Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal hier zou neerzetten. Toch ga ik deze stap nu zetten! Wat mensen nu van me zullen denken, maakt me misschien juist alleen maar sterker. Hoe iemand zich met een eetstoornis echt voelt is voor omstanders niet te begrijpen tot dat ze het zelf mee maken! Iedere eetstoornis heeft zijn eigen verhaal. Het gaat niet bij iedereen om het zo dun mogelijk willen zijn, het niet eten, overgeven, laxeren of wat dan ook! En het ALLER BELANGRIJKSTE: niemand kiest ervoor om een eetstoornis te krijgen, het overkomt je! Ik hoop met mijn verhaal een wat duidelijker beeld te geven over hoe mijn eetstoornis (anorexia nervosa) zich langzaam ontwikkeld heeft.
Wanneer het precies begonnen is kan ik nog steeds niet met zekerheid zeggen. Ik was van kinds af aan al heel verlegen. Ik durfte bijna nooit zelf wat te ondernemen. Ik heb altijd last gehad van mijn onzekerheid. Ik was vroeger nooit met mijn gewicht bezig, was altijd dat vrolijke meisje dat het liefst buiten aan het rondrennen, of aan het voetballen was.
Bij mij was het doel niet om af te vallen, maar was het meer een vlucht van het omgaan met nare gevoelens, laag zelfbeeld en angsten voor de toekomst omdat ik vanwege een bedrijfsongeval mijn droom als schoonheidsspecialiste niet kon waarmaken. Het begon allemaal met het onschuldig letten op mijn eten. Ik liet ineens alle ongezonde dingen zoals snoep, chips, frisdranken etc achterwegen. Toen kwam er ineens een nieuwe sportschool bij mij in de buurt waar ik me had aangemeld samen met een vriendin. Daar is het overdreven sporten begonnen. Mijn perfectionisme zorgde ervoor dat ik nooit tevreden was met wat ik deed. Ik begon eerst met 2 a 3 uurtjes in de week, maar dit werden er al steeds meer & meer. Op een gegeven moment stond ik ineens elke dag 2 uurtjes voluit op de loopband mezelf kapot te rennen.
Ik focuste me vooral op de aantal kcal die er op het apparaat stond. Elke dag moest ik mezelf weer overtreffen met meer kcal. Naast het fitnessen deed ik ook nog aan voetbal, ik trainde daar ook nog eens 2 a 3 keer in de week + wedstrijden. Tijdens mijn nieuwe opleiding als allround schoonheidsspecialiste begon mijn perfectionisme ook weer erger te worden. Ik moest van mezelf een hoog cijfer halen, met een 8 was ik niet tevreden dan had ik in mijn ogen dik gefaald! Het onschuldige eten begon toen ineens uit te breiden met het vervangen van gezonde/veilige producten. Ik at opeens geen boterhammen meer, maar crackers of beschuiten. Mijn beleg koos ik zo veilig mogelijk. Toen kreeg ik op de een of andere dag ook nog eens angsten voor boter en olie. Alles wat mijn moeder in boter of olie bakte hoefde ik niet meer.
Mijn angsten voor vet eten werden steeds groter & groter. Ik vermeed het vlees door het weg te stoppen of gooide het weg waar het ook maar kon. Ook ging ik op internet zoeken naar de hoeveelheid calorieën van wat voor mij vette/ongezonde producten waren. Meerdere malen hadden mijn zus en moeder het door, en hebben me er vaak op aan gesproken maar ik ontkende toen nog alles. Tot op een gegeven moment ik zelf niet meer zo door kon gaan. Ik zelf wou dit niet, maar die klote eetstoornis had me volledig in zijn macht! Ik heb mijn moeder om hulp gevraagd en we zijn toen samen naar de huisarts gegaan. De huisarts heeft me toen doorgestuurd naar Amarum, een gespecialiseerde eetstoorniskliniek. Hier heb ik de diagnose Anorexia nervosa gekregen. Dit moest toen eerst nog goed tot me doordringen.. ik anorexia? doe normaal! Uiteindelijk ging toch die knop bij mij om, en realiseerde ik me dat er toch een monster in me zat dat me uiteindelijk als in zo door bleef gaan kapot zou gaan maken.
Mijn gewicht was zo ernstig laag dat als ik nog maar iets af viel, ik in het ziekenhuis terecht zou komen. Ik werd uiteindelijk op de wachtlijst gezet voor een klinische opname bij amarum. In februari 2014 ben ik voor 20 weken klinisch in behandeling geweest. Dit waren 20 pittige weken, maar ook hele leerzame weken. Ik was niet de enigste die kampte met dit probleem, je kiest hier niet voor om anorexia te krijgen, maar deze ziekte overkomt je! Ik voelde me daar gehoord, en had top vriendinnen die me er doorheen gesleept hebben. Ook heb ik super veel steun gehad van mijn familie!
Na deze 20 weken ging het hartstikke goed met me. Ik voelde me voor het eerst weer super goed, ik genoot weer van alle leuke dingen, en kon me goed aan me eetplan houden. Totdat ik in augustus 2014 mijn eerste tegenslag kreeg, na weer super leuk contact te hebben gehad met mijn ex, kreeg ik een flinke douw in mijn rug na. Hij was ondertussen ook nog met een ander meisje in contact en is doodleuk met haar verder gegaan. Dit gaf voor mij weer een bevestiging: ik ben niet leuk genoeg, ik ben lelijk, ik ben niks waard, geen ene jongen vindt me leuk! Hierna is mijn eetstoornis weer flink om de hoek komen kijken en ben ik weer naar de controle van het veilige eten gaan grijpen.
Als je al je aandacht richt op eten en gewicht, dan kan je moeilijk je aandacht nog richten op andere nare gevoelens en onzekerheden. Dat kwam in deze situatie weer goed uit, hier was ik wel goed in. In september ben ik op vakantie geweest naar Turkije, mijn angsten voor het onbekende voedsel werd weer erger en erger. Ik zat op een gegeven moment alleen in de ochtend nog maar aan het brood en in de middag en avond greep ik alleen maar naar de veilige groente, sla en fruit. Dit gaf een goed gevoel, ik viel weer af.. Na thuiskomst moest ik mijn eetplan weer oppakken, dit lukte me nauwelijks ik kreeg weer steeds meer angsten voor al het vette/ongezonde eten.
Ik mocht alleen nog maar veilige/gezonde producten eten. In oktober ben ik begonnen met het starten van mijn eigen schoonheidssalon, dit werd helaas een nachtmerrie toen ik een maand later ineens weer geopereerd moest worden aan mijn hand omdat er allemaal verklevingen zaten. Ik kamp al 4,5 jaar lang met een hand probleem vanwege een bedrijfsongeval in augustus 2010. Ik ben beperkt aan mijn linkerhand. Het herstel is tot de dag van nu nog steeds een drama. Het herstellen van mijn hand heeft het de eetstoornis nog makkelijker gemaakt. Ik moest weer zo laag mogelijk in gewicht zodat ik mijn gevoelens kon onderdrukken, ook was het een vlucht om al het verdriet van die lange tijd niet te hoeven voelen.
Ik was voor de buiten wereld altijd dat vrolijke meisje, dat altijd aangaf dat alles goed met me ging. 9 van de 10 keer voelde ik me niet zo, maar juist zwaar verdrietig, omdat ik MIJN DROOM als allround schoonheidsspecialiste nog steeds niet waar heb kunnen maken! De operatie en het herstellen hiervan was voor mij echt de druppel. Het leverde me te veel stress op! Ik moest elke dag naar fysiotherapie, ik was dus dag in dag uit continu met mij hand bezig. Ik zocht op een gegeven moment weer dat fijne gevoel van controle op. De controle terug in het eten, met de hoop dat alle nare gevoelens weer onderdruk zouden worden. Op dat moment was ik gelukkig nog ambulant in behandeling bij een psycholoog die me al waarschuwde dat als me gewicht nog lager zakte ik weer in behandeling moest. Er ging opeens weer een knopje bij me om, wil ik dit? NEE! Het was weer die verdomde EETSTOORNIS die me aan het overnemen was!
Uiteindelijk heb ik zelf de stap genomen en weer aangeklopt bij amarum. Ik werd al snel opgeroepen voor een gesprek, en werd meteen op de wachtlijst gezet voor een verkorte boost opname van 6 weken in het Gelre ziekenhuis Zutphen. Hier ben ik de strijd tegen die KL*TE eetstoornis weer aangegaan! Ik moet zeggen dat ik in deze 6 weken weer aardig wat vooruitzichten heb geboekt. Ik weet dat ik er nog niet ben, maar weet nu dat ik degene ben die de overhand heeft, en niet de eetstoornis! Ik weet wanneer ik moet ingrijpen! Het blijft moeilijk!
Mensen denken dat je na een behandeling genezen bent. Dit is helaas niet zo! Ik moet me aan een eetplan houden, ik durf nog weinig vette producten te eten maar het allerbelangrijkste is: ik eet en ben bijna weer op gezond gewicht. Je bent niet genezen als je weer eet of op gewicht bent. Je bent pas echt genezen als je eetstoornis niet meer om de hoek komt kijken bij moeilijke situaties, en je er zelf niet meer naar handelt. Ik ga me nu vooral focussen hoe ik om moet gaan met een terugval, mijn onzekerheid, & zelfbeeld! Het is een zware strijd.
Ik ben trots op wat ik allemaal al bereikt heb. Genezen is mogelijk zolang je er maar in blijft geloven, en dat blijf ik doen!! Ik wil iedereen bedanken die er in deze tijd voor mij geweest is, en nu nog steeds voor me is! Don’t be ashamed of your story it will inspire others!
Geef een reactie