Veel mensen weten van zichzelf wel of ze introvert of extravert zijn. Wanneer anderen mij of ik mezelf deze vraag stelde vond ik het altijd maar lastig om daar antwoord op te geven. Sommige mensen zouden mij meer als extravert omschrijven en sommige meer als introvert. Ik heb de eigenschappen van beide. Volgens een artikel dat ik laast last maakt mij dit niet introvert of extravert, maar ambivert.
Wanneer je aan de mensen uit mijn omgeving zou vragen wat voor soort persoon ik ben kan ik me goed voorstellen dat daar verschillende meningen over zijn. Bij de ene persoon of groep mensen ben ik wat stiller dan bij de andere. Ik voel niet altijd de behoefte om heel erg aanwezig te zijn, maar ik ben ook niet heel erg verlegen en vind een beetje aandacht ook zeker wel leuk. Die aandacht moet dan niet te lang duren, want dan ga ik me juist wel weer ongemakkelijk voelen.
Ik kan net zoveel genieten van een nachtje flirten en socializen op de dansvloer als van een avondje thuis films kijken op de bank. Wanneer ik een uitgesproken mening heb in een vergadering laat ik graag mijn stem horen, maar ik hoef niet altijd overal iets van te vinden. Soms klets ik de oren van je hoofd, maar ik kan ook goed naar je luisteren. Ik kan best uitgesproken zijn over hoe ik eruit zie en hoe ik me gedraag, maar ik hoef niet altijd het middelpunt van de aandacht te zijn.
Toen ik nog een eetstoornis had vond ik dit best wel lastig. Ik had het gevoel dat ik of introvert of extravert moest zijn. Ik kon me in beide niet helemaal vinden, dus kreeg ik het gevoel dat ik misschien niet goed wist wie ik was en me misschien anders zou moeten gedragen. Ik voelde me een sukkel als ik een avond wat stiller was en schaamde me achteraf als ik juist een grote mond had gehad terwijl ik me daar niet comfortabel bij voelde. Ik wilde op de één of andere manier graag in een hokje passen, omdat ik behoefte had aan duidelijkheid. Ik voelde me onzeker over mezelf en mijn identiteit en zo’n hokje zou wel eens houvast kunnen bieden, dacht ik.
Dit was niet enkel het geval met het zijn van introvert of extravert. In de tijd dat ik me onzeker voelde over mezelf was ik haast verslaafd aan persoonlijkheidstesten. Meestal waren dit geen ingewikkelde testen, daar had ik dan geen zin in, maar hele simpele testen die ik op internet vond of uit een tijdschrift haalde. Ergens wist ik wel dat veel van die testen nergens op sloegen, maar ik wilde zo graag weten wie ik was. Ik dacht dat als ik op deze manier een helder beeld van mezelf wist te scheppen ik ook minder onzeker hoefde te zijn.
Wanneer een resultaat uit een bepaalde test kwam probeerde ik me daar ook zo goed mogelijk naar te gedragen. Hierdoor vulde ik veel dingen voor mezelf in en was ik hyperbewust van al mijn acties. Vaak ging ik me dan heel stom en eigenlijk nog onzekerder voelen. Deed ik nu niet raar? Past dit wel bij mij? Gedraag ik me nu heel anders dan ik eigenlijk ben en zou dat opvallen bij andere mensen? Zouden ze daardoor over mij oordelen? Zouden ze me nep vinden?
Een label of diagnose ergens aan hangen kan heel helpend zijn. Het kan duidelijkheid bieden over hoe jij je gedraagt, voelt en waar je op kan letten, maar wanneer je jezelf teveel in een hokje probeert te stoppen kan dit ook heel beklemmend werken. Er wordt, naar mijn mening, soms erg veel met termen geslingerd die over uitersten gaan. Waarschijnlijk hebben we allemaal wel ergens trekjes van, maar dat betekent niet dat je ook meteen een uiterste bent of moet zijn. Mensen en hun karakters zijn zo verschillend en uiteenlopend dat niet alles altijd voor iedereen hetzelfde kan gelden. Je kan dus best weleens ergens tussenin hangen. Zo ook tussen introvert en extravert.
Zelf had ik er tot kort nog nooit van gehoord, maar er is dus nog een derde persoonlijkheidstype naast introvert en extravert. Mensen die ambivert zijn zitten ergens in het midden van het spectrum tussen introvert en extravert. Introvert en extravert zijn dus twee uitersten. Het kan best zo zijn dat jij ergens in het midden of op een kwart daarvan zit. Het is allemaal niet zo zwart wit. Dit bewijst maar weer dat we niet allemaal in hetzelfde hokje passen. Moet je alles eigenlijk wel een naampje willen geven?
Hetzelfde komt vaak voor bij mensen die een niet anders omschreven eetstoornis hebben. Dit betekent niet dat je helemaal geen eetstoornis hebt. Evenmin als dat je geen persoonlijkheid hebt als je niet helemaal introvert of helemaal extravert bent. Voor mensen met eetstoornis NAO kan het soms lastig zijn om te voelen dat je serieus genomen wordt. We willen graag overal een naampje voor hebben, maar dan zouden we er wel duizenden moeten bedenken. In een spectrum waar anorexia, boulimia en BED uitersten zijn, zou je kunnen zeggen dat alles wat daar tussenin ligt eetstoornis NAO is. Maakt het dan uit waar dat precies is? Kunnen we niet gewoon accepteren dat we allemaal ergens op een spectrum zitten en dat elk stukje van dat spectrum evenveel telt. Het is voor mij in ieder geval een enorme bevrijding geweest toen ik er op deze manier naar leerde kijken.
Hoe is dit voor jou?
Geef een reactie