Er is iets aan het veranderen en ik weet niet of dit voor lange duur is of dat het volgende week weer allemaal anders voelt. Ik weet wel dat ik het nu even fijn vind om de kracht te voelen en de energie te voelen om deze vreselijke ziekte te verslaan. Ik ben het namelijk zo beu om constant honger te hebben, zin te hebben in dingen en het dan niet te “mogen” eten van de eetstoornis in mijn hoofd. Ik ben het beu dat ik niet op een iets-hardere stoel kan gaan zitten omdat ik dan pijn krijg aan mijn stuitje. Ik ben het beu om te horen van mijn man hoeveel botjes hij heeft geaaid als hij me gewoon eens liefdevol over mijn rug wilt aaien.
Vol goede moed begon ik vorige week met gewoon eens te gaan eten waar IK zin in had, niet wat ik mezelf al jaren wijsmaak waar ik zin in heb, maar gewoon ECHT zin in heb. Ik zat al een paar weken met het gevoel dat ik dreigde een eetbui te hebben, omdat ik er van wilde genieten als mijn eetstoornis het dan toch eens toestond dat ik iets lekkers at. Dan maar iets meer eten want morgen mag het misschien niet meer. Morgen is de eetstoornis vast niet zo mild en misschien moet ik morgen wel weer gestraft worden voor het een of het ander en mag ik weer niet eten wat ik wil. Toen kwam de buikgriep langs en was al mijn winst voor niets geweest.
Die knop heb ik de afgelopen dagen dus nog steeds omgezet. Ik eet waar ik zin in heb, negeer de commentaren van de eetstoornis en kies voor herstel in gewicht. Ik moet nog een beetje tot mijn streef en ik ga het ook halen ook… Dus als ik zin heb in een boterham met hagelslag ipv kipfilet dan eet ik dat, ik eet tussendoortjes ook al staan deze niet op de eetlijst op dat tijdstip, compenseer deze vervolgens niet en ook doe ik waar ik de vorige keer over schreef: Drinken met calorieen.
Ik heb de afgelopen dagen heel veel zin gehad in een glas fris, een cappuccino of waar dan ook in: Ik doe het gewoon. Ik ben eigenlijk ook heel nieuwsgierig wat er nu eigenlijk gebeurd met mijn gewicht als ik eet naar mijn behoefte. Doodsbang maar ook mega nieuwsgierig. Ik wil niet de rest van mijn leven bang zijn om een glaasje fris te nemen of een koekje te eten bij de koffie. Ik vind inmiddels dat ik meer waard ben dan dat.
Eten naar behoefte is het nog niet helemaal, dat is ook wel jammer. Daarvoor moet mijn gewicht eerst nog wat omhoog. Als ik nu zou eten naar behoefte, dan zijn er ook echt dagen dat ik geen zin meer heb in een hele reep chocolade of iets dergelijks nadat ik een halve liter pudding met Cruesli naar binnen heb gewerkt als 4e maaltijd, maar ik ga dat nu toch nog even stug doen. Uiteraard maakt mijn eetstoornis daarvan dat ik er dan dadelijk nooit meer mee kan stoppen en dat ik dan dus dik word, maar weet je? Dat is probleem voor later. Ik moet eerst helemaal netjes binnen mijn gewichtscurve komen en daarna zie ik wel verder.
Ik vraag me alleen zo erg af waardoor het nu komt dat het me nu opeens wel lukt? Ik ben echt niet opeens veel sterker geworden sinds een paar weken? Komt het dan echt door het werken aan de onderliggende problemen of zou het komen door het werken aan het uiten van emoties en bespreekbaar maken van gevoelens en dat ik die dus nu niet meer hoef te onderdrukken of mijn hulpvraag duidelijk te maken door mijn gewicht te laten zakken of de gaan rotzooien met eten. Ik kan nu al soms benoemen dat ik me rot voel en waardoor dat ik denk dat dit komt. De afgelopen weken ben ik heel erg bezig geweest met mijn vroegere thuissituatie en alles wat ik hierin heb doorgemaakt. Ik ben hier veel mee bezig maar ook hartstikke klaar mee.
Ik heb al zoveel jaren laten verpesten door alles wat er gebeurd, gedaan, gezegd of niet gezegd is en dat wil ik nu niet meer. Over drie weken word ik dertig. Ik heb geen zin om de komende 30 jaar ook nog helemaal te laten beïnvloeden door mijn verleden. Dus ben ik stappen aan het zetten om een nieuwe start te maken met mijn eigen gezin, stappen los van het verleden en gericht op de toekomst. Daar horen ook weer lekkere dingen bij, leuke dingen bij en hoort vooral weer bij dat ik mag genieten van de dingen die vanaf nu op mijn pad komen. Hopelijk kan ik deze lijn nog even volhouden en kan ik jullie vol enthousiasme blijven vertellen over mijn weg richting een eetstoornis vrij leven. Ik verdien het, hell yeah! We verdienen het allemaal!
Geef een reactie