zich hier alleen in voelen, onterecht. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik leerde om te praten over hoe ik me voelde. Dit ging stapsgewijs. Door uit te proberen en langzaamaan vertrouwen te winnen. Vaak vond ik dit eng, maar in therapie leerde ik dat mijn gevoel echt mocht bestaan. Dat iedereen zich wel eens zo kon voelen en dat dat gevoel een plekje mocht hebben. Dat ik niet meer tegen mezelf hoefde te vechten. Dat ik die eetstoornis niet nodig had.

Toen ik leerde praten over mijn gevoelens viel het me op hoeveel vrienden zich in meer of mindere mate in mijn verhaal herkenden. Misschien was het net een andere situatie, maar herkenning was er absoluut. Ik merkte zelfs een bepaald soort opluchting toen bleek dat er over gesproken kon worden. Bij mezelf, maar ook bij de ander. Ah, zij is ook niet perfect. 

Dus praat erover. Hoe eng het ook lijkt. Het is oké en logisch dat je er soms helemaal klaar mee bent. Dat het vechten energie kost en dat je moe bent. Jouw gevoel mag er zijn en je bent niet alleen. Help elkaar, support elkaar, inspireer elkaar. Er is een reddingsboei in deze zee van gedachten. Dat zijn wij, wij samen, wij allemaal, elkaar. Daar mag jij gebruik van maken. Daar mag jij aan vasthouden. Daar mag jij uitrusten en kracht vinden en misschien, misschien voel je morgen wel wat minder moe. Zo blijven we zwemmen tot we voet op vast land zetten.

Fotografie: Pexels

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

29 reacties op “Moe van het leven”

  1. Fijne blog! Precies wat ik op dit moment nodig heb. Dankjewel ❤

  2. Weer een mooie en herkenbare blog; thanks!!! 🙂

  3. Mooi, Irene.
    Heel treffend en goed omschreven

  4. Wauw één en al herkenning. Bedankt Irene ❤️

  5. Ik ben ook moe. Natuurlijk ga ik door.
    Maar ik ben moe.

  6. Wat schrijf jij mooie blogs Irene, je weet me iedere keer weer te raken.

  7. Die eerste foto is volgens mij gemaakt in IJsland, herken de bergen van het zwarte strand! Gaf me een goed gevoel om even weer aan terug te denken.

    Ik voel me ook zo vreselijk moe, heel herkenbaar!

  8. Oh, wat is deze blog herkenbaar! Ik ben ook moe, moe van het vechten tegen mijn depressie. Ik ben ook moe van de tijdsduur die het in beslag neemt. Ik ben moe van het leven en alle verplichtingen die het met zich meeneemt. Ik ben moe van alles, werkelijk alles. Hoe zet je dan door? Hoe leef je verder? Waar haal je dat sprankeltje hoop uit? Hoe kom je uit de zee van radeloosheid? Het is zo zwaar en ik ben doodop.

  9. Amai… ik ben er stil van. Het raakt me om te leaen dat ik niet de enige ben die zichzelf zo voelt. De oneindige vermoeidheid en het ‘heb ik nu geslapen..?’- gevoel
    Dank je Irene voor deze blog. Hij is ontzettend goed geschreven!!

  10. Hier herken ik me wel in op het moment….
    Goed om te weten dat ik hierin niet alleen ben.

  11. Dankjewel voor het delen van een herkenbare mooie blog🌸❤

  12. Mooi geschreven op een herkenbare manier. Geeft me hoop en kracht dat ik niet alleen ben!

  13. Ik ben dood en dood op. Zo moe

  14. mooie blog! ik ben ook erg moe vaak

  15. Fijn om zoveel herkenning te lezen 🙂

  16. Net wat ik nodig had ♥

  17. Ook ik ben al jaren moe en dat zal wel zo blijven vrees ik.

  18. Heel vervelend voor je. Probeer er toch wat aan te doen.

  19. hoe stop je het vechten.
    op een gegeven moment is het ook genoeg.
    ook al heb je erkenning en herkenning.
    Medicatie, de drie "r".
    En dan je hoofd nog niet stil.
    Wat dan

    1. Precies de dingen die op mij van toepassing zijn ……
      als jij het weet vertel mij het dan ………

  20. Met tranen in mijn ogen lees ik dit verhaal. Ben er kapot van. Maar dit is wel hoe ik me momenteel voel. Niemand weet het en niemand hoeft het te weten. Maar ben echt zo moe.

  21. Wat als je niemand hebt en Henan het probeert weg te lachen met alle goede bedoelingen .
    Maar je lachten mee wordt soms boos en krijg dan alleen maar een ractie vanwaar je dus totaal niets aan hebt en het gevoel hebt dat daar je totaal niet begrepen wordt. Die je problemen gewoon niet ziet

  22. Heel herkenbaar, ben soms zo moe van alles en wil het liefst niet meer zijn. Leer in therapie da tik er mag zijn en er toe doen.
    Niet zo streng zijn voor mezelf. Heb niet geleerd als kind dat ik goed ben zoals ik ben. Was anders, voelde veel, was verder vooruit. Werd niet gezien en gehoord, daarom maar niks. Me teruggetrokken. Later weer opnieuw gaan leven, studeren, er mocht zijn! Heerlijk! Was van korte duur, kwam een man tegen en ging met hem in zeet, ten koste van mezelf. Had niet geleerd genoeg van mezelf te houden. Had geleerd te geven en niet te ontvangen. Nu ben ik in mijn derde fase en leer dat ik er mag zijn. Goed ben zoals ik ben, de moeite waard! Was een lange weg terug naar het kind dat ik ooit was. Kan weer zingen, huppelen, blij zijn. Ja, he tis de moeite waard om in therapie te gaan en jezelf te vinden.

  23. Wow, dit is precies zoals ik me voel. Je had het niet beter kunnen omschrijven!

  24. Moe doodop te veel in mijn rugzak gekregen en krijg het er niet uit. Elke dag moe en niet weten waarom je verder moet maar ik ga gewoon door. Ooit komt de dag dat t beter moet gaan.
    Zo mooi geschreven daar put ik kracht uit. Ik voel me niet alleen zo

  25. Dit doet je goed weten dat je niet de enige bent
    Maar ooit kun je niet meer vechten dan is het op

  26. Herkenbaar geschreven.
    Ik ook, al jaren moe van alles, leeg en onbereikbaar van binnen. Doen alsof oké is oké, zolang het werkt. Mensen hoeven niet te weten want velen hebben ook eigenlijk strijd.
    God wel! Hij is overal voor iedereen beschikbaar. Hij luistert geduldig naar iedereen.

  27. Dank voor verhaal. Precies zo.

    Ander trauma als basis, maar waar het op neer komt dat onze zelfhaat onze grootste vijand is.
    Dat masker heeft na decennia mijn uitstraling beïnvloed. In bepaalde kringen lijk opgewekt, altijd goed gehumeurd, aanspreekbaar en makkelijk in omgang. Een pleaser met skills zeg maar.
    Wel heel lang voor gewerkt om een specialist te worden. Vanwege mijn moeite met gezegd krijgen wat te doen, waar je toch niet aan ontkomt, maar liever dat zij mij nodig hebben dan andersom.

    Ook heeft mijn zelfhaat mij cynisch over het leven gemaakt en tegelijk vol minachting voor de mensheid in haar geheel vanwege de bende die we maken op deze aardkloot.

    Hoe kom ik van mijn kinderlijke gedachte af, me nog steeds voor te houden dat ik niet voor dit leven gekozen heb en ik niet thuis hoor.
    En dan voel ik dat intens.
    Maar doe ik wel en heb voor mezelf bestaansrecht verworven. Maatschappelijk gezien heb uk niets te klagen en ben verder dan ik ook voor mogelijk hebt gehouden? Voel ik me nu beter??

    Maar inderdaad, omdat ik wel moest.
    Niet omdat ik het wilde. En dan overvalt me weer de gedachte; ik ben er klaar mee.

    ”Everthing and everyone is fake. Niets doet er toe. We worden allemaal op een of andere manier geflest.
    Iedereen heeft een eigen agenda en je zult nooit meer zijn dat een voetnoot op een bepaalde pagina.

    Had ik al verteld dat mijn zelfhaat mij enorm cynisch heeft gemaakt? Haha.
    Geregeld giftig zelfs, ter verdiet van mijn naasten.
    Ik besef heel goed dat ik in mijn naasten veel pijn doe en juist dat heb ik nooit gewild.
    Wat mankeert mij?! Waarom heb ik geen hoop.

    Het feit dat mij religie de strot is ingeduwd vanaf mijn ongeveer 10 jaar? Ik weet het niet meer. Het alles of niets. Hemel of hel. Ik gaf mijzelf als “moeilijk” kind geen kans op de hemel. Dus verdomd. Geen hoop voor jou. Inmiddels overtuigd atheïst.

  28. Dank voor verhaal. Precies zo.

    Ander trauma als basis, maar waar het op neer komt dat onze zelfhaat onze grootste vijand is.
    Dat masker heeft na decennia mijn uitstraling beïnvloed. In bepaalde kringen lijk opgewekt, altijd goed gehumeurd, aanspreekbaar en makkelijk in omgang. Een pleaser met skills zeg maar.
    Wel heel lang voor gewerkt om een specialist te worden in mijn vakgebied. Maar puur om de negatieve energie om te zetten naar mogelijkheden mij te onttrekken aan de zittende leaderboard. Vanwege mijn moeite met gezegd krijgen wat te doen, waar je toch niet aan ontkomt, maar liever dat zij mij nodig hebben dan andersom.

    Ook heeft mijn zelfhaat mij cynisch over het leven gemaakt en tegelijk vol minachting voor de mensheid in haar geheel vanwege de bende die we maken op deze aardkloot.

    Hoe kom ik van mijn kinderlijke gedachte af, me nog steeds voor te houden dat ik niet voor dit leven gekozen heb en ik niet thuis hoor.
    En dan voel ik dat intens.
    Maar doe ik wel en heb voor mezelf bestaansrecht verworven. Maatschappelijk gezien heb ik niets te klagen en ben ik verder in het leven gekomen dan ik ook voor mogelijk hebt gehouden? Voel ik me nu beter?? Na 55 jaar mijzelf wel overeind gehouden, maar altijd in strijd met mijzelf.

    Maar inderdaad, omdat ik wel moest.
    Niet omdat ik het wilde. En vaak overvalt me weer de gedachte; ik ben er klaar mee.

    ”Everthing and everyone is fake. Niets doet er toe. We worden allemaal op een of andere manier geflest.
    Iedereen heeft een eigen agenda en je zult nooit meer zijn dat een voetnoot op een bepaalde pagina.

    Had ik al verteld dat mijn zelfhaat mij enorm cynisch heeft gemaakt? Haha.
    Geregeld giftig zelfs, ter verdiet van mijn naasten.
    Ik besef heel goed dat ik in mijn naasten veel pijn doe en juist dat heb ik nooit gewild.
    Wat mankeert mij?! Waarom heb ik geen hoop.

    Het feit dat mij religie de strot is ingeduwd vanaf mijn ongeveer 10 jaar? Ik weet het niet meer. Het is alles of niets. Hemel of hel. Ik gaf mijzelf als “moeilijk” kind geen kans op de hemel. Dus verdomd. Geen hoop voor jou. Inmiddels overtuigd atheïst.

    Vergeven lukt mij niet. Ik ben als kind getraumatiseerd en de wrok die ik net meer iets voelde naar mijn omgeving heeft mij verder gebracht dan mijn zelfhaat. Verstand op nul en gaan. Ook al weet ik dat dat niet gezond is en ik er dagelijks onder lijd.

    Maar fijn dat ik dat ff hier kwijt kan. Thanks!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *