2023 is bijna ten einde en 2024 staat voor de deur. Het moment om terug én vooruit te kijken. Als ik voor mezelf 2023 samenvat in één woord dan is dat: bitterzoet. Zoet vanwege de prachtige bruiloft van mijn man en mij. Omringd door vrienden en familie gaven we elkaar op een sprookjesachtige locatie het jawoord. Het was geweldig en ik kijk er met veel vreugde op terug. Maar 2023 was ook bitter. Vooral vanwege het plotselinge overlijden van mensen en in het bijzonder door het overlijden van mijn oma vlak voor mijn bruiloft.
Over dat laatste konden jullie al eerder lezen in deze blog. Ik heb het er moeilijk mee gehad en bij vlagen heb ik het er nog moeilijk mee. Tja, rouwen heeft ook tijd nodig. En misschien verdwijnen het verdriet en de teleurstelling nooit helemaal. Maar betekent dat dan dat 2023 helemaal verpest is?
Toen ik nog een eetstoornis had, had ik deze vraag waarschijnlijk met ‘ja’ beantwoord. Ik dacht destijds namelijk, veelal onbewust, heel zwart-wit. Iets was óf perfect óf verpest. Iets daartussenin bestond niet. Ik ben zo vaak boos geweest op mezelf als dingen niet precies gingen zoals ik graag wilde. En ik kon zelfs boos zijn over het feit dat ik boos was. Want ik vond dat ik gewoon mee moest doen, leuk moest zijn, moest genieten en mij zeker niet aan moest stellen. Alleen hebben dit soort eisen en zelfveroordelingen er nooit voor gezorgd dat ik mij daadwerkelijk goed ging voelen.
Ook na herstel van mijn eetstoornis, bleef ik struggelen met hoge eisen en niet helpende overtuigingen. Die gingen dan wel niet meer over eten, maar bijvoorbeeld wel over werk, relaties, vriendschap en productiviteit. Achteraf gezien stelde ik op veel gebieden te hoge eisen aan mezelf. En als er ergens iets mis ging, leek alles verpest en had ik moeite met genieten van dingen die wél lukte. Blijkbaar was mijn overtuiging: je mag pas genieten als alles perfect is. Deze overtuiging zat sterk in mij verankerd. Zelfs al had ik perfectie wat losgelaten. Ik had nog steeds veel moeite met blij zijn als er ook zaken speelden die mij boos, verdrietig of teleurgesteld maakten. Hoe kon ik die gevoelens toch loslaten? Het antwoord daarop kwam dit jaar onverwachts.
Een paar maanden na mijn bruiloft ging ik mijn hond en de hond van mijn ouders uitlaten. En wat denk je? We waren net vertrokken en het begon al te regenen. Verdorie, dat heb ik weer, dacht ik terwijl ik mokkend door de regen liep. Die honden leken echter nergens last van te hebben en renden alsnog blij rond. En omdat ik natuurlijk niet te ver achterop kon raken, rende ik erachter aan. En toen brak opeens de zon een beetje door en er verscheen een regenboog. En daar, rennend door de regen met twee gekke keffers om mij heen, besefte ik: dit is het leven. Aan de ene kant donkere, dreigende wolken en aan de andere kant zonneschijn. Met een hoop chaos ertussenin. Ik realiseerde me: het is niet een kwestie van loslaten. Het is een kwestie van het negatieve er laten zijn, zonder het positieve erdoor te laten verpesten. Oftewel: je mag balen van de regen en ondertussen toch genieten van de zon. En misschien kun je ook proberen het negatieve als minder negatief te zien. Want alleen samen maken regen en zon een mooie regenboog. Misschien was niet alleen mijn 2023 bitterzoet, maar is eigenlijk het hele leven bitterzoet. Het ene moment is het naar en het andere moment juist mooi en meestal is het een beetje van allebei. En dat is oké. Ze mogen naast elkaar bestaan.
En dat brengt mij bij het volgende: aan wie dit ook leest, ik wens je het allerbeste voor 2024. Ik hoop dat grote donkere donderwolken je bespaart blijven, maar mocht dat niet zo zijn, weet dan; zelfs na de heftigste storm komt toch weer zonneschijn. Niets is immers zo wisselvallig als het leven, dat zowel zon als regen op één dag kan geven. Weet dat alle gevoelens er mogen zijn, en dat zelfs met een nare bijsmaak, je mag terugkijken en zeggen: het was fijn.
Geef een reactie