“Als je gedurende de les het gevoel krijgt dat je gaat flauwvallen, overgeven of sterven – don’t worry! Dit is compleet normaal voor de eerste keer. Onthoud alleen één ding: verlaat deze ruimte de komende 90 minuten niet .”
Dit zijn de geruststellende woorden van de yogi waarmee mijn Bikram-avontuur begint. Bikram is een yoga- goeroe die een ware hype heeft gecreëerd met zijn vorm van yoga. Het is in deze ruimte, die ik de komende anderhalf uur niet mag verlaten, 40 graden. Samen met nog zo’n vijftien andere helden sta ik in mijn ondergoed op mijn yogamatje. Omringd door spiegels… Het woord ‘masochisme’ voel ik met een zekere regelmaat in mij opborrelen.
De gevorderden pik ik er zo uit: ze liggen al voordat de les is begonnen dubbelgevouwen in houdingen waarvan ik niet eens wist dat ze fysiek mogelijk waren. Maar er zijn gelukkig ook nieuwelingen: die kijken met dezelfde nerveuze en twijfelachtige blik als ik rond. Een blik die schreeuwt ‘waarom ben ik hier ook al weer?’ ###
Daar sta ik dus tussen vijftien andere lijven. Groot, klein, dik, dun, gespierd, zacht, rond, recht, man, vrouw: alles is aanwezig. Ik kijk naar deze lijven. En mijn eigen lijf. En ik heb een oordeel. Over alles wat ik zie…
Maar dan begint de les en kom ik erachter dat dit voortdurende oordelen niet mogelijk is bij Bikram yoga. Als je niet in je eigen ‘bubble’ blijft, houd je de hitte niet vol. De grap is namelijk dat je zeer pittige lichaamshoudingen – assana’s genaamd – doet in die 90 minuten. Elke houding twee keer. Na 15 minuten ben ik zo doorweekt dat het net lijkt of ik uit de douche kom – een slechte vergelijking, want het is allemaal zweet. Ik had geen idee dat ik zoveel kon zweten! Wat mijn lijf nu meemaakt is ongekend. En ik heb inderdaad het gevoel dat ik ga flauwvallen of het loodje ga leggen.
Ik ben nog erg gefixeerd op mijn buik – te confronterend. Ik verleg de aandacht naar mijn hoofd: die is knalrood en ik kijk ook nog eens heel zielig – ook confronterend. Ik haal die zielige blik van mijn rode kop en focus op mijn benen. Wat zijn die eigenlijk sterk! Die dragen mij maar mooi terwijl ik hier iets heel, heel, heel erg vreemds sta te doen!
foto: flickr.com/photos/20553990@N06/
Wat is de rest eigenlijk ook krachtig. Mijn spieren, mijn rug, mijn wilskracht en mijn doorzettingsvermogen. Dit is geen mooi lijf. Dit is een prachtig lijf! Want dit is een gezond lijf. Ik ben eindeloos trots op dit lijf. En op mezelf. Want ik hou het vol, ik kan dit, ik doe dit – wat geeft dat een kick!
Na afloop heb ik inderdaad het gevoel dat ik een beetje gestorven ben in dat zweethok. Maar, na de lekkerste douche ooit, voel ik mij ook als herboren. Want het stukje dat is ‘gestorven’ – dat ik heb achtergelaten in die ruimte – is dat gemene, oordelende stemmetje. Dat stemmetje dat niks goed vindt en overal wel iets op aan te merken heeft. Dat stemmetje is met de hitte gesmoord. En in de plaats gekomen is een dankbaarheid voor mijn gezonde, sterke lijf.
Wil je meer weten over Bikram Yoga? Kijk op bikramyoga
Lijkt het je wat?
Geef een reactie