Mythes over zelfliefde

Zeker tijdens mijn eetstoornis, maar nu nog steeds, is zelfliefde een relevant onderwerp. Ik vond het destijds lastig om mijn eigen weg hierin te vinden. Misschien ook omdat ik het lastig vond om zelfliefde echt een definitie te geven. Ik dacht bij zelfliefde vaak aan gerichte actie. Als ik dit doe, dan houd ik écht van mezelf! Maar in de praktijk bleek dit toch anders te werken…

Lang heb ik gedacht dat iedereen van zichzelf hield. Onvoorwaardelijk. Een relatie waar je altijd op terug kan vallen. Voor sommige mensen is dit misschien ook zo. Maar lang niet voor iedereen. Voor mij was dit zeker niet het geval. Op vrij jonge leeftijd ontwikkelde ik een eetstoornis. Hierdoor leerde ik om mezelf te ‘straffen’, in de vermijding te schieten waar mogelijk en vooral aan mezelf voorbij te gaan. Destijds voelde dit als een veilige optie, maar echt voor mezelf zorgen zat er niet bij. Bij de kleinste handelingen voelde ik een enorme weerstand: ik ben het niet waard om voor mezelf te zorgen. De onderstaande overtuigingen hielden me tegen om hier ook echt verandering in te brengen.

Bron foto

Zelfliefde is een thema dat voor veel mensen met een eetstoornis best moeilijk kan zijn. Maar misschien ook wel verwarrend. Want wat is dit eigenlijk? En is het noodzakelijk? Vandaag wil ik, middels deze blog, wat ‘mythes’ over zelfliefde aanpakken. Overtuigingen die ik destijds ervoer, maar ook tegenkwam in de media. Ik kan me namelijk voorstellen dat bepaalde gedachtes over dit onderwerp ook voor veel druk kunnen zorgen, wat het misschien nog minder haalbaar maakt. Hopelijk kan deze blog zorgen voor een tegengeluid hierin, waardoor het voor jou makkelijker wordt om hier een weg in te vinden die voor jou passend is. 

‘Zelfliefde is egoïstisch’

Dit is iets waar ik zelf vaak mee geconfronteerd werd. Niet eens zozeer vanuit de (sociale) media, maar ook vanuit mijn omgeving. Veel waarden krijg je mee vanuit je opvoeding. Zo ook bepaalde gedragingen. Op jonge leeftijd leerde ik, door een gebrekkige thuissituatie, mezelf wegcijferen. Ik leerde mezelf hierdoor aan dat ik minder waard ben dan een ander. Daar schreef ik ook al deze blog over. Doordat de gedachte dat anderen belangrijker waren dan ik sterker werd, begon ik het moeilijk te vinden echt in mezelf te investeren. Ik begon echt te wennen aan het idee dat ik leefde om anderen te dienen. Ik begon het welzijn van anderen te prioriteren boven mijn welzijn, wat leidde tot het idee dat voor mezelf zorgen uit den boze was. Egoïstisch. Misschien ook wel omdat ik een bepaald verwachtingspatroon had gecreëerd naar mijn omgeving en ik zelf ook geen ruimte in durfde te nemen. 

In de blog ‘Ben ik egoïstisch als ik voor mezelf zorg‘ onderzoekt Daphne ditzelfde gegeven: 

“Vanaf het moment dat ik egoïstisch mocht zijn en ik tegen dat gevoel inging, voelde het steeds minder slecht en merkte ik dat ik er heel veel baat bij had. Meer ruimte in mijn hoofd, meer tijd voor mijzelf en dus ook meer tijd voor de dingen die ik echt belangrijk vind en die echt mijn aandacht verdienen. Daar beslis je zelf over en dat gevoel geeft zo veel zelfvertrouwen en kracht. Ik mag het voor mijzelf zo leuk, fijn en makkelijk mogelijk maken. Ook jij mag daar voor kiezen en dat nastreven. Dat is niet egoïstisch, dat is zelfzorg.”

Natuurlijk is hier een onderscheid te maken tussen zelfzorg en zelfliefde, maar ik denk dat lijn hier best dun kan zijn. Adequaat inzetten op zelfzorg kan echt een manier zijn van zelfliefde. Jezelf gunnen wat nodig, wanneer nodig. 

‘Zelfliefde is voor iedereen hetzelfde’

Een tijd geleden is de blog ‘Hoe wij voor onzelf zorgen‘ online gekomen. Natuurlijk gaat het hier meer over zelfzorg dan zelfliefde, maar ik denk wél dat deze blog aan kan geven hoe verschillend deze thema’s voor iedereen kunnen zijn.

Zelfliefde kan, zoals ik net al benoemde, best abstract zijn. Want wat is dit precies en in wat voor vorm kun je dit realiseren? Waar ik voorheen zelfliefde definieerde als ‘goed in je vel zitten’, denk ik bij zelfliefde nu meer aan het deel zelfacceptatie. Het in mogen nemen van jouw plekje, mild naar jezelf kunnen zijn, jezelf dingen kunnen gunnen en toestaan en in kunnen spelen op jouw behoeftes op dat moment. Waar mijn vriend zelfliefde zal definiëren als ‘regelmatig lekker bewegen‘, zie ik zelfliefde dus meer als iets dat meebeweegt. Een connectie met je lichaam die, naarmate je ouder wordt, steeds meer vorm kan krijgen. En misschien heb jij weer een hele andere definitie van zelfliefde. Hierdoor kan de vorm er ook heel anders uitzien en ook dat is prima.

‘Zelfliefde is noodzakelijk’

Je kunt voor jezelf zorgen, zonder van jezelf te houden. Dit klinkt een beetje gek, maar ik denk dat er voor zelfliefde nog wat meer gradaties zitten. Zelfacceptatie is hier een voorbeeld van. In de blog ‘Ik hoef niet van mijn lichaam te houden‘ schreef Daphne het volgende:

“Houden van en acceptatie is niet hetzelfde. Ik vond het zelf behoorlijk hoog gegrepen dat als je je lichaam weer wilt accepteren, dat je er dan meteen van zou moeten houden. Dat is misschien wel het gevoel dat je krijgt, dat je altijd positief moet kunnen zijn over je lichaam. Dat ervan houden en het helemaal perfect vinden, de nieuwe vorm van acceptatie is. Ik haalde die twee dingen regelmatig door elkaar, terwijl het denk ik over iets heel anders gaat. Iets veel waardevollers, waar je misschien ook eerder aan kunt voldoen.” 

Zelfliefde kan dus een mooi streven zijn, maar ik kan me ook voorstellen dat dit doel vrij veel druk met zich mee brengt. Dat het hierdoor misschien onrealistisch en niet haalbaar kan voelen. Misschien zit er voor jou nog een stap – of meerdere – vóór zelfliefde die wel haalbaar is.

‘Zelfliefde is een eindstation’

Eigenlijk is dit punt een verlengde van de alinea hiervoor. Zelfliefde kan zeker een streven zijn, maar het is niet zo dat je zonder van jezelf te houden niet kunt functioneren. Ja, het kan zeker een doel zijn om ergens naar toe te werken. Iets wat je ook houvast kan geven. Zeker wanneer het voor jou moeilijk is om echt in te spelen op het stukje aandacht voor jezelf. Maar zelfzorg is iets dat je leven lang kan veranderen. Het inspelen op actieve behoeftes en het meewegen hierin. Misschien is het ontdekken en echt aangaan van die relatie met jezelf wel iets dat ‘work in progress’ is. Iets waar je aan mag blijven sleutelen, zonder dat je ooit het gevoel hebt dat het af moet zijn. Dat je in jezelf mag blijven investeren, ongeacht bovenstaande mythes die soms als vastgeroeste overtuigingen kunnen voelen. Want als er één ding is dat ik heb geleerd van mijn eetstoornis, is dat overtuigingen maakbaar kunnen zijn.

Heb je nog behoefte aan een fijn nummer over zelfliefde? Klik dan hier!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.