Niet gehoord

Eigenlijk weet ik niet precies meer wanneer het is begonnen. Wat ik wel weet is dat ik me ineens heel erg schaamde, voor mijn lichaam, maar ook voor mezelf, soms liep ik zelfs vrienden uit de weg zodat ik geen gesprek met ze aan hoefde te gaan en ze ook niet konden vragen of het wel goed met me ging.

Vroeger heb ik erg veel meegemaakt, van het ene probleem in het andere. Ik heb dan ook veel dingen gedaan waar ik erg spijt van heb, maar ook dingen die mij zijn aangedaan waar ik geen controle over had, ik denk ook deels dat het daar mee begon,

Controle…

Doordat dingen in mijn omgeving zo snel gingen en eigenlijk niemand besefte wat het met mij deed. Heel lang heb ik met mijn gevoelens zo in de knoop gezeten dat ik met mijn moeder een gesprekje had en daar uit kwam dat het beter was als ik hulp ging zoeken, oke.. prima! Als mij dat zou helpen vind ik het goed! Helaas had ik maar 1x in de 2 weken een gesprek terwijl ik het liefst elke dag een gesprek wilde, dat ik het liefst elke dag wilde huilen om dingen die me blijven achtervolgen.

Helaas mocht dit niet zo zijn.. toen ik eenmaal de eerste paar gesprekken had gehad.. kon ik gewoon niet huilen als ik bij haar was, ik weet nog steeds niet waarom.. maar als ik thuis was moest ik wel huilen. Eigenlijk tijdens dat ik in therapie zat begon ik met het afvallen, het heeft dan ook niet lang geduurd dat ik daar in therapie zat, ze namen me niet serieus en ze hebben zelfs tegen mijn ouders gezegd dat ik me aanstelde. Toen ik dit hoorde zei ik tegen ze dat het prima ging en ik ze niet meer nodig had, natuurlijk was dit niet waar, maar ik ging echt niet meer naar die vrouw toe!!

In die tijd kwam ik elke dag wel drie a vier keer een groepje jongens tegen die me uitscholden voor van alles en nog wat, dikzak, varken, ga afvallen je bent niet om aan te zien. dat soort kwetsende dingen. Hierdoor begon ik dus aan mezelf te twijfelen, zou ik dan echt dik zijn? Van de ene op de andere dag stopte ik met eten, in het begin vond ik het moeilijk, ik was natuurlijk gewend regelmatig te eten, door dat ik het ineens veranderde werd ik erg wit in me gezicht en had het snel koud.

Ik begon ook met mezelf te snijden. Op een gegeven moment werd ook dit een strijd in mijn leven. Eigenlijk weet ik niet wat ik erger vond, het snijden of het eten. Het snijden kunnen mensen zien, ze kunnen je raar aan kijken of vragen stellen, het eten kon niemand van buitenaf zien. Voor iedereen in mijn omgeving was ik normaal, ze dachten dat ik een vrolijk spontaan meisje was, klopt.. dat was ik ook.. totdat alle ellende begon, toen sloot ik me af voor mensen en wou niets nieuws ontdekken. Ik wilde verder gaan in het wereldje waar ik nu zat, mijn eigen.

Ik begon eerst niet zo streng met het afvallen, gewoon geen snoep meer en veel sporten.. het was slechts een paar dagen dat ik dit op deze manier deed, ik kreeg zoveel opmerkingen dat ik was afgevallen, wel zeiden ze dat het niet nodig was.. dat laatste stukje, daar heb ik eigenlijk nooit naar
geluisterd. Ik wou niet horen dat ze het niet nodig vonden, ik was denk ik bang om weer terug te gaan naar “veel eten ” en ik vond/vind mezelf helemaal niet zo knap als mensen zeiden.

Steeds werd mijn dieet wat strenger. Een hele lange tijd ging het zo door, tot ik op een gegeven moment nog meer begon te sporten, ook kon ik die tijd na het avond eten mijn eten niet meer binnen houden. Op een gegeven moment vonden mensen dat ik te veel was afgevallen en vooral
klasgenootjes zagen aan mij dat ik lijkbleek was en dat ik het eigenlijk altijd koud had.

Tijdens gym ging het een keer mis. Ik moest heel erg huilen, ben gaan hyperventileren en vervolgens flauwgevallen.

Mijn afdelingsleider werd ingelicht over de situatie en ze zeiden dat ik weer hulp nodig had. Eerst heb ik dit geweigerd en gezegd dat ik het zelf wel kon! Maar nee, zo kon het niet langer, ik was me zelf al kwijt, en me verstand ging ook mee, vrienden van mij daar de ouders van hadden het zelfs al door, met de moeder van een vriendin van mij heb ik veel gepraat, ze wou eigenlijk naar mijn ouders gaan om te zeggen dat het echt niet klopte dat ze me niet geloofde.

Ik was als de dood dat ze dat zou doen, dan zou ik natuurlijk weer problemen krijgen. Na veel na denken en praten met vriendinnen had ik dan toch besloten om hulp te zoeken. Deze keer was het een vrouw die ik al kende, ze had mij in het tweede leerjaar op middelbare school les gegeven. Toen ik vertelde wat er allemaal was gebeurd en waar ik mee zat zag ik aan haar hoofd dat ze het heel erg vond, dat ze dat toen niet heeft gemerkt.

Ze heeft me heel goed geholpen tot op een dag ze zei dat ze me niet verder kon helpen en me wou doorsturen naar GGnet, hier wou ik wel aan mee werken omdat ik toch graag mezelf weer wilde zijn!Helaas moesten ze dan eerst in gesprek met mijn ouders. athans één van hen en dat was mijn moeder. Fijn, ik mijn moeder uitgenodigd op het gesprek te komen. Natuurlijk kwam ze gewoon omdat ze wou weten wat er met mij aan de hand was, die vrouw vertelde het verhaal en ik zat er naast, me moeder geloofde niet wat ze zei.. waardoor me moeder en ik ruzie kregen, ik zei tegen haar dat ze beter weg kon gaan als ze de realiteit niet onder ogen wou zien. Ze vertrok…

Toen bleef ik achter, huilend.. en die vrouw waar ik mee praatte wist ook niet wat ze moest zeggen, het was zo snel gegaan.. ik durfde ook niet meer naar huis, maar goed ik besefte dat ik wel naar huis moest! Toen ik eenmaal alle moed had verzameld en thuis aan kwam zat me moeder me al op te wachten. Eigenlijk wou ik gelijk omkeren en weer weg gaan.

Eindeloos geschreeuw en op een gegeven moment werd ik naar m’n kamer gestuurd, we hebben er sinds die tijd niet meer over gepraat, maar ik was zo boos dat ze me niet wilden helpen bij mijn strijd. Ik ging door met het afvallen, deze keer extremer dan ooit. Ik was zo boos, natuurlijk zag ik er weer slecht uit en hielden mensen me in de gaten…

Een tijdje geleden vroeg ik aan een vriendin van mij toen die tijd. Viel jou wat op? Ze zei ja en vertelde dat ik heel wit was en ineens veel dunner, maar die tijd zou ik een modeshow lopen. Ze dacht dat ik wat af zou vallen voor de modeshow dus, maar ze merkte ook dat mijn aandacht niet meer echt scherp was. Dat was wel even schrikken, ik dacht dat verder nooit iemand het wist.. maar het was dus goed zichtbaar..

Waar ik ook best wel mee zat die tijd is dat ik veel loog, tegen vrienden, docenten en mijn ouders. Ik ben niet iemand die liegt, sterker nog, iedereen denkt dat ik niet kan liegen. Normaal gesproken moet ik dan lachen. Maar als het ging om eten kon ik een strak gezicht houden, daarom geloofde de mensen in mijn omgeving er zo heilig in dat ik keurig had gegeten.. terwijl dat dus niet zo was.

Eigenlijk is het niet te beschrijven hoe raar het voelt, je denkt bij jezelf dat je er wel controle over hebt, terwijl je eigenlijk alleen maar dieper in die put zakt. Ik ben hierdoor ook heel snel volwassen geworden, ik zeg het maar eventjes zo.

Hierdoor ben ik dingen heel anders gaan zien. Nog steeds wil ik niet te veel van eten afweten en sport ik nog erg veel. Het is iets wat me voor altijd bij zal blijven. Op een dag wil ik een boek schrijven, over alles wat er is gebeurd.

Ook kan ik nog steeds niet begrijpen dat mijn ouders me die tijd hebben laten vallen. Ik vond het al heel moeilijk om het te moeten vertellen, laat staan om er hulp voor te krijgen/ vragen. Vaak maakt me moeder nog net eventjes een opmerking waar ik erg boos over kan worden. Zij zal dit deel van mijn leven nooit begrijpen. En eigenlijk is dat het probleem ook, want wie begrijp dit nou wel? Dat iets zo erg in je hoofd kan zitten?

Vroeger was ik altijd dat vrolijke meisje, altijd lachen en giebelen. Langzaam werd ik stil en sloot me af van de wereld. Nu zit ik er tussen in: soms ben ik stil en soms kan ik lachen. Maar meestal ben ik van binnen één grote traan. Het snijden kan ik nu redelijk onder controle houden.. het blijft bij af en
toe. Het eten, heb ik nog niet echt onder controle, maar lijkt steeds beter te gaan!

Ik kan nog heel lang door gaan met dit verhaal maar ik weet dat het nog lang niet is afgelopen. Het verhaal niet en mijn strijd niet.