Door een opmerking van een klasgenootje: “jij bent zwaarder dan ik, want jij zakt verder door de trampoline met springen”, dacht ik dat ik te dik was en ben ik gaan lijnen. Ik was 14 jaar. Ik heb een misbruik verleden. Toen ik 14 jaar was, stopte het misbruik. Onbewust ben ik toen de eetstoornis gaan ontwikkelen. Ik begon met afvallen en mijn hoofd vulde zich steeds meer met eetstoornisgedachten: niet meer eten, meer afvallen, zeg ‘nee’ tegen eten, als je iets eet, kom je kilo’s aan en dat is gevaarlijk. Het effect was dat ik het vreselijke gevoel van het misbruik niet meer hoefde te herinneren, mijn hoofd was immers gevuld met de eetstoornisgedachten.
Ik kreeg ook het gevoel dat ik sterk was: ik kon NEE zeggen: Nee tegen eten. Ik kreeg het gevoel dat ik eindelijk de controle had, de controle over wat er in me kwam. De herinneringen vervaagden, omdat ik me puur ging focussen op het niet-eten. Door mijn lage gewicht werden ook al mijn gevoelens verdoofd. Ik voelde op een gegeven moment niets meer.
Zo heb ik de incest kunnen overleven. Ik heb de eetstoornis nodig gehad om de pijn, de angst, de onmacht en het verdriet niet meer te hoeven voelen. De eetstoornis gaf me focus, gaf me kracht en gaf me controle. De eetstoornis beschermde me als het ware. Het was mijn veiligheid. Ik had nooit kunnen overleven met het besef wat er allemaal met me was gebeurd, dan had ik alle gevoelens en herinneringen bewust met me mee moeten dragen. Ik ben dus eigenlijk gered door de eetstoornis, hoe gek dat ook klinkt. De eetstoornis heeft me echter ook enorm veel gekost.
Ik heb tot mijn 53ste jaar overleefd. Ik heb de eetstoornis al die tijd bij me gehouden. Er waren goede en minder goede periodes, maar ik kon nooit het leven leven wat ik zou willen. Er zijn veel ziekenhuisopnames geweest met o.a. gedwongen sondevoeding en een straf -en belonen systeem. Ook heb ik veel therapieën gehad gericht op het trauma. Ze hielpen steeds een tijdje.
Ik heb verschillende behandelingen gehad waarbij de eetstoornis als symtoom werd gezien en zou moeten verdwijnen, als ik mijn trauma zou verwerken. Dit gebeurde helaas niet. Nooit durfde ik het aan, om een therapie te volgen, die gericht was op het eten. Onbewust was ik steeds te bang om echt alles van mijn trauma onder ogen te zien. Dit bemoeilijkte mijn genezingsproces.
Totdat ik wéér in een periode kwam, waarin ik met een onverwerkt stuk uit mijn verleden geconfronteerd werd. De eetstoornis werd weer enorm sterk en ik viel af, at bijna niet meer… Ik had er toen zo genoeg van. Ik wilde nu eindelijk die eetstoornis met de wortels aanpakken. Het was nu of nooit. Inmiddels had ik wel helder dat de eetstoornis altijd mijn overlevingsstrategie was geweest. Alleen was ik me nu heel erg bewust, dat het helemaal niet meer werkte, dat de eetstoornis me alleen maar in de weg zat en me tegenhield te leven. Het vinden van de juiste hulp, was lastig. In eerste instantie leek er nergens een geschikte plek te zijn voor mij. Mijn leeftijd speelde een grote rol. Omdat mijn anorexia als chronisch werd gezien en ik al 53 jaar was met een ernstig traumaverleden, leek de hulpverlening huiverig.
Hierdoor duurde het allemaal erg lang, voordat ik door iemand geholpen kon worden, waardoor ik weer in het ziekenhuis belandde: Mijn gewicht was weer gevaarlijk laag. Mijn huisarts heeft voor me gestreden en veel rondgebeld, ze kwam uiteindelijk bij Amarum uit. Ik moest naar het telefonisch spreekuur bellen en globaal mijn verhaal vertellen. Weer kreeg ik in eerste instantie een afwijzing. Ik zou niet in de klinische groep passen vanwege mijn leeftijd en problematiek. Ik kreeg een uitnodiging voor een intake gesprek om andere mogelijkheden te bekijken. Na deze intake werd er wonder boven wonder een advies gegeven voor de klinische opname. Ik kreeg een kans…
Inmiddels zijn we 5 jaar verder en ik heb het gedaan! Ik heb de eetstoornis los durven laten. Ik heb keihard gewerkt met de hulp van Amarum. Ik heb onder begeleiding leren eten: Ik moest eten wat er voorgezet werd en een gewichtsgroei volgens strakke afspraken maken. Ik ben door angsten gegaan die ik niet voor mogelijk had gehouden, maar door de steun van de groep (lotgenoten) en de begeleiding die liefdevol begrensde, is het me gelukt. Doordat ik handvatten kreeg om te vechten tegen de stem van de eetstoornis, kon ik de eetstoornis meer loslaten.
De eetstoornis verloor steeds meer kracht. Hierdoor kwamen de verborgen herinneringen, flashbacks en gevoelens van het trauma in alle hevigheid naar boven. Ik kreeg naast de begeleiding van het eten, gerichte traumabehandeling. Ik leerde omgaan met de heftige gevoelens, de herinneringen, de angsten en de schaamte.
De eetstoornis werd langzaam losgekoppeld van het trauma en ik leerde ik dat ik sterk genoeg was om mijn trauma onder ogen te zien met alle gedachten en gevoelens die daarbij hoorden. Langzaam ervaarde ik dat ik de eetstoornis niet meer nodig had. Ik kreeg een helder inzicht in de functie van mijn eetstoornis en hoe ik die gebruikt had. Ik leerde op een gezonde manier om te gaan met gevoelens. Ik leerde grenzen stellen. Ik leerde mezelf te accepteren met alles wat ik heb meegemaakt. Ik leerde bovenal van mezelf te houden! Ik kreeg steeds meer de regie over mijn leven.
Ik durf nu achter het stuur te zitten van mijn bus, die mijn leven heet en ik ga waar ik heen wil gaan. Het is mijn reis en ik bepaal de richting. De eetstoornis is uit mijn bus en wanneer ze weer dreigt in te stappen, kan ik haar er weer uitzetten. Ik ben de baas. Ik lééf! Ik ben ervan overtuigd dat je nooit te oud bent, om afscheid te nemen van je eetstoornis.
Helmie
Geef een reactie