Niemand zou het begrijpen

Toen ik midden in mijn strijd  zat, had ik het gevoel dat ik het met niemand kon delen. Al die tijd heb ik het ook niet gedaan. Ze zouden het niet begrijpen, dacht ik vaak. Ik hoefde geen hulp, ik zou het wel oplossen. Echter bleek het zelf oplossen van mijn probleem niet zo makkelijk en uiteindelijk heeft de steun van de mensen om me heen juist de doorslag gegeven. Waarom deelde ik dit niet eerder?

In het begin kwam het niet in me op om te delen, doordat ik zelf niet goed wist wat mij overkwam. Het ging allemaal vrij geleidelijk en ik had het idee dat ik alles wel onder controle had. Toen ik doorhad dat dit niet het geval was, wist ik niet goed wat ik hiermee moest. Ondanks dat mijn band nu met mijn familie heel goed is, is dat niet altijd zo geweest. We hadden geen ruzie of iets dergelijks, maar we leefden allemaal een beetje langs elkaar heen. Iedereen deed zijn of haar eigen ding en er werd weinig gepraat. Delen over serieuze dingen werd dan ook niet gedaan. Ik zou niet weten hoe ik het ter sprake had moeten brengen.

Zouden ze het wel begrijpen? Is het ernstig genoeg? Moet ik niet gewoon ‘normaal’ doen? Al deze vragen spookten door mijn hoofd en het weerhield me ervan om te delen waar ik mee worstelde. Ik wilde niemand pijn doen of bezorgd maken. Daar was naar mijn mening ook geen reden voor. Het was mijn probleem. Ik zou het wel oplossen. Ik dacht dat het gewoon wat tijd kostte om het te overwinnen. Echter was dit niet genoeg. Ik kreeg er geen grip op en naarmate ik er dieper in zat, vond ik het juist lastiger om hulp te vragen. Ik kan dit nog steeds zelf oplossen!

Dat mijn lichaam zwakker werd en ik steeds minder goed presteerde op school nam ik voor lief. Natuurlijk deed het me heel veel. Ik zag de opleiding van mijn dromen aan me voorbij gaan, ik zag anderen leuke dingen doen terwijl ik vaak ziek was. In gedachte dacht ik nog altijd dat ik het wel kon oplossen. In die tijd voelde ik me behoorlijk eenzaam. Als ik er nu op terug kijk, was dit het moment geweest om de knoop door te hakken. Het eenzame gevoel wens ik namelijk niemand toe. Zo alleen, zoveel verdriet en het gevoel hebben bij niemand terecht te kunnen.. Ik wou dat ik het anders had gedaan.

Ik wou dat ik mezelf de steun gunde om het gevecht aan te gaan. Ik wou dat ik mezelf de hulp gunde om er sneller vanaf te zijn. Ik wou dat ik had gedeeld, maar niet alleen voor mezelf. Ik wou dat ik een ander de kans had kunnen geven mij te steunen. Ik wou dat ik een ander een kans had kunnen geven om hun zorgen te uiten. Achteraf bleek namelijk dat ze er wel waren! Al die tijd dat ik dacht dat ik het goed verborgen hield, waren er mensen bezorgd om me. Ze zagen dat er iets gebeurde, maar konden er gewoon geen vinger op leggen waar ik mee worstelde. Ze durfden het niet aan te kaarten, zoals ik dat ook niet durfde. Een gemiste kans…

Gelukkig kwam er een punt waarop ik begon te delen. Ik wilde niet meer alleen zijn en ik was ontzettend boos op alles wat ik niet meer kon door mijn dagelijkse strijd. Het delen was niet makkelijk. Mijn angsten waren er nog steeds. Na heel lang afwegen en twijfelen vond ik steun bij een goede vriend. Iemand bij wie het delen niet zo eng hoefde te zijn. Bij deze vriend zou ik deze eerste stap aandurven. Het ging lang niet altijd even makkelijk en ik kon dit daarna zeker niet meteen met iedereen delen. Dit ging gaandeweg. In plaats van onbegrip vond ik steun. Steun die ik eigenlijk al die tijd heb gewild zodat ik mijn strijd kon aangaan en overwinnen.

Als ik nu terug blik op deze eenzame periode had ik graag mezelf willen zeggen dat ik het gewoon moest doen. Vooral toen ik merkte dat ik juist heel veel steun vond om het aan te gaan en merkte dat ik met deze steun mijn strijd los kon laten, had ik spijt dat ik niet eerder was gaan delen. Het is achteraf natuurlijk makkelijk gezegd, maar het is wel een leermoment geweest wat me is bijgebleven. Delen kan heel eng zijn, maar de gevoelens zijn er niet voor niets. Het is ontzettend zwaar om het alleen te moeten dragen, terwijl het lang niet altijd hoeft. Laat een ander je steunen en gun jezelf die steun. Dat verdient iedereen.

♥