Niet zichtbare eetstoornissen

Alhoewel ik uiteindelijk anorexia kreeg, was lange tijd niet aan mijn uiterlijk te zien dat ik een eetstoornis had. Ik was redelijk slank, maar zo was ik altijd al gebouwd. En zo dun als de meisjes met een eetstoornis in tijdschriften, op tv en op internet dat was ik niet. De eerste jaren van mijn eetstoornis, paste naar mijn idee niet in een hokje. Ik had een nep-eetstoornis, vond ik. Maar hoe onzichtbaar die eetstoornis die eerste jaren ook geweest mag zijn, ik had weldegelijk een flink probleem met eten. 

Lange tijd kwam ik weg met net doen alsof het goed ging en ontkennen dat ik een eetstoornis had, maar ondertussen klooide ik wat af. Uiteindelijk zijn mijn problemen aan het licht gekomen. Ik weet nog goed dat een vriendin van mijn moeder tegen haar zei: Maar zo mager is ze toch niet?”, toen mijn moeder haar vertelde dat ik een eetstoornis had en hulp kreeg. Dat soort woorden vond ik ontzettend moeilijk in die tijd. Ik voelde me niet serieus genomen en onbegrepen.

Op een gegeven moment merkte ik dat mijn eetstoornis niet draaide om mager zijn en dat het afvallen mij juist alleen maar in de war heeft gemaakt wat dat betreft. Ik had een eetstoorinis. Of ik nu op een normaal gewicht zat of ondergewicht had, dat maakte toen weinig uit. Ik ontdekte ook na mijn anorexia dat mensen soms niet begrepen dat ik nog niet van mijn eetstoornis af was, ook al had ik weer een gezond gewicht. Ik begreep zelf dat het probleem in mijn hoofd zat, maar voor andere mensen was dat erg lastig.

Toch nam ik dat ook zelf niet altijd even serieus. Ik wilde dan weer afvallen en met mijn lichaamsgewicht laten zien dat het slecht ging. Dat lukte vaak niet en ergens wilde ik dat ook niet meer. Ik wilde normaal leren eten, gelukkig en gezond leren zijn. En daarvoor moest ik mijn problemen met eten serieus nemen, ook als ik geen ondergewicht had. Want ook in die tijden was mijn eetstoornis ontzettend moeilijk.

De meeste meiden en jongens die op Proud2Bme komen hebben een onzichtbare eetstoornis. Dat wil zeggen; een eetstoornis waarbij je dit niet kunt zien aan het opvallend lage of opvallend hoge gewicht. Vaak zijn dit de eetstoornissen boulimia, BED en eetstoornis NAO. Een eetstoornis waarbij het gewicht niet gevaarlijk hoog of laag is, kan net zo ernstig zijn en moet je zelf en hopelijk ook de mensen om jou heen net zo serieus nemen. En dat gaat niet altijd vanzelf…

Omdat de meeste mensen met eetstoorinissen een onzichtbare eetstoornissen hebben, heeft Scarlet in samenwerking met Marnix van Wijk een documentaire gemaakt over onzichtbare eetstoornissen: Mij Niet Gezien. Misschien heb je die wel eens bekeken, zo niet dan raad ik je dat zeker aan.

Als Proud2Bme proberen we een bepaald taboe dat belemmerend is voor mensen met een eetstoornis te doorbreken, zo ook met de video: Over Leven: een eetstoornis en de video hieronder getiteld ‘Niet iedereen met een eetstoornis heeft anorexia’. Want heel erg veel meiden en jongens die eetstoornissen hebben, hebben helemaal geen ondergewicht, terwijl dit wel vaak gedacht wordt door mensen die er weinig van weten. Natuurlijk kunnen die mensen ook niet van alle psychische stoornissen verstand hebben, maar je kunt ze wel uitleg geven hierover.

Verder is het ook belangrijk dat je jezelf serieus leert nemen en je eigen eetstoornis voor waarheid aanziet, ook al heb je geen ondergewicht. We willen graag met jullie praten over dit onderwerp tijdens de volgende Proud2Meet aanstaande vrijdag vanaf 14:00u in Leiden. We hopen dat je erbij bent en denken dat dit een waardevolle middag kan zijn! Wil je samen reizen met andere meiden van Proud2Bme of ben je benieuwd wie er nog meer komen, spreek dit dan gerust met elkaar af in dit topic. Je mag natuurlijk ook onder de blog je vragen stellen of laten weten of je komt! 

 

 

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

29 reacties op “Niet zichtbare eetstoornissen”

  1. mooie blog Nouska!

  2. Mooie blog! Interessant onderwerp ook, ik ga even nadenken of het mogelijk is voor mij om erbij te zijn vrijdag 🙂

  3. Ik hoorde het gisteren nog iemand zeggen, die is mager, die zal wel een eetstoornis hebben. En ik werd in mezelf wel een beetje boos, mensen snappen het echt niet. Ik heb jammer genoeg een eetstoornis, maar heb geen ondergewicht, en zelfs in de hulpverlening zijn daar verkeerde beelden over. Hopelijk helpen dingen zoals deze daar een beetje in! Goed bezig!

  4. “Toch nam ik dat ook zelf niet altijd even serieus. Ik wilde dan weer afvallen en met mijn lichaamsgewicht laten zien dat het slecht ging. Dat lukte vaak niet en ergens wilde ik dat ook niet meer. Ik wilde normaal leren eten, gelukkig en gezond leren zijn. En daarvoor moest ik mijn problemen met eten serieus nemen, ook als ik geen ondergewicht had. Want ook in die tijden was mijn eetstoornis ontzettend moeilijk.”

    Dit. Dit is zoals het bij mij nu is. Ik werk hier nog hard aan, en dat na al jaren niet meer echt in behandeling te zijn. De drang blijft om af te vallen, om zo te laten merken dat het niet goed gaat, als het niet goed gaat. Als iemand tips heeft om hiermee om te gaan hoor ik het graag. 🙂

    Ik vind dit een fijne blog. 🙂

  5. ik heb al 8 jaar een eetstoornis, sinds mijn 16e. ik ben van anorexia naar boulimia gegaan, zit nu tegen bed aan want compenseer nauwelijks meer maar eetbuien blijven. ik herken goed hoe raar het kan zijn dat niemand je serieus (meer) neemt als je een normaal gewicht hebt. tegelijkertijd is dat volgens mij (en volgens mijn psych ;)) juist ook onbewust een reden geweest om in de boulimia te blijven hangen en niet meer terug af te vallen. ik wil namelijk niet dat mensen het aan me zien. ik wil gewoon normaal ogen. het liefst ook normaal zijn, maar dat lukt me niet.
    wat ik wil zeggen is dat ik het juist vreselijk vond dat iedereen het aan me zag toen ik heel veel ondergewicht had. iedere maaltijd gezeur, nagestaard worden, mensen die je naroepen op straat en helemaal hoe die cassières keken in de supermarkt.
    nu kan ik tenminste doen alsof alles goed is, dat is wel zo fijn bij sollicitaties. niet dat het altijd handig is dat niemand weet wat er aan de hand is.. maar het heeft ook voordelen.
    lijkt me goed als daar ook eens iets over wordt gezegd, want veel mensen doen net of mensen met een eetstoornis ook echt willen opvallen daarmee.. maar voor mij was het enorme schaamte en ik ben zo blij dat niet iedereen (m.n. dus onbekenden ook) meer aan mij kan zien hoe slecht het gaat.

  6. Amen to this.

    ‘Natuurlijk kunnen die mensen ook niet van alle psychische stoornissen verstand hebben, maar je kunt ze wel uitleg geven hierover.’

    Eigenlijk is dat wel een beetje wat je (hoopt te) verwacht(en) van een hulpverlener, maar zelfs dit is niet altijd zo. Dat is misschien nog wel pijnlijker dan de ‘gewone’ mens, om het even zo te zeggen, al zijn therapeuten ook gewoon mensen natuurlijk.
    Ik hoop echt dat daar nog veel meer over bekend wordt, binnen en buiten de hulpverlening. Dit helpt daar zeker bij!

  7. Wat een goede, fijne blog Nouska!

  8. Interessant onderwerp. Vroeger, toen ik puber was en ook al een eetstoornis had, had ik heel veel ondergewicht, en ik kan me herinneren dat er veel nadelen aan zaten. De laatste weken zit ik weer op een beetje ondergewicht. Zo ernstig als vroeger wil ik het nooit meer, al betekent het feit dat ik nu niet veel ondergewicht heb, natuurlijk niet dat ik nu geen serieus probleem heb. Ik weet niet of ik deze keer bij de Proud2Meet zal zijn, want dan moet ik de afspraak met iemand van de Ursula weer verplaatsen en ik weet niet of ze daar blij mee zal zijn. Daarnaast voel ik me niet altijd dapper genoeg om te gaan. Ik vraag me af wat voor activiteit er gedaan zal worden, omtrent dit onderwerp. Daar staat niks over, maar misschien moet het een verrassing blijven. Waarschijnlijk ga ik niet, maar ik ben wel benieuwd!

  9. Erg herkenbaar. Sluit ook wel aan bij de blog die ik laatst las op de site van Ixta Noa.

  10. Mooi geschreven! Alleen jammer dat hulpverlening mij en ook veel anderen niet serieus neemt. Mijn huisarts vond het allemaal niet erg genoeg omdat ik geen ondergewicht heb. Ik hoop dat ook hulpverleners gaan inzien dat het ook zonder ondergewicht een ernstig probleem kan zijn, dan zullen veel meer mensen zichzelf ook sneller serieus nemen

  11. Mooie boodschap aan het einde van het filmpje! En een heel goed filmpje sowieso!

  12. Perfect getimed ik had mezelf net wijs gemaakt dat ik me aanstel omdat ik geen diagnose heb….

  13. oef… dit is wel heel herkenbaar…

  14. Het nare vind ik ook als mensen die beter moeten weten kwetsende opmerkingen maken. Ik was in Den Bosch op zoek naar een nieuwe huisarts en heb wat kennismakingsgesprekken gevoerd. Eén huisarts zei gewoon ronduit; ‘Welke eetstoornis heb je dan? Want je hebt duidelijk geen anorexia. Integendeel….’
    Meerdere huisartsen zeiden iets in die trant. Dat vind ik echt onbegrijpelijk. Het maakte mij alleen maar onzeker. En ik kreeg het gevoel dat ik echt dik was (ik zit aan de bovenkant van gezond gewicht).
    Er is zoveel onbegrip over onzichtbare eetstoornissen en dat doet me echt pijn. Als je geen ondergewicht hebt dan ben je niet echt ziek en stel je je maar aan. Of lijkt het wel dat mensen je minder serieus nemen. Dat vind ik pijnlijk.

  15. Ik ga vragen of ik er heen mag, want ik zet net op het omslagpunt. Ik woon alleen aan de andere kant van nederland dus weet niet of mijn moeder me zo ver weg laat gaan.

    Maar als je er heen gaat waar moet je dan zijn?
    Het gebouw in Leiden weet ik, maar ik bedoel meer de ruimte.

  16. Zo herkenbaar!

  17. ik voel me even niet een eenzaat….

  18. Ik heb al 33 jaar een eetstoornis. Het begon op mijn 16e als anorexia en is nu nog steeds (maar gelukkig aan de beterende hand) boulimia.

    Mijn vraag is: Hebben jullie documentatie over moederschap in relatie tot eetstoornissen? Ik heb nl een dochter van 11 en ben bang dat zij dezelfde kant op gaat als ik, of juist extreem bang wordt voor wat ik heb meegemaakt c.q. meemaak….

    Ik hoor graag van jullie

    groetjes,

    Willeke

  19. Wat een goede blog! Dat filmpje maakte me op een een of andere reden aan het huilen, ik herken het zo goed! Ik zou er heel graag naartoe willen, maar ik weet niet of dat mag.

  20. Goede blog en ik kan me vinden in veel reacties, anoniem en ~~ en Janneke, ik woon ook in Den Bosch, heb zelf een heel fijne huisarts die eetprobleem niet begrijpt maar wel de ernst er van inziet. Ik heb zelfs overgewicht. Ik mag alles doen aan therapieën die ik wil, maar moet wel zelf met iets komen, want hij weet het dan op een gegeven moment niet meer, hij kan me wel geestelijk moed inpraten, als ik wel eens kom, maar ik had ook een keer een vervanger die echt bot was en een andere die weer super super aardig was en het begreep, de impact die het op me moest hebben in mijn leven. Toen ook weer een hart onder de riem toegestoken gekregen, houd moed, geef niet op. Ik hoop dat je niet opgeeft, voor iig een fijne huisarts tav je eetprobleem.

  21. Zelf met een hoop ondergewicht word ik niet serieus genomen bij de huisarts, ik ben ook heel smal en daardoor valt het niet extreem op maar het is wel lastig dat het gebaggetalliseert wordt door de huisarts, terwijl in m’n ontslag brief van de hulpinstantie tocht echt staat ernstig chronische eetstoornis.

  22. Heel herkenbaar. Zelfs dokters vragen aan mij of dat wel echt zo is zoals het in mijn dossier staat. Want ze vinden dat ik er gezond uitzie en geen ondergewicht heb. Terwijl mijn dietiste het daar niet mee eens is. Ik ben zelfs aan een uitgebreide inspectie onderworpen bij een revalidatiearts. Hij ging allerlei dingen zeggen over hoe ik eruit zag. Zoals mollige armen, dikke wangen enz. Dit was voor mij eetstoornis funest. Ben daarna x kg afgevallen. Dus nu weer opnieuw begonnen met gezond leren eten. 🙁

  23. In het gebouw van Rijnveste, Sandifortdreef 19 ga je naar de tweede etage. Daar vind je de balie van CEU en daar achter is de wachtkamer. Als je daar even wacht, wordt je daar om 14:00u op gehaald met de rest van de meiden die daar aan het wachten zijn voor de Proud2Meet. We nemen jullie dan mee naar de gezellige ruimte voor een kopje thee en de Proud2Meet.

    Liefs Team Proud2Bme

  24. Het is zo herkenbaar. Heb zelf nao maar mensen snap en het gewoon niét. En denken dat mensen met een eetstoornis dun zijn en anorexia hebben. Ik had zo,zo graag hier bij willen zijn en ben ook vrij. Maar heb om 16.00 uur een afspraak bij de kaakchirurg in het ziekenhuis. En woon vrij ver weg. Ik had echt gewild. En kan misschien die afspraak afzeggen maar heb een druk weekend en moet daar nog dingen voor doen. En omdat ik ver weg woon ben ik laat thuis. Baal echt.

    Liefs amanda

  25. Hoop dat er nog een proudtomeet komt met dit thema. Ik kan mij er zo in vinden.
    Hoop dat ik dan wel kan. Het zo ver weg steeds. Is Amersfoort geen optie een keer. Midden Nederland

  26. @d,
    wat een lieve reactie. Ik vind het heel knap om te horen hoe jij ermee omgaat. En wat fijn dat je een huisarts hebt gevonden die het begrijpt. Ondertussen heb ik ook een prettige huisarts gevonden. Hij heeft wat ervaring met eetstoornissen en komt over als een hele lieve, begripvolle man. Ik ben hard aan het werk om me niet op de kop te laten zitten door al die mensen die eetstoornissen aan uiterlijk koppelen. Soms komt het nog wel eens hard binnen als mensen nare opmerkingen maken, maar meestal kan ik het wel relativeren. Ik begrijp ten slotte ook niet alle psychische stoornissen die er zijn. Succes met je huisarts en sterkte met je strijd.

  27. Hè shit, voor dit onderwerp was ik graag naar Leiden gereisd. Maar mn agenda laat het niet toe. -_- :c
    Komt dit onderwerp in Eindhoven ook n keer voorbij?

  28. Heel goed en mooi geschreven weer Nouska, heel erg herkenbaar ook. Zeker als je al heel lang een eetstoornis hebt (in mijn geval bedoel ik dan) merk ik nog steeds veel onbegrip. Eigenlijk praat ik er ook nooit over en vermijd het onderwerp enorm als het om mijzelf gaat.
    Ik trek de opmerkingen, goed bedoelde adviezen etc. gewoon niet.
    Dan wil ik gillen, het gaat niet om dat eten en maatje 32!!!! Aan de andere kant heb ik er ook begrip voor, het is een heel complexe ziekte een eetstoornis. Pas als we in gaan zien dat we er een hebben, waar hij voor dient…….. gaan we het zelf begrijpen….
    En tja ook in de hulpverlening heb ik opmerkingen gehad als,tja, als ik zo naar je kijk zou ik niet menen dat je aan een ES lijd….Of, hmmm, anorexia? Waarom kan dat kopje Cappuccino wat u nu drinkt dan wel? Huh, ik viel zo wat van mijn stoel…. En met ondergewicht noemde een therapeute me Schriepje, ik krijg altijd zo een honger als ik naar je kijk, dan opende ze een bak met fruitsalade en bood mij ook aan, dat is dan wel weer schattig……..
    Heel fijn onderwerp voor een meeting! Thanks again!

  29. Heel erg bedankt voor de fijne dag vandaag!
    Ik vind jullie allemaal onwijs aardig en heb er toch wel veel aan 🙂
    Het was de eerste keer dat ik er was, maar hoop zeker dat ik er nog een andere keer weer bij kan zijn.

    Liefs,
    Simone

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *