Niet perfect, maar echt leven

Afgelopen jaar dook er een belangrijke zin in mijn hoofd op die centraal staat in een stukje waar ik mij de laatste tijd veel mee bezig houd. ”Ik wil niet perfect, maar echt leven.” Voor jou misschien een simpele zin die niet veel zegt of juist achterhaalt is of juist ook herkenbaar, maar voor mij in ieder geval op dat moment zes betekenisvolle woorden bij elkaar die beschreven waar ik op dat moment erg mee bezig was. Loslaten wat ik moet, en doen wat ik wilde. Bij mezelf blijven, echt zijn en terug naar mijn natuur. Zweverig? Voor mij niet. Ik zal je uitleggen waarom ik dit graag met je wil delen. 

Ik denk dat ik het idee had dat ik al heel erg vaak deed wat ik wilde. Ik was altijd de ‘aparte’ op school en bij vriendinnen. Regelmatig werd ik ‘hippie’ genoemd, omdat ik net even een andere kant op dacht. Het zit in mijn aard om mijn eigen ding te doen, maar toch vind ik het soms moeilijk om midden in deze drukke wereld mijn eigen ding te doen. Om te vinden wat ik vind en om te zeggen wat ik wil zeggen. Er zijn zoveel oordelen, meningen van anderen en idealen om aan te voldoen, dat het echt niet altijd simpel is om ”gewoon te zijn wie je bent”. En ik heb een groot verlangen, al van kinds af aan, om daar naar te luisteren, een verlangen naar authenticiteit: jezelf zijn.

Soms wil ik weg. Een gevoel wat ik herken van toen ik nog een kind was. Ik wilde weg van alle mensen, alle meningen, alle oordelen en alle dingen die ik ‘moest’. Misschien is mijn eetstoornis daarin ook wel ooit een manier geweest om te vluchten. Dat gevoel van weg willen heb ik nog steeds wel eens, alleen is een middag naar het bos, een vakantie, een weekendje weg of een avondje of dagje me-time nu voldoende. Ik hoef niet meer echt weg van de maatshappij, maar ik wil wel even niet beoordeeld of beinvloed worden. Even gewoon zijn wie ik ben, zonder van alles te moeten. 

Ik vraag me echter wel af of ik deze dingen nu moet van de maatschappij, of dat ik daarin zelf ook eisen stel. Ik denk beiden. Ik denk dat ik me laat beinvloeden -hoe kan het ook anders- door de wereld om mij heen, maar dat ik daar zelf ook een bepaalde waarde toeken. Ik trek het me aan, ik vind er iets van, ik laat me beinvloeden. Wanneer ik mij daar te lang ik mee laat voeren en te weinig stilsta bij wat ik zelf wil, wil ik uiteindelijk aan al die eisen voldoen. Ik wil netjes mijn rekeningen op tijd betalen, ik wil gezond eten, ik wil sportief zijn, geen dingen vergeten, veel vrienden hebben, opgeruimd leven en ga zo maar door. Ik wil dat, omdat het moet. Omdat het zo hoort. Ik wil zijn zoals het hoort; perfect. 

Ergens zou het zo fijn zijn; perfect zijn. En toch wil ik het niet, maar het is zo verleidelijk. Passen in een plaatje, zeggen wat mensen willen dat je zegt en eruit zien zoals de meeste mensen het mooi vinden. Het geeft een veilig gevoel. Het maakt je minder kwetsbaar, zekerder en geeft je een gevoel van controle. Toen ik tijdens mijn eetstoornis op deze manier begon te leven, merkte ik dat ik helemaal niet echt leefde. Ik voldeed aan eisen en hield mezelf onder controle, ik leefde niet echt.

Ik leef natuurlijk al 27 jaar echt, maar toch heb ik jaren gekend waarin ik niet echt heb geleefd, maar heb overleefd. Ik heb jaren gekend waarin ik perfect wilde zijn, constant zocht naar opvullingen voor leegtes die ik had. Ik heb periodes gekend waarin ik dingen goedmaakte door te gaan winkelen, spullen te kopen of veel aandacht aan mijn uiterlijk te besteden. Ik heb dingen gedaan die niet bij me passen, omdat ik op zoek was naar iets. Omdat ik liefde zocht, omdat ik waardering wilde of omdat ik gezien wilde worden. Ik was bezig met verlangens, toekomst en ver weg van het nu. Ik leefde wel, maar eigenlijk ook helemaal niet. Ik deed maar wat om vervelende gevoelens zoals afwijzing, onbegrip, eenzaamheid of onzekerheid niet te voelen.

En natuurlijk doe ik nog steeds ‘maar wat’. Ik heb ook geen idee hoe het leven ‘hoort’. Maar ik probeer het wel te doen op een manier die bij mij past, waar ik gelukkig mee ben en waarop ik iets goeds breng. Ik leef, met mijn armen open. En dan gaan er dingen mis, relaties stuk, vergeet ik dingen, zeg ik iets wat een ander niet leuk vindt of word ik pijn gedaan. Het leven doet zeer, maar toch kun je gelukkig zijn. 

Mijn leven is niet perfect. In mijn Plogs, video’s of op social media lijkt mijn leven misschien perfect, maar ook ik ben wel eens ongelukkig of voel me gebroken van binnen. Ook ik ervaar het hele palet aan negatieve emoties, ben ook gewoon regelmatig onzeker of bang. De natuurlijke reactie daarop is om het te willen oplossen. Weg van die rotgevoelens en snel iets anders voelen. Iets fijns. Gelukkig zijn, het liefst de hele dag, elke dag. Maar dat kan helaas niet. Mijn leven kan ik nog zo graag perfect gelukkig willen leiden, maar als ik daar naar blijf verlangen zal ik mij in vreemde bochten moeten wringen. Bochten zoals een eetstoornis of mij totaal anders voordoen dan ik ben en dat kan en wil ik niet meer. Ik wil echt leven, dus dan maar ook die negatieve dingen erbij.

Ik wil echt zijn, echt leven en echt voelen. Ik wil niet perfect zijn, perfect leven en mij perfect voelen. Het is moeilijk om los te laten wat anderen van je vinden of om los te laten wat hoort in deze maatschappij, maar soms is het nodig. Ik las laatst het boek ‘De Moed van Imperfectie’ van Brene Brown en vind de tekst op dat boek erg krachtig en passend bij wat ik hier schrijf:

”Laat gaan wie je denkt te moeten zijn.” 

Echt leven en niet meer willen voldoen aan eisen van anderen is geen simpele verandering. Het is verleidelijk om met de menigte mee te hossen, puur en alleen al omdat het veilig voelt of makkelijk is. In je eentje een ander plan trekken, maakt je kwetsbaar en dat voelt soms misschien zwak of onveilig. Toch is het enorm belangrijk. Ik denk namelijk dat je niet mee kunt blijven doen met iedereen alsof je precies hetzelfde bent, want dat ben je niet. Dit houd je niet vol.

Na mijn eetstoornis heb ik gemerkt dat ik niet op dezelfde voet verder kon gaan leven. Ik moest het anders gaan doen, anders zou ik terugvallen. Ik moest bij mezelf blijven, vertrouwen hebben in mijn eigen intuïtie, mijn gevoelens toelaten en loslaten wat anderen van mij vinden. Een flinke uitdaging, maar wel eentje die ik ben aangegaan en nog steeds aanga. Soms raak ik de draad weer even kwijt, maar ik probeer me te blijven richten op dat wat ik wil: Niet perfect, maar echt leven en dat betekent dat ik authentiek moet blijven; bij mezelf moet blijven. 

Herken jij het, dat je soms zo opgeslurpt wordt door oordelen, idealen of meningen van anderen, de media of de mensen op je school of werk? Het kan goed zijn om dan bewust keuzes te gaan maken, je gedachtes te signaleren en je te richten op wat ik hierboven beschreef. Andere dingen die je kunnen helpen zet ik hieronder nog even op een rij. 

1. Wat maakt jou imperfect?
Sta eens stil bij de dingen die jou niet perfect maken volgens anderen of jouw eigen oordeel. Deze dingen op een rij, maken jou juist uniek. Probeer ze anders te bekijken en ze te zien als punten die jou bijzonder maken. Zijn het dingen die niet goed voor je zijn, dan kun je die punten zien als verbeterpuntjes. Daar kun je aan werken, maar niet om perfect te willen zijn. We hebben namelijk allemaal onze aandachtspunten of gewoon dingen waar we niet zo goed in zijn. 

2. Het is een proces
Jezelf ontdekken doe je je hele leven lang. Je kunt dan ook niet ineens vanaf vandaag beslissen om alleen nog maar te doen wat bij jou past en je niet meer te laten beinvloeden. Zo simpel is dat niet. Geef het hele proces van loslaten wat anderen van je denken en worden wie je eigenlijk bent de tijd en ruimte om te groeien. Jezelf leren kennen kan door te praten, te schrijven en stil te staan bij wat je voelt, vindt en ervaart. 

3. Stilstaan bij jezelf
Bij jezelf blijven is niet altijd even gemakkelijk. Je wordt al snel afgeleid door alles om je heen of de gedachtes die je hebt. Toch is het goed om dit regelmatig te doen. Je kunt stilstaan bij jezelf door te schrijven over wat je vindt, voelt, denkt en ervaart. Ook kun je ontspanningsoefeningen doen zoals bij meditatie of mindfulness om weer even terug in je lichaam en bij jezelf te komen. 

4. Loslaten
Sommige meningen of eisen die je aan jezelf of die anderen aan jou stellen zijn moeilijk om los te laten. Ze blijven maar door je hoofd spinnen of hebben invloed op je dagelijks leven. Heb je dit soort hardnekkiger eisen of oordelen over jezelf, dan is het goed om daar over te praten met iemand die je daarin begrijpt. Ook kan het goed zijn om eens op papier te zetten waarom dat oordeel, die eis of die mening niet bij jou past of waarom je er geen waarde aan moet hechten. Zo zet je die gedachte uiteen en kun je het veranderen.

Tip: Je kunt het oordeel ook aan een ballonnetje hangen (letterlijk of figuurlijk) en deze oplaten. Zo laat je letterlijk los wat anderen van je vinden. En iedere keer dat je er aan denkt zeg je tegen jezelf; Dat kan niet, het hangt al aan een ballonetje.

5. Vraag jezelf waar het om gaan in het leven
Stel jezelf eens de vraag wat voor jou echt belangrijk is in het leven. Is dat wat anderen van je vinden, hoe mensen je zien, hoe je eruit ziet en hoeveel je weegt? Of zijn er eigenlijk heel veel andere, diepgaande dingen die belangrijk voor je zijn? Waar gaat het echt om in het leven?

Dus, zoals Brene Brown zeg:

Laat gaan wie je denkt te moeten zijn. Ga echt leven, niet perfect leven.