NAE congres: in 10 sessies van je eetstoornis af

Afgelopen oktober kondigden we het al aan: het tweejaarlijks NAE congres, georganiseerd door De Nederlandse Academie voor Eetstoornissen, stond weer voor de deur. Een – dit jaar online – evenement voor cliënten, naasten, behandelaren en ervaringsdeskundigen, die bijeen komen met het doel de zorg voor mensen met een eetstoornis telkens weer te verbeteren. Een dag vol workshops, lezingen, sprekers, presentaties en waar via een chat kon worden meegepraat en vragen konden worden gesteld door de aanwezigen. Zo’n 240 man, waaronder wij van Proud2Bme. In een aantal blogs delen wij graag met jullie de kennis die we die dag hebben opgedaan. We beginnen met het verhaal van mij, Irene. 

Het is toch anders dan een ‘real life’ evenement, zo’n online congres. Hoewel ik dagelijks achter de computer werk, vond ik een hele dag luisteren naar lezingen en workshops toch best wel intensief. Het is anders dan lezen en typen, blijkbaar. Ik weet niet of dat te maken heeft met wat je gewend bent, maar respect voor alle studenten die hun lessen nu via Zoom, MS Teams of een ander beeldbelprogramma volgen! Door technische problemen kon ik één van de twee workshops waar ik aan zou deelnemen niet bijwonen, jammer. Gelukkig lukte die ander wel en daar zal ik wat meer over delen.

CBT-T: In 10 sessies van je eetstoornis af?

De workshop die ik heb gevolgd heette ‘CBT-T: In 10 sessies van je eetstoornis af?’ gegeven door Hanneke Tuijtel, diëtist en cognitief gedragstherapeutisch werker en Vera Smit, GZ-psycholoog. In 10 sessies van je eetstoornis af? Dat klinkt bijna te mooi om waar te zijn! Maar het is dan ook een pittige behandeling, waarin snel stappen moeten worden gezet en de druk flink wordt opgevoerd. Het is een herziene versie van het eerdere CBT-E (een cognitieve gedragstherapie), een behandelmethode die het meest effectief is bij mensen zonder ondergewicht en veelal toegepast wordt op mensen met BN, BED of EDNOS. 50% van de mensen herstelt door deze methode volledig en 25% herstelt gedeeltelijk. Ook co-morbide symptomen kunnen, samen met de eetstoornissymptomen, verminderen bij het volgen van deze behandeling. Dat klinkt top, maar een groot nadeel is dat zo’n CBT-E behandeling best lang duurt (zo’n 20 tot 24 sessies). Dit maakt de behandeling duur, maar ook zorgt het voor langere wachttijden. Daarnaast zie je dat er vaker na ongeveer 20 sessies wordt gestopt. Misschien verlies je de motivatie en word je sneller moe, als het zo lang duurt.

Met de ontwikkeling van CBT-T werd gekeken hoe je die nadelen kan aanpakken. Er is onderzocht welke interventies het meest effectief zijn en wat kon worden geschrapt. Hierdoor past de eerdere CBT-E behandeling nu in slechts tien sessies. Dat is gunstig voor kosten en wachttijden, maar kan ook een positief effect hebben op de motivatie, omdat er al veel eerder in het proces successen kunnen worden geboekt – je merkt al verschil na 4 tot 6 sessies. De focus ligt in deze behandeling op het hier en nu en de instandhoudende factoren en -gedragingen. Dus geen jarenlange therapie voor alle oorzakelijke factoren. Iets wat ik vanuit mijn behandeling destijds herken en wat voor mij goed heeft gewerkt. Pas achteraf vielen veel puzzelstukjes uit het verleden op z’n plek, door het nu te behandelen.

Binnen deze behandeling wordt gebruik gemaakt van een wekelijkse registratieopdracht, zoals het bijhouden van een eetdagboek en het wegen van je gewicht. Enquêtes bij anderen worden ingezet om jouw gedachten en overtuigingen uit te testen. Denken anderen echt zo over jou als jij denkt dat ze over je denken? Vraag het ze eens! Bij eetbuien worden ook energiediagrammen gemaakt. Daarin kan je terugzien hoe te weinig eten juist zorgt voor meer eetbuidrang. Wanneer iemand meer moet en gaat eten, zie je die drang vaak snel af nemen. Dat werkt heel motiverend. Exposure, het aangaan van angsten en daarmee de angst minder eng maken, is ook een groot onderdeel van CBT-T. Na elke sessie is er directe feedback en wordt bijgehouden wat de effecten van de behandeling zijn. 

