Een vriendin van ons komt naar me toe: “Gaat het wel goed met Lotte? Ze was altijd al dun maar nu is ze wel heel veel afgevallen.” “Ja het gaat beter met haar, hoor. Ze had heel veel stress, maar ze doet nu haar best om meer te ontspannen. En ze heeft door de stress minder eetlust, maar ze eet niet expres minder hoor”, zeg ik. Ik wuif het weg, maar toch bekruipt me een onaangenaam gevoel. Ik had eigenlijk helemaal niet gemerkt dat ze was afgevallen, terwijl ik met haar samenwoon. Maar als ik nu naar haar kijk, schrik ik ineens. Zou het dan toch?
“Het is wel waar”, vertel je me als ik je confronteer met haar vraag. Je had door de stress even minder eetlust – en kwam per ongeluk in aanraking met het rustgevende, fijne gevoel dat afvallen kan geven. Nu ben je eraan verslaafd en geeft het je een gevoel van controle. Ik herken het. Na 12 jaar ben ik eindelijk hersteld van mijn eetstoornis. Nu is het weer terug in mijn leven, maar maakt het niet mij, maar mijn beste vriendin kapot. Hoe kan dit nou gebeuren?
Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest, evenals haar ervaringen in de judowereld. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag ‘Maren Blogt‘.
We spreken af dat we alle maaltijden en tussendoortjes samen zullen gaan doen. Ik geef jou alle tips die mij hielpen om het op te pakken. Maar ik betwijfel of het bij jou gaat werken. Die dingen hielpen mij, toen ik geholpen wilde worden. Toen ik echt besefte dat leven met een eetstoornis geen leven was en ik er echt vanaf wilde. Je zegt wel dat je het gaat doen omdat je dit niet wilt, maar ik voel aan je dat de eetstoornis je heeft overgenomen. Ik ben bang voor wat er komen gaat. Ik ben bang dat het misgaat.
Als we film kijken en ik even naar de wc ga, is het calorie-drankje dat zojuist nog voor driekwart vol zat, ineens op. Ik merk aan mezelf dat ik je niet vertrouw. Ben ik nu aan het projecteren of moet ik mijn intuïtie vertrouwen? Elk eetmoment zit ik te checken of je het eten niet stiekem laat verdwijnen of op een of andere manier compenseert. Ik ken alle trucjes, en dat maakt me bang. Ik wil je niet zelf je yoghurt klaar laten maken, uit angst dat je er amper iets ingooit. Ik wil je geen huishoudelijke taken laten doen, want ik wil niet dat je calorieën verbrandt. Ik merk dat ik boos word als je treuzelt met je eten of als een eetmoment niet lukt. Ik wil schreeuwen dat je gewoon even normaal moet doen, dat je jezelf kapotmaakt en mij daarin meetrekt. Waarom doe je ons dit aan?
Ik zou het eten het liefst bij je naar binnen proppen, de controle volledig van je overnemen en je honderd keer per dag vertellen wat de consequenties zijn als je hiermee doorgaat. Dat je je diploma dit jaar niet zal kunnen halen, dat je aan niks anders meer zal kunnen denken dan aan eten. Dat je tig keer heen en weer moet lopen naar de voorraadkast maar niks mag eten, dat je niet meer in slaap kan vallen door de honger, en alles kwijt zal raken. Dat je je ouders en zusjes zal traumatiseren en vrienden aan het huilen zal maken. Dat alles pijn zal gaan doen, dat je onderkoeld zult raken, dat je haar zal uitvallen, dat je geheugen zo slecht zal worden dat je moeite hebt de namen van vriendinnen te herinneren, dat je flauw zal vallen en er uiteindelijk dood aan kan gaan. En als je het dan overleefd hebt en als je er al geen blijvende schade aan over hebt gehouden, dat het herstellen en het verwerken van het trauma dat het achterlaat pas echt dan pas echt begint. En dan komt het stekende besef van wat je jezelf hebt aangedaan en hoeveel kostbare tijd je bent verloren aan deze vreselijke ziekte.
Ik weet uit eigen ervaring dat die boosheid niet helpend is. Toch denk ik, voel ik en doe ik alles wat ik niet moet doen. Ik ben machteloos. Je doet het jezelf aan, maar het voelt alsof je mij dit aandoet. Het doet pijn om jou jezelf kapot te zien maken. Zo ongelooflijk veel pijn. We zijn er voor elkaar als het minder gaat en ik wil alles voor jou doen. Jij voelt als een zus voor mij. Maar waarom moet het nou precies slecht gaan op déze manier? Het haalt mijn traumatische herinneringen weer naar boven. Ik krijg weer nachtmerries, maar dan waarin ik jou in elkaar zie zakken en onderkoeld zie raken. Ik sta de hele dag onder spanning en mijn traanbuizen lopen leeg. Ik ben zó bang. Ik wil het niet zien. Ik wil het niet nog een keer meemaken. Ik wil je niet helpen. Ik wil gewoon dat het weggaat. Als jij verder gaat afglijden in anorexia moet ik afstand nemen om mezelf te beschermen, om niet mee naar beneden getrokken te worden. Maar ik kan het niet loslaten. Ik kan jou niet loslaten.
Lieve jij,
Ik vind het zo moeilijk om je zo te zien. Hoe je worstelt met eten, steeds minder energie hebt, omvalt van de spanning en steeds minder jezelf kunt zijn. Het frustreert me en raakt me zo diep. Je zou denken dat ik precies begrijp waarom je dit doet. Maar eigenlijk begrijp ik het helemaal niet; niet meer. Waarom zou zo’n leuke, grappige, slimme, knappe, sociale meid zichzelf zo’n pijn doen door zichzelf uit te hongeren? Waarom kies je hiervoor? Ik ga niet toekijken hoe jij steeds verder achteruitgaat, hoe je steeds minder wordt. Alsjeblieft, pak het eten weer op en doe er alles aan om hiervan te herstellen. Want elke dag met een eetstoornis is een dag die je nooit meer terugkrijgt en je speelt met je leven.
Maar ik weet dat alles wat ik denk, zeg en doe niet eerlijk is naar jou. Ik weet hoe moeilijk de strijd is en hoe verstikkend een eetstoornis kan zijn. Het is hypocriet van mij, om van jou te verwachten dat je het allemaal zo snel op de rit hebt. Ik heb er tenslotte zelf twaalf jaar over gedaan en veel vrienden en familie voor een lange tijd verdriet gedaan. Ik heb ook jou veel verdriet gedaan met mijn eetstoornis. Toch hoop ik dat je van die periode waarin je mij erdoorheen trok hebt geleerd. Dat je alles wat je toen tegen mij zei, nu in je hoofd kan houden. Ik hoop dat je mijn fouten niet gaat herhalen. Dat jij het niet zo ver laat komen, want ik kan niet zonder jou. Met wie kan ik dan onze favoriete series kijken om op te laden na een vermoeiende dag? Van wie kan ik dan winnen met spelletjes? Met wie moet ik dan diepe gesprekken hebben en lachen over onnozele dingen? Bij wie kan ik dan thuiskomen?
Ik liep al die tijd weg van mijn gevoelens. Ik wilde mijn problemen niet onder ogen komen. Maar jij bent anders; jij bent sterker en wijzer dan ik toen was. Alsjeblieft, doe dit niet zoals ik het deed. Ik wil het niet opnieuw beleven. Ik wil niet dat jij mee gaat maken wat ik heb meegemaakt. Ik gun jou zoveel meer. Zonder eetstoornis kan je echt gezond en gelukkig zijn, en het leven echt ervaren. Maar als je het niet voor jezelf wilt doen, doe het dan voor mij. Want ik mis jou.
Geef een reactie