De afgelopen dagen kunnen we er steeds meer van genieten, de lentezon. Hij straalt over ons land, over een onze bleke huidjes. Hij warmt de dag op en laat de planten groeien en bloemen bloeien. We kunnen langzaam weer onze zomerkleding uit de doos of van zolder halen en zonder jas naar buiten gaan. Heerlijk! Ja, is het heerlijk? Is het lenteweer voor iedereen heerlijk?
Ik was 22 en woonde in een kleine kamer in Amsterdam. In het appartement waar ik de kamer huurde woonde nog een meisje. Ze was erg sociaal en dolblij dat de zon weer straalde en het zogenaamde “terrasjesweer” aanbrak. Ze ging na haar werk gezellig met collega’s wat drinken en in de weekenden ging ze met vriendinnen naar het strand.
Ze vroeg me regelmatig mee. Ik zat dan achter mijn computer, alleen in mijn kamer. Ik voelde er niets voor om mee te gaan, iets wat zij uiteraard niet begreep. ###
Het was immers heerlijk weer, dus waarom saai en alleen binnen achter je computer blijven zitten? Tja, waarom binnen zitten als het buiten mooi weer is? Ik denk dat het met meerdere factoren te maken had.
Gevangen in je lichaam
Als ik naar mezelf kijk dan kan ik zeggen dat ik me – toen nog niet bewust – gevangen in mijn lichaam voelde. Ik was hele dagen bezig met wat ik wel en niet mocht eten, hoeveel ik wel of niet was afgevallen en of ik wel of niet lelijk of dik was. In principe wist ik best dat ik niet dik was, toch voelde ik me heel dik als ik weer eens een eetbui had gehad. Ik voelde me dik en alles in mijn lichaam voelde op zo’n moment slecht aan. Hoe meer ik bewoog, hoe slechter ik me over mezelf voelde. (Behalve natuurlijk als ik een flink stuk was gaan trimmen, maar daar kon ik mezelf niet toe zetten) Ik wilde niet naar buiten, want dan zou ik moeten bewegen en zouden mensen me zien, wat zorgde voor een minderwaardig gevoel richting mezelf. Het mooie weer en het naar buiten gaan stonden voor mijn gevoel gelijk aan “mezelf blootgeven” en dat wilde ik helemaal niet.
Minderwaardig
Ik was zo ontevreden over mijzelf, ik vond mezelf zo lelijk en minderwaardig dat ik een hekel had aan mezelf buiten vertonen. In de lente en zomer zitten er veel mensen buiten. Ik was in die tijd erg depressief en deed daarom weinig aan mijn uiterlijk. Dit zorgde er weer voor dat ik nog minder tevreden over mezelf was.
Buiten zag ik allemaal jonge vrouwen en meisjes wandelen en fietsen met prachtig lang haar, sexy zonnebrillen, korte rokjes en lange bruine benen. Ik stelde daar niets bij voor.
Het had in mijn ogen niet eens nut om een poging te doen. Daarbij had ik daar ook geen puf voor. Ik had er geen puf voor om mezelf op te maken en leuk aan te kleden. Als ik dan aan het einde van de dag naar de supermarkt wandelde kwam ik langs een terras.
Ik liep in mijn spijkerbroek en zwarte truitje snel langs de mensenmassa heen. Ik liep met mijn ogen naar de grond en voelde me minderwaardig aan alles en iedereen. Ik wilde het liefst weer zo snel mogelijk naar huis.
Depressief
Depressiviteit zorgt ervoor dat alles simpelweg donkerder en negatiever lijkt dan het eigenlijk is. Als de wereld grauw en grijs is en je geen toekomst ziet voor jezelf, dan heb je ook geen zin om de positieve lentezon in te stappen. Je ziet daar dan misschien helemaal het nut niet meer van in. Zo werkte dat in die tijd ook voor mij.
Het is mooi weer, ga naar buiten!
Als het slecht weer is of als het koud buiten is, heb je alle reden om binnen te zitten. Het is normaal dat je overdag achter de computer zit of op de bank tv aan het kijken bent. Als het mooi weer is, is het ineens een stuk minder normaal om overdag binnen te zitten. “Meid, ga lekker naar buiten, de zon schijnt!” In de winter heb je een excuus om binnen te blijven, in de zomer niet meer. Als je dan helemaal geen zin hebt om naar buiten te gaan, maar je om je heen wel iedereen vrolijk naar buiten ziet gaan, kan die tegenstelling hard bij je binnenkomen. In je hoofd kan je dan iets gaan denken als “Zij zijn allemaal wel gelukkig, ik niet.” Je voelt je extra mislukt. De mogelijke blokkade die je ervaart om het leven, de zon in de stappen wordt heel duidelijk.
Omgeving
Rond mijn 16de had ik ook last van depressiviteit. Ik wilde niets meer, alleen nog maar op mijn kamer zitten, computeren en televisie kijken. De zomer was in volle gang, iedereen fietste naar het strand. Ik voelde daar niets voor. Ik wilde helemaal niet naar het strand. Ik zou me daar alleen maar extra lelijk en minderwaardig voelen als ik al die knappe meisjes in groepjes om mij heen zou zien.
Dit was niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving moeilijk. Ik begreep mijn gevoelens en negativiteit zelf al niet echt goed, laat staan dat mijn omgeving het kon begrijpen. Mijn depressiviteit werd aangezien voor chagerijnig zijn en ik moest niet zo moeilijk doen en lekker naar buiten gaan. Vele conflicten kwamen hieruit voort, voornamelijk door onbegrip en machteloosheid. Ik kon mijn gevoelens niet uiten en kon in die tijd nog nauwelijks praten over wat er in mij omging. Mijn omgeving begreep hierdoor niet wat er aan de hand was en probeerde te doen wat zij dachten dat goed was voor mij: “me meesleuren naar buiten”.
Zomer & lente = Genieten
Zoveel mensen die in de zomer en lente extra met zichzelf worden geconfronteerd. “Iedereen maakt plezier buiten in de zon, waarom ik niet?” Was het simpelweg naar buiten gaan en meedoen maar eenvoudig. Alles in je roept op dat moment NEE, NEE, NEE! Soms kan een dag regen in de zomer zelfs opluchting bieden. Je hebt even een excuus, een goede reden om net zoals ieder ander binnen te blijven.
Het wordt beter
Ik kan niet voorspellen wanneer het beter wordt. Ik weet niet hoeveel zomers en lentes je er nog zo bij zal zitten. Ik weet wel dat het zeker beter kan worden. Heb vertrouwen, probeer – hoe moeilijk ook – contacten aan te blijven gaan. Isoleer je niet. Ga desnoods voor een kwartiertje even ergens met iemand wat drinken. Wat kan je gebeuren? Ook jouw lente en zomer zal weer positief worden. Ook jij zal weer een lente en zomer meemaken waarbij je geniet van de zon, van een terrasjes en zelfs van het strand. Trust me!
Geef een reactie