Naar het strand met een eetstoornis

We hebben er lang op gewacht, maar eindelijk is daar het zomerweer! De zon schijnt volop en het is heerlijk warm buiten. De perfecte week om naar het strand te gaan. Lekker in de zon liggen op een handdoekje of genieten van een verkoelende duik. Maar hoe is dat als je kampt met een eetstoornis? Is het dan ook zo fijn om naar het strand te gaan?

Er is altijd wel iets aan je lichaam dat je niet mooi vindt of waar je een beetje onzeker over bent. Misschien heb je wel hele kleine borstjes en staat hierdoor iedere bikini in jouw ogen suf. Of je hebt hele grote borsten en je vindt het heel ongemakkelijk hier zo ‘bloot’ mee rond te lopen op het strand.

Misschien heb je last van uitslag op je lichaam of heb je opvallende moedervlekken of littekens. Het kan ook zijn dat je last hebt van veel pukkels op je rug, van eczeem op je voeten of overmatige haargroei. Wat het ook is, het is niet raar. Er zijn miljoenen mensen met bovenstaande kwaaltjes. Het is begrijpelijk dat je je schaamt, er onzeker over bent, maar het is niet nodig.

Als je last hebt van een eetstoornis, maak je je zeker als je naar het strand gaat, overmatig druk over je uiterlijk. De angst dat je er dik uitziet of dat je lelijk bent in bikini is enorm. Misschien weet je verstandelijk wel dat je niet dik bent, maar voel je je absoluut niet dun. Sterker nog, je hebt misschien wel het idee dat je lichaam lelijk is en niet goed in proportie. Je buik is te bol, je bovenbenen zijn te dik, je ziet zelf toch echt vet bij je heupen en ook je billen zijn naar jouw mening te dik voor het zwembroekje. Allemaal veel voorkomende denkbeelden van meiden met een eetstoornis. Denkbeelden, want in 99% van de gevallen ben jijzelf de enige die het ziet en is er in weze ‘niets aan de hand’ met jouw lichaam.

De angst dat je er dikkig en/of lelijk uitziet zorgt ervoor dat je niet naar het strand durft of er in ieder geval ontzettend tegenop ziet. Misschien probeer je thuis eerst nog eens je bikini uit om jezelf te beoordelen. Het liefst zou je gewoon in een wetsuit naar het strand gaan. Lekker onbezorgd, niemand, inclusief jijzelf, die jouw lichaam ziet en erover kan oordelen.

‘Als ze bij H&M nou ook nog even een lange broek vastmaken aan dit zwempak,
zie ik het strand helemaal zitten!’

Voordat je naar het strand gaat vind je het misschien wel lastig om te eten. Je bent bang dat je buik er hierdoor boller (in jouw ogen dikker) uit gaat zien en dat wil je absoluut voorkomen. Daarom ga je voordat je op het strand uit de kleren gaat nog even naar zo’n vies strand/wchuisje waar pis en pleepapier op de grond ligt, om een plas te doen. Dit, in de hoop dat je buik dan net iets platter wordt.

Je moet je op het strand letterlijk en figuurlijk blootgeven…. en daar ben je niet zo goed in. Naar het zwembad gaan is eenvoudiger, want dan kan je tot het laatste moment een handdoek om je lichaam houden, tot 1 seconde voordat je het zwembad induikt… Op het strand moet je die hele wandeling maken van jouw ligplek naar het water. Dat water is dan ook nog eens verdomde koud, dus sta je 5 minuten te ‘iewwwllll koud!!!’ voordat je je lichaam kan verstoppen onder het water. Eenmaal in het water daalt het gevoel van ongemak en angst. Mensen kunnen je nu niet goed meer bekijken en jij kan jezelf ook niet meer naar beneden halen met al je negatieve zelfkritiek. Na het zwemmen, kan je niet, zoals in het zwembad, snel naar de kleedhokjes om de kleren aan te trekken, maar wordt er van je verwacht dat je een flinke tijd in je bijna blote lichaam liggend op het strand doorbrengt.

