Ik ben nooit echt te dik geweest. Maar er zijn zoveel veranderingen geweest in mijn leven tot nu toe. Zoveel gebeurtenissen waar ik geen grip op had, dat ik denk ik onbewust naar iets heb gezocht waar ik wel de controle over kon hebben. Dingen die gebeurd zijn waarvan ik denk dat ze wel meespelen in het ontstaan van mijn eetprobleem/ eetstoornis zijn dat ik vroeger te horen heb gekregen dat ik ADHD heb, de scheiding van mijn ouders, dat ik verhuisd ben en daarna gepest ben.
Er zijn vast nog veel meer dingen, maar dit zijn er een aantal waarvan ik denk dat het er wel mee te maken heeft gehad. Na een jaar of drie à vier na de verhuizing en scheiding van mijn ouders begon ik kritischer naar mezelf te kijken. Ik zocht naar iets wat niet goed was aan mezelf en wilde dat graag gaan veranderen. Ik haalde me in mijn hoofd dat ik misschien wel wat teveel woog. De oplossing die ik daarvoor had bedacht was afvallen. Niet moeilijk gaan doen, maar gewoon afvallen. Niet meer snoepen, geen toetjes meer, af en toe minder opscheppen. Dat was voor mij een goede manier om op mijn lijn te letten. Aan wegen deed ik niet, als ik maar niet te veel at. ###
Dit hield ik vol en na een tijdje dacht ik er eigenlijk niet meer bij na om het toetje te weigeren. Zoiets valt natuurlijk altijd op en later kreeg ik dus ook reacties. Een reactie die er de eerste keer voor zorgde dat ik weer normaal ging eten. Het was avond, en we hadden net gegeten. Er werd aan mij gevraagd of ik een toetje wilde, en ik zei natuurlijk van ‘nee’. ‘Waarom wil je niet dan? Omdat je niet hoeft of omdat je denkt dat je te veel eet?’ vroeg mijn vader. Ik schrok van die reactie. Maar daar bleef het niet bij. Er ontstond een hele discussie. Ze vonden me dun, erg dun.
Ik weet nog dat ik dacht: wat een aanstellerij zeg! Ik ben niet dun, ik ben zelfs te dik! Maar dat was blijkbaar niet zo en mijn vader vertelde dat ook aan me. Daardoor was ik erg geschrokken en ik stopte meteen met mijn oude eetpatroon. En daar kwam ik van aan. Naar een normaal gewicht, dat wel.
Ik ging gewoon weer door met mijn leven en kon gewoon weer genieten van eten. Maar door een reactie van een vriendin kwam ik weer op het verkeerde pad terecht. Ze zei dat ik dik was, terwijl ik dat helemaal niet was. Ik probeerde te lijnen, en dit keer streng. Gewoon helemaal niets eten, en dat hield ik soms één of twee dagen vol en dan kreeg ik een eetbui. Hele zakken chips gingen naar binnen. Daarna voelde ik me zo schuldig dat ik de rest van de dag chagrijnig was, en vaak nog meer ging eten. Dit bleef zo een periode en ik denk dat ik toen ook iets meer aankwam dan nog was. Toen ik doorkreeg dat dit niet werkte gaf ik het op en stopte met afvallen.
Ik kreeg een reactie van mijn vader dat ik wel een beetje was aangekomen. Ik had een ‘aardig buikje’ gekregen. Ik was er niet blij mee dat hij dat vertelde, maar ik negeerde de opmerking. Misschien had hij wel een grapje gemaakt. Maar dat was dus niet zo. Hij zei het zo vaak. Wel minimaal een keer per week. De laatste keer dat mijn vader dit tegen me zei kwam dat een beetje verkeerd bij mij aan.
Na die opmerking begon ik op een andere manier aan de lijn te doen, en omdat de vakantie eraan zat te komen en ik nogal onzeker was over mijn uiterlijk. Eentje die wel werkte. Ik at zo weinig als ik kon. Dit hield ik een tijd vol. Ik had een streefgewicht in gedachten. Als ik die zou halen zou ik wel dun zijn. Ik woog me elke dag, en ging steeds minder eten. Ik ging ook calorieën tellen, en de na een tijdje krijg ik ook steeds meer de dwang om te moeten bewegen en sporten. Het ging dus bergafwaarts met me.
Toen ontdekte ik de website proud2bme en maakte daar een account aan op het forum. Ik leerde meiden kennen en opende ook een dagboek. Daar vertelde jullie meerdere malen dat ik mijn problemen moest delen met mijn ouders.
Ik stak mijn kop in het zand. Ik wilde er liever niets van weten, want eigenlijk was er toch helemaal niets aan de hand? Ik kon zo stoppen. Dat was ook zo, ik kon nog stoppen. Ik zag alleen niet in waarom ik zou stoppen? Afvallen kan toch geen kwaad, het is iets onschuldigs. Nee! Dat is het niet. Het ging verder. Ik kreeg klachten: hoofdpijn, koud, duizelig, misselijk, stress, zwart worden voor mijn ogen, en ga zo nog maar even door.
Nu gaat het eigenlijk nog steeds niet heel erg goed. Ondertussen heb ik het wel al aan mijn vrienden verteld, alleen mijn ouders weten nog van niets. Ik weet dat als ik echt beter wil worden, ik professionele hulp nodig heb en dat ik dat niet krijg als ik het niet aan mijn ouders vertel, maar de knop moet nog worden omgezet.
Het gaat ondertussen met ups en downs. Soms heb ik momenten dat ik heel depressief en down ben, dan wint de eetstoornis het. Op zulke momenten kan ik er niet tegen in. Maar op andere momenten voel ik me goed, en kan ik me wel tegen die gedachten verweren. Soms lukt het me zelfs om een goede eetlijst te volgen.
Het belangrijke waar ik nu naar toe wil werken, is dat ik een gezond eetpatroon ga aannemen, mijn eetprobleem met mijn ouders delen, en zelfverzekerd kunnen zijn en natuurlijk trots zijn op mezelf!
I’m proud to be me!
Geef een reactie