Niet mager, geen eetstoornis

Volgens mij is het in eetstoornisland al een beetje algemeen bekend dat je niet per se heel mager hoeft te zijn om een eetstoornis te hebben. De meeste mensen met een eetstoornis hebben een normaal gewicht. Je ziet dus niet aan hen dat zij lijden aan een eetstoornis. Ik was zelf ook zo’n geval. Ik had een gezond gewicht en zag er normaal uit. Niemand die aan mij zou kunnen zien dat ik heel ziek was. Ik vond mezelf ook niet ziek. Ik was niet mager, dus ik had geen eetstoornis.

Ik ben eigenlijk alleen aan het begin van mijn eetstoornis echt dun geweest. In die tijd viel ik af, maar ik was bij lange na niet extreem mager. Mensen om mij heen vonden mij wel dunner, maar er was niet meteen een reden om alarm te slaan. Het kon nog wel en dat vond ik zelf ook. Daarom ging ik ook door met waar ik mee bezig was. Ik was nog niet dun genoeg.

Uiteindelijk zijn mensen te weten gekomen dat ik zo met eten aan het rommelen was en totaal niet lekker in mijn vel zat. Dit vond ik moeilijk, omdat ik het idee had dat alles een beetje overdreven werd. De term eetstoornis werd genoemd en dat vond ik eigenlijk wel een interessant onderwerp. Ik wilde heel graag een eetstoornis, want dan zou ik tenminste dun zijn. Ik had hier alleen niet in de gaten dat ik die eetstoornis eigenlijk al had…

Ik kreeg hulp voor mijn ‘eetstoornis’, maar ik kon die hulp niet serieus nemen. Ik moest eerst nog ernstig ondergewicht krijgen. Daarna pas zou ik de hulp mogen ontvangen. Dat ernstig ondergewicht heb ik alleen nooit gekregen. Ik heb wel een hoop pogingen gedaan om ondergewicht te krijgen, maar het lukte me gewoon niet.

Ik haatte mezelf hierom. Ik vond het verschrikkelijk dat ik eetbuien had en dat ik mezelf niet kon controleren. Ik kotste mezelf uit. Ik had de stempel eetstoornis wel gekregen, maar het voelde niet als een echte eetstoornis. Boulimia telde in mijn ogen niet als eetstoornis. De eetstoornis NAO al helemaal niet. Ik zou pas meetellen als ik anorexia zou hebben.

Ik wilde dat mensen aan me zagen dat ik eigenlijk heel ziek was. Iemand met anorexia ziet er heel ziek uit en krijgt hierdoor aandacht. Ik wilde dat ook. Er ziek uitzien vanwege een eetstoornis gaf mij toch een soort apart gevoel van trots zijn. Je had dan in ieder geval nog wat bereikt. Bij anorexia werd ook altijd gezegd dat het de meest dodelijke psychische ziekte was. Kwam ik aan met mijn boulimia. Het zieke is dat ik ook een dodelijke ziekte wilde hebben zonder dat ik me besefte dat ik dat al had. Op dat moment dacht ik daar alleen anders over. Met boulimia ben je dus niet zo ziek en valt het allemaal wel mee. Je bent niet zo mager, je hebt niet zo snel last van alle gevolgen dat ondergewicht met zich meebrengt. Het valt wel mee. Je hoeft geen hulp.

Ik weet dat ik niet de enige ben die zo denkt. Ik lees ook vaak op het forum dat er meer meiden zijn die vinden dat het bij hen wel meevalt of dat ze geen eetstoornis hebben, omdat ze geen extreem ondergewicht hebben. Ik snap het zo goed, omdat ik zelf ook zo dacht. Ik weet ook dat de woorden die ik teruggeef niet bijzonder veel indruk zullen maken. Het zet wellicht aan het denken, maar de eerstvolgende keer dat jij een dunner iemand ziet, denk je weer: Zie je wel, ik heb geen eetstoornis want ik ben niet dun.

niet mager, geen eetstoornis

Ik ben blij dat er al wel een hoop over dit onderwerp geschreven is. Ik ben niet de eerste op de site die schrijft dat je niet mager hoeft te zijn om een eetstoornis te hebben. Ook ben ik blij met de documentaire ‘Mij niet gezien’ waarin het gaat over onzichtbare eetstoornissen. Toch is dit voor mijn gevoel niet voldoende, omdat er nog steeds wordt gedacht dat je mager moet zijn om een eetstoornis te hebben. Dat vind ik heel erg.

Ik heb een ernstige eetstoornis gehad en ben heel ziek geweest. Ik leidde geen normaal, gezond leven en was diepongelukkig. En dat allemaal met een gezond gewicht. Ik ben blij dat ik mijn eetstoornis uiteindelijk serieus ben gaan nemen. Heel eerlijk gezegd weet ik niet of ik er anders nu nog was geweest. Alles wat ik in die tijd heb gedaan was ontzettend slecht voor mijn gezondheid. Probeer dat alsjeblieft ook te onthouden. Elke eetstoornis is slecht voor je gezondheid en alleen daarom al ernstig. Neem jezelf alsjeblieft serieus voordat het te laat is.

 

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

15 reacties op “Niet mager, geen eetstoornis”

  1. wat mooi omschreven
    ook ik vind dat er zoveel meer aandacht moet komen voor andere eetstoornissen ipv alleen anorexia.
    mensen zien een eetstoornis alleen als iemand onderwicht heeft terwijl het niet om gewicht draait maar om een vertekend zelfbeeld.
    en dat wij maar aandacht willen en het niks voorsteld en dat wanneer je een normaal gewicht heb er toch niks aan de hand is je eet toch en ziet er toch normaal uit..
    ik ben er zo klaar mee.. het kan mij intens raken..
    dankjewe voor deze mooie blog❤

  2. Ik voel me precies zo! Bedankt voor deze mooie omschrijving. Het is me nog niet gelukt hulp te gaan zoeken, maar ik hoor zo dat het wel mag en dat ik me niet aanstel

  3. Erg he, die gedachtes, dat we dat ons zelf aan doen.. wat verdrietig..

  4. Maar ook weer de vraag, waarom zou je een ernstige eetstoornis willen? Ik herken het, ik wilde dat ook. Serieus genomen worden vooral in de worstelingen die ik had. Maar het zou niet zo aantrekkelijk moeten zijn. Hulp en steun zouden ook bereikbaar moeten zijn zonder grote diagnose. Er is teveel eenzaamheid in deze maatschappij.

  5. Heel erg herkenbaar dit. Ik heb onlangs aan mijn psycholoog verteld dat ik ‘aan het rommelen met eten’ ben (ik ben ooit om een andere reden naar die psycholoog gegaan) Ik vond het zo eng om het te vertellen, omdat ik bang was dat ze me niet serieus zou nemen omdat ik een gezond gewicht heb. Ik heb dit ook eerlijk tegen haar gezegd, toen ik dat vertelde keek ze me raar aan en begreep zelfs niet goed waarom ik bang was dat ze me niet serieus zou nemen alleen maar omdat ik den gezond gewicht heb, dat vond ik een hele fijne reactie. Helaas denken mensen in de omgeving, die er niet zo veel verstand van hebben, dat iemand die geen ondergewicht heeft ook geen eetstoornis heeft.

  6. Mooie, open blog. Ik herken dit van toen ik nog ziek was. Ik had eetstoornis NAO, voelde me mislukt en ‘mocht’ pas aan genezing gaan werken als ik eerst anorexia ‘bereikte’ en veel ondergewicht had. Uiteindelijk had ik veel ondergewicht, dus ‘mocht’ ik van mezelf aan genezing gaan werken en vanaf toen duurde het alsnog 4-5 jaar voor ik het kon verslaan. Zat ik daar met mijn ondergewicht waar ik zo hard voor gewerkt had, terwijl iedeen om me heen zijn leven aan het opbouwen was, relaties aanging, lol maakte. En ik zat in een kliniek, mijn leven brokkelde af in plaats van dat het opbouwde.

    Zo verschrikkelijk zonde, het heeft me jaren extra in wanhoop, angst, eenzaamheid, pijn, strijd en verdriet gekost. En mijn omgeving ook. Had ik mezelf maar serieus genomen met NAO, dan was er lang niet zoveel kapot gegaan. Allemaal verloren jaren, onleefbare jaren, omdat ik anorexia ‘moest’ hebben.

  7. Ergens heel erg herkenbaar, ik heb ook het gevoel dat als ik anorexia heb dat ik dan pas een eetstoornis heb! Bedankt voor deze blog

  8. Verdrietig herkenbaar:( Iedere keer als ik ondergewicht heb, is mijn omgeving heel bezorgd en dramatisch. Wanneer ik weer op gezond gewicht ben en dan juist steun nodig heb, geven mensen niet meer thuis:( Pijnlijk.

  9. Zo herkenbaar. Een eetstoornis zonder ondergewicht. Het is dus wel ernstig ik vind/vond het allemaal wel mee vallen. Ja wel druk met calorieën tellen maar geen ondergewicht. Voel me onbegrepen. Wat je schrijft geeft me een goed gevoel ik ben niet alleen.
    Dank je wel

  10. Bedankt! Ook ik was heel ziek, had wel ondergewicht maar was niet graaaaatmager! O wat wilde ik dat graag nog bereiken.. nu zit ik op gezond gewicht, heel wat kilo’s boven mijn gewicht van destijds. Best moeilijk te accepteren… maar wel beter!

  11. langs de ene kant heel herkenbaar en langs de andere kant niet. ik heb wel anorexia maar ben niet eens graatmager (ik zeg dat niet omdat de es dat zegt het is gewoon zo) dus niet iedereen met anorexia heeft heel zwaar ondergewicht. ook wilde ik nooit anorexia zoals hierboven wordt gezegd maar toch blijft het heel pijnlijk & moeilijk dat mensen nog steeds verschieten en het raar vinden als ik zeg dat ik anorexia heb want ik “ben mager maar toch niet anorectisch mager?” (wordt me soms verteld)

  12. Het is vreemd dat men denkt dat een eetstoornis=mager .
    Het heet toch een EET-stoornis .De titel zegt niets over het gewicht en wel of niet eten, het zegt dat wel je “gestoord “met eten omgaat.

    Als je een bril nodig hebt ga je toch ook niet discrimineren?
    Bijvoorbeeld : Alleen bijziende mensen krijgen een bril, de verzienden moeten zich maar zonder redden!

    Gewicht zegt niet heel veel en zeker niet alles over de ernst van je eetstoornis. Ik zelf voel mij zieker op een normaler gewicht dan toen ik dunner was.

  13. Ik kan me hier zo goed in vinden.. Je beschrijving klopt precies, wauw..

  14. Ja zo voel ik mij ook. Heb zelf nao(ben in therapie) maar heb niet het gevoel dat ik serieus word genomen door sommige mensen (vrienden/mentoren). Heb de laatste tijd zo’n strijd in mijn hoofd over dat ik anorexia wil maar dat het mij maar niet lukt, daardoor voel ik mij soms zo’n grote mislukkeling. Ik weet ook niet wat ik hiermee moet want durf het nergens kwijt

  15. Dit is precies hoe ik altijd denk. Ik heb wel anorexia, maar ik ben nooit heeeel dun geweest. Ik heb ook maar een beetje ondergewicht gehad. Iedereen is altijd super bezorgd terwijl ik denk: het valt wel mee. Het feit dat ik dat denk zegt al genoeg. Fijn om te weten dat ik niet de enige ben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *