Er zijn zo veel grote, ongrijpbare vormen van angst die ik kan voelen. Angsten die ik niet echt beet lijk te kunnen pakken, maar die soms wel de macht over mij kunnen hebben. Ze bekruipen me op een onbewaakt moment en hebben soms meer invloed op mij dan ik in eerste instantie doorheb. Spinnen kan ik een naam geven of door iemand weg laten halen. Het licht kan ik aandoen als het te donker is. De eifeltoren hoef ik nooit in als ik dat niet wil en het echt te hoog vind. Veel kleine dingen kan ik aan, die angst kan ik een plekje geven of het zonder problemen omzeilen. Maar wat doe ik met de angst voor het leven? De angst om er echt te zijn en de angst om daarin te falen? Hoe ga ik die angst aan als ik mij nergens kan verstoppen?
Misschien heeft die angst voor het leven wel meer te maken met de angst om te voelen. Om echt te voelen. Het leven zou natuurlijk niet zo onwaarschijnlijk angstaanjagend zijn als je daar niet veel van zou voelen. Het is onvoorspelbaar en je weet niet wat er op je af kan komen, je weet dus ook niet hoe overweldigend het zou kunnen zijn. Wat als ik het niet aankan? Misschien is dat mijn angst, dat ik het niet aankan? Wat er dan zou gebeuren weet ik niet, maar het heeft invloed op alles wat ik doe. Het heeft invloed op wie ik op dit moment ben.
Dat het er is, dat weet ik nu. Het is er en dat is eigenlijk best oke. Ik weet nu dat ik er niets aan kan doen, dat ik niet de enige in ben en dat iedereen om mij heen daar zo goed mogelijk een draai aan probeert te geven. Dat laatste wil ik ook, zo goed en zo kwaad als het gaat er een draai aan proberen te geven. Het liefst een slinger in de richting die ik wil. Wat doe ik ondertussen met die angst? Voor zo veel dagelijkse angsten heb ik inmiddels maniertjes gevonden om ermee om te gaan. Mijn enige manier om met die angst voor het leven om te gaan was om ervan weg te rennen. Voor alles wat ik voelde, alles wat bij het leven hoorde, rende ik weg. Ik at niet, om niet te voelen. Ik at om niet te voelen. Ik deed mijzelf pijn om niet te voelen. Verstopte mijzelf, voor mijn angst en voor het leven.
Alsof het alleen maar mis kon gaan. Ik kon falen en mijn hele leven niet meedoen. Een leven lang niet echt meedoen en met dezelfde dingen blijven worstelen, dat wilde ik niet. Ik kon vooral mijzelf alleen maar teleurstellen. Niet alleen in wat ik wel of niet zou bereiken, maar ook in wat ik zou voelen. De heftigheid en vaak ook somberheid die ik voelde stelde mij teleur. Als ik zeker zou weten dat dit tijdelijk zou zijn, had dat al zo veel gescheeld, maar die zekerheid had ik niet. Niemand kon mij die garantie geven en tot de tijd dat ik het zelf zou voelen, tot ik het zelf zou geloven, moest ik met die angst omgaan. Hoe ga je om met de angst voor het leven?
Observeer
Angsten, zeker op deze schaal, zijn soms zo vaag en ongrijpbaar. Zelf voel ik soms gewoon te veel, veel te veel om te benoemen en het enige dat ik weet is dat het mij verkrampt. Ik verstar en voor korte of lange periode houd het mij in alles tegen. Als het mij toch al tegenhoudt, als het toch al zo veel invloed op mij heeft, kan ik vaak beter even de tijd nemen om er ook echt bij stil te staan. Even zitten, samen met mijn angst en hem proberen te bekijken. Mijn angst observeren. Zo probeer ik van dat overweldigende gevoel iets concreets te maken. Om voor al die gevoelens in mijn lichaam woorden te vinden en zo mijn eigen angst beetje bij beetje te vangen. Hoe concreter het wordt, hoe meer ik er iets mee kan en hoe minder het blijft ronddwalen in mijn lichaam.
Hoe groot of klein de angst ook is, het kan mij echt helpen om er een paar minuten voor uit te trekken om hem te observeren. Wat gebeurt er met mijn lichaam als ik het toelaat en wat gebeurt er als ik er grip op probeer te krijgen? Kan ik in woorden uitleggen aan mijzelf, gewoon hardop of op papier? Kan ik mijzelf toestaan om te ervaren dat het gevoel kan veranderen en misschien zelfs minder kan worden in die paar minuten?
Lief zijn
Als ik daar zit, met al mijn angsten die net zo heldhaftig toe heb gelaten, wat heb ik dan nodig? Wat zou ik tegen een vriendin zeggen die daar zou zitten en zich zo bang zou voelen? Hoe zou ik met die vriendin omgaan? Ik denk dat ze nu heel veel liefde nodig heeft en precies die liefde ga ik mijzelf proberen te geven. Het is nogal wat, om zo veel te voelen en even zo ontzettend bang te zijn. Dat gevoel mag er zijn en je mag ook best toegeven dat dat heftig en rot is. Dat is namelijk niet leuk voor jou, dus jezelf erkennen in die pijn kan het misschien al iets lichter maken.
Dat betekent niet dat je minuten lang hoeft weg te kwijnen in zelf medelijden, maar het betekent vooral dat je jezelf niet veroordeelt voor dit gevoel. Veroordeel jezelf niet voor deze angst, want je hebt hem nu eenmaal. Je hebt hem, je voelt dit, dus het is menselijk om dit te ervaren. Niet iets om jezelf voor te straffen, maar juist iets om liefdevol op te lossen met jezelf.
Het is maar angst
Zelf vind ik angst vaak de heftigste emotie die er is. Het kan mij volledig overnemen en mij tot waanzin drijven. Het is zo ongeveer de enige emotie die mij echt de meest bizarre dingen kan laten doen, die mij echt buiten mijzelf kan laten gaan. Angst is niet niks. Tegelijkertijd is angst een gevoel, het is maar een gevoel. Een gevoel dat in jou woont en waar jij zelf de baas over kunt worden.
Angst is in veel gevallen een gevoel dat niets met de huidige situatie te maken hoeft te hebben. Het is angst voor iets dat is geweest of angst voor iets dat zou kunnen komen. Dat maakt de angst niet minder werkelijk, maar het betekent dus ook dat dat heftige gevoel niet uit het hier en nu komt. Er is nu misschien geen gevaar en nog geen reden tot paniek. Als die angst uit een herinnering of een voorspelling kan komen, kan er uit het hier en nu misschien ook geruststelling komen. Er is nu, op dit moment, niets aan de hand. Behalve het gevoel van angst is er niets aan de hand en dat kan soms misschien de grootste geruststelling zijn die je nodig hebt.
Het gevoel van angst kan ongelofelijk groot en sterk zijn en misschien dat het juist daarom ook veel situaties voor mij inkleurt. Vaak laat ik onbewust mijn angst de weg lijden en mijn keuzes bepalen. Wanneer ik mijn angst erken, maar tegelijkertijd ook loskoppel van de situatie, komt er iets meer ruimte. Wat zou ik nu doen als ik die angst niet zou voelen? Angst is maar een gevoel en gevoelens blijven (gelukkig) nooit hetzelfde. Dit gevoel gaat weer weg. Het is nu groot en overweldigend, maar het is maar angst.
Iedereen doet maar wat
Op dit soort momenten kan ik mijzelf geruststellen door mijzelf toe te spreken dat iedereen bang is. Ik kan soms best berusten in het idee dat het een soort collectief gevoel is en het dus niet alleen iets van mij is. Iedereen heeft angsten, iedereen heeft twijfels en bovendien heeft niemand dit leven als eens eerder geoefend. Voor iedereen is dit een nieuwe dag en iedereen heeft gister voor het laatst geoefend in dit leven. De kans is dus veel groter dat iedereen maar wat doet, dan dat iedereen het beter zou weten dan jij. Dat maakt mijn angsten en onzekerheden niet altijd minder, maar dat geeft mij wel het gevoel dat het er mag zijn. Het hoort erbij. Zonder angsten zijn er ook geen overwinningen. Zonder twijfels zijn er geen zekerheden en zonder bang te zijn zou er nooit een moment komen dat we iets aandurven. Het hoort bij het leven en het beste dat je kunt doen is die angst af en toe de ruimte geven. Niet te veel misschien, maar net genoeg ruimte om het uit te zitten, te observeren en wat liefde te geven. Net genoeg ruimte om daarna weer, met je angst aan de hand, vooruit te gaan.
Ik ben nog regelmatig bang. Voor die spinnen en voor hoogtes. Bang voor het leven. Bang voor alles waar ik wel of geen controle over heb. Bang voor de toekomst en hoe ik het er in die toekomst vanaf ga brengen. Bang voor wat ik kan voelen en of ik dat aan ga kunnen. Wat tussen al die angst het goede nieuws is? Dat ik niet alleen ben. Dat het automatisch betekent dat ik in ditzelfde leven ook dingen aandurf en dat die angst helemaal niet negatief hoeft te zijn. Het kan mij namelijk ook beschermen en aanzetten tot actie. Dat ik soms bang ben, maakt mij niet minder krachtig en hoeft mij niet tegenhouden. Mijn angst is gelukkig maar angst, daar kan ik het leven vast mee aan!
Geef een reactie