Op een bepaald moment in mijn leven leek alles uitzichtloos. Ik had geen baan meer, deed geen opleiding en de hulpverlening die ik in mijn leven toe had gelaten had mij uitgekotst. Ik voelde me vreselijk eenzaam en waardeloos. Alles leek mislukt te zijn in mijn leven en de hoop die ik had was door een flinke afwijzing van de hulpverlening totaal verdwenen. Ik was niet goed genoeg om te functioneren binnen de maatschappij en zélfs niet goed genoeg om te functioneren binnen de hulpverlening. Ik was radeloos en depressief. Zo depressief dat ik het leven niet meer zag zitten en iedere dag nadacht over een einde maken aan mijn leven. Uit recent onderzoek blijkt dat het risico op zelfmoord op een gesloten afdeling niet minder is als op een open afdeling.
Een Duits onderzoek binnen 21 Duitse klinieken toont aan dat de kans op weglopen of zelfmoord op een gesloten afdeling te vergelijken is met die op een open afdeling. In de afgelopen jaren zijn er om mij heen een aantal mensen overleden als gevolg van zelfmoord. Twee van hen waren op dat moment opgenomen op een gesloten afdeling. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik hoorde dat deze jonge vrouwen nota bene op een gesloten afdeling zichzelf van het leven hadden beroofd. Ik kon dat nauwelijks begrijpen. Je zou toch denken dat een opname op een gesloten afdeling dit zou moeten verhinderen? Of gebeurt het tóch wel als iemand het écht wil?
Bij ernstige suïcidaliteit of zelfbeschadigend gedrag kan iemand uit zelfbescherming worden opgenomen op een gesloten afdeling. Dit kan in samenspraak maar ook tegen iemands wil in met behulp van een IBS of RM. Uit het Duitse onderzoek, waarbij data werden gebruikt met een tijdsbestek van 15 jaar, blijkt echter dat er geen sprake is van minder zelfbeschadigend gedrag binnen een gesloten opname. Twee op de duizend psychiatrische patiënten plegen zelfmoord, op open afdelingen gebeurt dat niet meer dan op gesloten afdelingen. Voor het onderzoek werd gekeken naar zelfmoord, poging tot zelfmoord, weglopen en terugkomen en weglopen en wegblijven.
“Tijdens een crisisopname op een open afdeling leerde ik een lieve vrouw kennen waar ik goed mee kon praten. We zaten in een groep waar negen mensen in konden, maar we waren maar met vijf, dus het was er rustig. We waren allebei erg depressief en zaten veel buiten, het was midden in de zomer. Op een dag zat ze niet aan het ontbijt. De verpleegkundige vertelde bij de dagopening dat ze over was geplaatst naar de gesloten afdeling, ergens anders op het terrein, omdat het ‘s nachts niet goed met haar ging. Ik maakte me zorgen en ging ‘s middags even langs. Door de bomen zag ik haar in de tuin zitten die hoorde bij de gesloten afdeling. We konden niet echt praten maar ze vertelde kort dat ze snel weer terug zou komen. Ik vond het allemaal naar maar was opgelucht te zien dat ze in goede handen was daar. Twee dagen later werd bij de dagsluiting verteld dat ze was overleden. Ik dacht dat ze veilig was… ” Merel
“Het effect van een gesloten-deurenbeleid wordt overschat. Het opgesloten zijn verbetert niet de patiëntveiligheid en in sommige gevallen verhindert het zelfs de preventie op zelfmoord”, aldus één van de onderzoekers.
Geef een reactie