Monique Rosier is actrice, model en zelfstandig ervaringsdeskundig therapeut. Monique werd vooral door haar rol als Pien in de serie Zeg ‘ns AAA. In 1997 presenteerde ze het autoprogramma De Zesde versnelling. Later speelde ze de rol van Annemarie in de bekende soap Onderweg naar morgen.
Monique is geen mietje…. Tot 2 jaartjes geleden deed ze aan autoracen! Na het behalen van haar race- en rallylicentie (hoe stoer!?) reed ze als enige vrouw het Nederlands rallykampioenschap.
Monique kent helaas het door haar omschreven “Monster” dat Eetstoornis heet.
“Tot in het diepst van mijn ziel weet ik hoe heftig het is om verslaafd te zijn. Ik leed acht jaar aan een zeer ernstige eetverslaving waarin ik boulimia afwisselde met anorexia, overeten, diëten en uithongeren. Inmiddels ben ik al twintig jaar geheel vrij van deze complexe, eindeloos hardnekkige verslaving.”
Proud2Bme mocht haar interviewen….
Monster en Mo. Kan je me iets meer vertellen over het monster?
Monster is een deel van mij. Het is wilskracht die zeer hardnekkig kan knokken. En die kracht is of voor je of tegen je. Als ik wil of moet eten, dan gaat Monster lopen drammen dat hij dat juist niet wil. En wil ik juist niet eten dan wil Monster het juist wel. Hoe stelliger ik iets vind, hoe stelliger hij het tegendeel gaat bewijzen. Het gaat overigens voor veel meer op dan voor eetkwesties. Als ik vind dat ik minder hard moet werken, of niet bang moet zijn… dan wordt Monster meteen wakker.
Je spreekt over eetverslaving in jouw boek, waarom niet over eetstoornis?
Ik zie het als verslaving en als kracht van de wil. In mijn geval richtte die wil zich op het eten. Volgens mij is het heel verwarrend dat het in de reguliere hulpverlening wordt opgedeeld in meerdere ‘soorten’ eetstoornissen. Volgens mij komt het allemaal voort uit één en hetzelfde. Bovendien vind ik het woord ‘stoornis’ negatief, iets waar je vanaf moet. Je kan niet van jezelf of van een deel van jezelf af is mijn ervaring. Het heeft je iets te leren, ook al legt het je in een knoop. Maar ik weet ook al zo’n 23 jaar, dat je weer helemaal uit de knoop kan komen.
Op je 15de acteerde je al voor televisie. Wat voor impact had dit op jouw zelfwaardering én zelfbeeld?
Wat ik heel erg fijn vond was dat ik me zo op mijn plek voelde bij de groep mensen waarmee ik in aanraking kwam. Vanaf mijn zeventiende, toen ik echt helemaal vastliep in het eten, werd het juist heel lastig. Je wordt zo verschrikkelijk onzeker van je eigen gevecht en onbetrouwbare wilskracht. Ik kon me niet meer voorstellen dat ik ‘goed genoeg’ was. Iedere verslaafde weet wat ik bedoel met dit angstige gevoel dat je krampachtig probeert te verdoezelen, in de hoop dat niemand ziet wat voor een mislukkeling je bent, of liever: denkt te zijn.
Op welke manier is de eetverslaving (het monster) in jouw leven geslopen?
Door mijn gevoeligheid en sterke wilskracht had ik het gevoel ontwikkeld nooit goed genoeg te zijn. Ik zal zo’n 13 jaar geweest zijn, toen ik voor het eerst besloot een beetje te gaan diëten. De controle die dat gaf voelde toen heilzaam. En net zoals iemand doorwerkt tot hij er bij neervalt of een burnout krijgt, pakte ik het op latere leeftijd in onzekere tijden weer op en gaf het mij steun. Ik wilde het gewoon heel erg goed doen, maar raakte al meer verstrikt in mijn eigen web.
Als je nu iets opnieuw mocht doen in jouw jeugd, wat zou dit dan zijn?
Ik denk nooit in termen van ‘opnieuw doen’. Mijn leven gaat zoals het gaat en dat is goed. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, het maakt me tot wie ik ben. Ik heb me wel vaak afgevraagd hoe ik zou zijn geworden als ik in een schoolsysteem terecht was gekomen waarin ik als ‘heel’ zou zijn gezien en waarbinnen ik in mijn eigen tempo mijn eigen kwaliteiten had kunnen ontwikkelen. Zoiets als het iederwijs-systeem dat uit Amerika naar Nederland is komen overwaaien. Ook kan ik me voorstellen dat ik het geweldig had gevonden als ik me vier jaar lang in een ‘echte’ acteeropleiding had kunnen onderdompelen. Maar ja, er zijn er velen die lang en lekker gestudeerd hebben en knetter maf zijn, dus het is ook weer een idee-fixe dat het me gelukkig had kunnen maken.
Op je 17de kreeg je een rol in Zeg eens Aaa, wat voor impact had dit op jouw leven?
Het werd mijn toneelschool, maar dan wel één waar ik het meteen goed moest doen. Heel Nederland kende me en daar had ik me niet op voor kunnen bereiden. Ik voelde het destijds wel als een verantwoordelijkheid om te moeten voldoen aan andermans verwachtingen. Ik ging gebukt onder de knellende vraag: ben ik wel goed genoeg? Maar ik nam deze buitengewone kans omdat ik graag wilde acteren en ik ben nog steeds dankbaar dat ik dat allemaal heb mee mogen maken.
Hoe heb je jouw eetstoornis in die periode verborgen weten te houden en waarom? Wist niemand er in die periode van? Thuis?
Ik schaamde me heel erg en dacht al die jaren: morgen stop ik ermee. De enige die er wel van wist was mijn vriend David met wie ik toen samenwoonde. Maar zelfs voor hem hield ik het zo veel mogelijk verborgen. Mensen om mij heen wisten wel dat ik altijd in de weer was met eten en diëten, maar omdat je aan mijn buitenkant niet kon zien hoe erg ik er aan de binnenkant aan toe was, leek het niet alarmerend. Vergeet niet dat er over eetverslavingen in die tijd, 30 jaar geleden, nog heel erg weinig bekend was.
Later ben je meer achter de schermen gaan werken, was het een verlossing om niet meer in de schijnwerpers te staan of had je die ook nodig voor je eigenwaarde?
Het was voor mij heel erg moeilijk om voor de camera te staan nadat ik uit mijn eetverslaving kwam, dus in zekere zin was het een verlossing ja. Ik vond mezelf dik en was erg kwetsbaar en onzeker. Langzamerhand bouwde ik mijn leven weer op na de verslaving en door achter de camera te werken kon ik toch aan de slag in de tv en filmwereld. Ik kon daarmee mijn creativiteit en ervaring inzetten en, ook niet onbelangrijk, ik kon er mijn geld mee verdienen, zodat ik mijn leven weer op poten kon zetten. Ik haalde sowieso al geen eigenwaarde uit het in de schijnwerpers staan. Nu nog steeds niet; het brengt me eerder in verlegenheid. In het woord ‘schijnwerper’ komt niet voor niets ook het woord ‘schijn’ voor.
Maar goed, om samen met elkaar hard te werken en iets moois te maken, dat geeft wel veel voldoening. Mijn vrijheid zoeken in het durven spelen, het echt in verbinding mogen staan met mezelf en de ander en op die manier met aandacht iets nieuws creëren, ja, dat kan me wel gelukkig maken; hoe onzeker ik ook vaak ben. Als ik het resultaat zie valt het vaak weer reuze mee en kan ik soms tevreden zijn omdat het er ‘echt’ en ‘natuurlijk’ uitziet. Helemaal mooi is het als het lukt om met het resultaat een ander te raken.
Eigenwaarde kun je trouwens denk ik alleen ervaren door aandacht en liefde te voelen in ieder levend moment. Dat gaat voor alles op in je leven. Net zoals ik nu opkijk van deze lettertjes en geniet van de geurende hyacinten op tafel en het zonlicht dat weerkaatst in mijn glas thee. Ik heb mijn eigen schijnwerpers liever naar buiten toe gericht, dan moet je eens zien hoeveel je dan ziet! Als jij een ander ziet, ziet de ander jou vanzelf ook. Alles gaat over verbinding maken.
Hoe kom je erbij om, wanneer je een eetstoornis hebt, modellenwerk te gaan doen?
Toen ik gevraagd werd om modellenwerk te gaan doen was ik me nog niet bewust van mijn eetverwarring. Ik had toen geen eetverslaving, speelde op mijn 15e al in een tv-serie en een beetje modellenwerk leek me wel leuk. Bovendien kon ik met het geld dat ik verdiende in Amerika mijn opleidingen betalen. Mijn dieetgekte ontstond kort daarna wel tijdens dat modellen werk. Twee jaar later vroegen ze me drie kilo af te vallen. Hoe kon ik weten dat die paar kilo’s mijn leven zo kapot zouden gaan maken?
Maar goed, of dat beroep hierin van belang was? Ik vermoed dat ik ook de eetjunk zou zijn geworden als ik ander werk had gehad. Als therapeut heb ik de laatste twintig jaar nog nooit gewerkt met iemand uit ‘dat wereldje’. Ik ben trouwens wel van mening dat die dunne en gefotoshopte modellen in de bladen van nu vrouwen tot wanhoop drijven. Welk beetje normaal mens kan aan dat beeld voldoen?
Je schrijft dat paranormale geneeskunde en spirituele ontwikkeling een rol hebben gespeeld bij jouw genezing. Dat klinkt nogal zweverig… kan je ons duidelijk maken wat dit inhoudt?
Zweverig als in hogere sferen? Zwierige Mo in een fladderjurk die een beetje vaag doet? Ha! Ik dacht dat we daar al overheen gegroeid waren en dat er inmiddels wel meer bewustwording is over een ander bewustzijn dan alleen het denken dat wetenschappelijk kan worden weerlegd? Voor mij is het van kinds af aan al (para-)normaal. Er is gewoon meer tussen hemel en aarde. Dat klinkt als een cliché maar zo is het voor mij.
Ieder mens is met dit zesde zintuig toegerust maar zoals met alles waar we in kunnen verschillen en waarin een ieder uniek is, zal de één er gevoeliger voor zijn dan de ander. Als we allemaal hetzelfde waren zou het een chaos worden. Ik noem het ook liever intuïtie, want dan snappen we allemaal ineens wèl waar we het over hebben. Door mijn enorme behoefte aan het vinden van antwoorden in het leven en aan het begrijpen van mijn gevoelswereld, ben ik me er heel erg in gaan verdiepen. Het heeft mij geleerd dat niet alles wat je denkt ook waar is en dat de helende krachten die er vrijkomen mij enorm goed doen. Toen ik het eenmaal begon te ontwikkelen en het al sterker werd, was het een natuurlijke stap om het ook door te geven aan anderen om mij heen.
Ook ben je in therapie geweest in Amerika voor je eetstoornis. Dit was een 12 stepped care program voor verslavingen. Hoe zie jij deze vorm van therapie in verhouding tot de therapieen die in Nederland worden geboden voor eetstoornissen?
Mijn therapeut was niet gespecialiceerd in eetverslaving, maar stuurde me wel naar het 12-stappen-programma. En zoals alles in Amerika een beetje veel is, raadde ze me aan om het programma zo’n 2 keer per dag te volgen. Ik deed het. Het mooie vind ik dat het programma over de hele wereld het zelfde werkt voor iedere verslaving. Of je je nu verdoofd met drank, sex, gokken of eten, er is geen verschil in aanpak.
Het is ruim 25 jaar geleden dat ik in Amerika in therapie was dus ik heb geen idee wat op dit moment de verschillen zijn. Voor mij werkte het programma, alleen heb ik een andere manier moeten ontwikkelen wat betreft het eten. Het was voor mij onmogelijk om te eten volgens een plan of een richtlijn en ik wilde al helemaal nooit meer op een dieet. Ik vind dat er in Nederland nog weinig bekend is over wat ik ‘vrij eten’ noem. Met drank kun je stoppen maar met eten natuurlijk niet en daar zit het probleem. Ik zie dat een eetverslaving vaak nog krankzinniger wordt door de behandelmethodes van straf en beloning.
In 1997 kwam je terug op tv in de rol van Annemarie de Graaf in ONM. Hoe was het nu om voor televisie te werken en hoe verhoudt zich dit met eerder?
Het was confronterend. Een dagelijkse soap wordt heel snel gemaakt en het is ongelooflijk heftig om effe hoppa 27 scenes per week op te nemen met nauwelijks repetitie- of voorbereidingstijd. Voor mij was het een persoonlijke uitdaging om het voor elkaar te krijgen, zonder terug te kunnen vallen op de verdoving van mijn eetverslaving. Het was heel leerzaam om zo weer in het diepe te springen. Ik weet wel dat ik de eerste week dacht dat ik een bezem had ingeslikt, zo verkrampt was ik. Maar uiteindelijk heeft het me het vertrouwen teruggegeven dat als je maar liefdevol durft te gokken, je ook weer ‘heel’ in het leven komt te staan. En dan kan je groeien.
Vroeger at je nare gevoelens weg, wat doe je nu met nare gevoelens?
Hoezo mogen we nare gevoelens niet wegeten? Dat vind ik zo’n misvatting. Ik heb geleerd heel goed voor mezelf te zorgen en lekker eten is zalig en troost mij ook. Ik ben er gelukkig achter gekomen dat als ik het MAG, ik niet overeet. Dus ik zit regelmatig in mijn zachte jogbroek op de bank met bakjes met ‘lekkers’ op mijn schoot. En als ik meer heb gegeten dan wat nog lekker voelt dan maakt het ook niet uit. Zolang ik het maar niet ga bijsturen lost mijn lijf het vanzelf op. Het grote verschil is dat ik vroeger bleef malen met mijn ellende doordat ik maar bleef rotzooien met dat eten. Doordat ik niet word afgeleid door eetstress mag ik genieten en blijft er tegelijkertijd ruimte over om te voelen wat me dwarszit. Het is heel belangrijk om nare gevoelens te erkennen en deze het liefst ook nog te delen met een ander. Dat doen we niet als we ons verschuilen in onze eetstrijd.
Je hebt twee kinderen, ben je nooit bang geweest jouw eetstoornis “over te dragen” op één van hen?
Nee, want ik ben al 22 jaar totaal uit mijn verslaving en heb er alle vertrouwen in dat ik het goede voorbeeld leef en geef.
Naast eetproblemen behandel je ook andere klachten, als trauma, relatieproblemen, rouwverwerkingen, paniek. Hoe kan het dat die éne aanpak voor al deze problemen effectief is?
In de afgelopen 20 jaar kwam ik er achter dat het in principe allemaal hetzelfde werkt. Het is een natuurlijke maar ook aangeleerde reactie om van angst en pijn af te willen komen; wat voor angst of pijn het ook is. Door er niet vanaf te willen maar er juist naar toe te gaan, het te omarmen en er heel veel liefde en inzicht op los te laten, treedt er een helende werking op. Onze maatschappij is snel en op prestatie gericht.
Helaas is er in deze welvarende wereld nog maar weinig aandacht voor elkaar. Zo rijk als de mens is in het materiële, zo armoedig is hij in het maken van verbinding. Het één hoort bij het ander. Wij zijn gewend geraakt aan voortdurende verdoving dus is het heel normaal dat we in de war raken als dat verdoven niet meer lukt. Of die verwarring nu boven tafel komt via een eetverslaving, een rouwproces of een burnout, het maakt in mijn beleving geen verschil. Als de boel te veel pijn doet en uit elkaar klapt, gaat het stuk. Dan zoek je steun om weer ‘heel’ te worden. Wat je dan nodig hebt blijkt voor elke verwarring hetzelfde te zijn.
Op jouw website staat “na een jarenlange strijd heb ik ontdekt hoe je dieetvrij, zonder enige dwang alles kunt eten zonder dik te worden” Dit klinkt als een gat in de markt, beter dan Sonja Bakker. Vertel…!?
Dat is volgens mij ook zo, maar dat zal tijd nodig hebben. Voorlopig kan je geen boodschap meer doen zonder op het pakje te lezen hoe ‘dik’ je er van wordt, dus zitten we voorlopig in een heel andere groove. Maar wacht maar: what goes up must go down.
Mijn intentie is niet om een gat in de markt te zijn, maar het voelt als een plicht om te laten zien hoe het ook kan. Ik hoef niet meer helemaal up (zogenaamd perfect, dun en gezond) want dat helemaal down heb ik ook leren kennen en daar ben ik wel klaar mee. Wist ik veel dat het ergens in het midden aangenaam toeven is. En dat mag en moet iedereen weten: het kan! Je hoeft niet je hele leven te blijven voortmodderen; je kan er helemaal uitkomen!
Staat er in jouw huis nog een weegschaal?
Ja, net zo goed als er chocolade en chips in huis zijn. Ik heb er geen ruzie meer mee. Als ik heel erg graag wil wegen mag dat, maar het effect zal altijd hetzelfde zijn: ik baal als ik dikker ben, ik ben in joehoe-stemming als ik minder weeg en ik blijf me er iedere keer weer over verbazen dat het allemaal ongeveer hetzelfde is. Een wonder! En dat terwijl ik zo mag genieten van wat ik eet. Het ‘verplicht wegen’ in de reguliere zorg vind ik averechts werken; verplicht ‘niet wegen’ natuurlijk ook. Maar mijn ervaring is dat ‘niet wegen’ op zijn minst ontspanning brengt.
Wat zou je meiden op Proud2Bme nog willen zeggen?
Ik hoop dat jullie mijn boek lezen en er net als een hoop anderen er heel veel aan zullen hebben. Maar bedenk vooral: als die Mo het kan kan ik het ook. Leven zonder je eet- of dieetobsessie is zó veel beter. Mij krijgt niemand meer terug in die hel; never nooit niet!
Monique haar boek Monster & Mo is hier bij BOL.COM voor 18,50 te bestellen.
Geef een reactie