Iets wat jou zo kapot maakt, maar wat je tegelijkertijd niet los wilt laten. Je wilt ervan af, maar ook niet echt zonder. Een tegenstrijdig gevoel wat maar moeilijk uit te leggen is. Er komt een moment, misschien wel honderd momenten, waarop je afscheid moet nemen van je eetstoornis om jezelf echt te kunnen bevrijden. Om echt een andere weg in te slaan en je leven te kunnen veranderen. Afscheid is nodig, maar niet makkelijk.
Ik wilde wel herstellen, maar misschien niet helemaal van mijn eetstoornis af. Herstel zag ik als een manier van leven, waarbij ik wel alles kon doen wat ik wilde en mijn leven terugkreeg, maar waarbij ik ook dingen van mijn eetstoornis vast kon blijven houden. Alleen de dingen die ik wilde houden dan, de dingen die ik minder erg vond. Al snel bleek dit natuurlijk niet haalbaar. Er bestaat niet zoiets als een beetje eetstoornis. Niet zoiets als een minder erg stukje eetstoornis, waar wel mee te leven valt. Echt herstellen betekende echt afscheid nemen, ook van de dingen die je nu misschien minder erg vindt. Het duurde even voordat ik echt doorhad dat dit ook voor mij gold, dat dit dus all the way betekende, zonder sjoemelen en zonder compromissen.
Bereid zijn om los te laten
Geen makkelijke knoop om door te hakken, het is zoiets definitiefs. Zoiets engs ook vooral. Helemaal zonder, ik wist vaak niet eens hoe dat eruit zou zien. Het was zo’n groot onderdeel van mij en het had zich doordrongen in veel dagelijkse momenten en activiteiten. Geen wonder dat het eng is om zoiets los te laten, je weet niet eens of het daarna wel beter wordt!? Je weet misschien niet eens hoe dat precies moet, maar dat is gelukkig ook geen voorwaarde om daaraan te kunnen beginnen.
Afscheid nemen ging misschien ook veel meer over het bereid zijn om daar nieuwe dingen voor in te plaats te krijgen. Bereid zijn om die vertrouwde dingen, met en zonder negatieve associatie, los te laten. Met de mogelijkheid op een betere, herstelde toekomst. Een toekomst die niet meteen de volgende dag geregeld was, maar wat tijd zou kosten. Afscheid nemen betekende dus het loslaten van het één, zonder meteen er iets voor in de plaats te krijgen en het besef dat dat ongemakkelijk is. Dat dat leeg kan voelen, maar dat dat niet iets slechts hoeft te zijn. Dat dat lege gevoel misschien nodig is om ruimte te maken voor iets nieuws.
Waar je tot nu toe je eetstoornis voor inzette, daar komt niet een minder schadelijk stukje eetstoornis voor terug. Daar komt een totaal nieuwe manier, een gezonde manier voor terug, die je misschien wel helemaal opnieuw aan moet leren. Door afscheid te nemen van de eetstoornis zet je de deur open om straks echt op een gezonde manier met emoties om te gaan of gebeurtenissen te verwerken. Als je bereid bent de eetstoornis los te laten zet je de deur open om anders, liever, naar jezelf te kunnen kijken. Al die mogelijkheden ontstaan als je bereid bent los te laten.
Wat je zo krampachtig vasthield, wat alle controle had overgenomen, dat was ook niet de weg. Anders was je ook niet op dit punt belandt, als het je al die tijd zo veel goeds had opgeleverd. Weten dat dat niet de weg is en dat verandering nodig is, is denk ik één van de belangrijkste stappen. Verandering zal tot op zekere hoogte altijd eng en onwennig zijn, maar zolang je duidelijk hebt dat de weg waar je opzat niet jouw weg is, kun je vol moed en angst die nieuwe weg inslaan. Dat die weg eng is en dat je nog veel moet leren, betekent niet dat dat niet jouw weg is. Dat kan de beste weg van je leven worden, als je het de kans geeft.
Bereid zijn openheid te geven
Afscheid nemen van iets wat jouw eigen geheim, jouw eigen project was. De eerste en belangrijkste stap is denk ik om het niet meer alleen van jou te laten zijn, door het zichtbaar te maken. Hoe meer openheid en zicht erop is, hoe minder sluw een eetstoornis te werk kan gaan. Binnen jouw veilige muren kan het groeien, maar onder toeziend oog van de buitenwereld krijgt het die kans niet. Het voelde soms alsof ik mijn beste vriendin, of zelfs een stukje van mijzelf moest verraden.
Het moest stoppen en alleen lukte dat niet, dan is praten de beste manier om de juiste hulp te krijgen. Hoe meer er duidelijk wordt en hoe eerlijker je bent, hoe minder kans er is om stiekem verder te gaan. Die kans zal een eetstoornis ongetwijfeld aangrijpen en het is niet erg als het jou niet altijd lukt om daar tegenin te gaan, maar het is wel aan jou om er dan eerlijk over te zijn. Zodat mensen jou kunnen helpen om afscheid te nemen, dat hoef je niet helemaal alleen uit te zoeken en op te lossen.
Accepteren dat het niet altijd goed voelt
Afscheid voelt niet altijd goed. Zoiets groots loslaten, wat je misschien op sommige momenten ook houvast heeft geboden, dat is niet niks. Het was misschien niet de houvast die ik echt nodig had en niet iets waar ik mee verder wilde leven, maar het was wel iets heel vertrouwds geworden. Het was veilig, iets waar ik altijd op terug kon vallen en wat er altijd voor mij zou zijn. Dat stukje, die schijnveiligheid die een eetstoornis kan bieden, is niet iets dat je meteen uit kunt schakelen. Het zou dus heel goed kunnen dat het niet altijd goed voelt.
Hoe klaar je er ook mee bent, hoe gesloopt je ook bent van het vechten, het afscheid nemen gaat niet altijd krachtig voelen. Het voelt niet altijd sterk, ook al is het misschien het sterkste dat je in tijden gedaan hebt. Ik vond dat teleurstellend, dat ik een stap in de goede richting zette, maar mij daardoor niet altijd gemotiveerder voelde. Het leek soms juist zwaarder. Dat was jammer en lastig, maar misschien hoeft het ook niet altijd goed te voelen. Dat is geen voorwaarde, geen bewijs, dat je het ook echt goed doet. Dat heeft de eetstoornis in al die tijd wel bewezen.
De eetstoornis gaf je misschien wel het sterkste gevoel dat je ooit gehad had en wat heeft dat opgeleverd? Dat iets goed voelt zegt dus niet alles. De beste beslissing hoeft niet altijd zo te voelen, omdat je gevoel en verstand bijvoorbeeld nog totaal niet op één lijn zitten. Dat komt wel weer, maar dat heeft tijd nodig en het kan spannend zijn om daarop te vertrouwen. Als je bereidt bent daar doorheen te gaan, te accepteren dat het soms niet goed voelt maar het toch goed is om te doen, krijg je daar op den duur het beste gevoel van de wereld voor terug. Een echt vrij gevoel. Een eetstoornisvrij gevoel.
Geef een reactie