Dat liggen in de zon op het strand voelt uiterst ongemakkelijk. Allemaal mensen die voorbij lopen en naar jouw blote buik, benen, armen, voeten… kijken. Wat denken ze wel niet als ze naar je kijken? Meidengroepjes die voorbij lopen en lachen. Lachen ze je uit? Jongens die voorbij lopen en dingen zeggen die je niet verstaat. Hebben ze het over jou?

Dan volgt de chips. Degene met wie je naar het strand bent, haalt een grote zak chips uit haar tas. Je hebt enorme trek, maar wil eigenlijk niets eten van de chips. De chips is in jouw ogen ‘fout’ en een ‘dikmaker’. Wat moet je nu? Het is namelijk ook wel heel gezellig en lekker om nu op het strand samen wat chipjes te eten. ‘Een paar dan maar?’ Hoeveel of hoe weinig je er ook neemt, je voelt je erna schuldig. ‘Had ik het maar niet gegeten’. Je had net zo goed gezwommen, kcal verbrand… nu eet je het er allemaal weer aan. Dat het ook lekker en gezellig was, is inmiddels van zeer ondergeschikt belang. Je gaat opnieuw zwemmen, maar voelt je door de chips dikker. Je rent naar het water en duikt er dit keer direct in om de negatieve confrontatie met je lichaam zo kort mogelijk te houden.

Eenmaal weer op het strand zie je om je heen zoveel knappe en slanke meisjes. Je hebt het gevoel dat iedereen knapper en slanker dan jij is. Met de minuut verslechterd je humeur en voel je je negatiever over jezelf. ‘Waarom kan ik niet zo mooi zijn?’ ‘Waarom heb ik niet zulk lang haar?’ ‘Waarom zie ik er niet zo goed uit in bikini?’ ‘Waarom heb ik niet zo’n strakke buik?’ Waarom waarom waarom…. Je vergelijkt jezelf uiteraard alleen met mensen die in jouw ogen knapper, slanker en leuker zijn.

Tijd om te gaan! …maar eerst nog een ijsje. Althans, dat is wat jouw vriendin wil. Jij hebt stiekem ook best trek in een ijsje, maar wil dit liever niet. Het is al 17:00 uur en om 18:30 uur moet je alweer avondeten, dus je kan de trek nog best even verduren tot die tijd… Je wordt overgehaald ook een ijsje te nemen. Bij het strandhuisje staat een lange rij. Van veraf zie je het bord waarop alle ijsjes staan aangeboden. Door je hoofd gieren de kcal van ieder ijsje. ‘OMG wat moet je nou kiezen!?’ Je vriendin roept direct dat ze een magnum met nootjes neemt. Verdorie, jij hebt ook trek in een Magnum, maar dat is in jouw hoofd echt iets uit den boze. Wat nu, wat nu? De rij is lang, dus je hebt nog even, maar de stress slaat flink toe. Dan maar een veilige Solero, raket of Calippo? Of moet je een keer gaan voor waar je echt zin in hebt? De tweestrijd in je hoofd is enorm! Ineens besluit je gewoon voor een witte Magnum te gaan. Punt uit!

En jij? Wat wil jij voor ijsje?
STRESS! ….uhmm.. uh… uh.. ik.. sorry. Ja, doe maar een raket
.

Je baalt van jezelf. ‘Doe nou toch eens normaal!’ denk je bij jezelf. Kon je dat maar, kon je maar gewoon van de ene op de andere dag normaal doen. Opgelucht kom je thuis aan. Je hebt het strand weer overleefd.

Morgen weer? Vraagt je vriendin.
Nee, sorry… dan moet ik naar mijn oma.

Je moet helemaal niet naar je oma, maar 1 dagje strand was wel weer even voldoende voor deze week.

Misschien herken je veel van bovenstaande. Verdrietig eigenlijk toch? Dat iets wat zo fijn en leuk kan zijn, zo gespannen, angstig en onprettig is geworden. Weet dat je – als je vecht tegen je eetstoornis – ooit weer van het strand, zonnen en zwemmen kan gaan genieten! Keep your head up!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

56 reacties op “Naar het strand met een eetstoornis”

  1. Gelukkig kan ik er gewoon van genieten!

    Tuurlijk denk ik weleens: ‘God wat lijkt mijn buik/benen dik’.
    Maar ik denk dat iedereen die in bikini loopt het niet zo prettig vindt.
    Dus ik geniet er liever van, dan dat ik constant bezig ben met meegaan in negatieve gedachtes! Heerlijk die zon en daar horen uiteraard ook ijsjes enzo bij!