Er wordt wel veel van je gevraagd in deze behandeling. De motivatie om te herstellen moet sterk zijn. Als het niet eng is, is het niet goed. De angst aangaan zorgt voor de verandering. Zonder angst, is er dus geen verandering. Je mag echt wel paniek voelen, zodat je dit kan uitdagen. Tot het randje, maar niet eroverheen. Om doelen te stellen en angsten aan te gaan wordt ook gevraagd wat jouw innerlijke therapeut ervan vindt. Het moet heel erg vanuit je eigen motivatie komen. Een therapeut zal streng zijn, maar begripvol. De focus ligt op vroege gedragsveranderingen. Ook in het eetpatroon moeten snel veranderingen komen. Je moet echt actief zijn en je huiswerk doen. Werk het niet na vier sessies? Dan stop het ook. Dan is deze therapie op dit moment niet voor jou. Je kan altijd terugkomen, maar op dat moment wordt gekozen om een faalervaring en lang aanmodderen te voorkomen.

Ik kan me voorstellen dat je denkt: wow, dit kan toch niet? Maar er zijn al successen geboekt met dit behandelprogramma. Het is echter niet voor iedereen, maar dat geldt voor elke behandelmethode. Ook hoeft iemand nog niet geheel klachtenvrij te zijn voor het slagen van deze behandeling, maar kan iemand wel echt in een korte tijd veel stappen zetten. Cliënten geven aan ‘de rest’ wel zelf te kunnen of kunnen nu verder met een vervolgbehandeling voor de achterliggende problematiek. Persoonlijk kan ik me hier veel bij voorstellen en zou het goed kunnen werken voor sommige mensen. Al zijn dit er maar een paar – wat overigens niet wordt verwacht, want de verwachting is dat dit bij veel mensen goed past – dan is het fijn dat ze sneller geholpen zijn en dat anderen weer sneller aan de beurt kunnen – welke behandeling ze ook volgen.

Lijkt deze behandeling jou iets?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar!

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

23 reacties op “NAE congres: in 10 sessies van je eetstoornis af”

  1. Ik ben geen professional, maar ik heb hier toch een mening over. 😉 Ik heb namelijk het idee dat CBT nogal als een one size fits all therapie wordt toegepast.
    In 10 sessies zie ik al voor me dat je volgens voorgekauwde modules en protocollen moet gaan werken, met weinig aandacht voor achterliggende problematiek. En je leert je behandelaar ook nauwelijks kennen.
    Maar ja, misschien heb ik het fout. Ieder zijn ding.

  2. Ik had graag mee willen doen met deze dag, maar door opname kon dat helaas niet.
    Ik sta er een beetje hetzelfde in als Lise hier boven mij. Ik heb CBT-E gevolgd. Hartstikke leerzaam als je nieuw bent in therapieland maar naar mijn mening absoluut niet geschikt voor de ervaren cliënt en zeker niet met co-mobiditeit. Dat is mijn persoonlijke ervaring met een eendaagse deeltijd.
    Eerlijk gezegd. Wat ik hieruit haal is tijd is geld. Hoe kan het sneller, goedkoper en het maakt niet uit hoezeer iemand na vier sessies in een afgrond is gestort, want we hebben in ieder geval een “faalervaring” kunnen voorkomen. Nee, ik ben geen fan van deze ontwikkeling.

  3. Wat tof zeg, dat het voor zoveel mensen werkt. De gedachte dat je focust op het hier en nu in op de instandhoudende factoren, dat spreekt aan. Je brengt een zijde van de medaille op orde (het eetpatroon) en gaat daarna werken aan de andere kant van de medaille: het vervolgtraject voor achterliggende problematiek. Ik zou wat dat betreft de sessies ook zien als een deel van een totaal zorgpakket. Waarbij je tijdens de 10 sessies ervoor zorgt dat je een geschikt vervolgtraject vindt. Gedragsverandering, waarbij je ook persoonlijke overtuigingen wilt "re-writen" , duurt enorm lang. Zoiets duurt inherent lang. Of ik ben gewoon een schildpad 😉 ikzelf merk in de loop der jaren verschil maar wel traag bijv t.a.v. ontwikkelen positiever zelfbeeld.

  4. In 10 sessies van je eetstoornis af, dat klinkt als te mooi om waar te zijn.

  5. Weten jullie toevallig ook waar deze therapie wordt gegeven?

  6. Dit soort kreten maken mij boos. Waarom? CBT wordt, zoals Lise wat mij betreft terecht opmerkt in de comments, gebruikt als one size fits all-approach. "CBT wordt overal voor gebruikt en helpt elke stoornis," is het idee dat ik al kreeg toen ik psychologie studeerde. Dat is niet veranderd: nog steeds is CBT ongekend populair. Dat moet toch een reden hebben, zou je denken?
    Maar:
    1. Als wetenschapper weet ik hoe de opzet van je studie voor je kan werken om positieve resultaten te boeken en dat maakt dat ik – zonder het onderzoek gelezen te hebben – zéér skeptisch ben over 50% herstelt volledig en 25% herstelt gedeeltelijk in die 10 behandelingen. Hoe ernstig waren de symptomen van deze patiënten? Wat is het criterium voor geheel of gedeeltelijk herstel? Op welke termijn is gekeken naar het effect? Is het effect gemeten aan de hand van zelfrapportage of ook meer objectieve maten ("durf ik eerlijk te zijn in therapie" –> blog Irene)’? Hoe is het met de patiënt gesteld op gevoelsniveau? Hoe is het met eventuele achterliggende problematiek? Welke comorbide symptomen zijn bekeken? Met andere woorden: is deze vorm van therapie meer dan ander gedrag aanleren en kijken of mensen erin slagen dat (een tijdje) uit te voeren? Stuur 10 willekeurige mensen met overgewicht (maar zonder gediagnosticeerde eetstoornis) naar een diëtist. Ik durf te garanderen dat mensen de eerste 10 weken nog wel redelijk slagen in het aanpassen van eetgedrag en misschien zelfs afvallen. Maar hoe is het na 1 jaar? 3 jaar? 5 jaar? Heeft het langdurig iets veranderd? Is het onderliggende probleem verholpen?

    2. Als ervaringsdeskundige kan ik me redelijk tekort gedaan voelen met zulke simplistische uitspraken. Ik heb tig jaar met een eetstoornis geworsteld. Ik heb vele therapieën gehad, ook CBT. En ja, ik kon prima G-schema’s invullen. Ik kon heel goed vertellen wat ik moest denken of eten. Dat kon ik nog toepassen ook. 2x 9 maanden lang. Om daarna keihard terug te vallen toen mijn behandelingen stopten. Waarom? De reden van mijn eetstoornis was helemaal niet goed aangepakt. Op gevoelsniveau verandert er niet voldoende als ik alleen maar beredeneer wat ik zou moeten denken/doen. Ik ga me niet ineens beter voelen door mezelf een keer te vergelijken met een ander. Ik ga me niet ineens beter voelen als iemand me een keer vertelt dat ik lief ben. En daar ben ik blij om ook. Waarom? Omdat het mijn zelfbeeld heel kwetsbaar maakt als ik het door iedere (positieve of negatieve) opmerking laat beïnvloeden. Daar moet ik – en velen met mij – juist vanaf. Dat zelfbeeld moet als stabiele kracht van binnenuit groeien. Dat kun je een beetje helpen met zulke opdrachten, maar daar heb je meer dan één opdracht voor nodig. Dat red je dus niet in 10 sessies. Gelukkig niet, zou ik zeggen.
    De cognitieve benadering van CBT spreekt mensen aan op de ratio. Daarvan hebben vele ES-patiënten genoeg, Die weten prima wat constructief gedrag is en wat niet. Die hebben ook meer dan genoeg doorzettingsvermogen om tijdelijk dat gewenste gedrag uit te voeren. Maar de bedoeling is juist niet om op doorzettingsvermogen je destructieve kerngedrag te onderdrukken. De bedoeling is om van binnenuit de eetstoornis niet meer nodig te hebben. En daar geloof ik bij CBT net niet in.

    Wat mij betreft is CBT-T de zoveelste symptoomgerichte behandeling die best nuttige elementen zal hebben, maar die zéker niet de volgende holy grail in eetstoornistherapie moet worden. En die ook niet als zodanig gepresenteerd zou moeten worden. Ik vind dit soort ontwikkelingen (en gepresenteerde cijfers!) schadelijk voor de mensen die niet goed uit de voeten kunnen met zo’n behandeling. "Als het 75% lukt, dan faal ik toch als het mij niet lukt? En al helemaal als ik er meerdere behandelingen voor nodig heb die mij allemaal niet brengen wat haalbaar zou moeten zijn." En de zorgverzekeraar die geen andere (duurdere) behandelingen meer wíl vergoeden als dit soort cijfers aan hen gecommuniceerd worden.

    Aan de presentator van zo’n behandeling zou ik willen meegeven dat je ook eens bij stil mag staan bij de gevaren van dit soort (ongeloofwaardig) optimisme voordat je zulke cijfers de wereld in slingert. Ook dat is je ethische verantwoordelijkheid als wetenschapper.

    1. Wat zeg je een aantal goede dingen, anoniem!

      Zoals dat mensen met een eetstoornis prima weten wat ze moeten denken. En je het gevoel kan krijgen dat je faalt als je niet in 10 sessies van je ES af bent.

      Dank daarvoor! Helemaal raak!

    2. Hier ben ik het mee eens. Goed verwoord!

    3. Juist! Dankje voor deze onderbouwing.

      Uiteindelijk geloof ik dat wat écht nodig is voor herstel neerkomt op tijd, aandacht en ruimte om een vertrouwde behandelrelatie op te bouwen, waarin je eerlijk durft te kijken naar jezelf en de ander. Hoe snel dat gaat verschilt per persoon, maar bij mij begint dat pas na 10 sessies. En ik durf te wedden dat het voor de gemiddelde persoon met een eetstoornis niet veel minder is.

    4. Bedankt voor je uitgebreide reactie anoniem. Helemaal mee eens! Vooral de kennis die jij als wetenschapper over degelijk onderzoek uitvoeren deelt.

      1. Jouw reactie doet me realiseren dat ik wel graag een nuance zou willen aanbrengen die ik in mijn eerdere post overgeslagen heb. Dat ik schrijf dat kenmerken van je onderzoeksopzet voor je kunnen werken in de resultaten, betekent uiteraard niet dat dat ook bewust gebeurd hoeft te zijn. En je opzet kan natuurlijk ook de andere kant op werken. Ergo: de resultaten van een studie zijn erg afhankelijk van de opzet van de studie.

        Neemt niet weg dat je m.i. voor zo’n titel ("Van je eetstoornis af in 10 behandelingen?") en de presentatie van zulke cijfers ("50% herstelt volledig en 25% gedeeltelijk") wel echt heel goed moet nadenken of je zorgvuldig genoeg rekening houdt met die opzetafhankelijke resultaten. Zelfs als je de nuance in je presentatie wel hebt gebracht, moet je er ook rekening mee houden dat die nuance makkelijk verdwijnt en de controverse overblijft. Daar kunnen mensen makkelijk mee aan de haal.

  7. Sluit me helemaal aan bij Anoniem. Heel goed verwoord! Precies dezelfde ervaring en ik denk er precies hetzelfde over. Ik weet ook nog wel dat ik een afvink lijstje had met dingen die ik niet meer mocht doen wilde ik met ontslag mogen uit de kliniek en mocht ik hersteld zijn. Niet braken, eetlijst volgen, niet laxeren etc. Allemaal symptomen maar niks ging over hoe ik mij voelde of mijn binnenwereld ….

  8. Helemaal eens met anoniem. Als je al doorhebt hoe je de patronen kan doorbreken, maar het simpelweg niet lukt, is CBT naar mijn idee niet echt geschikt. Ik zie precies in welke gedachten en welk gedrag de eetstoornis in stand houdt en weet ook hoe ik dat kan veranderen. Daardoor had ik weinig aan de therapie omdat die daar ook op focuste. Toen ik vroeg of er ook een andere behandeling was, was het antwoord nee ‘want CBT heeft zulke goede resultaten’. Dat het bij mij niet werkte werd afgedaan met dat het wel moest komen door mijn gebrek aan motivatie…

  9. waarschijnlijk werkt dit voor lichte gevallen beter dan voor zware gevallen met co morbiditeit, langdurige eetstoornis enz. – maar is dat niet met iedere therapie zo? lijkt me geen reden om te therapie van de baan te doen.

  10. Janne: als het voor een deel werkt, moet het zeker gegeven worden. Geen enkele behandeling werkt voor iedereen natuurlijk. Probleem is denk ik meer dat het wordt gebracht als een ‘one size fits all’ zoals hierboven wordt gezegd. Toen het bij mij niet werkte werd verteld dat er bijna geen andere behandelingen dan CBT meer zijn in de omgeving. Veel instanties zijn daarop overgestapt omdat het goed werkt maar daardoor is het nu lastig om iets anders te vinden. Dat is wel nadelig denk ik

  11. En voor de mensen bij wie CBT niet werkte, hebben jullie inmiddels een andere behandeling gevonden die beter aansluit? Ik ben wel benieuwd. Ik zoek dus iets waarbij de nadruk niet zo ligt op het leren wat je kan veranderen. Het is namelijk niet zo dat ik niet weet hoe ik het moet doen, het lukt alleen niet.

    1. @marit0361 Ik ben ook zoekende naar een andere behandeling dan CBT. Al tweemaal kortdurend CBT gehad, waarna ik de stekker er zelf uit heb getrokken. Als het niet verder gaat dan ‘Dit zijn mijn gedachtes over eten/mijn lichaam’… Goh, ik weet zelf ook wel dat personen zonder ES dit niet denken en dat het niet is wat het hoort te zijn.
      Wat iemand hierboven ook al zei: personen met een ES ontbreekt het niet aan intelligentie. Ik kan prima logisch redeneren en kan tevens goed reflecteren. Maar daarmee ben ik niet van mijn mentale problemen af.
      Over protocollen gesproken… Wat mij persoonlijk verontwaardigde was dat je per se tijdens therapie moet worden gewogen. Als je zegt dat je dat niet prettig vindt (ik had een gezond gewicht) wordt er gedreigd met ‘Dan kunnen we je niet behandelen’. Terwijl ik er geen probleem mee had om dat wekelijks thuis te doen, maar dat vonden zij dan weer een enorm probleem. Ik had het idee dat ik niet van de ES af zou komen binnen 20 sessies en volgens het behandelprotocol, en ben daarom gestopt. Waarop werd gezegd je mag je altijd weer aanmelden als je gemotiveerd bent. Nou, nee bedankt.
      Dat wil niet zeggen dat deze aanpak niet werkt voor anderen, of zelfs voor de meesten? Maar waar in therapieland is er een alternatief voor de ‘rest’? Ik vraag me af of de (individuele) patiënt wel voorop staat met een one size fits all benadering.
      Dat gezegd hebbende: ik bedoel het niet als aanval, maar heb zo mijn vraagtekens over hoe het eraan toegaat in de ggz en met de zorgverzekeraars.

  12. Ik heb CBT-E gehad. Mijn verwachtingen waren hoog dus toen het na lang wachten zo ver was had ik goede moed. Maar dat was snel voorbij. Verschrikkelijk! Het tempo is bizar, er wordr een protocol doorheen gefietst. Meerdere keren ook aangegeven waar ik tegenaan liep in de behandeling. Niets mee gedaan, ‘want protocol’. Ik heb dan nog de 20 sessies gehad. Wil me niet eens voorstellen hoe het bij 10 sessies zal gaan.

    Het is mooi als het iemand wél helpt, maar voor mij was het zonde van mijn tijd. Niets uit kunnen halen helaas

  13. Ik volg nu een CBT-E programma in combinatie met obesitas(CBT-O). Heb nu 15 van de 20 sessies gehad en ben op dit moment echt wel tevreden.
    Ik heb 5 jaar geleden een andere behandeling gehad dat was een traject van 2 jaar en dat heeft helemaal niet geholpen, het heeft me alleen maar verder de eetstoornis in gedreven en bij de CBT-E behandeling merk ik echt wel verschil, de eetstoornis is minder actief aanwezig. Ik heb hier samen met de psychologe waar ik in behandeling was voor gekozen.

  14. @ Irene Je schrijft: "Cliënten geven aan ‘de rest’ wel zelf te kunnen of kunnen nu verder met een vervolgbehandeling voor de achterliggende problematiek."

    Hoe zou ik met name dat tweede zinsdeel moeten lezen in combinatie met de gevleugelde uitspraak: "Een eetstoornis gaat niet over eten". Is de "achterliggende problematiek" dan geen onderdeel van de eetstoornis? Ik weet dat een eetstoornis een symptoomgerichte diagnose is, maar waarom zou je de behandeling daarvan grotendeels willen loskoppelen van achterliggende problematiek, als "een eetstoornis niet over eten gaat"?

    1. Hey Anoniem,

      Goede vraag! Dat is eigenlijk ook waarom ik ‘de rest’ zo tussen aanhalingstekens heb staan. Omdat ik het zelf ook gek vind om het een rest te noemen, want het is juist de kern van het probleem. Maar aan de andere kant is het ook wat naar voren komt als de eetstoornis meer aan de kant is. Een eetstoornis gaat in de kern niet over eten, maar in de symptomen wel.

      Ik ga even heel goed zoeken naar m’n woorden nu, want soms vind ik het ook lastig om te omschrijven, maar als je meer vragen hebt na dit bericht mag je ze zeker stellen! 😉

      Ik heb deze therapie natuurlijk niet ontwikkeld en er ook geen onderzoek naar gedaan. Ik heb echter gedeeld wat in de lezing werd gedeeld en ik vind het heel goed en interessant om jullie reacties te lezen (@iedereen). Tof dat op deze manier het gesprek zo kan ontstaan. Dat is ook waar een NAE dag voor bedoelt is, om er over te praten, ervaringen te delen. Dus heel waardevol dat dat zo kan worden doorgezet onder deze blog!

      Ik denk dat door zo de symptomen van de eetstoornis aan te pakken, je eigenlijk als snel blootlegt waar het echt over gaat en dat dat ook besproken wordt in de therapie. Zo is het bij mij ook gegaan met cognitieve gedragstherapie (maar dan niet in tien sessies zoals hier omschreven). Ik denk zeker dat – zoals ook in de reacties wordt benoemd – het dan veel uitmaakt hoe complex die achterliggende problematiek is.

      Je zou misschien wel kunnen zeggen hersteld te zijn van de eetstoornis als die symptomen weg zijn, maar bijvoorbeeld nog wel een trauma of andere omliggende problematiek te hebben waar je dan weer een andere therapie voor moet hebben. Maar dat de eetstoornis dan dus geen rol meer speelt of een klein genoege rol om verder te kunnen?

      Of het voor iedereen werkt eerst die eetstoornis (helemaal) los te laten voordat je verder gaat met het achterliggende lijkt mij niet. Want de eetstoornis biedt ook bescherming en dan moet het misschien meer gelijktijdig of juist eerst een stukje in dat achterliggende voordat je weer stapjes in de eetstoornissymptomen kan zetten. Ik heb niet genoeg kennis of ervaring over verschillende behandelmethodes daar echt iets feitelijks over te kunnen delen. Wellicht een ander die dit leest wel?

      Maar elke weg kan voor iedereen weer zo anders zijn en dat is helemaal goed natuurlijk.

      Hoop dat dit een beetje antwoord geeft op je vraag!

  15. 12 jaar geleden ging bij mij de knop om van anorexia en wilde ik heel graag herstellen. Ik kreeg alternative hulp en het begin ging echt heel snel. In 4 weken at ik volgens een normale aankom eetlijst en was ook in 3 maanden weer op gewicht van best wat ondergewicht. Maar voor mij hielp het ontzettend om ook mijn achterliggende problemen te kunnen plaatsen. Zonder dat was ik een jaar daarvóór ook met hulp terug op gewicht maar al snel toen het moeilijk werd weer op ondergewicht. Een terugval voorkomen is moeilijk en heeft meer nodig dan snelle hulp. Beide aanpakken en dan er voor 100% voor gaan werkte voor mij toch echt het beste 100% motivatie had ik.Ook om aan te komen en wilde het snel. En dat lukte. Daarna heeft het totale herstel het gewone leven aangaan en geen eetstoornis gedachtes toelaten toch wel nog 2 jaar geduurd… Bij mij ging het ook niet over eten of dun willen zijn. Controle en niet willen eten. Geen vol gevoel aan kunnen. En een weegschaal die mijn leven en geluk in cijfers weergaf. Controle en emoties tonen via mijn lichaam. Ipv te communiceren met woorden. Totaal niet over eten of slank willen zijn. Was er zo in vastgelopen, dat idee dat ik er echt niet uit kon komen zonder ‘echte ‘ dieper gaande problemen aan te gaan.

  16. ik ben wel heel benieuwd naar de inhoud van die 10 sessies en zou die eerste willen inzien voor ik zou besluiten deze behandeling aan te gaan. het idee van dit snelle tempo spreekt me enerzijds heel erg aan, maar anderzijds maakt het me (voor nu) te bang om aan zo’n traject te beginnen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *