Mijn naam is Lauren, ik ben 17 jaar en ik woon in een dorpje in Limburg. Ik heb een beperking aan mijn armen en dit brengt de nodige ongemakken en onzekerheden met zich mee. Momenteel volg ik de opleiding vakexpert voeding en voorlichting aan het Citaverde college in Maastricht. Mijn woonsituatie is een tikkeltje anders dan normaal, maar ik ben gelukkig op de plek waar ik leef. Mijn verhaal gaat over een ongezonde relatie hebben met mijn lichaam en voeding.
“Je bent dik en lelijk…”
Ik kan me niet meer anders herinneren dan dat ik niet zeker was met mijn lichaam. Iedereen heeft wel onzekere periodes, maar dit kan normaal zijn of doorslaan. Bij mij was het dus een kwestie van doorslaan. Ik heb eigenlijk altijd wel op een gezond gewicht gezeten. Ik was nooit echt te zwaar, maar ik was wel echt een snoepkont. Toen ik ouder werd, was ik eigenlijk wel steeds meer geïnteresseerd in voeding en dan vooral de gezonde voeding, maar ik had geen idee wat nou echt gezond was…
Nadat ik altijd wel op een gezond gewicht heb gezeten, kwam ik in 2015 toch een aantal kilo’s bij. Ik ben erg klein en ik was aan de zware kant aan het worden. In November 2015 toen praktisch al mijn broeken scheurden vond ik dat het tijd was om af te vallen. Ik heb me toen aangemeld bij een voedingsconsulente en zij heeft mij een duwtje in de goede richting gegeven. Ik ben toen ook gaan sporten bij een plaatselijke sportschool en viel met succes een aantal kilo’s af waar ik natuurlijk heel erg blij mee was. Ik begon ook gebruik te maken van een voedingsapp en vond het ook leuk om bezig te zijn met voeding. Na het afvallen was ik enigszins tevreden met mijn eigen lichaam.
Bij ons thuis hadden we het op z’n zachts gezegd niet breed. Geld voor gezonde voeding was er niet echt. Ik moest het doen met alles wat we hadden en dat was niet veel. Dit resulteerde dan ook in eetbuien en een niet-gestructureerd voedingspatroon, waardoor uiteindelijk weer een aantal kilo’s erbij kwamen. Ik voelde me niet meer lekker in mijn lichaam en werd onzeker.
In september 2016 had ik het thuis heel erg zwaar. Ik ben toen zelfs bij pleegouders gaan wonen. Het was een hele moeilijke situatie, aangezien de verstandshouding met mijn moeder totaal niet goed was. Ik wilde haar niet spreken, laat staan zien. Voor mijn gevoel stortte alles op dat moment in elkaar en viel alles ook op zijn plek. Ik was de controle kwijt over wat er gebeurde. Ik werd extra onzeker over alles aan mezelf. Mijn lichaam, mijn gezicht, maar bijvoorbeeld ook mijn armen. Ik besloot om nog iets meer af te vallen.
Ik dacht namelijk dat dit wel zou gaan helpen. Ik wilde dit keer niet alleen op mijn voeding letten, maar ook flink gaan sporten. Op die manier was ik ‘gezond’ bezig. Ik had het afvallen onder de knie en zat op mijn streefgewicht. Ik zet de woorden gezond tussen aanhalingstekens, omdat ik vind dat je hier niet over kan oordelen, tuurlijk een gezond gewicht is belangrijk voor een aantal dingen, maar ik ben ook van mening dat je gevoel daar ook een grote rol in speelt. Ik kreeg veel complimenten over dat ik er dun uitzag. Dat gaf me zelfvertrouwen. Achteraf zie ik in dat het voor mij vooral motivatie was om nog meer gewicht te verliezen.
In november 2016 merkte ik dan ook een verandering bij mezelf op. Eerder gaf het afvallen me een boost van zelfvertrouwen, maar ik merkte dat dit niet meer het geval was. Ik stond namelijk bijna iedere dag op de weegschaal. Ik was blij wanneer ik op de weegschaal ging staan en zag dat ik een iets kwijt was geraakt, al was het maar een ons. Wanneer ik dan op de weegschaal ging staan en zag dat ik ook maar een fractie was bijgekomen, dan was mijn dag helemaal stuk. Laten we eerlijk zijn: een beetje bijkomen is niet zo erg en bovendien kan het aan een aantal dingen liggen: Het vasthouden van vocht of het last hebben van meer hormonen, maar ook kan het liggen aan het feit dat je niet goed hebt kunnen ontlasten. Wanneer ik langs een spiegel liep en mezelf zag kreeg ik zo’n stemmetje in mijn hoofd naar boven die zei:
“Je bent dik en lelijk, niemand vindt je leuk en je bent iedereen tot last.” Op die momenten walgde ik echt van mezelf.
Voor mij was dit dus nog meer reden om af te vallen. Ik was namelijk nog niet dun genoeg, zei ik telkens tegen mezelf. Het afvallen lukte, maar ik merkte dat mijn zelfbeeld niets maar dan ook niets verbeterde, het verslechterde zelfs. Op een gegeven moment huilde ik mezelf met regelmaat in slaap, wanneer ik voor mijn gevoel ‘te veel’ of ‘slechte’ dingen gegeten had.
Ik ging nog meer afvallen, alleen ging het niet meer op een gezonde manier. Zo ging ik alle voeding tot op de gram afwegen en zette ik alles nog steeds in de voedingsapp. Ik vertelde mezelf dan ook steeds: “Ik mag nog maar zoveel koolhydraten of vetten eten”. Op dat moment was alles wat vet en koolhydraten bevatte ‘slecht’ voor mij, maakte ik mezelf dan wijs. Hier wil ik nu wel even op terugkomen. Er bestaan niet voor niets voedingstoffen. We hebben ze allemaal in een bepaalde mate nodig om onze lichaamsprocessen in stand te houden, met andere woorden, we hebben koolhydraten, vetten, eiwitten, vitamines, mineralen en water allemaal nodig om ons lichaam gezond te kunnen houden.
Mensen zien calorieën vaak als slecht, maar ik vergelijk ons lichaam altijd een beetje met een motor en die heeft brandstof nodig. Zo ook ons lichaam. Toen zag ik dat alleen niet in. Ik had in mijn hoofd een lijstje met dingen die ik wel en niet mocht nuttigen. Er bleef alleen weinig over dat ik van mezelf wel mocht eten. Het enige dat overbleef was kip en groenten. Ik at wel andere dingen, maar wanneer ik deze gegeten had voelde ik me ontzettend schuldig en ik was zelfs zo ver dat ik zocht naar manieren om eten kwijt te raken.
Ook had ik een aantal dingen in mijn voedingsapp ondervonden, namelijk dat ik geen dag meer hoefde af te sluiten. De app vertelt je wanneer je een dag beëindigt of je wel genoeg energie hebt genuttigd en ik consumeerde echt verre van genoeg. Ik wist dat ik niet goed bezig was, maar vertelde niemand hierover. Natuurlijk had mijn omgeving het wel in de gaten. Wanneer ze hier een opmerking over maakten zei ik dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Niemand op school had in de gaten dat ik praktisch elke dag wel een manier zocht om mijn eten niet te hoeven eten. De ene keer gooide ik het weg en de andere keer zei ik gewoon dat het niet lekker was, dan vertelde ik weer dat ik mijn lunch vergeten was, terwijl ik het dan eigenlijk van tevoren op het toilet in de prullenbak had gegooid.
Na de kerst van 2016 heb ik aan de bel getrokken bij een vertrouwenspersoon. Met haar heb ik het verteld aan mijn pleegouders. Zij schrokken ontzettend, maar het was niet zo dat ze het niet aan zagen komen. Hun hebben me heel erg gesteund om beter te worden, ze deden alles wat ze konden, maar er was vaak geen begrip, omdat ze niet in hetzelfde schuitje zaten.
Begrip, dat wil ik hier dus mee creëren, maar ook wil ik vertellen dat je nooit alleen bent. Er zijn tegenwoordig spijtig genoeg veel mensen die weten wat je doormaakt. Ik vind dat Proud2Bme hier erg in helpt. De verhalen van andere lezen, gaf mij de kracht om verder te gaan.
Ik heb uiteindelijk hulp gezocht bij een psychologe. We kwamen er hier al snel achter dat niet voeding, maar controle het probleem was. Er gebeurde op dat moment zoveel in mijn leven dat ik nergens meer grip op had, behalve op voeding. Dat is bij mij de reden geweest dat ik tegen een eetstoornis aan heb gezeten.
In september 2017 ben ik gestart met mijn huidige opleiding. Mijn omgeving was het hier in eerste instantie niet helemaal mee eens. Ze vonden het gevaarlijk en waren bang dat het probleem alleen maar erger zou worden als ik me daar in zou verdiepen. Het tegendeel is bewezen, ik kan juist meer genieten van dingen.
Ik weet hoe lastig het tegenwoordig kan zijn om je goed te voelen. Zeker met alle invloeden van social media. Alle dunne, ‘perfecte’ mensen. Er heerst tegenwoordig ook bodypositivity. Ik ben hier echt een enorme voorstander van.
Ikzelf heb denk ik niet echt een eetstoornis gehad, maar ik zat er akelig dichtbij. Ik heb een hele lange tijd het gevoel gehad dat ik moest compenseren tegenover mijn beperking. Inmiddels ben ik zover dat ik dit gevoel niet meer heb. Ik zit totaal niet meer op mijn ‘streefgewicht’, maar dit jaar heb ik dat eindelijk geaccepteerd. Ik ben erachter gekomen dat je zelfbeeld niet gaat om hoe je eruitziet, maar dat het gaat om hoe je je voelt. Ook ik heb nog mijn onzekerheden, zoals iedereen, iedere dag voel ik me anders. Ik ben inmiddels wel op het punt gekomen dat ik denk:
“Je mag er zijn”
Dat heeft ervoor gezorgd dat ik me beter voel dan ooit. Als ik terugkijk op de hele situatie dan denk ik: “Wat heb je het jezelf toch zwaar gemaakt”. Ik geef overigens niet mezelf de schuld voor wat er gebeurd is, maar ik zie nu wel in hoe erg ik bezig was met voeding, elke dag, de hele dag. De hele periode heeft ervoor gezorgd dat ik mensen wil inspireren en helpen. Zo wil ik een boek schrijven over mijn leven, een soort autobiografie, maar wil ik er ook mijn beroep van maken om mensen te helpen. Zo denk ik heel erg over een studie toegepaste psychologie.
Voor diegene die dit leest. Ik meen het oprecht als ik zeg: “Je bent niet alleen en jij mag er ook zijn” Het geeft zoveel rust wanneer je die knop om kan zetten, maar het belangrijkste nog, je leert weer te genieten van de kleine dingen in het leven en dat wil ik voor jou ook. Ik hoop dat dit lezen je helpt om je anders naar jezelf te laten kijken en het je helpt om te werken aan je eigen geluk…
Geef een reactie