    Ik vind het ook lastig te begrijpen dat zoveel mensen moeite hebben met in bikini zijn, dat terwijl íedereen met of zonder eetstoornis zich ongemakkelijk voelt!
    Jezelf constant vergelijken, maakt een dag wat zo mooi kan zijn, alleen maar rotter!

    Wat mij ook vaalkhelpt, is denken dat iedereen zich wat ongemakkelijker voelt!

  2. Hmm dit komt me allemaal heel bekend voor ja. Ikzelf ga vanavond naar het strand, maar heb net pizza moeten eten, dus ik ga zoizo met kleding aan zwemmen hoor D:

  3. Veel te herkenbaar helaas..
    Dit is ook een reden waarom ik niet naar het strand ga.

  4. Woow heel herkenbaar dit :'(

  5. Wauw dankjewel voor het schrijven van deze blog. weet niet waarom maar ineens dringt het heel erg tot me door dat ik me niet zo aan moet stellen en “gewoon” mezelf er overheen moet zetten en gewoon GAAN. Ben gek op het strand maar indd, het eten , het jezelf blootgeven, de lachende meisjes, de pratende jongens.. zorgt allemaal voor heel veel onrust. En verder is hij het bij ons een soort van gewoonte om te lunchen met frietjes als we zwemmen of naar de zee gaan en ja. Lastig allemaal. En ik loop altijd naast m’n zus die langer en slanker is dan dat ik ben maar ach, dan moet ik maar weer zo denken.. ik heb mooier haar bijvoorbeeld en zo heeft iedereen wel iets. =)

  6. Ik kan het! Ik kan genieten van het strand en van in bikini liggen en samen met vriendlief naar het water lopen! Vorig jaar ging m’n shirt niet uit, no way, en broek al helemaal niet. Eten op het strand kon al helemaal niet, geen glaasje rose als het zo’n fijn weer is. Maar nu wel en dat is zo veel fijner! Ik ben trots op m’n bruine schouders en als ik in korte broek en bikinitopje loop. Zonder broek (met dus alleen bikinibroekje) is de volgende uitdaging, maar dat gaat me ook lukken!

    Blijf oefenen, het kan echt!

  7. Dit verhaaltje omschrijft precies de reden/gevoelens dat ik al bijna zeven jaar niet meer in de zee ga of met mooi weer naar het strand.

    Het is zo zonde. Ik woon vlakbij de zee! en vroeger was ik echt een water rat ik was
    altijd in de zee te vinden. In de zee zwemmen is voor mij echt een heel groot doel om te behalen.

  8. Dit is zo herkenbaar!! Ik ga deze week op vakantie en ik zit er ontzettend tegenop… Maar ik ga de uitdaging aan;)

  9. Ik ben eerder bang dat mensen aan me zien dat ik een eetstoornis heb, dan dat ik bang ben dat ze me te dik vinden. Ik heb namelijk in het zwembad nu al zo vaak gehoord: boh! Die is dun! Vast anorexia!, dat ik zelf wel ergens weet dat ik te dun ben, maar het gewoon nog niet zien. Anderen zien het helaas wel en dus wordt er veelvuldig over geroddeld… ):

  10. Dit is inderdaad precies wat er in mijn hoofd omgaat met een dagje strand terwijl ik me aan de andere kant ook weer zorgen maar dat mensen mij juist te dun vinden!! Pfff lastig allemaal maar we moeten het onszelf gewoon gunnen hoor! Het is tenslotte misschien 3 dagen per jaar mooi weer in Nederland en daar moeten we lekker van genieten xxx

  11. Vooral dat ijsjesverhaal is bijna dagelijkse kost.. in je hoofd denken: ja nu neem ik vandaag eens dit en dan alsnog het andere pakken of noemen.
    Altijd weer op het terrasje uhmm, ja doe mij maar cola light, terwijl ik dat niet wilde nemen. Maar dan komt het toch zo mijn mond uit. Vermoeiend ja.

  12. super herkenbaar. ga echt alleen in de winter naar het strand dan is heel veel kleding echt een must daarzo :p en kan ik echt genieten van uitwaaien daar.
    maar zo even in de zomer is mij toch echt te veel gevraagd. niet alleen het eten en al die halfblote mensen die toch in mijn ogen knapper,briljanter en super veel dunner zijn dan mij. maar ook omdat ik enorm last heb van heel snel verbranden hoe goed ik mij ook insmeer en ook van een vorm van eczeem dat mij enorm ontsierd. dus dan helemaal niet meer durf. lijkt mij toch wel fijn om keertje wel te durven… misschien ooit (A)

  13. Ik haat strand. Niet vanwege mijn eetstoornis, heb het altijd al vreselijk gevonden. Al dat zand en die wind en die drukte en dat zoute water en die stank van de zee.. ugh.

  14. Enorm goede blog!

  15. Mooi verwoord. Deze zomer kan ik in gelukkig weer in een korte broek en bikinitop in de zon liggen! Oh wat ben ik blij dat ik dat mezelf eindelijk weer kan gunnen. Bikinibroekje gaat alleen nog te ver, maar een mooi streven voor volgend jaar. 🙂

  16. deze gedachte heb ik ook want morgen gaan vriendinnen naar het strand maar nee ik zeg dat ik niet mag. oke ik mag ook niet vanwege tatoeage maar ik durf ook totaal niet

  17. eigenlijk wil ik gewoon weer eens naar het strand, al 2 jaar niet in bikini gelegen daar.. ik heb het nooit fijn gevonden!

  18. fuuuu idd herkenbaar 🙁

  19. Yep..ook voor mij erg herkenbaar. Maar… ik ga vandaag toch…

  20. Te herkenbaar, helaas..

  21. Ontzettend herkenbaar..je zou er net zo goed mijn naam voor kunnen zetten..
    Wel een goed geschreven stuk, hoop dat ik er ooit weer van kan genieten..
    Ga vandaag naar het strand..dus wordt erg spannend..

    x

  22. Jammer. Ik ben ziek. Ik kan niet naar ‘t strand vandaag. Ik was wel maandagavond en gister, want ik woon sinds een aantal maanden vlakbij het strand. Goed geschreven stuk, het is helaas wel precies hoe ‘t gaat. Maar toch vind ik uitwaaien heerlijk.

  23. Voorheen een hele opgave om naar het strand/zwembad te gaan maar dat gaat gelukkig al veel beter! Ik hou erg van zwemmen en als ik er (nu) eenmaal ben voel ik me echt als een vis in het water. Eten op het strand/bij het zwembad, tja dat blijft soms even lastig maar ik zet me er vaak wel overheen. En ik neem ook gewoon gezonde dingetjes mee, worteltjes, komkommer, snoeptomaatjes. Of krentenbollen als ik dat liever heb als lunch dan friet. Dan eet ik, en daar mag ik trots op zijn, en ik heb er toch nog een beetje eigen controle over. 🙂
    Mooi geschreven trouwens!

  24. herkenbaar, maar ik heb geen eetstoornis

  25. Ik heb sowieso een hekel aan het strand, los van mijn eetstoornis. De hele dag in de zon bakken, wat is daar leuk aan? Na een uurtje heb ik het alweer gezien.

  26. HEEL herkenbaar 😮

  27. ik vind dit nou niet echt een positef forumbericht….

  28. Verschrikkelijk herkenbaar. Het liefst ga ik niet naar het zwembad, strand of een meertje, terwijl ik zo erg houd van lekker liggen in de zon en zwemmen. Zelfs een gezellig middagje met vriendinnen, die me accepteren zoals ik ben, aan de plas sla ik liever over. En niemand die het begrijpt. Gelukkig hebben mijn ouders een hele grote tuin, waar ik dan toch nog kan zonnen waar niemand anders me ziet.

  29. Herkenbaar, helaas.
    Want ik weet ook nog goed hoe leuk het strand/zwemplas/zwembad eerst was.
    En nu vind ik het allemaal afschuwelijk.
    Nja, alleen als het warm genoeg is om te zwemmen, want gewoon wandelen/uitwaaien vind ik heerlijk.

  30. Herkenbaar… Ik had het vroeger altijd heel leuk in het zwembad/strand. Maar nu niet meer. Ik ben dit jaar nog maar een keer naar het strand geweest, en ik ben niet van plan om nog een keer te gaan.

  31. Heel herkenbaar allemaal.. toch lijkt het mij op een ‘france’ strand minder eng dan in Nederland. Wat boeit mij wat die Fransen denken? Ik kom ze toch nooit meer tegen, haha.

  32. Wow, dit had ik kunnen schrijven! Artikel komt op het goede moment, bedankt 🙂

  33. Heel herkenbaar..
    Toevallig ga ik vanmiddag naar het strand,
    best lastig, maar ook wel gezellig 🙂

  34. zo herkenbaar!
    vooral de ijsjes keuze, ga ik voor de uitdaging?
    of toch gewoon veilig m’n koek die ik van thuis meenam?
    en daarna kwaad op jezelf zijn…

  35. Zo herkenbaar dit 🙁

  36. Herkenbaar!

  37. gelukkig is het bij mij over 😀

  38. Heel erg herkenbaar. Wij gaan op vakantie zeilen, in Nederland.. En zo’n beetje de hele dag loop je dan in bikini rond, als het mooi weer is. Zucht.. 3 weken lang overleven. Geen idee hoe, maar het moet me maar lukken.

  39. Wat mij helpt is een pareo/sarong om je heupen of als luchtig jurkje om te slaan. Zo hoef je jezelf ook niet zo bloot te geven,

  40. Ik moet zeggen dat ik op het strand vandaag veel meisjes/vrouwen zag die voller waren dan ‘normaal’ en ook gewoon een bikini aan deden, meisjes met short pants en een naveltruitje aan, inclusief blubberbuik.

    Waarschijnlijk denkt zei: Lekker boeiend. Ik trek dit aan, wat anderen er nou ook van vinden! Moet zeggen dat mijn eerste gedachte was, dat draag je toch niet als je mollig bent? Maar daarna dacht ik gelijk, lekker boeiend. Zij doet lekker aan wat zij zelf aan wilt. En groot gelijk!!

  41. Inderdaad heel vermoeiend al die spinsels en afwegingen pfffffff, gewoon genieten en relaxen zou fijn zijn maar lukt mij ook niet echt. Maar ik woon een paar minuten van het strand vandaan dus ben zo weer thuis als ik het weer eens op mijn heupen krijg, morgenmiddag weer vol goede moed en positive thinking naar het strand!

  42. Vandaag lekker naar het strand geweest. Dit verhaal beschrijft precies waarom ik er niet optimaal van heb kunnen genieten helaas…. Ooit hoop ik er weer helemaal van te kunnen genieten, want dat is wat ik wil!

  43. ik loop ook meer te piekeren over mijn lichaam dan dat ik geniet van het mooie weer en mijn liefje!
    Het drijft ons steeds meer uit elkaar.
    Ik ben bang om hem op deze manier te verliezen.
    Hoe vaak ik ook probeer om niet aan mijn lichaam te denken, het lukt me gewoon niet!

  44. hm ik heb juist dat ik mezelf te dun vind in bikini en vaak hierover ook opmerkingen krijg.. niet fijn want ik ben 19 en mensen schatten mij 14..
    is ook een motivatie voor mij om aan te komen, maar waarom lukt het dan niet? 🙁

  45. Precies mijn gedachtes!

  46. Wat heel vreemd is, is dat ik me helemaal niet herken in het niet in bikini durven lopen. Ik heb daar totáál geen problemen mee en voel me er zelfs prettig bij (draag ook het liefst een (heel) korte broek, topjes of mini-rokjes) en dat terwijl ik toch echt een eetstoornis/anorexia heb. Míjn grote struikelblok voor als ik een dagje naar het strand zou gaan, is dat ik dan de hele dag weg ben en niet mijn hele serie sit-ups kan doen en me dáár heel schuldig over ga voelen. Bij elk uitstapje voel ik me opgejaagd, alleen maar omdat ik weet dat ik als de rest van mijn gezin lekker uit gaat rusten van een dagje weg, nog al die sit-ups moet doen. En dan slaat inderdaad de stress toe, want: red ik dat wel? Heb ik dan genoeg tijd? Moet ik ze dan állemaal in één keer doen om alles af te krijgen en ben ik dan dus twee uur aan een stuk bezig? Wat als mijn ouders dan merken dat ik zolang train? Zal ik gewoon een dagje niet trainen? (neenee, foei foei LittleJ, zegt de eetstoornis dan, niet trainen is uit den boze!) En ga zo maar door….

    Ik wou dat ik dát los kon laten, die bewegingsdrang. Met de rest heb ik niet zo’n moeite – behalve het eten uiteraard.

  47. Ernstig herkenbaar :”(
    Vermijd het strand/zwembad nu wel een stuk minder, maar echt leuke uitjes zijn het helaas nooit….

  48. herkenbaar in alle opzichten, net voordat ik dit bericht las heb ik afgesproken met een aantal vrienden om aanstaande zaterdag naar het strand te gaan. met ondertussen al deze vragen in mijn achterhoofd. ik hou er totaal niet van en ontwijk het liever, maar dan ga ik de gezelligheid met vrienden uit de weg. heel toevallig las ik net nadat ik het had afgesproken dit bericht, dat heeft mij gerust gesteld. er zijn dus meer die met hetzelfde probleem zitten wat betreft zon, zee, strand.

  49. Nee, ik ga echt niet naar het strand in de zomer, ik zou me dan echt niet op mijn gemak voelen, daar heb ik geen zin in.

  50. Dat chips/ijsjes verhaal is heel herkenbaar (het gepieker over wat eet ik wel/niet en hoeveel beweeg ik). Maar ik heb er geen moeite meer mee om in bikini te lopen. Ook al vind ik dat ik een paar kilo’s kwijt mag raken, vind ik mezelf in vergelijking met anderen eerlijk gezegd juist best goed eruit zien. Ik vind ‘t vrij naar van mezelf, maar ik merk dat ik heel hard oordeel over (de lichamen van) anderen. Het strand is voor mij juist een eye-opener, zo van: ok, anderen zien er ook niet perfect uit (zelfs die jonge meisjes niet). Terwijl als ik lang niet onder de mensen ben (en alleen maar tv kijk/tijdschriften lees), ik denk dat ik vreselijk dik ben. Totdat ik dus weer in de buitenwereld kom en zie dat er veel mensen veel dikker dan mij zijn.

  51. Ik kon eigenlijk niet echt mee praten tijdens de meeting, omdat het echt meer over bikini’s ging, maar ook ik als jongen heb daar problemen mee, omdat ik gewoon niet me zelf blood te laten zien, dus draag meestal een t shirt en zwemmen doe ik niet omdat ik me dan bekeken voel.

    Dus vind dit wel een heel goed geschreven stukje, en dit wilde ik even kwijt.
    want ook ik herken dat wel.
    Liefs. xx

  52. Heel goed geschreven en (jammer genoeg) ook heel herkenbaar..

  53. Goed geschreven en heel herkenbaar!
    Afgelopen week heb ik ook drie keer op het strand gelegen, gelukkig rustige stranden (met veel bejaarden) dus viel de stress mee. Op het einde vond ik het zelfs (bijna) leuk!

  54. Echt herkenbaar …het is nu erg heet en ik pas op een kind die naar het strand wil maar ik kan het gewoon niet! Als ik op het strand moet lopen, zou ik vreselijk voelen en echt niet mooi! Ik vergelijk mezelf te veel maar het is zooo moeilijk om te stoppen..

  55. Ja inderdaad… Zo herkenbaar! Ik weet dat het artikel al heel oud is maar toch wou ik nog even reageren.
    Het is voor mij nog 1 stapje ingewikkelder… Ik heb dus nog littekens waar nog niet iedereen het bestaan van weet, eigenlijk alleen mijn vriendje en beste vriendinnen.
    Ooit lukt het wel om er weer van te genieten 💝

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *