Hoe is het nu met Nancy uit ‘Tot Op Het Bot’? Na een pubertijd met een eetstoornis, ben ik nu zoveel sterker en 100% mezelf. Altijd was ik al ‘anders’, ik kon niet goed leren, volgens de leraren op mijn basisschool. Ik was stil en altijd bezig, op mijn eigen manier. Als klein meisje opserveerde ik iedereen en alles om me heen. Heel bijzonder vond ik het altijd hoe alles is, hoe het is. Op mijn 14e ontwikkelde ik de eetstoornis Anorexia. Het was in de periode waar ik begon met puberen, steeds meer ruzie kreeg met mijn, toen beste vriendinnetjes en ik eigenlijk niet goed wist wat ik wou. Daardoor viel ik nog steeds iedere keer net buiten de groep.
Op dat moment wisten mijn ouders en ik niet dat dat een achterliggende gedachte was. We dachten ‘gewoon’ dat het kwam doordat ik mezelf te dik vond en begon met lijnen en diëten, waar ik in door was geslagen… Op een gegeven moment kon het echt niet meer, zo zwak was ik. Toen ik een keer bloed moest laten prikken, viel ik flauw. daar schok ik zelf ook heel erg van. Het was mijn eerste echte eye opener. Met mijn ouders had ik een eetlijst op gesteld, die we steeds wat meer zouden verhogen.
Het duurde even, maar na een tijdje hielt ik me eraan en werd ik lichamelijk weer wat sterker. Ongeveer 2 jaar is het zo door gegaan. Nog steeds die eetlijst, nog steeds niet helemaal op gezond gewicht en nog steeds wist ik niet goed wat ik wou. Alles was nog eng en vermoeiend. Maar ik at. zo zag iedereen het. ‘je eet weer, dus er is niks meer aan de hand. ‘ ‘wat zie je er goed uit, gelukkig eet je weer.’ Dat dacht ik ook op het begin… maar na die 2 jaar was ik het zat.
Altijd heb ik goed met mijn ouders kunnen praten, maar ze snapte niet dat ik hulp nodig had. Toen ben ik terecht gekomen bij het programma ‘tot op het bot’. Toen pas kwam het besef bij de mensen om me heen. Het belangrijkste gedeelte heb ik met mijn therapeut heel goed kunnen bespreken. Vanaf dat moment ging alles echt beter! De zin van het leven was er weer! Na de uitzending is het een hele tijd heel goed gegaan. Eindelijk eten zonder eetlijst en kunnen genieten van leuke dingen! Maar zonder dat ik het wist kwam daar een paar maanden later toch de eetstoornis weer om de hoek kijken. Ongemerkt viel ik weer wat kilo’s af, en werden de leuke dingen weer steeds meer een moeten. Gelukkig heb ik aan de bel kunnen trekken. Net op tijd ben ik in een nazorg groep terecht gekomen. In het begin voelde dit als een grote terugslag. Shit, faal ik als nog… Nu zie ik het als een heel goed leerpunt.
Het is oke om te mogen spreken over je gevoelens, ook wanneer je al beter bent. Die terugval heeft me laten voelen hoe sterk je als mens bent. Ook die terugvallen wil ik nooit meer meemaken! Wat mij altijd erg op de been heeft gehouden zijn de doelen die ik maak ik mijn leven. Op dit moment sta ik erg positief in het leven. Mensen van voor mijn eetstoornis tijd herkennen me niet meer. Het heeft me veranderd. Of eigenlijk veel beter gezegd, gemaakt wie ik ben. Het was de weg op zoek naar mezelf. Onwijs graag help ik andere mensen, maar blijf mezelf op nummer 1 zetten. Ik maak mijn eigen keuzes. Met mijn reisvriendin uit Ghana ben ik een maand naar Nepal geweest.
Afgelopen zomer heb ik een half jaar als au pair gewerkt in Frankrijk, omdat ik na mijn studie niet wist wat ik wou gaan doen als werk. Daar heb ik nog meer geleerd en heb ik echt de rust gevonden. Toen ik daar was ben ik de A’lpe D’Heus op gefietst, iets waar ik nog altijd zo trots op ben, omdat ik het ‘gewoon’ weer kan doen! Op dit momten heb ik de baan waar ik altijd al vaag gedroomd heb maar altijd dacht dat ik het niet kon. Sinds kort werk ik als fitness trainer in een sportschool en ga ik heel binnen kort beginnen met de groepsles bodybalance geven.
Ook ben ik, samen met mijn moeder, vrijwilligster geworden bij het Leontienhuis. Ze willen de kwaliteit van leven van mensen met een eetstoornis en hun naasten verbeteren. Daarnaast wil het Leontienhuis mensen met eetstoornis motiveren richting herstel en (hernieuwde) deelname aan de maatschappij. Omdat het Leontienhuis helemaal afhankelijk is van fondsen en giften ben ik samen met mijn moeder een actie begonnen.
In de week van 27 augustus 2016 gaan we terug naar Frankrijk. Daar gaan we de A’lpe D’Heus opnieuw beklimmen. Om op een sportieve manier een financiële bijdragen te kunnen leveren. Mijn moeder gaat lopen en ik ga hem fietsen. Wil je ons sponsoren en daarmee het Leontienhuis sponsoren? Dat kan! Je vindt hier alle informatie hoe dat te doen. Alvast heel erg bedankt voor je bijdrage !
‘If you can dream it, you can do it’
Liefs, Nancy
Geef een reactie