Niet volledig herstellen van je eetstoornis

Ooit had ik ergens gelezen dat een gedeelte van de mensen met een eetstoornis volledig herstelt en dat een ander gedeelte met de eetstoornis leert leven. Ik wilde graag het beste van beide werelden en besloot dat het voor mij beter zou zijn om gewoon te leren leven met mijn eetstoornis. Volledig herstellen was eng en leek vaak onhaalbaar. Als ik nou van de dingen kon herstellen die ik echt niet wilde hebben en sommige aspecten van mijn eetstoornis wel kon blijven houden, dan zou dat toch perfect zijn?

Mijn eetstoornis maakte me dan wel heel erg ongelukkig, maar het bracht me ook een hoop houvast. Daarnaast was ik moegestreden en wilde ik ook niet meer teleurgesteld worden wanneer er weer een poging tot herstel zou mislukken. Mijzelf neerleggen bij mijn eetstoornis klonk als de makkelijkste weg. Het is toch niet zo slecht om dun te willen zijn? Kijk, het moest niet elke dag raak zijn met die eetbuien, maar waarom kon ik er niet gewoon af en toe eentje hebben? Hoe erg zou dat nou zijn? Als eens per maand een eetbui alles is, dan valt het allemaal toch wel mee?

Ik zag het helemaal voor me. Gewoon een normaal en gelukkig leven, maar als ik me even rot zou voelen zou ik mezelf kunnen troosten met een eetbui om die vervolgens te compenseren. Ik zou nooit van mijn leven dik hoeven worden, want mijn eetstoornis zou me daar wel van redden. Ik had m’n eetstoornis gewoon niet zo ver moeten laten komen, maar waarom zouden we niet gewoon vrienden kunnen zijn? Het leek me eigenlijk wel een veilig idee om de deur altijd op een kiertje te hebben staan voor mijn eetstoornis. Niet wagenwijd open, maar gewoon dat ie toch een beetje mee kon kijken voor als ik hem een keer nodig zou hebben.

Dit lukte soms een tijdje. Ik deed mijn best voor een ‘goede relatie’ met mijn eetstoornis, maar mijn eetstoornis bleek deze nieuwe manier van ‘vriendschap’ niet zomaar te accepteren en trapte af en toe ongewachts en met veel geweld de deur in. Wanneer ik mezelf toestond een eetbui te hebben, omdat ik me rot voelde, was dat gelijk een aanleiding voor een volgende eetbui. Die ene eetbui in de maand werd er één per week en één per week werd al snel weer één per dag. Ik herpakte mezelf dapper. Keer op keer. “Geen probleem, ik heb het onder controle.” Zei ik. “Ik kan er wel mee leven.”

Inderdaad, waarschijnlijk kon ik m’n hele leven nog zo verder gaan. Ik zou niet dood gaan, maar was ik wel echt aan het leven? Betere periodes wisselden zich af met mindere periodes en het lukte me min of meer om alle andere ballen in het leven hoog te houden. Volgens mij had niemand het door en als niemand het door had zou het ook wel niet zo erg zijn, toch? Ik was niet echt gelukkig. De gevolgen van mijn eetstoornis waren welliswaar minder geworden, maar waren niet weg en vormden een dikke, grijze mist in mijn leven. 

Ik kon naar school gaan en werken, maar was veel tijd en energie aan mijn eetstoornis kwijt waardoor ik nooit voor de volle 100% kon gaan. Ik bracht tijd door met m’n vrienden, maar vond situaties waarin we samen moesten eten nog altijd erg lastig en vaak waren dit soort gebeurtenissen een trigger voor mijn eetbuidrang. Ik kon sporten, maar mijn lichaam voelde niet fit en leek nooit helemaal te herstellen. Bij conditietraining kreeg ik steevast last van maagzuur en kortademigheid en mijn spieropbouw ging tergend langzaam. Ik was dun, zag er goed uit, had goede dagen, maar zo voelde dat lang niet altijd. Ik bleef me ongelukkig voelen over mijzelf en mijn lichaam en niks was nooit goed genoeg. Ik kon mijn eetstoornis niet doseren en het kwam gewoon opzetten wanneer het wilde. Ik had het niet onder controle.

Toch is het niet helemaal slecht geweest om hier ook tevreden mee te zijn. Soms kan de acceptatie dat het nu nou even eenmaal is zoals het is helpen om milder naar jezelf te zijn en kan je juist daardoor weer stappen vooruit zetten. Het is helemaal niet erg om even stil te staan, als je je er maar niet bij neerlegt en altijd en ander einddoel voor ogen houdt. Bewust een halve eetstoornis houden werkt niet, heb ik ondervonden.

Het is een droom die te mooi is om waar te zijn. Een droom die uiteindelijk een nachtmerrie blijkt te zijn. Een droom waaruit je uiteindelijk een keer wakker moet willen worden. Af en toe even slapen en dromen kan ervoor zorgen dat je uitrust en opnieuw op krachten kunt komen, maar daarna moet je weer verder. Niet voor mij, maar voor jezelf. Je bent het zo waard om te genieten van een leven zonder eetstoornis. Het is niet makkelijk, maar wel alle moeite waard. Vecht door. Jij hoort niet bij het aantal mensen dat niet volledig herstelt. Het is oké als het nu nog niet lukt, maar neem geen genoegen met minder. Blijf vechten, want dat ben je waard. Een leven met een eetstoornis is geen leven en een leven met een halve eetstoornis is slechts een half leven.

Er is zo veel meer.

♥ Liefs,
Irene

Fotografie door Ariel Serrão

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

15 reacties op “Niet volledig herstellen van je eetstoornis”

  1. Ik snap de fotos bij veel blogs niet.. random fotos van random meiden? Wat heeft het met het artikel te maken..

  2. Een heel herkenbaar dilemma helaas….😏

  3. Irene, wat deed je om door dit halve leven heen te breken?

    1. Echt een onwijs fijne blog Irene. Dankje! Ook ben benieuwd waneer je realiseerde dat je maar half leefde en welke stappen je toen bent gaan zetten om vol te leven. Ik heb nu ook écht gekozen, eindelijk, om voor écht leven te gaan en ben ook echt goede stappen aan het zetten. Daarbij accepteer ik dat ik nu nog niet genezen ben en pak stapje voor stapje de dingen aan. Ik mag nog mager willen zijn; maar hou me ondertussen wel aan de eetlijst bijvoorbeeld. Ik verwijt mezelf niet meer dat ik mager wil zijn, maar handel er ook niet naar… acceptatie ipv de strijd voeren met boze geachten tegen de es en gezonde keuzes maken. Dat is denk ik de weg naar lief zijn voor jezelf en weer echt kunnen leven.

      1. Hey M & Vienna,

        Vienna, ik denk dat je hier de spijker op zijn kop slaat wat betreft herstellen van je eetstoornis. Het is zo moeilijk en het is niet zo dat op het moment dat ik dit besloot ik de volgende dag meteen genezen was. Sterker nog, het was ook geen beslissing die ik in 1 dag nam. De ene dag was ik gemotiveerder dan de andere dag, maar al met al had ik wel door dat een eetstoornis mij niet gelukkig zou maken.

        Het was nog een erg lange weg met veel vallen en opstaan en elke keer weer doorgaan. Een goede planning maken wat eten betreft, doelen stellen, angsten aangaan en accepteren dat het soms ook mis kan gaan. Houd je doel voor ogen. Elke goede dag is er weer eentje die je op kan tellen bij de rest en elke slechte dag is er eentje waar je van kan leren. Zet hem op.

        Liefs

  4. Dit is zo moeilijk

  5. Zo herkenbaar en ook zo moeilijk te doorbreken. Je durft de ‘goede’ kanten van je eetstoornis niet los te laten maar wilt de vervelende zo ontzettend graag kwijt!

  6. Wauw, tranen in mn ogen bij het lezen. Dit is precies het punt waar ik nu ben. Dichterbij herstel dan ooit tevoren, maar nog lang niet waar ik zijn wil. Het is zo dubbel en vreselijk hardnekkig!

  7. Vlien exact hetzelfde gebeurd hier. Deze blog raakt enorm de kern van waar ook ik sta op dit moment. Net weer 3 dagen met een gezondere leefstijl bezig. Weer terug op aarde. Nu weer verder. En ja wat is het een hardnekkige stoornis. Ook hier tranen. Ik wil zo graag het roer om. Weten is een ding, voelen zo lastig nog.

  8. Sommige hulpinstanties houden je ook voor dat het leren leven met je enige optie is….

  9. Herkenbaar, ook ik heb dit geprobeerd. Maar leven met een eetstoornis is geen leven, als je je eetstoornis één vinger geeft, neemt ze je helemaal.

  10. Heel erg herkenbaar. Hoop zo dat ik het kan doorbreken. Is het echt puur wilskracht?
    Waarom voelt het alsof ik echt wel wil maar het niet kan?

    Bedankt voor het schrijven van deze blog

  11. Eerlijk gezegd lukt het me prima om met mijn stukje eetstoornis te leven…

    Het beïnvloed mijn functioneren absoluut niet (meer) en ik kan meestal eten waar ik zin in heb. Ik blijf wel letten op mijn voeding en ik probeer elke dag wel rond een bepaald aantal kcal te eten maar dat gaat prima en dat voelt voor mij niet verkeerd. Ik leef mijn leven en ik ben mijn eetstoornis juist dankbaar dat die mij tegenhoudt om niet door te slaan in eetbuien of overmatig eten (dat had ik vorig jaar) waardoor ik overgewicht krijg.

    Het aantal kcal dat ik ongeveer eet op een dag is ook gewoon voldoende en geen enkele dag is bij mij hetzelfde qua voeding/bewegen.

    Dus naar mijn gevoel kan je echt wel leven met nog een stukje eetstoornis. Zolang het niet je functioneren beïnvloedt en je er niet extreem naar handelt vind ik het wel kunnen.

  12. Ik heb het nu ook een soort geaccepteerd maar gelukkig ben ik niet… soms vraag ik me dan ook af of acceptatie wel goed is. Bedankt voor de blog, erg fijn te lezen x

  13. Heel dubbel.. soms is het inderdaad mild zijn en mezelf even de rust te gunnen om niet te moeten vechten tegen alles wat er speelt, maar soms is het ook gewoon de angst om het gevecht aan te gaan, om de consequenties die bij een leven zonder eetstoornis horen te accepteren die me tegenhouden…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *