Ik kan mij de dag nog goed herinneren dat ik aan mijn eetstoornisbehandeling begon. Onder de tl-lampen en aan de tafel van mijn behandelaar dacht ik: vanaf nu kan het alleen maar beter worden. Dat was mij immers verteld. Als je hulp zoekt, wordt het beter.
Dit maakte de teleurstelling alleen maar groter toen ik drie maanden later weer zonder energie en met een rammelde maag zat te fantaseren over mijn volgende eetbui. Met natte zakdoekjes in mijn hand en rode ogen biechtte ik elke week weer aan mijn behandelaar op dat het niet geluk was om mijn eetlijst te volgen. Ik snapte er niks van. Als ik hulp had zou het toch vanzelf beter worden?
Wat ik niet besefte was dat ik eigenlijk helemaal niet beter wilde worden. Ik wilde me zelfverzekerd voelen door niks te eten. Ik wilde mijn leegte opvullen met eetbuien en ik wilde dat vreselijk nare gevoel dat ik dag in dag uit had, uitkotsen. Letterlijk. Ik wilde wel herstellen, maar ik wilde dat gedeelte niet kwijt.
Het allerliefste wilde ik dat er voor me hersteld werd. Dat ik het even niet zelf hoefde te doen, want dat was zo zwaar. Ik wilde dat ze het eten in mij stopten. Ik wilde dat zij me dwongen om geen eetbuien meer te hebben. Ik wilde dat ik geen keus had. Stiekem fantaseerde ik erover dat mijn bloeduitslag of gewicht ongezond genoeg zou zijn om dit voor elkaar te krijgen, maar hoe hard ik dit ook probeerde te bereiken, het lukte me niet. Ik moest het zelf doen, maar ik bleef wachten om gered te worden.
Tot een aantal jaar later de coronacrisis kwam. Ik zat nog steeds in de hulpverlening maar in tegenstelling tot mijn verwachting, was ik daar alleen maar stappen achteruit aan het zetten. En toen gebeurde eindelijk waar ik als jaren naar smachtte; ik had geen keus meer. Ik kon door de lockdown geen eetbuien meer hebben en ik kon niet meer compenseren. En wat gebeurde er: ik herstelde van mijn eetstoornis. Of tenminste…. dat dacht ik.
Voor een aantal weken ging het goed. Ik had geen eetbuien meer en ik compenseerde ook niet meer. Maar daar waar het eindelijk gelukt leek, sloop er een nieuw patroon in. Langzaam begon ik me weer eetgestoord te gedragen, maar dit keer zat mijn ‘vriendin’ verpakt in een ander jasje. Voor ik het wist zat ik in een nieuwe, vicieuze cirkel van minder eten, afvallen, afgevlakt zijn en me sterk voelen. De boulimia had plaats gemaakt voor anorexia.
Toen ik het hier met mijn behandelaar over had hoopte ik op weer een nieuw behandelplan. Maar dit keer zei ze tegen mij: ‘’ik wil dat je zelf wil herstellen, en als je zeker weet dat je dat wil, kom je maar bij mij terug voor een nieuwe behandeling.’’ Ik ben die dag naar huis gegaan en heb dagen lopen wikken en wegen. Wil ik wel herstellen? De eetstoornis voelt zo fijn. Ik wil wel afscheid van haar nemen, maar wat moet ik dan doen als mijn emoties mij weer overspoelen? Tot ik besefte dat leven met een eetstoornis is geen leven is. Ik voelde me sterk door het afvallen, maar als ik keek naar mijn leven zat ik al jaren in een dal, telkens weer dieper dan de vorige. Ik ging niet meer naar school, ik kon geen leuke dingen meer doen. Wat had ik eigenlijk te verliezen?
Ik heb direct na dat besef mijn behandelaar een berichtje gestuurd met mijn doelen. Samen zijn we erop uitgekomen dat ik kon beginnen met een deeltijdbehandeling. Dit keer wilde ik wel herstellen. Ik kreeg een hele hoop hulpmiddelen aangereikt; exposure, verschillende behandelaren, afleiding, mijn zorgende ouders, eetlijsten, steunende vriendinnen, nutridrink, therapie, weegmomenten. Eigenlijk niks anders dan eerder, maar het was wel heel anders. Ik besefte namelijk heel goed dat dit geen mensen of dingen waren die mij beter moesten maken. Ik moest mezelf beter maken. Hulpmiddelen zijn helemaal oké, maar uiteindelijk moet de motivatie vanuit mezelf komen.
Het is kort door de bocht om te zeggen dat ik toen meteen hersteld ben. Het herstel van de eetstoornis ging me goed af toen de ‘knop’ na jaren om was en ik echt wou herstellen. Maar daarna begon het echte werk eigenlijk pas. Toen ik afscheid nam van mijn eetstoornis, nam ik ook afscheid van mijn beschermer en moest ik verder met de behandeling voor mijn onderliggende problematiek, die net zo zwaar was. Ik ben heel vaak op mijn bek gegaan in mijn herstel, maar ik ben één keer vaker opgestaan. Herstellen is namelijk ook op je bek gaan. Herstellen is kiezen voor op je bek gaan. En dat kan niet als je dat niet durft. Herstellen heeft geen zin als je moet, je eetstoornis zal dan als een boemerang terug komen. Herstellen heeft wel zin als je wil, ook als het al jaren je leven beheerst. Daar ben ik het levende bewijs van.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie