Wil je ook een stukje taart? “Nee, dat lust ik niet.” Ergens heel diep van binnen had ik best wel trek in een stukje taart gehad, maar ik zat zo diep in mijn eetstoornis dat ik even niet meer bij dat stukje van mezelf kon. Ik was nooit een moeilijke eter, maar ineens vond ik heel veel dingen niet meer lekker. Toevallig waren dit allemaal producten met naar mijn mening te veel kcal. Vond ik het echt niet lekker of was het mijn eetstoornis die dit niet wilde eten?
Het is eten of gegeten worden. Een eetstoornis kan je echt helemaal opslokken tot er nog maar weinig van je over is. De keuzes die je maakt zijn niet uit vrije wil, maar de wil van je eetstoornis. Alles voor die veiligheid. Door een eetstoornis kan je werkelijk gaan ervaren dat producten met relatief weinig kcal lekkerder zijn dan kcal met relatief veel kcal. Denk bijvoorbeeld aan Scarlet die helemaal gek was op haar Optimel kwark, terwijl ze daar nu helemaal niet meer zo dol op is.
Een eetstoornis rommelt dus echt met je hoofd. Het laat niet alleen je lichaam, maar ook je eten anders beleven. Best lastig wanneer je wilt herstellen en aan het proberen bent om je eetlijst uit te breiden. Houd ik nou werkelijk niet van taart of mag ik dit nog niet van mijn eetstoornis? Lust ik echt geen pindakaas op brood of is het een verboden product? Vind ik cola light echt lekkerder dan gewone cola of voelt dat gewoon veiliger?
Dit vond ik onwijs lastige vragen. Wat is nou mijn smaak en wat is een eetregel van mijn stoornis? Dit moest ik opnieuw leren en dat vond ik best wel lastig. Wat nou als ik straks alleen maar calorierijk eten lekker vindt en dan niets anders meer wil? Wat nou als het eetbuien triggert? Wat nou als het allemaal mis gaat? Wat nou als ik de controle verlies? Wat nou als ik hierdoor dik ga worden? De angst was groot, maar ik moest er wel doorheen. Ik wilde immers niet voor altijd in deze eetstoornisgevangenis blijven leven. Ik wilde vrij zijn en mijn eigen keuzes kunnen maken.
Dit proces heeft voor mij echt als een soort onderzoek of experiment gevoelt. Een hele lange tijd heb ik allerlei dingen niet mogen eten van mezelf. Als ik niet zeker wist of ik het lekker vond moest ik het toch maar weer een keertje proberen. Daarna zou ik pas kunnen beslissen of ik het werkelijk niet lekker vond of dat dit gewoon mijn eetstoornis was. Het was verleidelijk om na 1 hap te zeggen: “Nee, ik lust dit niet!” Maar hier zit het hele leerproces in. Sta even stil bij wat je werkelijk proef, denkt en vooral voelt bij het eten van dit product.
Allereerst is het dus belangrijk om die weerstand op te merken. Niet meteen denken dat het hierdoor niet is gelukt, dit is slechts stap 1. Het is je opgevallen en nu is het belangrijk om te onderzoeken waarom je iets niet lekker vind. Haal even een paar keer diep adem en tel tot tien. Wat voel je nu? Wat denk je nu? Kan je omschrijven wat je er niet lekker aan vind? Of merk je op dat het een eetregel is? Als je het nog niet zeker weet is het niet erg. Er is geen goed of slecht hier. Het is een onderzoek. Het kost tijd.
Natuurlijk kan het zo zijn dat je een bepaald product niet zo lekker vindt. Je hoeft heus niet alles lekker te vinden of alleen maar cola te drinken en patat te eten als je hersteld bent van een eetstoornis, maar het is wel belangrijk om hier in ieder geval geen angst voor te hebben. Hoe erg is het eigenlijk om af en toe iets te eten dat je niet zo lekker vind? Ik vond dat heel erg, maar toch was het soms nodig in mijn onderzoek naar of ik iets nou wel of niet lekker vond.
De eetregels van je eetstoornis zijn soms als zo normaal gaan voelen dat lastig is om ze te herkennen. Herstellen van je eetstoornis kost tijd en aandacht, maar het is echt mogelijk om uiteindelijk zelf die vrije keuze te kunnen maken in wat jij wel en niet wilt eten. Die vrijheid is zoveel waard. Blijf daarvoor vechten.
Hoe is dit voor jou?
fotografie: pexels
Geef een reactie