Ik werd bijna 18 toen ik voor het eerst als model werd ontdekt. Ik model? Ik was stomverbaasd. Nog nooit had ik stil gestaan bij het idee om modellenwerk te doen. Ik was dat rare meisje op school. Elke dag kreeg ik gemene opmerkingen over mijn verschijning. Ik had dreads, droeg armbanden totaan mijn ellebogen en wijde donkere kleding.Hoewel mijn pestkoppen hard probeerde om me rot te laten voelen besteedde ik er niet teveel aandacht aan.
Ik had geen interesse om erbij te horen, of nog beter om mezelf mooi te maken of te voelen. Liever lag ik tot de laatst mogelijke seconde in bed. Nu was ik ineens interessant, mooi, fashion, edgy. Met een team stonden ze om me heen te dansen. Ik moet de hele dag een rood gezicht hebben gehad. Hoewel de scouts enthousiast waren, was mijn omgeving sceptisch. “jij een model? Je word opgelicht!” “Hmm, je ziet er ok uit hoor, maar niet mooi of modelwaardig” “jij hebt zo’n gekke neus, misschien moet je eerst plastische chirugie doen”. Inderdaad, ik zie er niet uit als de shampoo en tandpasta meisjes.
Ik zal nooit in een Victoria Secret fashion show lopen, maar betekend dat dan dat ik niet mooi genoeg ben? Als iemands schoonheid standaard anders is, dan is alles wat daarbuiten valt… lelijk? Is het niet merkwaardig dat een klein groepje mensen bepaalt wat mooi en niet mooi is en dat dit ideaal wordt overgenomen door velen. Wat ik nog merkwaardiger vind is de ongeschreven regel dat je gemene comments mag achterlaten op iemands social media als degene niet bij dat mooie elite clubje hoort.
Ik raak er stil van en vraag me af of we respect en beleefdheid hebben verloren door achter onze veilige computer te kruipen en te haten op iemand, die je nou waarschijnlijk nog nooit kwaad heeft gedaan. Ik zie hoe inspirerende en motiverende meisjes die niet op een foto model lijken foto’s verwijderen omdat het een mikpunt van pesterijen is. Dat gezegd te hebben ben ik heel blij dat ik niet naar de mensen om me heen heb geluisterd en toch in dat vliegtuig ben gestapt.
Ik heb gereisd, gewerkt en geleefd in verschillende landen. Ik heb geweldige mensen ontmoet, stond in tijdschriften die mijn pestkoppen kochten en misschien wel het belangrijkste; Ik heb van mijn gekke neus leren houden in een wereld die je uiterlijk elke dag afkraakt, en na al die jaren ben ik heel erg blij dat ik niet mooi, maar edgy ben.
Geef een reactie