Niet minder zelfmoord op gesloten afdeling

Op een bepaald moment in mijn leven leek alles uitzichtloos. Ik had geen baan meer, deed geen opleiding en de hulpverlening die ik in mijn leven toe had gelaten had mij uitgekotst. Ik voelde me vreselijk eenzaam en waardeloos. Alles leek mislukt te zijn in mijn leven en de hoop die ik had was door een flinke afwijzing van de hulpverlening totaal verdwenen. Ik was niet goed genoeg om te functioneren binnen de maatschappij en zélfs niet goed genoeg om te functioneren binnen de hulpverlening. Ik was radeloos en depressief. Zo depressief dat ik het leven niet meer zag zitten en iedere dag nadacht over een einde maken aan mijn leven. Uit recent onderzoek blijkt dat het risico op zelfmoord op een gesloten afdeling niet minder is als op een open afdeling.

Een Duits onderzoek binnen 21 Duitse klinieken toont aan dat de kans op weglopen of zelfmoord op een gesloten afdeling te vergelijken is met die op een open afdeling. In de afgelopen jaren zijn er om mij heen een aantal mensen overleden als gevolg van zelfmoord. Twee van hen waren op dat moment opgenomen op een gesloten afdeling. Ik weet nog hoe verbaasd ik was toen ik hoorde dat deze jonge vrouwen nota bene op een gesloten afdeling zichzelf van het leven hadden beroofd. Ik kon dat nauwelijks begrijpen. Je zou toch denken dat een opname op een gesloten afdeling dit zou moeten verhinderen? Of gebeurt het tóch wel als iemand het écht wil?

Bij ernstige suïcidaliteit of zelfbeschadigend gedrag kan iemand uit zelfbescherming worden opgenomen op een gesloten afdeling. Dit kan in samenspraak maar ook tegen iemands wil in met behulp van een IBS of RM. Uit het Duitse onderzoek, waarbij data werden gebruikt met een tijdsbestek van 15 jaar, blijkt echter dat er geen sprake is van minder zelfbeschadigend gedrag binnen een gesloten opname. Twee op de duizend psychiatrische patiënten plegen zelfmoord, op open afdelingen gebeurt dat niet meer dan op gesloten afdelingen. Voor het onderzoek werd gekeken naar zelfmoord, poging tot zelfmoord, weglopen en terugkomen en weglopen en wegblijven.

“Tijdens een crisisopname op een open afdeling leerde ik een lieve vrouw kennen waar ik goed mee kon praten. We zaten in een groep waar negen mensen in konden, maar we waren maar met vijf, dus het was er rustig. We waren allebei erg depressief en zaten veel buiten, het was midden in de zomer. Op een dag zat ze niet aan het ontbijt. De verpleegkundige vertelde bij de dagopening dat ze over was geplaatst naar de gesloten afdeling, ergens anders op het terrein, omdat het ‘s nachts niet goed met haar ging. Ik maakte me zorgen en ging ‘s middags even langs. Door de bomen zag ik haar in de tuin zitten die hoorde bij de gesloten afdeling. We konden niet echt praten maar ze vertelde kort dat ze snel weer terug zou komen. Ik vond het allemaal naar maar was opgelucht te zien dat ze in goede handen was daar. Twee dagen later werd bij de dagsluiting verteld dat ze was overleden. Ik dacht dat ze veilig was… ” Merel

Bovendien zorgt een opname op een gesloten opname volgens de onderzoekers voor meer drang om te ontsnappen. Uit het onderzoek bleek dat het aantal weglopers binnen een open opname niet meer was als binnen een gesloten opname.
De onderzoekers hopen dat er door het onderzoek in de toekomst bij behandelingen meer focus wordt gelegd op het herwinnen van de autonomie van patiënten. Ook moet er meer worden gedaan om de therapeutische relatie te versterken.
“Het effect van een gesloten-deurenbeleid wordt overschat. Het opgesloten zijn verbetert niet de patiëntveiligheid en in sommige gevallen verhindert het zelfs de preventie op zelfmoord”, aldus één van de onderzoekers.
De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift The Lancet Psychiatry.
Bron: nu.nl & fotografie
Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

9 reacties op “Niet minder zelfmoord op gesloten afdeling”

  1. Ik weet niet wat ik hiervan vind..ik ben nu opgenomen op een gesloten afdeling en heb geen vrijheden. Stel dat ik nu op een open afdeling had gezeten was ik hier allang weggeweest.. (Ben onvrijwillig opgenomen) dus dan is voor mij op dit moment gesloten veiliger. Denk ik?

  2. Een ding vraag ik me af.. kijk er worden zelfmoorden gepleegd op gesloten afdelingen, blijkbaar procentueel evenveel als op open afdelingen maar hoegroot zou dat percentage geweest zijn als t niet zo gesloten was voor de mensen op de gesloten afdeling? Ik persoonlijk denk nog veel groter. Of zie ik t verkeerd?

  3. Ik zit op het moment ook gesloten opgenomen, maar heb wel een aantal vrijheden als de situatie dat toelaat. Maar ook hier kan je je leven beëindigen als je écht wilt, want ook hier kan niet iemand 24 uur per dag naast je zitten om dingen te voorkomen en separeren wordt ook vrijwel niet gedaan als het om suicidepreventie gaat. Het wordt wel een stuk ingewikkelder omdat natuurlijk naast de afdelingsdeur ook alles achter slot zit. Maar wanhoop brengt ook erg veel ‘creativiteit’ in het zoeken naar manieren heb ik bij mezelf gemerkt maar ook om me heen bij anderen gezien. Maar alles op of achter slot en een heel hoog hek biedt voor mij echt wel meer veiligheid dan een open afdeling, dan weet ik niet of ik hier nog had gezeten. Maar als je het echt wilt dan vind je een manier, ook op een gesloten afdeling.
    Daarnaast moet je denk ik niet vergeten dat op een gesloten afdeling over het algemeen mensen zitten met nog heftigere acuut gevaarlijke problematiek dan op een open afdeling.
    Maar ik vind het wel heel erg dat dat de situatie is, maar dit kan je niet voorkomen. De verpleegkundigen hier doen alles om te helpen, steunen en te voorkomen dat het mis gaat. Ze werken keihard, maar 24 uurs ‘hand-in-hand’ zorg is gewoon niet haalbaar. Ondanks dat het een gesloten afdeling is heeft de patient zelf ook een verantwoordelijkheid daarin vind ik persoonlijk. Openheid geven over gedachtes en gevoelens is heel belangrijk, want dan kunnen ze daar ook op inspelen of extra afspraken maken bijvoorbeeld in het zicht blijven of moeten zeggen als je naar je kamer gaat en voor hoelang dan.

  4. Heel herkenbaar. Ik liep tegen velen muren op toen ik op een gesloten afdeling zat. Ik had me er veilig moeten voelen maar deed dat niet. Om het minste of geringste werd ik -schreeuwend en zwetend van angst- op een mensonterende manier in de isoleercel gedeponeerd. Alles wat mijn hoofd wilde was weg. Dit brave meisje kreeg het dan ook voor elkaar om een hek over te klimmen en meerdere malen niet terug te komen. Het werd er niet beter op, zelfs niet toen ik onverwacht naar huis mocht. Ik had daar geen enkele vrijheid en stond toch binnen een dag op straat. Gevolg is nu dat ik niet meer geholpen wil worden. Gevoed Door alleen maar angst want het is wachten op weer een crisis op deze manier.

  5. Dit is precies waarom men het aantal opnames wil terug dringen. Opname is vaak schadelijker dan dat het iemand helpt. Dat hebben mensen vaak zelf niet door.
    Tuurlijk kun je op een gesloten afdeling gewoon zelfmoord plegen. Ze zitten niet de hele dag bij je en mensen kunnen de gekste dingen doen om een eind aan hun leven te maken. Niemand kun je daarin tegenhouden.
    Het meest lastige is nog om dit uit te leggen aan de omgeving. Ik werk zelf in de ggz en bij vrijwel elke suïcide op een opname afdeling maar ook bij reguliere behandeling volgt er wel een klacht vanuit de omgeving die idd dachten dat iemand veilig was..
    Het zou een stuk beter gecommuniceerd moeten worden zodat deze valse verwachtingen niet geschept worden. Dat veroorzaakt veel onrust naar mijn idee.

  6. Als iemand het echt, echt van plan is, kan je dat helaas niet tegenhouden. Diegene zal alles doen om het uit te kunnen voeren – ook bijv. doen alsof het beter gaat zodat hij/zij ontslagen kan worden uit de kliniek, zodat er minder toezicht op hem/haar is.
    Gesloten afdelingen of isoleercellen kunnen dan juist alles erger maken, omdat je daar zo veel geconfronteerd wordt met je eigen gedachten, je hebt nauwelijks afleiding en bent voor een groot deel van de dag met jezelf bezig. Dan kan alles in je hoofd juist nog erger gaan broeden.
    Maar wat helpt dan wel?

  7. Ik heb toch nog best wel even over dit bericht na gedacht.. Maar mensen worden niet voor niets opgenomen op een gesloten afdeling, en niet op een open, dus dan kunnen ze hebben onderzocht dat er op de open afdeling niet veel meer zelfmoord word gepleegt als op de gesloten afdeling. Maar op de open afdeling zitten mensen die het aan kunnen om op een open afdeling te zitten. Dus als het goed is zijn die minder suicidaal. Of over het weglopen, op de open afdeling zitten dus mensen die niet/weinig meer weglopen, want anders zaten ze wel op de gesloten afdeling. Dus dan klopt dit hele onderzoek toch niet? Want op een gesloten afdeling zitten andere patienten dan op een open afdeling. Ik vind niet dat ze dat met elkaar kunnen vergelijken en daar zo een conclusie uit kunnen trekken.
    Want ik weet zeker dat als je nu mensen die op een gesloten afdeling zitten zou overplaatsen naar een open afdeling, dat ze allemaal gelijk weg zijn. En als je mensen van de open afdeling naar de gesloten afdeling zou plaatsen, hun niet eens zullen proberen om weg te lopen.

  8. Hierom werd k dus niet opgenomen toen het zo slecht ging. De arts zei dat als k echt dood wilde, dat ok wel op een gesloten afdeling kon, dus of k dan thuis bleef of niet, maakte geen verschil. Al had k misschien een kleine time out wel fijn gevonden want k werd gek van mn hoofd! Gelukkig gaat het op dit moment redelijk goed!

  9. Ik vind het erg lastig om hier een mening over te geven.
    Persoonlijk denk ik dat een gesloten deur in lang niet alle gevallen een oplossing bied.

    Soms zal de gesloten deur de wanhoop en sucidegedachten zelfs doen toenemen, ben ik bang.

    Zelf heb ik wel gemerkt dat mijn wanhoop en suicidegedachten zijn toegenomen gedurende mijn langdurige opname op gesloten afdelingen (inmiddels bijna 12 maanden), simpelweg omdat ik volledig uit het normale leven was weggehaald en weinig tot geen invulling heb hier in de kliniek, hierdoor pieker ik nog meer en voel ik me nog slechter dan voordat ik werd opgenomen.
    Ook doet de onrustige omgeving van een gesloten afdeling mij meer kwaad dan goed.

    Persoonlijk ben ik van mening dat een opname op een gesloten afdeling op zichzelf altijd een erg ingrijpende ervaring is, die iemand ook veel kost (naast dat het iemand wat kan opleveren), maar misschien is mijn mening teveel gekleurd door mijn eigen negatieve ervaringen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *